Frankrijk wordt geconfronteerd met een nieuwe generatie rellen

Frankrijk – De oorzaak van onrust ligt dieper dan politieoptreden en censuur op sociale media kunnen bereiken

Frankrijk – De ‘banlieue’, zoals de Franse buitenwijken heten, wordt sinds de jaren zeventig regelmatig in brand gestoken tijdens rellen. Het werd bijzonder gewelddadig tijdens de antipolitie-onrust in de herfst van 2005. Bijna 20 jaar later zijn alle betrokkenen, zowel politie als demonstranten, meer dan bereid om hun toevlucht te nemen tot geweld.

Wtf?
Paris, France.

French police officer is being investigated for homicide over the fatal shooting a 17-year-old boy in the Paris suburb of Nanterre after he failed to comply with an order to stop his car.https://t.co/4cNbpADr9z pic.twitter.com/JEV2XKtc9E

— Nemo – Russian Amerikan (@Nemo70488915) June 28, 2023

De gebeurtenissen zijn bijna uit hetzelfde script overgenomen: in het najaar van 2005 werden twee jongeren van Arabische afkomst geëlektrocuteerd terwijl ze probeerden te ontsnappen aan arrestatie door de Franse politie; vandaag hebben we twee politieagenten die een jongere van Algerijnse afkomst neerschoten toen hij probeerde te ontsnappen in een gestolen auto. Het evenement werd op video vastgelegd en ging viraal op sociale media, vergelijkbaar met de zaak van George Floyd in de VS drie jaar geleden, wat leidde tot Black Lives Matter-opstanden over de hele wereld.

In de uren die volgden, begonnen tienduizenden, voornamelijk jonge mannen, velen van hen minderjarigen, gewelddadige rellen in de buitenwijken van Franse steden, van Nantes in het noorden tot Marseille in het zuiden.

Talloze auto’s werden in brand gestoken, openbare gebouwen, waaronder scholen, werden aangevallen, winkels werden geplunderd en honderden mensen werden gearresteerd. Op sommige plaatsen zouden de daders, van wie de meesten derde en vierde generatie afstammelingen van migranten zijn, zelfs vuurwapens hebben gebruikt om de lokale bevolking die voornamelijk in sociale woningen woont, lastig te vallen.

French commandos on the streets of France.
Isn’t multiculturalism and diversity just wonderful. #FranceRiots #FranceHasFallen #FranceOnFire pic.twitter.com/E8ZcwS1J6x

— Paul Golding (@GoldingBF) July 2, 2023

Geef TikTok de schuld

De overheid reageerde door gepantserde voertuigen in te zetten, terwijl grote openbare evenementen zoals concerten werden afgelast. Bovendien kondigde president Emmanuel Macron, die ironisch genoeg zijn aanwezigheid op een mislukte EU-top over migratie moest afbreken, aan dat socialemedianetwerken, vooral TikTok, de oorzaak waren van de escalatie van geweld. Macron richtte zich rechtstreeks tot de platforms en eiste de verwijdering van ‘gevoelige inhoud’ en meer controles op de aard van gepubliceerde inhoud.

Afgelopen vrijdag begon Twitter met het onderdrukken van gebruikersaccounts in Frankrijk die afbeeldingen en video’s van de rellen plaatsten, een maatregel die zelfs gevolgen had voor accounts waarvan de eigenaren zich buiten Frankrijk bevonden en dus volgens de Franse mediawet geen strafbaar feit pleegden. Het Franse staatshoofd stelde ook de ouders van de oproerige minderjarigen verantwoordelijk. Ter herinnering: zijn voorganger, Nicolas Sarkozy, had als reactie op het toenemende geweld van spijbelaars de sociale uitkeringen voor hun gezinnen verlaagd. Dat was 15 jaar geleden.

Maar zijn straatrellen direct en blijvend onder controle te krijgen door het inzetten van gepantserde voertuigen, het censureren van sociale media of het onder druk zetten van ouders van minderjarigen? Dit is twijfelachtig. Ook al haalt Frankrijk regelmatig de internationale krantenkoppen met dergelijke opstanden en rellen, de schuld ligt niet alleen bij de autoriteiten. Het is een dieper geworteld dilemma dat de Franse samenleving op haar grondvesten doet schudden, ook al worden migratie en integratie in Frankrijk veel beter beheerd dan in Duitsland of Oostenrijk.

Immigrant hordes loot shops in Marseille. France has fallen. #FranceRiots #FranceHasFallen #FranceOnFire pic.twitter.com/fFygUuSLaf

— Paul Golding (@GoldingBF) July 2, 2023

De verworvenheden van de republiek

Frans staatsburger worden is relatief eenvoudig: je moet de Franse taal beheersen en je committeren aan de idealen van de republiek, zoals de scheiding van politiek en religie – het belangrijkste punt hier is het verbod op hoofddoeken in openbare ruimtes. In kantoren, administratieve gebouwen of ziekenhuizen zult u nooit mededelingen of aankondigingen tegenkomen in een andere taal dan het Frans. Het taalprobleem, dat de integratie in Duitsland en Oostenrijk bemoeilijkt, bestaat niet in Frankrijk.

De immigratiebureaus organiseren en financieren tolken, maar alle essentiële informatie wordt ook in het Arabisch, Turks en andere talen in de Weense ziekenhuizen gepost. De communicatie valt hier weg door de taalbarrière, wat in Frankrijk niet het geval is.

Het overgrote deel van de immigranten in Frankrijk is afkomstig uit de voormalige koloniën op het Afrikaanse continent en men spreekt daar ook Frans. Algerije maakte tot 1962 deel uit van Frankrijk. De migratie naar Frankrijk verliep in golven. De Algerijnse oorlog was een belangrijk hoofdstuk, omdat onder meer honderdduizenden Arabieren het land na de onafhankelijkheid moesten ontvluchten omdat ze eerder hadden samengewerkt met bijvoorbeeld de Franse autoriteiten.

De politieke migratie van dichters en intellectuelen en academici in de jaren zeventig en tachtig veranderde steeds meer in economische migratie, versterkt door bevolkingsdruk en mensenhandel in het Middellandse Zeegebied.

Met de goedkeuring van het proces van Barcelona in 1995 wilde met name Frankrijk een einde maken aan ongecontroleerde immigratie en startte samen met Italië en Spanje een reeks associatieovereenkomsten met staten in het zuidelijke en oostelijke Middellandse Zeegebied om hun burgers in hun thuisland door investeringen in de lokale economie. Deze programma’s mislukten en leidden in sommige gevallen zelfs tot verdere sociale ongelijkheid.

These images… You don't see on TV
Huge mass gathered for protests#FranceRiots#RateLimitExceeded#RIPTwitter#Paris#franceViolence#Francja#FranceHasFallen pic.twitter.com/c8jdjDKXAK

— Mushtaq (@Mushtaq07559495) July 2, 2023

De zogenaamde Arabische Lente in 2011 zorgde voor nieuwe migratiegolven, vooral sinds de voormalige ‘partners’ die de controle hadden over de Noord-Afrikaanse migratieroutes werden afgezet, met name het Libische staatshoofd Muammar Gaddafi, die werd vermoord tijdens een ‘humanitaire’ interventie, die neerkwam op het bombarderen van zijn land, waaraan de Franse luchtmacht deelnam.

Ondanks alle problemen waarmee vooral de derde en vierde generatie immigranten worden geconfronteerd, biedt de Franse verzorgingsstaat de mogelijkheid tot sociale vooruitgang. Het openbare onderwijssysteem is van een beter niveau dan in het Duitstalige gebied, waar volgens sommige rapporten tot 90% van de kinderen op basisscholen in sommige stedelijke gebieden het Duits niet als moedertaal beheersen.

Ik kreeg de kans om in Frankrijk te studeren en ervoer daar een meritocratisch systeem in onderwijs en administratie dat onbekend was in Oostenrijk. En sociale stijging is mogelijk omdat het systeem veel meer doorlaatbaar is dan in Duitsland.

Ook als we naar absolute cijfers kijken, blijft Frankrijk er beter voor staan ​​dan bijvoorbeeld Oostenrijk. In Frankrijk is het aandeel in het buitenland geboren mensen al jaren stabiel rond de 10%. In Oostenrijk is dit aandeel gestegen van 13% in 2015 tot meer dan 20% nu.

De massale immigratiegolf van 2015-2016 trof Duitsland, de Scandinavische landen en Oostenrijk vanwege hun socialezekerheidsstelsels, terwijl Frankrijk in die jaren op geen enkel moment een doelland was voor deze massale immigratie. Terroristische aanslagen, namelijk die van 2013 op de Bataclan Club in Parijs en die van 2016 in Nice, brachten een zware schok teweeg in de Franse samenleving, die voorafgaand aan deze gebeurtenissen zorgeloos en levenslustig was. Vervolgens werd de noodtoestand uitgeroepen en vervolgens verlengd.

Het werd uiteindelijk opgeheven in 2017, maar sommige bepalingen werden permanent gemaakt door een nieuwe wet die tegelijkertijd werd aangenomen.

Een hete zomer van onzekerheid

De Franse regering overweegt nu een terugkeer naar de noodtoestand. Laten we ons even voorstellen dat een dergelijke situatie zich zou voordoen in Rusland, India of China. Politici in de hele EU en de hele westerse media zouden bitter klagen over de teloorgang van de democratie in die staten, hen bedreigen met nieuwe sancties en speciale tv-verslaggeving uitzenden voor hun constituerende massa’s.

De hoge commissaris voor de mensenrechten van de VN, Volker Turk, bekritiseerde het racisme bij de Franse politie, dat op zijn beurt streng werd afgewezen door het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken. Het valt niet te ontkennen dat aan alle kanten de onwil om geweld te gebruiken afneemt. Politiegeweld kan echter iedereen in Frankrijk treffen, zoals uit veel gedocumenteerde gevallen blijkt. Alleen al de anti-beperkingsprotesten tijdens de Covid-19-pandemie gingen gepaard met soms meedogenloze politie-operaties.

Er is vaak sprake van personeelstekorten, een gebrek aan politieke steun en andere zaken die de frustratie en boosheid binnen de politie vergroten. Minister van Binnenlandse Zaken Gerald Moussa Darmanin – zelf van Maghrebijnse afkomst – heeft zich naar voren geschoven ter verdediging van de politie. Darmanin is niet zonder controverse als persoon en politicus. De manier waarop hij deze huidige crisis de baas wordt, zal de binnenlandse politieke agenda in Frankrijk bepalen.

Hoe zal de Franse regering reageren? Met een avondklok na jaren van lockdown? Met massa-arrestaties die leiden tot overvolle gevangenissen en de rechters beroven van hun laatste middelen in overvolle rechtbanken? Frankrijk staat in veel opzichten op de rand van een zenuwinzinking. Toch is de situatie in Frankrijk op basis van de beschikbare gegevens niet zo explosief als in Duitsland of Oostenrijk.

De sociale cohesie blijft relatief solide. Iedereen spreekt goed genoeg Frans om tegen elkaar te kunnen schreeuwen. Een totale sprakeloosheid is nog niet ingetreden, terwijl in heel Europa een mengelmoes van oude en nieuwe problemen broeit, zoals de enorme stijging van de kosten van het dagelijks leven.

De Franse regering moet inzicht krijgen in waar de prioriteiten in de nabije toekomst liggen. Vragen over sociale kwesties hebben vaak geleid tot politieke keerpunten – vooral in Frankrijk.