De Israëlische blokkade van Gaza

Minister van Defensie van de zionistische apartheidsstaat die Israël heet, Yoav Gallant, kondigde op 9 oktober een “volledige blokkade” van Gaza aan, een dag nadat premier Benjamin Netanyahu formeel de oorlog had verklaard aan de Palestijnse verzetsbeweging Hamas als vergelding tegen diens aanval op Hamas. Israël.

Israël ‘Er zal geen elektriciteit zijn, geen voedsel, geen brandstof, alles is in Gaza is gesloten’, verklaarde Gallant bijna opschepperig. “Wij vechten tegen dieren en handelen daar ook naar.”

Minister van Energie Israel Katz volgde en zei: “Ik heb opgedragen dat de watertoevoer van Israël naar Gaza onmiddellijk moet worden afgesloten.”

Maar hoeveel voedsel, brandstof, water of elektriciteit genoten de Gazanen zelfs vóór deze verklaring, te midden van de totale blokkade die bijna 18 jaar geleden door datzelfde Israël werd opgelegd?

Dat de zionistische entiteit in West-Azië van mening is dat Palestijnse dieren naar believen worden geofferd, ligt ten grondslag aan de blokkade van Gaza, die in 2005 werd opgelegd en sindsdien zonder onderbreking is voortgezet. De hermetische belegering werd voor het eerst toegepast toen het Israëlische leger zich in 2005 uit Gaza moest terugtrekken, en werd in 2007 aangescherpt nadat Hamas in 2006 de verkiezingen in de Gazastrook had gewonnen. Israël en het Westen veroordeelden de overwinning van Hamas en lanceerden twee grootschalige militaire operaties. operaties (Operatie Summer Rains en Operatie Autumn Clouds) om de verkiezingsuitslag ongedaan te maken. 

Bij gebrek aan dat doel heeft Israël, met volledige steun van zijn westerse bondgenoten en onverschilligheid tegenover multilaterale instanties, waaronder de Verenigde Naties, de Gazastrook afgesloten over land, over zee en door de lucht. Sindsdien controleert Israël wat Gaza binnenkomt, en gebruikt het die macht om Gazanen te wurgen wanneer ze proberen terug te vechten. Deze blokkade heeft Gaza de weinig benijdenswaardige bijnaam opgeleverd van de ‘grootste openluchtgevangenis ter wereld’, waar 2,3 miljoen mensen opeengepakt zitten en routinematig worden gebombardeerd en gedood.

Collectieve bestraffing: een misdaad tegen de menselijkheid die onzichtbaar is gemaakt

Volgens de Conventie van Genève zijn blokkades tegen een hele natie een collectieve bestraffing, die als een misdaad tegen de menselijkheid kan worden beschouwd. Geen enkele internationale conventie of juridisch instrument heeft Israël er echter ooit van weerhouden misdaden tegen de menselijkheid tegen de Palestijnen te begaan.

 Deze keer bombardeerde de Israëlische luchtmacht, na de oorlogsverklaring van Netanyahu en de aankondigingen van zijn kabinet om de basisbehoeften van het menselijk leven voor de Palestijnen af ​​te snijden, ook de grensovergang bij Rafah om te voorkomen dat belegerde inwoners van Gaza naar Egypte zouden vluchten – en veroordeelde daarmee letterlijk 2,3 miljoen mensen tot sterven zonder middelen om te overleven. Dit is echter al bijna twintig jaar het geval in Gaza.

Sinds het begin van de blokkade zijn de inwoners van Gaza gedwongen zich aan te passen aan “abnormale levens”, zoals negen op de tien jongeren beweren in reactie op een onderzoek dat vorig jaar werd uitgevoerd door het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC). Het grootste probleem voor de regio is elektriciteit. De Gazastrook krijgt slechts 200 megawatt elektriciteit per dag, veel minder dan de 600 megawatt die nodig is om te voldoen aan de energiebehoeften van de bevolking en de minimale infrastructuur en industrie die overblijven. 

Deze onvoldoende stroomvoorziening wordt gerantsoeneerd om op rotatiebasis naar verschillende regio’s te worden gedistribueerd. Zelfs deze hoeveelheid blijft afnemen terwijl Israël de hoeveelheid brandstof die Gaza binnenkomt, blijft verminderen. Zelfs vóór de huidige militaire escalatie bereikte de situatie een zodanig punt dat de enige elektriciteitscentrale van Gaza de toestand van ‘permanent tekort’ afkondigde.

De energiecrisis begon in 2006 toen Israëlische gevechtsvliegtuigen de elektriciteitscentrale van Gaza bombardeerden en zes van de tien turbines vernietigden. Momenteel zijn er slechts drie turbines in bedrijf, die elk 20 tot 30 megawatt per dag leveren.

Israëlische elektriciteitsleidingen voorzien Gaza ook van 120 megawatt, maar Israël schakelt routinematig de stroom naar deze leidingen uit, als strafmaatregel voor collectieve bestraffing tijdens zijn oorlogen in de belegerde Gazastrook.

Dit zijn de enige twee energiebronnen van Gaza. Egypte voorzag Gaza vroeger van 150 megawatt per dag, maar dit werd in 2018 stopgezet.

“Het beste scenario is 200 megawatt per dag, wat bijna de helft van Gaza van stroom kan voorzien, maar we moeten dit zo plannen dat het mogelijk is ieders huis te bereiken”, legt Mohammed Thabet, vertegenwoordiger van de Gaza-energiecentrale, uit. “Mensen krijgen overdag acht uur op en acht uur vrij. Soms kunnen we bij extreem koud of warm weer slechts 4 tot 6 uur leveren, vanwege het toegenomen gebruik van elektrische apparaten.”

Gezinnen in Gaza worden gedwongen hun leven in te richten volgens de routine van de elektriciteitsvoorziening. Alledaagse huishoudelijke taken, zoals koken, de was doen, telefoons opladen of studeren, worden ernstig beknot terwijl iedereen zich haast om alles af te ronden tijdens de korte stroomvoorzieningsvensters. Het langdurig gebruik van verwarmingen of koelkasten is uit den boze.

Tareq S. Hajjaj, een Palestijnse journalist gevestigd in Gaza, beschreef enkele ‘creatieve oplossingen’ waartoe de Gazanen hun toevlucht nemen om de crisis te verslaan:

Sommige alternatieve energieopties zijn eenvoudig. Generatoren op diesel of benzine, die meestal toebehoren aan rijke zakenlieden, kunnen vaak meerdere gezinnen van stroom voorzien door kabels naar hun huizen te trekken.

Maar aangezien 53% van de bevolking van Gaza onder de armoedegrens leeft, kunnen de meeste mensen deze particuliere dienstverlening niet betalen. In plaats daarvan gebruiken ze batterijen uit auto’s, vrachtwagens en motorfietsen, die ze met elektroden aan LED-verlichting koppelen.”

De journalist voegde eraan toe dat de winters in Gaza dodelijk kunnen zijn, omdat mensen door frequente stroomstoringen gedwongen worden om gevaarlijke brandstofbronnen zoals hout, kaarsen of dieselgeneratoren te gebruiken. Tijdens de duur van de belegering zijn meer dan dertig kinderen omgekomen bij branden veroorzaakt door het gebruik van dergelijke gevaarlijke brandstofbronnen. Het meest verwoestende voorbeeld hiervan was de dood van 21 leden van de uitgebreide familie Abu Rayya in Gaza-stad in november 2022, bij een brand veroorzaakt door de benzinegenerator van de familie.

Volgens Thabet zou het aanleggen van een elektriciteitsnet de stroomcrisis in Gaza kunnen oplossen, maar dat is onmogelijk vanwege “de aanhoudende Israëlische aanvallen op de infrastructuur, inclusief de elektriciteitsnetwerken en -voorzieningen, en de Israëlische ontkenning van de toegang van onderhoudsapparatuur.” zoals elektrische en elektronische borden en kopermaterialen.” Het gebrek aan deze stoffen betekent dat het bedrijf niet in staat is de beschadigde infrastructuur te repareren telkens wanneer de zionistische staat Gaza bombardeert.

De elektriciteitssituatie in de geblokkeerde Strip is slechts representatief voor de bredere tekorten aan alles wat essentieel is in het dagelijks leven waar de mensen in de regio onder lijden. Afgesneden van de wereld door Israëlische ‘grensmuren’ en streng gecontroleerde grensovergangen en zee, kan niets de Gazastrook binnenkomen zonder toestemming van de autoriteiten van de zionistische entiteit. 

Dit leidt tot voortdurende tekorten aan basisbehoeften zoals voedsel, brandstof, medicijnen en medische apparatuur. Hoewel een handvol landen, waaronder Rusland, tijdens de COVID-19-pandemie vaccins, spuiten en medicijnen aan Gaza hadden gedoneerd om de geblokkeerde enclave te helpen de noodsituatie te bestrijden, blokkeerden de Israëlische autoriteiten die hulp de toegang tot Gaza, en verspreidde de pandemie zich ongecontroleerd. het dichtbevolkte gebied. De situatie werd door de Rode Halve Maan, die medische diensten verleent in Gaza, bestempeld als genocide.

Volgens UNICEF is 96% van het water in Gaza niet drinkbaar. De enige rioolwaterzuiveringsinstallatie van de enclave werd in 2006 gebombardeerd door Israëlische gevechtsvliegtuigen en kon nooit meer worden herbouwd omdat Israël niet toestaat dat staal, een essentieel materiaal in de moderne bouw, Gaza binnenkomt, onder het voorwendsel dat de inwoners van Gaza er wapens van zouden maken. 

Als gevolg hiervan stapelt onbehandeld of slecht behandeld rioolwater zich op en vermengt het zich met de weinige beschikbare waterbronnen. Bovendien controleert Israël alle waterbronnen in bezet Palestina en die afkomstig zijn van de bezette Golan (Syrië), waardoor de toegang van Gazanen tot water wordt afgesloten. De situatie leidt tot wijdverbreide maag-darmstoornissen en sterfgevallen onder de kinderen in de regio.

Behalve dat Israël de basisbehoeften niet toestaat Gaza binnen te komen, vernietigt Israël routinematig oogsten door landbouwvelden te bombarderen, en verwoest het alle industriële productie in de regio door zich specifiek te richten op industriële gebieden voor bombardementen. Gedurende de ruim zeventien jaar van het beleg heeft Israël meer dan 2.500 industriële faciliteiten in de Gazastrook verwoest, zegt Salama Maarouf, hoofd van het mediabureau van de Gaza-regering.

Trauma, depressie en gedwongen migratie: etnische zuivering met andere middelen

Volgens een rapport van de Euro-Mediterranean Human Rights Monitor (Euro-Med Monitor), dat vorig jaar werd gepubliceerd, lijden negen op de tien kinderen in Gaza aan oorlogsgerelateerde trauma’s. Het rapport benadrukt dat in een regio waar 50% van de bevolking jonger is dan 15 jaar, Israëlische aanvallen op burgergebieden kinderen hun hele leven littekens bezorgen.

Het zijn echter niet alleen kinderen die lijden aan PTSD in Gaza. Zowel Gaza en de Westelijke Jordaanoever als het Palestina (Israël) van 1948 kennen hoge zelfmoordcijfers onder Palestijnse jongeren. Mensenrechtenonderzoeker Abdullah Sharshara schrijft dit toe aan de psychologische impact van “Israëlische controle over de details van het leven” in de regio.

Een andere impact van deze controle is de massale uittocht van Palestijnen uit het hele historische Palestina, maar vooral uit Gaza. Volgens een onderzoek van de Al-Aqsa Universiteit zou 51% van de jongeren in Gaza graag willen emigreren. Hoewel er geen officiële gegevens zijn over het aantal mensen dat uit de dichtbevolkte Gazastrook is geëmigreerd, geven onofficiële cijfers aan dat sinds 2007 meer dan 100.000 mensen Gaza hebben verlaten.

Het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) in Gaza contextualiseerde dit fenomeen in het licht van Israëls aanhoudende economische en politieke blokkade van Gaza:

… de beperkingen die Israël heeft opgelegd aan het verkeer van goederen en mensen in en uit Gaza hebben aanzienlijk bijgedragen aan een gestage verslechtering van de economische en humanitaire situatie in Gaza. Dit heeft beperkte toegang tot essentiële diensten, banen en kansen buiten het bezette Palestijnse gebied.

Het ICRC ontdekte dat 40% van de Gazanen tussen de 18 en 29 jaar zei dat ze niet hoopten binnen de komende 15 jaar een baan te vinden.

“Israël heeft verdrijvende levensomstandigheden voor de bevolking gecreëerd”, legde Sharshara uit. “Het lanceerde destructieve oorlogen, legde een verstikkende blokkade op, vernietigde infrastructuur, bombardeerde de energiecentrale en verhoogde de armoedecijfers onder de bevolking, wat leidde tot een collectief gevoel dat Gaza niet langer een veilige plek is om een ​​gelukkige toekomst op te bouwen.”

Opeenvolgende Israëlische regeringen hebben zich sinds 1969 ingezet om de massale uittocht uit Gaza aan te moedigen, blijkt uit een rapport van de Israëlische onderzoeker Omri Sheffer Raviv, gepubliceerd door de website van het Regional Thinking Forum in maart 2021. Raviv legde uit dat het doel van Israël eind jaren zestig was om te proberen de vluchtelingenstromen leeg te maken. Gazastrook van een grote massa van zijn bevolking, om deze met de minste last onder het gezag van Tel Aviv te brengen. 

Na de Israëlische terugtrekking uit Gaza in 2005 verloor de bezettende macht echter haar vermogen om de migratiestroom rechtstreeks te controleren, dus verlegde zij haar focus naar het creëren van ‘verdrijvende levensomstandigheden’ voor de Palestijnse bevolking, waaronder de blokkade, voedseltekort, watertekorten en crisis en regelmatige oorlogen.

De Palestijnse onderzoeker Ismail Muhammad hekelde dat de verdrijvende levensomstandigheden leiden tot braindrain en het vermogen van Gaza om zich te herstellen en te ontwikkelen na elke agressieoorlog verder beperken. Hij legde uit dat Israël, door immigratie aan te moedigen, “de verplaatsing van competenties en wetenschappelijke capaciteiten probeert te bereiken om te voorkomen dat het verzet hiervan profiteert, naast het ontwrichten van het ontwikkelingswiel, zodat Gaza afhankelijk blijft van de bezettingsstaat in zijn land.” de industriële, medische en agrarische gebieden.”

Hij was ook van mening dat een ander Israëlisch doel achter deze houding het creëren van een hele generatie Palestijnen is die tegen het verzet is en zich richt op het zoeken naar individuele verlossing.

“De focus ligt op een jonge generatie die een leven leidt vol onoplosbare crises”, zei hij. “Dit leidt ertoe dat Gaza zijn menselijke reservoir verliest, wat de hoofdstad van Gaza is in zijn langdurige confrontatie met de bezetting.”

Er bestaat een algemene consensus dat Israëls “definitieve oplossing” voor de Palestijnse kwestie bestaat uit het veranderen van Gaza in een “alternatief thuisland” voor de Palestijnen, waardoor de gehele Palestijnse bevolking die nog in de regio is achtergebleven in die enclave van 40 km lang en 4 km breed wordt geduwd. . Het meest directe doel van de bezettende entiteit lijkt echter te zijn Gaza in een ruïne te veranderen en het land te ontdoen van de ontwikkelde bevolking.