Dit artikel, gepubliceerd op de website van het Fraser Institute door prof. Ross McKitrick, hoogleraar economie aan de Guelph University, ontkracht de dwaze leugen dat het aantal bosbranden in Canada de laatste tijd is toegenomen als gevolg van de klimaatverandering.
Bosbranden Het tegendeel is waar, zegt McKitrick, die naar de officiële gegevens van de afgelopen dertig jaar keek. McKitrick maakt ook glashelder dat bosbranden noodzakelijk zijn voor het ecologische evenwicht van de bossen. Het artikel verscheen op 23 juni 2023 ook in de Financial Post.
Totdat de recente Canadese bosbranden rookpluimen over de dichtbevolkte steden rond de Grote Meren en de oostkust stuurden, hadden maar weinig mensen in die steden ooit de vreemde oranje waas van een bosbrand ervaren of de tijdelijke piek in fijne deeltjes en de doordringende rooklucht.
En het is begrijpelijk dat veel mensen enigszins ongerust reageerden. Wij stadsbewoners zien bosbranden doorgaans alleen op televisie, meestal naast beelden van brandweerlieden en waterbommenwerpers die dapper proberen ze te blussen, wat de indruk wekt dat het op de een of andere manier onnatuurlijke gebeurtenissen zijn die koste wat kost vermeden moeten worden. Natuurlijk zijn bosbranden in werkelijkheid niet alleen natuurlijk, maar ook essentieel voor de levenscyclus van het bosecosysteem.
Helaas haastten politici, verslaggevers en klimaatactivisten zich om deze ongewone gebeurtenis uit te buiten om hun agenda te pushen. Ze maakten veel glibberige beweringen over de klimaatverandering, waardoor bosbranden steeds vaker voorkomen. Premier Trudeau tweette bijvoorbeeld: “We zien steeds meer van deze branden vanwege de klimaatverandering.”
Die verklaring is onjuist. Te midden van het rookgordijn van onware beweringen lijkt niemand de moeite te hebben genomen de cijfers op te zoeken. Gegevens over Canadese bosbranden zijn beschikbaar via het Wildland Fire Information System .
Bosbranden komen de afgelopen dertig jaar minder vaak voor in Canada (zie onderstaande grafiek). Het jaarlijkse aantal branden groeide van 1959 tot 1990, bereikte in 1989 een piek van iets meer dan 12.000 dat jaar, en vertoont sindsdien een dalende trend. Van 2017 tot 2021 (het meest recente beschikbare interval) waren er ongeveer 5.500 branden per jaar, de helft van het gemiddelde van 1987 tot 1991.
Aantal branden en afgebrande oppervlakte van 1959 tot 2021. Bron: Fraser Institute, Canada.
Het jaarlijkse verbrande areaal bereikte ook 30 jaar geleden een hoogtepunt. Het groeide van 1959 tot 1990 en piekte in 1989 op 7,6 miljoen hectare, voordat het daalde tot het huidige gemiddelde van 2,4 miljoen hectare per jaar tussen 2017 en 2021. En 2020 was het laagste punt ooit met slechts 760.000 hectare verbrand.
Uit het record blijkt dat het percentage branden dat elk jaar groot wordt (meer dan 200 hectare groot) in 1964 een piek bereikte van 12,3 procent. Van 1959 tot 1964 bedroeg dit gemiddeld 8,7 procent, waarna het begin jaren tachtig daalde tot 3,4 procent. Tussen 2017 en 2021 was het weer gestegen naar 6,0 procent, maar dat is nog steeds ruim onder het gemiddelde van 60 jaar geleden (zie onderstaande grafiek).
Percentage wilde branden dat groot is geworden. Bron: Fraser Instituut, Canada.
Op mondiaal niveau laten satellietgegevens van de European Space Agency ook zien dat de natuurbrandactiviteit de afgelopen decennia een neerwaartse trend vertoont en momenteel het laagste niveau nadert sinds het begin van de record begin jaren tachtig.
In een uitgebreide discussie op de blog van de Royal Society in 2020 erkenden de Britse bosbouwexperts Stefan Doerr en Cristina Santin dat klimaatverandering de omstandigheden voor brand in sommige gebieden gunstiger kan maken, maar merkten ze ook op dat dit op andere gebieden tot reducties leidt. Wat betreft de neiging van sommige branden om groter en gevaarlijker te worden, kan dit worden teruggevoerd op onze benadering van bosbeheer.
“[Zeer] agressief brandbestrijdingsbeleid gedurende een groot deel van de 20e eeuw heeft het vuur verwijderd uit ecosystemen waar het een fundamenteel onderdeel is geweest van de verjongingscyclus van het landschap”, legden ze uit. Dit heeft geleid tot een opeenhoping van brandstof in de vorm van houtachtig puin, wat leidt tot het risico op explosievere en onstuitbare branden.
“We kunnen het vuur niet volledig uit het landschap verwijderen”, benadrukten ze. “Dat is de misvatting die heeft geleid tot het ‘100% brandbestrijdingsbeleid’ in de VS en elders, dat de zaken in veel gevallen alleen maar erger heeft gemaakt.”
Zoals professor Roger Pielke Jr. in milieustudies opmerkt in zijn Substack , is het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering van de VN ook terughoudend om bosbranden in verband te brengen met klimaatverandering.
Hoewel het rapport opmerkt dat er in een paar regio’s wereldwijd sprake is van een toename van ‘brandweer’ (hete, droge omstandigheden die bosbranden bevorderen), beweert het niet dat er momenteel een ‘signaal’ van de invloed van broeikasgassen aanwezig is in de waarschijnlijkheid van brandweer, noch verwachten ze dat er de komende eeuw een ontdekt zal worden?
Als het om klimaatverandering gaat, wordt ons voortdurend verteld dat we ‘de wetenschap moeten volgen’. Toch verzinnen dezelfde mensen die dat zeggen ook regelmatig beweringen over trends in bosbranden hier in Canada en wereldwijd, en het verband met klimaatverandering.
De wetenschap vertelt ons dat bosbranden niet vaker voorkomen en dat het gemiddelde verbrande oppervlak dertig jaar geleden zijn hoogtepunt bereikte. Het vertelt ons ook dat broeikasgassen geen branden zullen blussen, en dat het verhogen van de CO2-belasting het alleen maar duurder zal maken om de branden die nu branden te bestrijden.