RedactieSDB 
Biden – Terwijl het Israëlische leger deze aanval uitvoert, beschouwt een groot deel van de wereld de Israëlische aanval op Gaza als mogelijk gemaakt door de Verenigde Staten.
Biden – Zelfs voordat Israël op 27 oktober zijn zwaardere grondinval in Gaza begon, vergezeld van versnelde bombardementen op het bezette gebied, was de situatie ter plaatse al ernstig.
Volgens het in Gaza gevestigde ministerie van Volksgezondheid waren er zaterdagmiddag 7.703 doden, 1,4 miljoen ontheemden en ruim 19.700 gewonden. Minstens 29 journalisten zijn omgekomen, samen met minstens 53 medewerkers van de Verenigde Naties .
De “ volledige belegering ” die Israël uitriep op het reeds geblokkeerde gebied na de Hamas-aanvallen van 7 oktober heeft geresulteerd in een drie weken durende rantsoenering van voedsel, water, medicijnen en brandstof voor een bevolking van 2,2 miljoen mensen. Zoals een medewerker van het Mercy Corps in Gaza eerder deze week zei : “Weet dat we hier sterven; als we fysiek niet dood zijn, zijn we van binnen dood.”
De tol van wat de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant de “ nieuwe fase ” van de oorlog noemde, begint nu pas duidelijk te worden. Israël leek de communicatie in Gaza te hebben afgesloten . Internationale hulporganisaties en persorganisaties verloren het contact met hun personeel, waardoor een informatievacuüm ontstond.
Afgezien van de aantallen doden en gewonden, kunnen de omvang van het bombardement en de humanitaire catastrofe in Gaza tot nu toe het beste worden uitgedrukt door een handvol verhalen uit de eerste hand die ook buiten het grondgebied zijn bereikt. “Het aantal explosies is enorm. Eindeloze explosies. We hebben het elke minuut over een explosie. De lucht is oranje”, zei journalist Hind Khoury in een stembriefje uit Gaza-Stad, gedeeld met Vox via het non-profit Institute for Middle East Understanding.
Israël heeft te lijden gehad onder enorme wreedheden door Hamas, waarbij meer dan 1.400 mensen omkwamen, terwijl de militante groepering 229 gijzelaars in Gaza vasthoudt. Raketvuur vanuit het gebied blijft gericht op Israël. Maar de mate waarin Israël Gaza beschiet en de eerste aanwijzingen van wat een langdurige, intensieve grondoperatie zou kunnen worden, vormen kritische risico’s voor het Midden-Oosten en de wereld.
En een van die gevaren is een politiek gevaar voor het Witte Huis: het wordt duidelijk dat terwijl het Israëlische leger deze aanval uitvoert, een groot deel van de wereld de aanval van Israël op Gaza beschouwt als mogelijk gemaakt door de Verenigde Staten – als de oorlog van president Joe Biden .
Biden heeft naar verluidt Israël achter de schermen geadviseerd een grondaanval uit te stellen, en de afgelopen dagen is de regering openlijker geweest in haar waarschuwingen dat een grootschalige invasie met een open einde rampzalig zou zijn. Amerika heeft geen ‘boots on the ground’ in Israël, en het is niet duidelijk onder welke voorwaarden de VS erbij zouden betrokken raken. De Amerikaanse marinier-generaal James Glynn had de Israëlische operaties geadviseerd en verliet het land op de 27e. “Vergis je niet: wat zich in Gaza zal ontvouwen, is puur een Israëlische beslissing”, zei hij tegen verslaggevers.
Maar dat is duidelijk niet hoe het Midden-Oosten, en een groot deel van de wereld, het ziet. De focus ligt in plaats daarvan op de decennialange Amerikaanse steun aan Israël, door alle regeringen heen. Het gaat om de door de VS geleverde wapens die Israël gebruikt, waarvan een groot deel is aangekocht met de 3,8 miljard dollar aan jaarlijkse hulp die Washington biedt; over de symboliek van twee Amerikaanse vliegdekschepen die naar het Midden-Oosten worden gestuurd; over hoe de VS hun veto hebben gebruikt om Israël te beschermen tegen resoluties van de Verenigde Naties.
Het meest opvallend is het beeld van de gigantische berenknuffel , zowel feitelijk als metaforisch, die president Biden de Israëlische premier Benjamin Netanyahu gaf toen hij Israël op 18 oktober bezocht.
De perceptie dat Biden eigenaar is van deze oorlog zal alleen maar groeien naarmate Israël zijn belegering van Gaza uitbreidt en verlengt. Dat is slecht voor de verkiesbaarheid van Biden, nu zoveel jonge Amerikaanse kiezers steeds kritischer worden over zijn onbelemmerde steun aan Israël.
Het is slecht voor de Amerikaanse invloed als het gaat om andere warme en koude oorlogen waarbij de VS de steun zoekt van traditionele bondgenoten , waaronder Oekraïne. En het is vooral slecht voor de Arabische en islamitische staten, maar ook voor landen in het Zuiden, waar massale protesten tegen de militaire campagne van Israël ook de president in het zonnetje hebben gezet .
“Vanuit het standpunt van de VS denk ik dat het echte dilemma is dat de regering-Biden in feite een partnerstaat steunt, een bondgenoot, die met deze no-win-situatie wordt geconfronteerd”, zei Emma Ashford van de denktank Stimson Center onlangs . “Wat de Israëlische regering ook gaat doen, de Amerikaanse regering zal daaraan gebonden zijn.”
Waarom de wereld dit ziet als de oorlog van Biden
De perceptie van Amerikaanse steun voor Israël is opgebouwd gedurende een halve eeuw van substantiële Amerikaanse militaire en diplomatieke steun.
De Verenigde Staten hebben Israël in de loop van de tijd ongeveer 243,9 miljard dollar gegeven , gecorrigeerd voor inflatie. Het geavanceerde wapentuig dat de VS aan Israël heeft gegeven, en dat het land de grootste begunstigde is van Amerikaanse buitenlandse hulp, draagt bij aan het idee dat de twee landen op één lijn zitten.
De Amerikaanse wapenindustrie die de voortdurende belegering van Gaza mogelijk maakt, staat bijzonder dicht bij Israël. Bij kwartaaloproepen over de kwartaalcijfers deze week erkenden leidinggevenden van de militaire contractgiganten RTX , Boeing en Northrop Grumman de gruwelijke aanvallen op Israël en vermeldden schuin hoe geopolitieke ontwikkelingen zouden bijdragen aan grotere Pentagon-begrotingen en productbestellingen, maar maakten geen melding van de situatie in Israël.
Gaza anders dan anodyne roept op tot vrede of vage zorgen over de humanitaire situatie. Wes Kremer, de president van RTX-dochter Raytheon, kondigde deze week de bouw aan van een nieuwe fabriek in Arkansas om raketten te bouwen voor het Israëlische Iron Dome-systeem.
Het zijn ook de jaren van grotendeels onbetwiste Amerikaanse steun aan Israël, door regeringen van beide partijen heen, terwijl het land op de bezette Westelijke Jordaanoever beleid heeft gevoerd dat mensenrechtenorganisaties omschrijven als apartheid en Gaza met strenge beperkingen op de hulp heeft onder druk gezet . Het door de VS geleide proces naar een Palestijnse staat verkeert sinds 2014 in formaldehyde.
Een goed voorbeeld van hoe de VS Israël hebben gesteund, speelde zich af in de VN-Veiligheidsraad. Talloze presidentiële regeringen hebben door de jaren heen hun veto gebruikt om Israël te beschermen tegen resoluties die zijn beleid veroordelen. Meest recentelijk, op 18 oktober, sprak ambassadeur Linda Thomas-Greenfield zijn veto uit over een door Brazilië geleide resolutie waarin werd opgeroepen tot een humanitaire pauze.
Vrijdag, toen Israël Gaza in het ongewisse hield, nam de Algemene Vergadering van de VN met overweldigende meerderheid een niet-bindende resolutie aan die opriep tot een “onmiddellijke, duurzame en aanhoudende humanitaire wapenstilstand die zou leiden tot een stopzetting van de vijandelijkheden.” Er waren 120 landen die vóór de maatregel stemden onder leiding van Arabische staten, terwijl de VS tot de 14 stemmen tegen behoorden. (Anderen waren onder meer Hongarije, Oostenrijk, Tsjechië en verschillende eilandstaten in de Stille Oceaan.)
De regering-Biden zei dat dit kwam doordat de resolutie de aanvankelijke aanval van Hamas niet veroordeelde en de aanhoudende gijzeling niet vermeldde.
Minister van Buitenlandse Zaken Ayman Safadi van Jordanië, een van de nauwste partners van de VS in het Midden-Oosten, stelde het botweg : dat stemmen tegen de resolutie “betekent het goedkeuren van deze zinloze oorlog.”
Massale protesten tegen de acties van Israël – 3.000 mensen marcheren naar de Amerikaanse ambassade in Jakarta, tienduizenden zaterdag in Londen, en wijdverbreide protesten in de Arabische wereld en op de bezette Westelijke Jordaanoever – scheiden Israël doorgaans niet van de rol van de VS. Arabische leiders zeggen misschien dat ze Israëls vernietiging van Hamas achter gesloten deuren steunen, maar zullen dergelijke verklaringen minder snel hardop uiten, omdat de publieke opinie ook telt in ondemocratische landen.
De VS worden boven alles gezien als de meest cruciale financier van Israël. De Jordaanse cartoonist Emad Hajjaj tekende Netanyahu als een straaljager die bommen liet vallen op moskeeën, ziekenhuizen en burgers in Gaza, terwijl Biden in piloten zijn armen spreidde alsof hij de vleugels van het vliegtuig was.
Kan de Amerikaanse beleidsaanpak van binnenuit of van buitenaf veranderen?
Terwijl Bidens kernteam van adviseurs op één lijn lijkt te staan, groeien de tekenen van afwijkende meningen binnen de regering-Biden elke dag dat Israëls intensieve bombardement op Gaza voortduurt. Josh Paul, een hoge functionaris van het ministerie van Buitenlandse Zaken in het bureau dat zich bezighoudt met de wapenverkoop, nam op 18 oktober uit protest ontslag.
Hij erkende de pogingen van Biden om de reactie van Israël te de-escaleren en uitte zijn frustratie over het “meeslepen van meer wapens naar één kant van het conflict, dat ik geloven dat ze kortzichtig, destructief, onrechtvaardig en in tegenspraak zijn met de waarden die we publiekelijk omarmen.”
Andere hooggeplaatste medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken zijn naar verluidt van plan hun zorgen via het dissidentiekanaal over te brengen . Het Witte Huis heeft luistersessies georganiseerd en senior regeringsleiders zijn begonnen hun retoriek aan te passen. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken twittert over Palestijnse rechten. “Hoe moeilijk het ook is, we kunnen de vrede niet opgeven”, schreef president Biden . “We kunnen de tweestatenoplossing niet opgeven.”
Maar de manier waarop de regering feitelijk omgaat met de situatie in Gaza – zonder op te roepen tot een staakt-het-vuren en grotendeels niet in staat te garanderen dat zelfs het minimale minimum aan humanitaire hulp het grondgebied binnenkomt – geeft een nauwkeuriger beeld van haar beleid. De VS hebben misschien aangedrongen op een beperktere grondaanval, maar zijn niet gekant tegen een aanval in het algemeen.
Biden heeft bijvoorbeeld gezegd dat Israël het recht en de plicht heeft om te reageren op de aanval van Hamas op 7 oktober. En het huidige beleid is bekritiseerd door de VN, Artsen Zonder Grenzen, Oxfam, Save the Children en andere groepen, die hebben aangedrongen op een staakt-het-vuren.
Zelfs leiders van loyale instellingen van de Democratische Partij in Washington hebben de aanpak van Biden bekritiseerd. “Er is niets ingewikkelds aan de mogelijkheid om te zeggen dat het vermoorden van onschuldige mensen verkeerd is en moet stoppen”, schreef Patrick Gaspard, de president van het Center for American Progress . “We zeiden het toen het Hamas was. We kunnen het nu zeggen: het is Israël. Dit is fout. Dit moet stoppen.”
In het buitenlands beleid kan perceptie werkelijkheid zijn, en op een gegeven moment zal de Amerikaanse steun voor Israël gezien worden als actieve deelname. Het maakt misschien niet uit dat de VS er niet direct bij betrokken zijn, of dat Biden stappen heeft ondernomen om de tol te verminderen, of dat een president Donald Trump Israël waarschijnlijk geen beperkingen zou opleggen, zoals de huidige Republikeinse kandidaten hebben opgeroepen .
Er is nu iets anders dat de Amerikaanse steun aan Israël gedurende tientallen jaren en verschillende Gaza-oorlogen overstijgt, waarbij de Amerikaanse onderhandelaar Aaron David Miller, die al jarenlang de Amerikaanse onderhandelaar is, Washington op beroemde wijze ‘ de advocaat van Israël ’ heeft genoemd . De omvang van deze invasie zal vrijwel zeker dodelijk zijn, buiten het bereik van eerdere oorlogen, en veel critici zullen zeggen dat de VS niet genoeg hebben gedaan om de moorden te stoppen.
Men denkt dat de miljarden dollars aan hightech wapens de VS enige macht over Israël hebben gegeven. Nu worden de grenzen van die invloed duidelijk. “Als een dergelijke invloed bestaat, maar niet wordt gebruikt om burgerbombardementen een halt toe te roepen, duidt dit op medeplichtigheid en wordt verantwoordelijkheid geëist van de verantwoordelijken”, aldus Nancy Okail, uitvoerend directeur van het Center for International Policy, een vooruitstrevende denktank voor buitenlands beleid .
Natuurlijk wil de regering-Biden niet betrokken raken bij een grotere oorlog. De president heeft de militante groepering Hezbollah en landen als Iran herhaaldelijk gewaarschuwd zich er buiten te houden, en een groot deel van zijn focus zal op dit moment waarschijnlijk liggen op het inzetten van Amerikaanse macht in de regio om ervoor te zorgen dat dit zo blijft.
Vorige week kwamen de Amerikaanse militaire bases in Irak en Syrië , en het vliegdekschip dat langs Jemen vloog , onder raketvuur te liggen van militanten. Als reactie hierop gaf Biden toestemming voor ‘eng op maat gemaakte’ aanvallen op door Iran gesteunde milities in Syrië. Dergelijke lik-op-stukjes zijn de afgelopen jaren met enige regelmaat voorgekomen, maar de context van Israëls inval in Gaza verhoogt de inzet aanzienlijk.
Zoals Sarah Leah Whitson, een mensenrechtenadvocaat die leiding geeft aan Democracy for the Arab World Now, het verwoordde : “Dit is nu de oorlog van Biden.”
4 gedachten over “De wereld zal dit zien als de oorlog van Biden”