Met het “leiderschap” van de G7 verstrikt in een plakkerig moeras van intellectuele oppervlakkigheid, was de enige agenda in het gekoloniseerde Japan voorspelbaar meer sancties tegen Rusland.
Laten we beginnen met een grafische weergave van waar het Globale Noorden en het Globale Zuiden werkelijk staan.
1. Xian, voormalige keizerlijke hoofdstad en belangrijk knooppunt van de oude zijderoutes: Xi Jinping is gastheer van de China-Centraal-Azië-top, die wordt bijgewoond door alle “stans” van Heartland (Kazachstan, Oezbekistan, Kirgizië, Tadzjikistan, Turkmenistan).
De slotverklaring legt de nadruk op economische samenwerking en “een vastberaden standpunt” tegen door Hegemon verzonnen kleurenrevoluties. Dat breidt uit wat de Shanghai Cooperation Organization (SCO) en het Belt and Road Initiative (BRI) al implementeren. In de praktijk bezegelt de top dat het strategisch partnerschap tussen Rusland en China het Heartland zal beschermen.
2. Kazan: het Rusland-Islamitische Wereldforum verenigt niet alleen religieuze leiders, maar ook topzakenlieden uit maar liefst 85 landen. Het multipolaire Rusland ging parallel aan de top van de Arabische Liga in Jeddah, die Syrië weer verwelkomde in de “Arabische familie”. Arabische landen beloofden unaniem om voorgoed een einde te maken aan “buitenlandse inmenging”.
3. Hiroshima: de steeds kleiner wordende G7, eigenlijk G9 (waarbij twee niet-gekozen EU-bureaucraten worden toegevoegd), legt een enkele agenda van meer sancties op aan Rusland; meer wapens om Oekraïne zwart te maken; en meer lezingen over China.
4. Lissabon: de jaarlijkse Bilderberg-bijeenkomst – een NAVO/Atlanticistisch feest – vindt plaats in een niet zo geheim hotel dat volledig is afgesloten. Toppunt op de agenda; oorlog – al dan niet hybride – op de “RIC’s” in BRICS (Rusland, India, China).
Ik had in Xian kunnen zijn, of waarschijnlijk in Kazan. In plaats daarvan was ik, ter ere van een eerdere toezegging, op Ibiza en schraapte toen het idee om naar Lissabon te vliegen als tijdverspilling. Sta me toe om de reden met je te delen waarom: noem het een klein verhaal van de Balearen, het breken van de handelsmerkbelofte dat wat er gebeurt in swingende, zweterige deep house Ibiza op Ibiza blijft.
Ik was te gast op een zakelijke topbijeenkomst – voornamelijk Spaans, maar ook Portugezen, Duitsers, Britten en Scandinaviërs: ultrahoge leidinggevenden – in onroerend goed, vermogensbeheer, investeringsbankieren. Ons panel was getiteld “Global Geopolitical Shifts and Their Consequences”. Voorafgaand aan het panel werden de deelnemers uitgenodigd om te stemmen over wat hen het meeste zorgen baart als het gaat om de toekomst van hun bedrijf. Nummer één was inflatie en rentetarieven. Nummer twee was geopolitiek. Dat was een voorbode van een zeer levendig debat in het verschiet.
Wanneer een EU-hagiograaf gek wordt
Ik – en het publiek – wisten niet dat dit een wilde rit zou worden. De eerste presentatie kwam van de directeur van een “Center for European Politics” in Kopenhagen. Ze factureert zichzelf als professor politieke wetenschappen en is adviseur van EU Chief Gardener Borrell.
Nou, ik nam een Cheshire cat-standpunt aan na de tsunami van clichés die werden uitgespuwd over “Europese waarden” en kwaadaardige Russen, en ook omdat ze “bang” was voor de toekomst van Europa. De onberispelijke diplomatieke Lanxin Xiang, een aanbiddelijk karakter, altijd met een opgewekte glimlach op zijn gezicht, en een van de weinige toonaangevende experts op het gebied van China die echt weet waar hij het over heeft, in vloeiend Engels, zorgde in ieder geval voor onmiddellijke verlichting.
Lanxin Xiang is onder meer emeritus hoogleraar aan het Graduate Institute of International and Development Studies in Genève; directeur van het Institute of Security Policy van het China National Institute for SCO International Exchange; en uitvoerend directeur van de Washington Foundation for European Studies. Dit is een column die ik over hem en zijn werk schreef, gepubliceerd in oktober 2020.
Professor Xiang gaf een meesterlijke uiteenzetting over de Amerikaanse obsessie om een ’Taiwan-probleem’ te verzinnen en hoe Europa, dat al onder druk staat door de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland, heel voorzichtig moet zijn als het erop aankomt China de les te lezen.
Toen het mijn beurt was, ging ik voor de moord, waarbij ik al die platitudes van de EU-persberichten afwees als absolute onzin, en benadrukte hoe Europa al levend wordt opgegeten door de spreekwoordelijke “Amerikaanse belangen”. Zo kort mogelijk legde ik de hele geopolitieke achtergrond van de oorlog in Oekraïne uit.
Welnu, dit is allemaal geleverd aan vooraanstaande zakenmensen die The Economist, Financial Times en Bloomberg als hun belangrijkste informatiebronnen gebruiken. Hun reactie zou boekdelen spreken.
Zoals te verwachten was, raakte de door de EU betaalde bureaucraat volledig in paniek, en gillend van verontwaardiging ging hij volledig volgens het vooraf bepaalde script, van dreigen het podium te verlaten tot me ervan beschuldigen “betaald te zijn door het Kremlin”. Ik vroeg haar, puntloos, om “mij tegen te spreken, met feiten”. Er werden geen feiten verstrekt. Gewoon angst en verbijstering, vermengd met aanduidingen van annuleercultuur.
Tot zijn grote verdienste hield de zeer ervaren moderator, Struan Robertson van Bank of America Merrill Lynch, de zaken beschaafd, gaf Lanxin Xiang meer tijd om de Chinese mentaliteit uit te leggen en opende het woord voor een reeks zeer goede vragen.
Het publiek vond het uiteindelijk geweldig. Velen kwamen me persoonlijk bedanken voor informatie waar ze nooit toegang toe zullen krijgen in El Pais, Le Monde of The Economist. Een minderheid in de zaal was gewoon stomverbaasd – maar ons debat moet hen in ieder geval hebben doen nadenken over een heleboel vooroordelen.
Het is de grote verdienste van de belangrijkste organisatoren, Jose Maria Pons en hoofd van het programma Cristina Garcia-Peri, om zo’n debat te organiseren op het fantastische Ibiza, in Spanje, het voornaamste grondgebied van NATOstan. In de huidige situatie zou dat absoluut onmogelijk zijn in Frankrijk of Duitsland, om nog maar te zwijgen van Scandinavië of die demente Baltische staten.
Er is geen manier om de verzonnen verhalen die worden nagepraat door door de EU betaalde hacks en bureaucraten tegen te gaan, behalve door ze belachelijk te maken – in hun gezicht. Ze worden razend en slagen er nauwelijks in om te stotteren als hun leugens aan het licht komen. Een van de vragen uit de zaal, door een vooraanstaande Duitse zakenman, somde bijvoorbeeld een litanie van duistere feiten op over de Oekraïense ‘democratie’ die absoluut zijn verbotst door EUrocracy.
De G-Less Than Zero wordt gek
Wat er op Ibiza gebeurde, komt overeen met wat er gebeurde in het door de VS gebombardeerde Hiroshima – hegemonen verontschuldigen zich niet – en in dat afgesloten hotel in Lissabon.
Met het “leiderschap” van de G7 verstrikt in een plakkerig moeras van intellectuele oppervlakkigheid, was de enige agenda in het gekoloniseerde Japan voorspelbaar meer sancties tegen Rusland – opgelegd aan derde landen en aan bedrijven in de energie- en militair-industriële sectoren; meer wapens naar de Oekraïense zwarte leegte; en een belachelijke contraproductieve nieuwe obsessie om China “insluiting” op te stapelen voor vermeende “economische dwang”.
In de foto-ops is het overigens geen krimpende G7 die opduikt: maar een oorlogszuchtige G9, kunstmatig aangevuld met dat zielige stelletje ongekozen eurocraten, Charles Michel en Pustula von der Lugen.
Wat de echte Global Majority – of Global South – betreft, lijkt dit meer op een G-Less Than Zero. Hoe meer de zinloze, illegale Sanctieoorlogen worden “uitgebreid”, hoe meer de absolute meerderheid van het Globale Zuiden diplomatiek, geopolitiek en geo-economisch afstand neemt van het collectieve Westen.
En daarom was de belangrijkste Bilderberg-agenda in het gekaapte hotel in Lissabon het vernieuwen van de NAVO/Atlantische coördinatie in een oorlog – al dan niet hybride – tegen de drijvende kracht in BRICS; de RIC’s (Rusland, India, China).
Er stonden nog meer items op het menu – van AI tot de acute bankencrisis, van ‘energietransitie’ tot ‘fiscale uitdagingen’, om nog maar te zwijgen van het spreekwoordelijke ‘leiderschap van de VS’.
Maar als je in dezelfde kamer komt, houden mensen van de Stoltenberg van de NAVO; directeur van de Amerikaanse inlichtingendienst Avril Haines; senior directeur Strategische Planning bij de Nationale Veiligheidsraad Thomas Wright; Goldman Sachs-voorzitter John Waldron; Chief Gardener Borrell (wiens hulpje op Ibiza was); vice-voorzitter van Brookfield Asset Management, Mark Carney (een van hun leidinggevenden ook op Ibiza); Geallieerd opperbevelhebber Europa, Christopher Cavoli; en de Canadese vice-premier Chrystia Freeland, naast andere Atlanticistische shills, is de plot vanzelfsprekend:
Het is oorlog tegen de multipolaire wereld. We kunnen het in ieder geval wegdansen op Ibiza.