Het lot van Oekraïne ligt niet in handen van het Westen

De vernedering voor allen die hebben meegewerkt om Oekraïne als wapen tegen Rusland te gebruiken, komt met de dag dichterbij. De politieke/geopolitieke gevolgen van het door het Westen gepromote Oekraïense debacle zullen enorm zijn.

Het idee om Rusland te ondermijnen door Oekraïne als instrument te gebruiken heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot in ieder geval de NAVO-top in Boekarest in 2008, waar Oekraïne samen met Georgië groen licht kreeg om op een niet nader gespecificeerde datum toe te treden tot de NAVO.

De volledige steun die alle westerse leiders in de winter van 2013/2014 aan de Oekraïense opstandelingen op het Maidanplein in Kiev gaven, resulteerde in een door de Amerikanen georganiseerde en gefinancierde staatsgreep die de meest favoriete Oekraïense politici van het Westen aan de macht bracht.

De oostelijke helft van Oekraïne, voornamelijk bestaande uit Russischsprekende Oekraïners en etnische Russen, zag hun democratische rechten worden geschrapt en kwam op zijn beurt in opstand tegen de door de VS/CIA gecontroleerde president en regering.

De staatsgreepregering reageerde op de geweldloze opstand van de Russischsprekende meerderheid in Oost-Oekraïne door het Oekraïense leger te sturen om alle weerstand te onderdrukken en de “normaliteit” te herstellen. Zo begon het huidige conflict en dat begon in de eerste maanden van 2014. Vanaf het moment dat het Oekraïense leger in Oost-Oekraïne arriveerde tot aan de speciale militaire operatie van Rusland op 24 februari 2022 stierven ongeveer 15.000 burgers (nog steeds Oekraïeners!), waarvan de overgrote meerderheid werd gedood door het aanvallende Oekraïense leger.

Het is nu iets meer dan twee jaar geleden dat Rusland in actie kwam om een ​​einde te maken aan het voortdurende conflict tussen opeenvolgende Oekraïense regimes en de Russischsprekende meerderheid in Oost-Oekraïne. Langzaam heeft Rusland het complexe verdedigingssysteem ontmanteld dat sinds 2014 is gebouwd en bedoeld is om een ​​permanente belegering tegen de Russischsprekende meerderheid in Oost-Oekraïne in stand te houden.

De afgelopen weken heeft Rusland een reeks aanvallen op Oekraïense posities geïnitieerd, waardoor langzaam maar zeker het vermogen van het Oekraïense leger om de burgerbevolking van de stad Donetsk te beschieten wordt uitgeschakeld. Op het moment van schrijven is deze taak nog steeds gaande, waarbij door Oekraïne bezette steden en dorpen in de buurt van de stad Donetsk worden geëlimineerd, vaak op verschillende locaties gedurende een periode van 24 uur.

De bovengenoemde significante successen van het Russische leger kunnen in het Westen niet langer worden genegeerd, zoals blijkt uit een stortvloed aan artikelen in de westerse mainstream media en ook uit paniekmaatregelen zoals de haastig bijeengeroepen bijeenkomst van Europese leiders door president Macron van Frankrijk, afgelopen maandag.

De discussie over het sturen van NAVO-troepen naar Oekraïne is dan eindelijk opengebroken, wat Rusland ertoe aanzette te waarschuwen dat “een direct militair conflict tussen de NAVO en Rusland onvermijdelijk zal zijn” als westerse troepen zich ermee gaan bemoeien.

Macron merkte op dat er op dit moment geen consensus bestond ten gunste van een oorlog met Rusland en vergeleek die onwil met alle andere ‘rode lijnen’ die de NAVO de afgelopen twee jaar heeft overschreden. In 2022 nog zouden Europese landen Oekraïne alleen maar “slaapzakken en helmen” geven, wat in 2023 veranderde in het leveren van gevechtstanks en kruisraketten en de voorbereidingen voor de overdracht van geavanceerde straaljagers in 2024 van de Gekke Henkie van het Westen (ons land) aan de door neonazi’s geleide staat.

“Niets mag worden uitgesloten. We zullen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Rusland niet de overhand krijgt”, zei Macron, terwijl hij zijn overtuiging uitsprak dat Rusland zich voorbereidde om meer grondgebied in te nemen, niet alleen in Oekraïne, maar ook in andere landen, meldde The Times.

Dat laatste is natuurlijk de grote leugen die ze altijd naar ons gooien. Rusland is expansionistisch. Rusland wil het oude Sovjetrijk weer tot leven wekken. Ondertussen is de NAVO de enige die zich uitbreidt. De afgelopen maanden heeft de NAVO nog twee landen toegevoegd en omringt het nu de westelijke grens van Rusland bijna volledig met haar gemilitariseerde bondgenoten.
In een klassiek vertoon van good cop-bad cop ontkende NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg dinsdag dat de alliantie van plan was troepen te sturen om in Oekraïne te vechten, na 24 uur van publieke discussie tussen de lidstaten, wat ook leidde tot een dreiging van Moskou over hun reactie op elke troepeninzet. Ook Onno Eichelsheim, de commandant van de strijdkrachten maakte een opmerking over de Franse president Emmanuel Macron, en hij wilde nog even tonen dat het met zijn eigen testosterongehalte nog prima is.

Hij staat te trappelen van ongeduld om Nederlandse manschappen naar het Oekraïense front te sturen. Dat zou dan natuurlijk via de NAVO moeten gebeuren of via een alliantie tussen tien tot vijftien landen, waarin hij ons land graag vertegenwoordigd ziet. Wij vermoeden als het werkelijk tot zo’n besluit zou komen, hij één van de eersten is die hier – ver weg van het front – in een schuilkelder het een en ander zal willen gade slaan. Maar natuurlijk is het (nog) niet zover….

Ongetwijfeld zal het door Frankrijk georganiseerde treffen het begin zijn van een steeds groter aantal van dergelijke bijeenkomsten, zowel publiek als besloten, naarmate de situatie steeds nijpender wordt.

De onmiddellijke toekomst kan niet anders dan de nu voor de hand liggende realiteit in Oekraïne weerspiegelen. Rusland is nu sterker dan aan het begin van zijn ‘speciale militaire operatie’, economisch, financieel, militair en in termen van de machtige bondgenoten die Rusland tijdens deze crisis zijn bijgebleven en die nu schreeuwen om zich aan te sluiten bij de BRICS-groep waarin Rusland een stichtend lid.

Het niveau van ongerustheid binnen westerse kringen groeit met de dag nu de realiteit in Oekraïne onvermijdelijk wordt en alle politieke en media-public relations (lees”propaganda) en de totaal eenzijdige berichtgeving steeds meer worden doorzien.

Geen enkele hoeveelheid politiek gelieg en gedraai zal nog werken. De westerse politieke elites en hun reguliere mediasteungroep worden geconfronteerd met totale vernedering over een groot aantal kwesties. Ze worden geconfronteerd met een crisis van enorme omvang die als een vloedgolf op hen afkomt. Elke dag zal de uiteindelijke overwinning van Rusland dichterbij komen en degenen die via Oekraïne Rusland probeerden te ondermijnen dichter bij hun politieke ondergang brengen.

Oekraïne zal door deze tragische misrekening van het Westen in een economisch zwart gat terechtkomen. Er wordt geschat dat in Oekraïne nu iets meer dan 10% van de bevolking gehandicapt is. De Oekraïense economie ligt in puin en zal de komende decennia elke maand miljarden aan steun nodig hebben van de westerse (lees: Europese) machthebbers.

Dit was een conflict dat nooit had mogen plaatsvinden. Rusland probeerde zeven jaar lang de Oekraïners en hun westerse aanhangers ervan te overtuigen de weg naar vrede en verzoening te volgen, iets wat in Minsk was overeengekomen en bekend werd als de Minsk-akkoorden. Opeenvolgende Oekraïense presidenten, samen met figuren als de Duitse Angela Merkel en de Franse Francois Hollande, waren nooit serieus over het inslaan van de weg naar vrede, maar gebruikten deze jaren in plaats daarvan om Oekraïne in staat te stellen het leger en zijn netwerk van belegeringswapens tegen de Russischsprekenden op te bouwen.

Dit geeft veel geloofwaardigheid aan het Russische argument dat buitenlandse inmenging, voornamelijk vanuit de VS, een vuurtje had aangewakkerd in Zuidoost-Oekraïne in de hoop Rusland in een inferno te laten verzinken.

Zoals we vaker schreven: het huidige conflict is absoluut niet in februari 2022 begonnen – het dateert van veel langer terug. Feitelijk waren de Oekraïense en NAVO-strijdkrachten nog niet klaar voor een oorlog met Rusland en wisten ze dat ook, dus deden ze alsof ze instemden met een staakt-het-vuren dat ze nooit van plan waren te respecteren, om tijd te kopen om zich voor te bereiden op een toekomstig conflict. Er waren dus plannen die minstens tien jaar geleden teruggingen tot een westerse proxy-oorlog tegen Moskou. Hoewel er overigens ook voldoende bewijs is dat deze plannen helemaal teruggaan tot de jaren veertig. Merkel’s opmerkingen over de Minsk-akkoorden zijn een regelrechte rechtvaardiging voor Moskou om te besluiten tot haar Speciale Militaire Operatie.

De bekentenis van Merkel was een harde les voor Vladimir Poetin, die Merkel vertrouwde. Maar niet meer. Hij zal geen enkele Europeaan (en Amerikaan) vertrouwen, maar vooral niemand uit Duitsland. Hij begrijpt nu dat alle ‘vredesinitiatieven’ die door de Duitse bondskanselier Olaf Schulz en de Franse president Emmanuel Macron werden gepromoot, bedoeld waren om Rusland te misleiden.

We zeiden al dat er steeds meer erkenning in de Verenigde Staten en in Europa is dat Oekraïne de oorlog met Rusland niet kan winnen. Zelfs pro-Biden-administratieve kanalen zoals CNBC praten over een staakt-het-vuren. Dit creëert een dilemma waarop geen snel of eenvoudig antwoord bestaat. Het dilemma is dit: als Oekraïne de oorlog tegen Rusland niet kan winnen, wat moeten de VS en de NAVO dan vervolgens doen?

Eén optie is om te proberen een staakt-het-vuren te regelen, valse onderhandelingen te voeren met Rusland, en dan de gevechten te hervatten nadat Oekraïne weer een leger heeft getraind en weer in de aanval gaat. Poetin zal daar niet in trappen. Dimitry Medvedev, het enfant terrible van Rusland en nu vice-voorzitter van de Russische Veiligheidsraad, gaat nog verder. Hij heeft tegen Tass, het Russische persbureau, gezegd dat Rusland alleen met een nieuwe Oekraïense regering zal praten zonder de ‘huidige kliek’ van heersers, waarmee Zelensky en zijn trawanten worden bedoeld.

Soms springt Medvedev in het diepe, dreigt met nucleaire aanvallen en komt met voorstellen die veel verder gaan dan de consensus in Moskou. Maar de opmerkingen van Medvedev kunnen niet allemaal worden genegeerd: hij speelt er wel een rol in om Poetin redelijk en verantwoordelijk over te laten komen, maar soms herhaalt hij de denkwijze van Poetin. In het huidige geval lijkt Medvedev, sprekend over de noodzaak van regimeverandering in Kiev, de houding van het Kremlin tegenover Kiev en Zelensky in het bijzonder te weerspiegelen.

De Russen zullen zeker niet om tafel gaan zitten met een vijandige regering met spelers als Kyrylo Boedanov, die aan het hoofd staat van de geheime inlichtingendienst van Oekraïne en die een gezochte man is in Rusland. Boedanov heeft onder meer politieke moorden gepleegd op Russisch grondgebied in Oekraïne en in Rusland zelf. Hoewel Rusland geen onbekende is in het uitschakelen van tegenstanders, hebben de vele succesvolle operaties van Boedanov hem voor de Russen tot een markante man gemaakt.

Washington en de CIA daarentegen houden van Boedanov. Hij is hun soort man. Hij mag kritieke infrastructuur in de Donbass, de Krim en Rusland vernietigen, terwijl hij vermeende vijanden doodt, waaronder Russische militaire officieren. Hij doet dit allemaal goedkoop, vergeleken met de kosten van massale wapenleveranties. Hij krijgt gerichte steun van Amerikaanse en Europese spionnen en van dissidenten in Rusland en Oekraïne. Dit maakt hem tot een held in Langley.

Ook Zelensky heeft een probleem gecreëerd waar voor hem geen uitweg meer is. Hij kreeg de Verchovna Rada, het Oekraïense parlement, zover dat die zijn presidentieel decreet steunde, waarin werd verklaard dat het illegaal was om met Rusland te onderhandelen totdat Russische troepen heel Oekraïne hadden verlaten, inclusief de Krim, en Poetin en anderen terechtstonden voor oorlogsmisdaden. Het is duidelijk dat dit decreet niet alleen de onderhandelingen met Rusland blokkeert, maar zelfs als Zelensky besluit het te vergeten, zullen de Russen dat niet doen.

Tot voor kort had Rusland twee oorlogsdoelen in Oekraïne. Eén ervan was om de NAVO het land uit te krijgen en Oekraïne te demilitariseren. In de door Moskou voorgestelde uitkomst dacht Rusland voorheen dat zodra de oorlog op gunstige voorwaarden was beëindigd, de NAVO eruit was en Oekraïne gedemilitariseerd, Oekraïne veiligheidsgaranties kon vragen van elk land van zijn keuze. Maar de houding van Rusland ten aanzien van de doelstellingen van de oorlog is in beweging en kan aan het veranderen zijn. De opmerkingen van Medvedev over de Oekraïense ‘regimeverandering’ zijn één mogelijkheid die op tafel zou kunnen liggen.

Het is duidelijk dat de Russische terreinwinst ook op tafel zal liggen en dat Rusland deze wellicht wil consolideren. Maar het grote punt is de Russische visie op hoe een toekomstig Oekraïne eruit zou kunnen zien. Eén sjabloon zou zijn dat Rusland de terreinwinst behoudt en een regeringswisseling in Kiev eist die vriendelijk is voor Rusland. Dit kan niet door middel van verkiezingen worden bewerkstelligd, maar zou door een soort staatsgreep moeten gebeuren. Omdat er in Oekraïne geen verkiezingen zijn, kan een regeringswisseling alleen op niet-constitutionele wijze tot stand komen.

Een ander model suggereert dat Oekraïne in drie delen kan worden opgesplitst. Deel 1 zou de door Rusland geannexeerde gebieden zijn. Deel 2 zou een vriendelijke regering in Kiev zijn. Deel 3 zou een door Oekraïne geleide ‘staat’ in West-Oekraïne zijn, die politieke banden met Polen zou kunnen aangaan. De Russen praten al over de noodzaak van een bufferzone ter bescherming tegen aanvallen op Russisch grondgebied.

Met langeafstandsraketten zoals ATACMS, en de mogelijke overdracht van Duitse langeafstandskruisraketten, vooral Taurus, moet een bufferzone ruim ten westen van de rivier de Dnjepr liggen. Als de regering in Kiev wordt omvergeworpen, kunnen de overblijfselen zich terugtrekken in Lvov of een andere locatie in het westen die door de NAVO kan worden beschermd, waardoor de bufferzone wordt bereikt.

De spil in dit alles is de NAVO en, in het bijzonder, hoe bereid de NAVO-landen zouden kunnen zijn om in conflict te treden met Rusland.

De NAVO verkeert niet in een positie om Oekraïne fysiek te ontzetten met landstrijdkrachten. De NAVO heeft te weinig soldaten en het risico bestaat dat sommige NAVO-landen, vooral de Baltische staten, onverdedigd en zeer kwetsbaar blijven. In de praktijk betekent dit dat als de NAVO daadwerkelijk direct militair geweld gebruikt in de oorlog in Oekraïne, dit met vliegtuigen zal zijn om Russische militaire posities te bombarderen, of mogelijk de bondgenoot van Rusland, Wit-Rusland, aan te vallen, of als alternatief zal proberen de strategische enclave van Rusland in Kaliningrad te sluiten.

In 1945 kwamen de geallieerden (inclusief de Sovjet-Unie) in Potsdam overeen dat Kaliningrad (voorheen Koningsberg) bestuurd zou worden door de Sovjet-Unie. Anderen hebben gesuggereerd dat de geallieerden Transnistrië zouden kunnen aanvallen, een afgescheiden gebied langs de oostgrens van Moldavië. Er is een Russisch garnizoen in Transnistrië, maar er is geen directe landbrug waar de Russen het gebied kunnen verdedigen. Terwijl Kaliningrad zeer sterk verdedigd wordt, is Transnistrië dat niet.

Maar het dilemma van de NAVO is dat niet alle NAVO-leden zullen instemmen met de implementatie van Artikel 5 van het Verdrag om een oorlog met Rusland te beginnen. Ze weten allemaal dat ze zich al op heel dun ijs bevinden, en het ontbreekt ze aan publieke steun om ten strijde te trekken voor Oekraïne. Bovendien bevindt het Europese leiderschapsensemble zich al in een transitie, en dit zal nog meer het geval zijn tegen de zomer en er zullen meer verkiezingen worden gehouden.

Gegeven het feit dat de Europese arsenalen grotendeels zijn uitgeput, de Europese landstrijdkrachten er meestal slecht aan toe zijn (buiten Polen), en de Europese luchtmacht wordt overschat, zal het beste NAVO-beleid zijn om te proberen een manier te vinden om met de Russen te praten, ofwel voor of na de ineenstorting van Oekraïne.

Ondertussen kondigde het hoofd van de NAVO, Jens Stoltenberg, secretaris-generaal van de NAVO, zoals we eerder schreven, aan dat de NAVO Oekraïne toestemming heeft gegeven om doelen in Rusland aan te vallen met door ons land binnenkort te leveren F-16 straaljagers. In reactie hierop hebben de Russen gezegd dat als de VS F-16-straaljagers Rusland laten aanvallen, Oekraïne misschien niet langer het enige doelwit is, en vanwege die F-16 leveringen zal ons land zeker in het vizier van Moskou komen.