EU – Het gaat hard

Afgelopen week was ik in Griekenland, bij vrienden en familie. Zoals Nederland puissant rijke Grieken en bedrijven best onderdak wil verlenen, zodat ze in hun eigen land geen belasting hoeven te betalen, hebben andere landen ook ‘vriendelijke‘ regelingen voor mensen uit andere EU-landen, wat in combinatie met zon en zee, en minder ‘woke‘, aantrekkelijk kan zijn. In elk geval heb ik het genoegen gehad om veel niet-Grieken te ontmoeten uit andere Europese landen die allemaal zo hun eigen redenen hadden om zich uitgerekend in dat land te vestigen.

Het was een genoegelijke, en leerzame week. Voor mij geen reden om onmiddellijk mijn hele leven overhoop te halen, en mijn biezen te pakken, maar de hernieuwde kennismaking met het land is mij goed bevallen, ook omdat ik met mijn neus in de boter viel waar mijn schoonzus druk is met het opzetten van een ‘Kunst Galerie‘ in een (hopelijk) ‘up and coming‘ dorp op een van de vele eilanden, terwijl er nog bergen werk verzet moeten worden om het pand daar geschikt voor te maken. ‘Klussen‘ inplaats van lezen en schrijven, met zwemmen in zee en cultuur opsnuiven, was wel weer even nodig.

Overal nog de sporen van de ‘Covid-hysterie‘, compleet met oproepen om een masker te dragen in het openbaar vervoer, en stoelen op de luchthaven vrij te laten om voldoende ruimte tussen de wachtende passagiers te kunnen garanderen, maar nauwelijks nog iemand die er iets mee doet, en de metro was ‘afgeladen‘. Wat nog niet is overgewaaid, is de strijd in Oekraïne, maar nu er in de Verenigde Staten weer een storm-in-een-glas-water is opgestoken over Donald Trump, is de kans bijzonder groot dat ook die ‘hysterie‘ haast ongemerkt naar de achtergrond verdwijnt. Iets wat Zelensky en de zijnen ook vrezen, want het gaat al niet best daar met de strijd, ondanks artikelen in de ‘gevestigde media‘ in ons deel van de wereld waarin het tegendeel wordt beweert. Het ‘Collectieve Westen‘ heeft de wapens en de munitie niet om het vol te houden, naar het zich laat aanzien, en Oekraïne is al teveel militairen kwijt, en verliest er elke dag meer, om nog iets te kunnen maken van dat ‘Voorjaarsoffensief‘, zo is de vrees in de hoofdsteden van de NAVO-landen. Geen gebrek aan ‘verhalen‘ om te verklaren waarom de Russen het wél volhouden, maar de enige valide verklaring is dat ze voorbereid waren op een ‘War of Attrition‘, exact omdat ze geen ‘War of Conquest‘ wilden, waar de NAVO hen toe wilde verleiden.

Het ‘Collectieve Westen‘, dat alleen maar kan denken in termen van ‘invloedssfeer‘, viert de uitbreiding van de NAVO met het eenendertigste lid, Finland. Maar de ondemocratische NAVO, de ondemocratische EU, en het antidemocratische, globalistische WEF, voeren een achterhoedegevecht om de macht in de wereld. Ze zijn ‘Yesterday’s News‘. Overal in Europa is het ‘onrustig‘. Er zijn massale demonstraties, geweld op straat, maar omdat de ‘gevestigde media‘ het nagenoeg doodzwijgen, en al helemaal vermijden uit te pluizen of er wellicht iets grondig mis is binnen de EU, en de NAVO, waardoor al die kiezers zich tegen de regeringen keren die werden geformeerd na de laatste stembusgang, wordt de oorzaak niet geadresseerd.

Het Europese ‘micro-management‘, dat zich opwindt over de verpakking, en futiliteiten, en niet zelden met ‘oplossingen‘ komt die van een probleem een catastrofe maken, terwijl hun expansionistische honger ten koste gaat van de welvaart in de EU door de opeenstapeling van schuld, van overheden, de EU zelf, bedrijven en particulieren, in toenemende mate schuld ten bate van consumptie, en niet van productie, met steeds hogere prijzen voor goederen en diensten, is de weg volledig kwijt. Het loopt aan de leiband van de ‘Grote Broers‘ aan de overkant van de Noordzee en de Atlantische Oceaan, die zelf ook nog slechts druk zijn met het rechtzetten van stoelen op de Titanic.

De (Euro)-Dollar als wereldhandelsmunt is op sterven na dood. De chaos in de energiemarkt is met geen pen te beschrijven, en zonder energie geen productie. Geen productie van voedsel, woningen en goederen, en geen geld voor diensten. Op een Amerikaanse website schreef ik dat de schampere diskwalificatie van Rusland als een ‘benzinestation dat pretendeert een land te zijn‘ is ingehaald door de diskwalificatie van de Verenigde Staten als een ‘casino dat naar behoefte ‘flappen’ bijdrukt‘. In ijltempo veranderen er dingen in de wereld waar ‘Brussel‘, noch de regeringen in de Westerse hoofdsteden grip op hebben. De dijken dreigen het te begeven, maar de ‘Commissie‘ in ‘Brussel‘ speelt ‘Stratego‘. De Fransen kopen LNG in China, dat ze afrekenen in Yuan, en mogelijk is het nog Russisch gas ook, dat boekhoudkundig via de ‘Arabische Emiraten‘ naar China gaat, om dan per boot naar Frankrijk te reizen, vanaf de andere kant van de wereld, en nog steeds goedkoper dan Amerikaans LNG, als ze al kunnen leveren. Maar niet best voor het klimaat, en de portemonnee, vergeleken met het alternatief van gas dat per Northstream direct naar Europa vloeide. De ene na de andere Europese leider nodigt zichzelf ondertussen uit om bij Xi Jinping op audiëntie te gaan, nadat Xi zelf eerst bij Poetin langs ging, om daarna met de Braziliaanse president af te spreken dat ze de (Euro)-Dollar als handelsmunt voortaan vergeten.

HIER een grafisch overzicht van de spreiding van ‘Dollar-tegoeden‘ in de wereld. Hoeveel zal daar uiteindelijk van moeten worden ‘afgeschreven‘? Hoe hoog lopen de verliezen van de Europese Centrale Banken nog op? Hoe welvarend zijn we nu écht? De inflatie is gezakt tot 4.5%, wat een percentage is waar regeringen nog niet zo lang geleden panisch over zouden zijn geweest, maar nu is dat het laagste in anderhalf jaar. Is dat de trend, lagere inflatie? Ik denk het niet. Niet als we nog vele honderden miljarden uit moeten geven aan ‘Project Oekraïne/Regime Change in Rusland‘, wapens en munitie moeten kopen in een ‘overspannen‘ markt, de gasvoorraden nu praktisch op zijn, met het gemiddeld toch wel frisse voorjaar, ondanks de opwarming van de aarde, en alle methaangas dat vrijkwam toen onze ‘vrienden‘ Northstream opbliezen, en we niet weten waar we het gas vandaan moeten halen om die voorraden weer aan te vullen voor de volgende winter, terwijl meer en meer wetenschappers aan de bel trekken om ons te waarschuwen voor absurde verwachtingen van zon en wind.

‘Doing Drama‘ en ‘Making a Living of War‘ gaat ons in elk geval niet redden.