Waarom Israël een betere veiligheidsdoctrine, meer diplomatie en politieke verandering nodig heeft
Sinds de aanval van Hamas op 7 oktober is Israël voor het eerst in bijna zestig jaar verwikkeld in een oorlog op meerdere fronten. Het land vecht in Gaza, bestrijdt gewapende groepen op de Westelijke Jordaanoever en wordt geconfronteerd met raketaanvallen vanuit Irak, Libanon, Syrië en Jemen. Israël lijkt minder veilig dan de meeste Israëli’s op 6 oktober dachten – en zijn leiderschap moet nu het nationale veiligheidsbeleid van het land dienovereenkomstig hervormen.
Op dit moment zijn de prioriteiten van Israël het veiligstellen van de vrijlating van de resterende gijzelaars, het elimineren van de militaire capaciteiten van Hamas en het verzekeren van de veilige terugkeer van honderdduizenden Israëlische burgers naar hun gemeenschappen in zowel het noorden als het zuiden van het land. Maar Israël moet ook verdergaande stappen ondernemen om een nieuwe 7 oktober te voorkomen .
Om dat doel te bereiken moet de staat de defensie-uitgaven opvoeren en zijn grenzen versterken. Diplomatie met de Palestijnen moet deel uitmaken van het plaatje, maar elke wederzijdse regeling voor het besturen van Palestijnse gebieden zal sterke bepalingen moeten bevatten om de opkomst van een geremilitariseerd Palestijns gebied te voorkomen.
Elke vooruitgang op het gebied van doelstellingen op langere termijn, zoals een tweestatenoplossing – die momenteel door de meeste Israëli’s als onhaalbaar wordt ervaren en zelfs los staat van de realiteit – zal zowel de steun van de Verenigde Staten vereisen als normalisatie van de betrekkingen met Saoedi-Arabië en andere Arabische landen. landen.
Ook al blijft de Israëlische regering gefocust op onmiddellijke militaire doelstellingen, toch moet zij zich buigen over de vraag wat er gebeurt als de gevechten stoppen. Als er geen plannen worden gemaakt voor een alternatief voor Hamas, bestaat het gevaar dat de Israëlische aanwezigheid in Gaza wordt verlengd en dat dit kan leiden tot het opleggen van een militair bewind.
Een betere toekomst is mogelijk, maar daarvoor zal Israël moeten samenwerken met de Verenigde Staten en regionale partners, waaronder Egypte, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, om een voorlopige, technocratische Palestijnse regering op te richten die zich bezighoudt met wederopbouw en niet met terreur.
Naast het herstellen van de afschrikking en het versterken van zijn inlichtingencapaciteiten, moet Israël ook zijn morele status als progressieve, democratische staat herstellen, door zijn democratische instellingen, evenals zijn economie en technologische innovatie, te verdedigen en te versterken, en door verder te integreren met de regio. Als Israël zich wil herstellen van de ramp van 7 oktober, moet het tegelijkertijd en zonder uitstel werken aan veiligheid, diplomatie en politieke hervormingen.
ONAFGEMAAKTE ZAKEN
Na vijf maanden van gevechten in Gaza hebben de Israëlische strijdkrachten indrukwekkende vooruitgang geboekt. Het gebied is een van de meest complexe gevechtszones ter wereld, met een ingewikkeld stedelijk landschap en een buitengewone bevolkingsdichtheid, en een vijand die opereert binnen de burgerbevolking, met behulp van een uitgebreid netwerk van tunnels en ondergrondse faciliteiten.
Niettemin zijn IDF-troepen erin geslaagd de zenuwcentra en organisatiestructuren van Hamas in Gaza-Stad en Khan Yunis te ontmantelen en de terroristische infrastructuur in andere delen van de Gazastrook aanzienlijk te verslechteren. En ze hebben een veiligheidsbufferzone ingesteld tussen Gaza en Israëlisch grondgebied.
Door dit te doen heeft Israël de directe gronddreiging voor de steden en dorpen in de buurt van Gaza grotendeels geneutraliseerd, waardoor de bewoners geleidelijk konden terugkeren naar hun huizen, die na het bloedbad van 7 oktober waren geëvacueerd. Ondertussen heeft de IDF aan de noordgrens van Israël met Libanon, waar dagelijkse schermutselingen met Hezbollah voortduren , het voordeel behaald door meer dan 200 commandanten en agenten van de groep te elimineren. En Israël heeft een groot deel van de raketlanceringslocaties en de militaire infrastructuur van Hezbollah langs de grens vernietigd.
Het realiseren van deze moeilijke doelstellingen heeft hoge kosten met zich meegebracht voor de bevolking van Gaza, en de humanitaire situatie heeft de druk op Israël vergroot om zijn operaties te beperken. En toch zijn de oproepen aan Israël om af te treden voorbarig. Hezbollah volhardt in haar agressie tegen Israël en verhindert de terugkeer van inwoners naar hun huizen langs de noordgrens. Bovendien kan Israël geen einde maken aan het conflict in Gaza zolang Israëlische gijzelaars daar gevangen worden gehouden. Zonder een gijzelingsovereenkomst zou Israël gedwongen kunnen worden de druk op Hamas te vergroten, mogelijk door de operaties uit te breiden naar Rafah.
De oplossing voor deze complexe situatie ligt in de eerste plaats in een gijzelingsovereenkomst die een tijdelijke pauze in de gevechten inhoudt. Dit zou dan gevolgd moeten worden door een gezamenlijke inspanning van een coalitie van partners, onder leiding van de Verenigde Staten , om een nieuwe en capabele Palestijnse regering naar Gaza te brengen.
Bovendien zou Israël bereid kunnen zijn om een politiek proces te bespreken dat gebaseerd is op het tweestatenbeginsel, ook al is het voor alle partijen duidelijk dat de realisatie van dat proces in de nabije toekomst waarschijnlijk onmogelijk is: een dergelijk signaal zal de spanningen met het land helpen verlichten. de regering-Biden en geef alle partijen een politieke langetermijnhorizon waarop ze zich kunnen richten.
Nu de intensiteit van de gevechten in Gaza afneemt, moeten Israël, de Verenigde Staten en hun Arabische partners de politieke inspanningen versterken om een levensvatbaar Palestijns alternatief voor Hamas tot stand te brengen, aanvankelijk in de noordelijke regio van de Gazastrook. Een dergelijk alternatief moet sterk genoeg zijn om te voorkomen dat Hamas zich hergroepeert en de controle opnieuw bevestigt. Als u dit niet doet, bestaat het gevaar dat de gevechten in Gaza langer duren en dat het nog moeilijker wordt om de Gazastrook weer op te bouwen.
HET HERSTELLEN VAN DE VERDEDIGINGEN
Het falen op defensie- en inlichtingengebied van 7 oktober heeft geleid tot oproepen van Israëlische militaire leiders tot de ontwikkeling van een nieuwe veiligheidsstrategie. Het is echter de moeite waard om op te merken dat een voorlopige analyse door MIND Israel (waarvan ik president ben) suggereert dat de ineenstorting ook specifiek kan zijn geweest vanwege de omstandigheden.
De inspanningen moeten gericht zijn op het identificeren en herstellen van de tekortkomingen die de specifieke mislukkingen zouden kunnen hebben veroorzaakt, in plaats van het schrappen van de algemene veiligheidsdoctrine van Israël, die is gebaseerd op de principes van afschrikking, vroegtijdige waarschuwing, verdediging en beslissende overwinning.
Israël herstelt nu de afschrikking via de acties van de IDF tegen Hamas en Hezbollah. In de komende maanden moet Israël leren van de tekortkomingen van de inlichtingendiensten van 7 oktober om zijn systeem voor vroegtijdige waarschuwing te verbeteren en, in het geval dat de Gaza-oorlog zich naar het noorden uitbreidt, zijn militaire paraatheid te vergroten om een beslissende overwinning veilig te stellen.
De meest urgente behoefte van Israël is het versterken van zijn verdediging. Voordat honderdduizenden ontheemde Israëlische burgers veilig naar hun gemeenschappen kunnen terugkeren, zal de IDF haar aanwezigheid langs de Israëlische grenzen moeten versterken. Dat betekent het opzetten van een tweede verdedigingslinie binnen de grens, het versterken van bestaande grensposten en het opzetten van extra grensstations. Het land moet ook nieuwe, innovatieve strategieën ontwikkelen om grensgebouwen te beveiligen tegen direct vuur.
Israël zal ook een krachtiger raketverdedigingssysteem nodig hebben. Zowel Hezbollah als de Houthi’s hebben precisieraketten en drones ingezet bij hun aanvallen, en hoewel Israël over indrukwekkende verdedigingscapaciteiten beschikt tegen ballistische raketten, kruisraketten en drones, is zijn verdediging niet ondoordringbaar. Israël moet de ontwikkeling van antiraket- en antiraketlasersystemen versnellen.
Het zou ook bepaalde soorten gevoelige infrastructuur, zoals elektriciteitscentrales, communicatie- en datacentra, naar ondergrondse locaties moeten verplaatsen, en wanneer dat niet mogelijk is, moeten dergelijke faciliteiten betere fysieke bescherming krijgen. Ten slotte moeten alle openbare gebouwen worden uitgerust met beveiligde ruimtes of ondergrondse schuilplaatsen – te beginnen met scholen.
De beste verdediging is uiteraard een goede aanval, en Israël moet de proactieve aanpak – bekend als de ‘campagne tussen de oorlogen’ – die het heeft toegepast in Syrië, waar de IDF sindsdien voortdurend aanvallen uitvoert, nieuw leven inblazen. 2013 om de vijandelijke capaciteiten te degraderen en opkomende dreigingen te voorkomen. Israël moet ook verantwoording afleggen en, indien nodig, tijdens grootschalige escalaties militair represailles nemen tegen landen als Libanon, die onderdak bieden aan terreurorganisaties. En Israël moet zijn militaire mogelijkheden uitbreiden om het Iraanse nucleaire programma aan te vallen, mochten mondiale pogingen om dat programma te beteugelen mislukken.
Alle openbare gebouwen in Israël moeten worden uitgerust met beveiligde ruimtes of ondergrondse schuilplaatsen – te beginnen met scholen.
Een proactief en preventief beleid vereist ook dat Israël voorbereid is op militaire escalatie in meerdere theaters tegelijk. Dit vereist op zijn beurt dat Israël zijn strijdkrachten opbouwt tot een niveau dat het niveau van 7 oktober overtreft. Israël reageerde op de aanval met behulp van zijn reserveleger, dat snel mobiliseerde en effectief heeft gevochten.
Maar om zijn tegenstanders af te schrikken – en, indien nodig, een oorlog op meerdere fronten te voeren – moet het de omvang van de staande IDF vergroten, onder meer door meer mensen te rekruteren uit de ultraorthodoxe gemeenschap van het land, waarvan de leden momenteel zijn vrijgesteld van militaire dienst. Israël kan ook zijn strijdkracht vergroten door vrouwelijke soldaten een grotere rol te geven in gevechtsoperaties.
Bovendien heeft de IDF meer Iron Dome-onderscheppers, precisieluchtmunitie, tank- en artilleriemunitie en infanteriegevechtsvoertuigen nodig. En gezien het uitgebreide netwerk van tunnels van Hamas moet de IDF dringend nieuwe geavanceerde technologie ontwikkelen en verwerven om de ondergrondse infrastructuur te vernietigen. Om dat doel te bereiken moet Israël zijn industriële defensiebasis opbouwen.
MEER VRIENDEN, MEER VEILIGHEID
Parallel aan de ontmanteling van Hamas in Gaza moet Israël samenwerken met zowel regionale als internationale partners om een nieuwe realiteit in de regio te creëren. Israël heeft er geen belang bij Gaza te bezetten of de volledige verantwoordelijkheid voor Gaza op zich te nemen. Maar zolang Gaza gemilitariseerd blijft en de aanvallen op Israëlisch grondgebied voortduren, zal Israël gedwongen zijn de doorslaggevende veiligheidscontrole te handhaven.
Bijgevolg moet Israël samenwerken met een coalitie bestaande uit de Verenigde Staten en gematigde Arabische landen om een technocratische Palestijnse regering in Gaza op te bouwen onder een internationaal mandaat. Deze commissie moet worden geleid en gecontroleerd door Egypte, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, in samenwerking met een hervormde en nieuw leven ingeblazen Palestijnse Autoriteit.
Deze interim-regeling zou na vijf tot tien jaar kunnen worden herzien, afhankelijk van de vooruitgang van de Palestijnse regering op het gebied van veiligheid en stabiliteit. Zolang niet aan de veiligheidsbehoeften van Israël wordt voldaan – zolang de Gazastrook gemilitariseerd blijft en er zowel boven als onder de grond een terroristische infrastructuur blijft bestaan en aanvallen op Israëlisch grondgebied voortduren – zal Israël gedwongen zijn om een allesoverheersende veiligheidscontrole te handhaven.
Tegelijkertijd heeft Israël er geen belang bij om over miljoenen Palestijnen in Gaza of op de Westelijke Jordaanoever te heersen en mag het deze gebieden niet annexeren. Het moet ook juridische maatregelen nemen tegen het geweld door Joodse extremisten, illegale buitenposten ontmantelen en de bouw van nieuwe nederzettingen stopzetten, terwijl het geavanceerde infrastructuurprojecten voor de Palestijnen bevordert, ook in Area C, dat momenteel onder Israëlische controle staat.
Ten slotte moeten de internationale instellingen die in Gaza actief zijn, hervormd worden. Op 26 januari presenteerde Israël bewijsmateriaal waaruit bleek dat ten minste twaalf medewerkers van het VN-hulp- en werkagentschap hadden deelgenomen aan het bloedbad van 7 oktober. Dit veroorzaakte opschudding onder VN-leden en grote donorstaten, waardoor sommigen van hen hun financiering moesten opschorten.
Vervolgens ontdekte de IDF een militair commandocentrum van Hamas onder een hoofdkwartier van de UNRWA in Gaza-stad. In maart vond een rapport van de Verenigde Naties ‘redelijke gronden om aan te nemen’ dat Hamas-militanten op 7 oktober seksueel geweld hadden gepleegd, waaronder groepsverkrachting. Begin maart publiceerde de IDF een opname van UNRWA-medewerkers die opschepten over hun aandeel in de ontvoering van een jonge Israëlische vrouw. . Op het moment dat ik dit schrijf, is de reactie van de VN geweest om specifieke individuen te onderzoeken in plaats van de UNRWA als een mislukte onderneming te beschouwen.
Op de korte termijn moeten internationale hulporganisaties en de gematigde Arabische staten humanitaire hulp bieden aan de Palestijnen in Gaza. Na de oorlog moeten de donorlanden overwegen om de UNRWA te hervormen of te vervangen door compromisloze instellingen die zich wijden aan de vreedzame oplossing van de Palestijnse vluchtelingencrisis.
DE WEDERBOUW VAN HET AMERIKAANSE BOLWERK
De status van de Verenigde Staten als de belangrijkste strategische partner van Israël zal niet veranderen, ondanks een steeds groter wordende kloof tussen de regering van Netanyahu en de regering-Biden met betrekking tot de manier waarop de oorlog wordt vervolgd. Washington heeft grotendeels aan de zijde van Israël gestaan, ook al kreeg Israël te maken met vernietigende internationale kritiek. Toch moet Israël, om zijn toekomst veilig te stellen, zijn betrokkenheid bij de Verenigde Staten bij een groot aantal diplomatieke en economische initiatieven verdiepen, en de Amerikaanse zorgen over de humanitaire kosten van de oorlog in Gaza wegnemen.
Israël moet samenwerken met Washington om het conflict in Gaza op te lossen. De twee landen moeten ook een gecoördineerde strategie ontwikkelen om ervoor te zorgen dat Hezbollah Resolutie 1701 van de Veiligheidsraad gehoorzaamt – die vereist dat de groep zijn wapens neerlegt in Zuid-Libanon en zich terugtrekt uit het grensgebied – en steun moet verzamelen voor een Israëlische militaire operatie in Libanon als diplomatieke pogingen mislukken.
Ze moeten ook het beleid coördineren om de kwaadaardige activiteiten van Iran tegen te gaan door directe economische en militaire druk uit te oefenen op Teheran, in plaats van zich uitsluitend te concentreren op zijn bondgenoten. Bovendien zijn gezamenlijke inspanningen nodig om de nucleaire vooruitgang van Teheran een halt toe te roepen. En de twee landen kunnen druk uitoefenen op Qatar om Hamas aan banden te leggen door de financiële steun van de groep stop te zetten.
In ruil voor meer Amerikaanse hulp moet Israël zijn beleid ten aanzien van Peking aanpassen.
Ondertussen moeten Israël en de Verenigde Staten werken aan het versterken van de steun voor vrede en normalisering in het Midden-Oosten . Ze kunnen dit doen door de weg vrij te maken voor een groots akkoord met Saoedi-Arabië , waarin het land de banden met Israël normaliseert in ruil voor een Amerikaans veiligheidsverdrag, een door de Verenigde Staten geleverd civiel nucleair programma en een engagement van Israël aan het beginsel van een tweestatenoplossing . Deze overeenkomst moet gepaard gaan met de hervatting van de politieke onderhandelingen waarbij een hervormde Palestijnse Autoriteit betrokken is.
Tegelijkertijd moet elke overeenkomst de Amerikaanse garanties aan Israël omvatten dat de toegang van Saoedi-Arabië tot een civiel nucleair programma moet voldoen aan de zogenaamde Gouden Standaard – het protocol dat in 2009 door de Verenigde Staten is opgesteld en dat geen enkele verrijking of opwerking van nucleair materiaal toestaat. zonder een verder onderhandelde overeenkomst – in plaats van volgens de lossere normen van de nucleaire overeenkomst uit 2015 met Iran.
Bovendien moeten deze garanties ervoor zorgen dat de capaciteiten van Saoedi-Arabië het vermogen van Israël om zijn kwalitatieve militaire voorsprong te behouden, of zijn superioriteit op het gebied van defensietechnologieën en -capaciteiten ten opzichte van andere regionale machten, niet in gevaar brengen.
Israël en de Verenigde Staten kunnen de voorsprong van Israël behouden door een officiële technologische alliantie te lanceren. Ze zouden zich bijvoorbeeld gezamenlijk kunnen engageren om miljarden dollars te investeren in samenwerkingsprojecten en startups die kunstmatige intelligentie , quantum computing, chiptechnologie, ruimteverkenning en drones ontwikkelen. Naast het helpen van Israël zal deze samenwerking de Amerikaanse belangen in de technologische rivaliteit van de Verenigde Staten met China bevorderen.
In ruil voor meer Amerikaanse hulp moet Israël zijn beleid ten aanzien van Peking aanpassen, evenals zijn relatie met Rusland. Hoewel Israël China niet in een vijand mag veranderen, moet het wel de banden verminderen en verzachten die afhankelijkheid van Peking creëren of Israël blootstellen aan Chinese spionage en technologische bedreigingen. Als het om Rusland gaat, moet Israël overwegen meer stappen te ondernemen om Oekraïne te helpen ondersteunen, mogelijk door zijn mogelijkheden te vergroten om de dreiging van de door Iran gemaakte zelfmoorddrones het hoofd te bieden, en door publiekelijk de westerse inspanningen te steunen om de soevereiniteit van Kiev te helpen beschermen.
VAN CRISIS NAAR CONSENSUS
Op 7 oktober faalde de Israëlische veiligheidsdoctrine, en zijn inspanningen om Hamas te ontmantelen zullen een inzet op lange termijn vergen. Israël heeft geen andere keuze dan een aanzienlijke verdere investering in zijn veiligheid te doen – een investering die zou kunnen resulteren in een verloren economisch decennium als de regering niet voorzichtig is en als zij de last, die toch al hoog is voor Israël, alleen draagt. Het land moet daarom een vooruitziende nationale strategie aannemen die niet alleen zijn veiligheid versterkt, maar ook zijn bondgenootschappen en internationale status vergroot.
Het is verre van zeker dat de huidige regering in Israël, grotendeels beïnvloed door politieke overwegingen en beperkt door haar ultrarechtse leden, het voortouw kan nemen bij de noodzakelijke hervormingen. De ongekende uitdagingen waarmee Israël wordt geconfronteerd, zullen uiteindelijk een nieuwe regering vereisen die in staat is een brede nationale consensus te bevorderen en het land uit een van de ernstigste crises in zijn geschiedenis te loodsen.