De oorlog tegen Gaza mag niet in onze naam worden gevoerd

Gaza – Jood zijn voor een vrij Palestina is niet eenvoudig. Het is ook nog nooit zo nodig geweest om solidair te zijn.

Gaza – Toen ik mezelf vanochtend dwong naar het nieuws te luisteren, hoorde ik commentatoren op MSNBC president Joe Biden prijzen omdat hij zei dat de moord op Israëlische burgers door Hamas ‘persoonlijk was’. Voor minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken was het ook ‘persoonlijk’. Vice-president Kamala Harris? Het was ook ‘persoonlijk’.

Het is niet alleen persoonlijk voor Amerikaanse politici. De rechtse fanaticus van de New York Times, Bret Stephens en Michelle Goldberg, een van de weinige huis-linksen, voelden dit allemaal heel persoonlijk en schreven deze week feitelijk dezelfde column. Hoewel de nadruk verschillend was, waren de columns bedoeld om Palestijnse solidariteitsactivisten te schande te maken, door enkele van de zeldzame stemmen aan te vallen die hebben gezegd dat verzet tegen de Israëlische apartheid rechtvaardig is en dat elke invasie van Gaza moet worden bestreden.

Als Jood voel ik uiteraard pijn over de moorden op Israëlische burgers. Elke laatste. Maar het is huiveringwekkend dat zoveel mensen die ogenschijnlijk links zijn, in feite beweren dat Palestijnse levens er minder toe doen dan die van Israël. Ons wordt opgedragen het Israëlische lijden persoonlijk te voelen, maar het Palestijnse lijden te negeren.

Op dit punt lassen extreem-rechts en liberaal-links zich aan elkaar. Het doet me sterk denken aan de weken na 9/11. In 2001 was ik aan het tafelen bij de George Mason University, waar ik voor een spandoek stond met de tekst: ‘Verander tragedie niet in oorlog’ en mensen aanmoedigde een anti-oorlogspetitie te ondertekenen. In plaats daarvan gooiden studenten stenen naar mijn benen. Na 11 september was mijn actiegroep binnen twee dagen geslonken van vijftig naar twee. Toen werd mijn vriend, wiens familie uit India kwam, uit een rijdende trein geduwd omdat hij bruin was. (Hij was fysiek in orde, maar diep geschokt.)

De nationale stemming voelt nu nog slechter aan. Het voelt niet alleen slechter omdat het vinden van bondgenoten om het bloedbad te helpen voorkomen zo moeilijk blijkt te zijn. Het voelt niet alleen slechter omdat jonge mensen op gevaarlijke wijze worden genoemd en beschaamd omdat ze oproepen tot een vrij Palestina. Het voelt nog erger omdat dit harde optreden tegen afwijkende meningen – of mensen het nu willen toegeven of niet – de basis legt voor de komende militaire massaslachtingen onder de burgers van Gaza.

Gaza is een openluchtgevangenis, ook al noemt Stephens die beschrijving in al zijn arrogantie terloops ‘een leugen’. Volgens de Verenigde Naties zijn er in Gaza al jaren kinderen gestorven in een alarmerend tempo als gevolg van honger, ziekte en Israëlische aanvallen. 

Nu wordt deze openluchtgevangenis geconfronteerd met wat een andere gevangenis, Attica, in 1971 meemaakte. De gevangenen van Attica vochten terug tegen wreed onmenselijke omstandigheden. (Lees Blood in the Water , door Heather Ann Thompson.) Ze namen ook gijzelaars – en werden vervolgens afgeslacht vanwege hun inspanningen. Gaza zou Attica zijn als Attica bevolkt zou zijn geweest door 2,3 miljoen mensen, van wie de helft kinderen zijn.

Links moet prioriteit geven aan de strijd tegen de ontmenselijking van mensen, omdat we begrijpen dat deze tactiek vaak een voorbode is van een onuitsprekelijke catastrofe. Dit was het verhaal van de Holocaust. Het was ook het verhaal van talloze oorlogsmisdaden tegen burgers die in de 20e eeuw werden gepleegd. En het is nu het verhaal van Gaza.

Voor de Israëlische regering en haar aanhangers maakt het tot zwijgen brengen van de Palestijnse solidariteitsstrijd het gemakkelijker voor hen om de volgende met bloed doordrenkte stap te zetten. Er rijdt een vrachtwagen door Boston met de foto’s en namen van studenten die een solidariteitsbrief hebben ondertekend onder de kop ‘Antisemiet’.

Veel te veel mensen met grote liberale politieke aanhang beschuldigen de beweging van het “vieren” – een woord dat keer op keer wordt gebruikt – van de dood van Israëlische Joden, hoewel niemand in mijn wereld ook maar iets van deze verschrikkingen viert. Ze beschuldigen ons van “cheerleading” voor Hamas, hoewel ze, afgezien van een tiental woorden die door één spreker tijdens een bijeenkomst zijn gezegd , moeite doen om voorbeelden te vinden. 

Ze hebben zeker niet te maken met de laars die al 75 jaar op de nek van een bezet volk rust. Ze zeggen: “Niemand zag dit aankomen”, terwijl wij allemaal die betrokken waren bij deze strijd zagen dat er zonder gerechtigheid geen vrede zou zijn.

Het steunen van een bevrijdingsstrijd – of welke politieke strijd dan ook – is niet hetzelfde als het kritiekloos ondersteunen van elke actie van die strijd. Er bestaat een lange traditie ter linkerzijde om niet in dergelijke vallen te trappen. Links verwacht dat de krachten van het imperium elke impopulaire actie van een bevrijdingsbeweging onder de aandacht zullen brengen – hoe groot de uitbijter ook is. We verwachten ook dat rechts zal proberen onze solidariteit te verbreken. Het is meer dan alleen maar verontrustend om te zien dat zogenaamde bondgenoten hetzelfde doen; het draagt ​​bij aan een enorme tragedie.

Onschuldige mensen sterven in grote aantallen in Gaza. De liberalen die momenteel oorlog willen, zullen hun handen wringen zodra het te laat is. Het Israëlische leiderschap zal de zorgen wegnemen door de dode dieren opnieuw ‘menselijke dieren’ te noemen. En degenen onder ons die erop durven te wijzen dat we eenheid nodig hebben met een bruut onderdrukt volk, zullen een prijs betalen. Maar één ding hebben ze gelijk: dit is persoonlijk.

Voor mij voelt elk verhaal over dode Joodse burgers persoonlijk. Hoe zou het niet kunnen? Maar weet je wat nog meer persoonlijk is? Denkend aan de massagraven die zullen worden gegraven voor de burgers van Gaza die nu als doelwit van een totale oorlog worden beschouwd. 

Het is persoonlijk, omdat mij wordt verteld dat de Israëlische aanvallen voor mij worden gedaan . Het idee dat nog veel meer mensen zullen sterven, zogenaamd voor mijn bescherming, maakt me ziek. Voor degenen die oproepen om de Palestijnse solidariteitsgemeenschap het zwijgen op te leggen: u doet het werk van Benjamin Netanyahu en luidt nog meer pijn in Gaza in. Die twee woorden ‘nooit meer’ zouden iets moeten betekenen. Maar ze betekenen duidelijk verschillende dingen voor verschillende mensen.