Green Warriors droomt ervan de samenleving volledig van stroom te voorzien met wind- en zonneparken in combinatie met enorme batterijen. Het realiseren van deze droom zou de grootste uitbreiding in mijnbouw vereisen die de wereld ooit heeft gezien en zou enorme hoeveelheden afval produceren.
Windturbine “Hernieuwbare energie” is een verkeerde benaming. Wind- en zonnemachines en batterijen zijn gemaakt van niet-hernieuwbare materialen. En ze slijten. Oude apparatuur moet worden ontmanteld, wat miljoenen tonnen afval genereert.
Overweeg enkele andere ontnuchterende cijfers:
Een enkele batterij van een elektrische auto weegt ongeveer 1.000 pond. Om er een te fabriceren, moet ergens op de planeet meer dan 500.000 pond grondstoffen worden opgegraven, verplaatst en verwerkt. Het alternatief? Gebruik benzine en haal er een tiende van het totale tonnage uit om hetzelfde aantal voertuigkilometers te halen tijdens de zevenjarige levensduur van de batterij.
Wanneer elektriciteit afkomstig is van wind- of zonne-energiemachines, vereist elke geproduceerde eenheid energie, of afgelegde afstand, veel meer materialen en land dan fossiele brandstoffen. Die fysieke realiteit is letterlijk zichtbaar: een wind- of zonnepark dat zich uitstrekt tot aan de horizon kan worden vervangen door een handvol gasgestookte turbines, stuk voor stuk niet groter dan een trekker-oplegger.
Voor het bouwen van één windturbine is 900 ton staal, 2.500 ton beton en 45 ton niet-recyclebaar plastic nodig.
Zonne-energie vereist nog meer cement, staal en glas, om nog maar te zwijgen van andere metalen. De wereldwijde zilver- en indiumwinning zal de komende decennia met respectievelijk 250% en 1.200% stijgen om de materialen te leveren die nodig zijn om het aantal zonnepanelen te bouwen, voorspelt het Internationaal Energieagentschap. De wereldvraag naar zeldzame aardmetalen – die niet zeldzaam zijn maar zelden in Amerika worden gewonnen – zal tegen 2050 met 300% tot 1.000% stijgen om de groene doelstellingen van Parijs te halen. Als elektrische voertuigen conventionele auto’s vervangen, zal de vraag naar kobalt en lithium meer dan vertwintigvoudigen. Dat telt niet mee batterijen om wind- en zonne-energienetwerken te ondersteunen.
Vorig jaar concludeerde een door de Nederlandse overheid gesponsorde studie dat alleen al de groene ambities van Nederland een groot deel van de wereldwijde mineralen zouden verbruiken. “Exponentiële groei in [wereldwijde] productiecapaciteit voor hernieuwbare energie is niet mogelijk met de huidige technologieën en jaarlijkse metaalproductie”, concludeerde het.
Aan de vraag naar mineralen zal waarschijnlijk niet worden voldaan door mijnen in Europa of de VS. In plaats daarvan zal een groot deel van de mijnbouw plaatsvinden in landen met onderdrukkende arbeidspraktijken. De Democratische Republiek Congo produceert 70% van ’s werelds ruwe kobalt en China controleert 90% van de kobaltraffinage. Het in Sydney gevestigde Institute for Sustainable Future waarschuwde dat een wereldwijde “goud”-koorts voor mineralen mijnwerkers zou kunnen brengen naar “sommige afgelegen wildernisgebieden [die] een hoge biodiversiteit hebben behouden omdat ze nog niet zijn verstoord.”
Bovendien vereisen mijnbouw en fabricage het verbruik van koolwaterstoffen. Om genoeg windturbines te bouwen om de helft van de wereldelektriciteit te leveren, zou bijna twee miljard ton steenkool nodig zijn om het beton en staal te produceren, samen met twee miljard vaten olie om de composietbladen te maken. Meer dan 90% van de zonnepanelen in de wereld wordt in Azië gebouwd op elektriciteitsnetten met veel kolen.
Ingenieurs maken grapjes over de ontdekking van ‘unobtanium’, een magisch energieproducerend element dat uit het niets verschijnt, geen land nodig heeft, niets weegt en niets uitstoot. Zonder de realisatie van die onmogelijke droom blijven koolwaterstoffen een veel beter alternatief dan de groene dromen van vandaag.