AFD Geheim plan tegen Duitsland

Niemand mag van deze bijeenkomst op de hoogte zijn: hooggeplaatste AfD-politici, neonazi’s en financieel sterke ondernemers ontmoetten elkaar in november in een hotel in de buurt van Potsdam. Ze planden niets minder dan de verdrijving van miljoenen mensen uit Duitsland.

Twee dozijn mensen komen geleidelijk de felverlichte eetzaal van een plattelandshotel in de buurt van Potsdam binnen. Sommigen zijn lid van de AfD, en er is een leidende figuur in de Identitaire Beweging aanwezig. Sommigen zijn leden van een broederschap, middenklasse en mensen uit de middenklasse, advocaten, politici, ondernemers, artsen. Er zijn ook twee CDU-leden aanwezig, leden van de Unie van Waarden.

Een gedetailleerd portret van de medewerker van het hotel is zojuist gepubliceerd in Die Zeitgepubliceerd waarin haar nabijheid tot rechtse kringen wordt beschreven.

Twee mannen uitgenodigd voor de afspraak. Eén is eind zestig en zit al bijna zijn hele leven in de extreemrechtse scene: Gernot Mörig, een voormalige tandarts uit Düsseldorf. De ander heet Hans-Christian Limmer, een bekende investeerder in de horecasector. Limmer maakte de kortingsketen Backwerk groot en vandaag is hij partner in de hamburgerketen “Hans im Glück” en in de voedselleverancier “Pottsalat”. In tegenstelling tot Mörig is Limmer niet aanwezig; hij blijft de rijke man op de achtergrond. Toen CORRECTIV hem hierover vroeg voordat deze tekst verscheen, antwoordde hij: Hij distantieerde zich van de inhoud van de bijeenkomst en “speelde geen enkele rol” in de planning.

Proloog – Achter de schermen

Het is de ochtend van 25 november, iets voor negen uur, een bewolkte zaterdag. Sneeuw verzamelt zich op de geparkeerde auto’s in de tuin. Wat er die dag in het landhuis van Adlon gebeurt, lijkt een kamerspel, maar het is realiteit. Dit laat zien wat er kan gebeuren als rechts-extremistische ideeënaanbieders, vertegenwoordigers van de AfD en financieel sterke aanhangers van de rechtse scene zich vermengen. Hun belangrijkste doel: mensen moeten op basis van racistische criteria uit Duitsland kunnen worden gezet – ongeacht of ze een Duits paspoort hebben of niet.

De bijeenkomst moet geheim blijven. Communicatie tussen organisatoren en gasten mag uitsluitend via brieven plaatsvinden. Kopieën ervan zijn echter CORRECTIEF gelekt. En we hebben foto’s gemaakt. Voor en achter het huis. Ook in huis konden we heimelijk filmen. Een verslaggever was undercover ter plaatse met een camera en checkte onder een andere naam in het hotel in. Hij volgde de bijeenkomst op de voet en kon observeren wie er reisde en de bijeenkomst bijwoonde. Daarnaast heeft Greenpeace onderzoek gedaan naar de bijeenkomst en CORRECTIV voorzien van foto’s en kopieën van documenten. Onze verslaggevers spraken met verschillende AfD-leden; Bronnen bevestigden de verklaringen van de deelnemers aan CORRECTIV.

Zo konden we de bijeenkomst exact reconstrueren.

Het is veel meer dan alleen een bijeenkomst van rechtse ideologen, waarvan sommigen veel geld hebben. Onder de deelnemers bevinden zich mensen met invloed binnen de AfD. Eén van hen zal een sleutelrol spelen in dit verhaal. Hij gaat er prat op dat hij die dag zal spreken voor het federale uitvoerend comité van de AfD. Hij is de persoonlijke adviseur van Alice Weidel .

Ongeveer tien maanden vóór de deelstaatverkiezingen in Thüringen, Saksen en Brandenburg blijkt uit deze bijeenkomst dat racistische opvattingen zich uitstrekken tot het federale niveau van de partij. En het moet niet alleen bij houding blijven; Een deel van de politici wil daar ook naar handelen – al beweert de AfD dat het geen rechts-extremistische partij is.

Voor de AfD is dit een verwijzing naar het debat over een mogelijke verbodsprocedurejuridisch lastig. Tegelijkertijd is het een voorproefje van wat er zou kunnen gebeuren als de AfD in Duitsland aan de macht komt.

Wat daar dit weekend wordt ontworpen, is een aanval op het menselijk bestaan. En het is niets minder dan een aanval op de grondwet van de Bondsrepubliek.

De mensen

AfD
Roland Hartwig, rechterhand van partijleider Alice Weidel
Gerrit Huy, lid van de Bondsdag
Ulrich Siegmund, fractievoorzitter voor Saksen-Anhalt
Tim Krause, plaatsvervangend leider in het district Potsdam

DE MÖRIG-CLAN
Gernot Mörig, een gepensioneerde tandarts uit Düsseldorf
Arne Friedrich Mörig, zoon van Gernot Mörig
Astrid Mörig, echtgenote van Gernot Mörig

NEON-NAZIS
Martin Sellner, een rechts-extremistische activist uit Oostenrijk
Mario Müller, een veroordeelde gewelddadige crimineel
Een jonge ‘identitair’

GASTHEER
Wilhelm Wilderink
Mathilda Martina Huss

OMGEVENDE ORGANISATIES
Simone Baum, Waardenunie NRW, Bestuur
Michaela Schneider, Waardenunie NRW, plaatsvervangend bestuur
Silke Schröder, Duitstalige Vereniging, Bestuur
Ulrich Vosgerau, voormalig bestuurslid van de Desiderius Erasmus Stichting

ANDERE
Alexander von Bismarck
Henning Pless, rechts-extremistische alternatieve beoefenaar en esotericus
Een IT-ondernemer en bloed-en-bodem-nazi
Een neurochirurg uit Oostenrijk
Twee medewerkers van het hotel

Akte 1. Scène 1: Een plattelandshotel aan het meer

De villa ligt aan de Lehnitzsee, niet ver van Potsdam, een gebouw uit de jaren 20 met een pannendak en uitzicht op het water. De eerste gasten arriveren de avond ervoor. Een witte SUV uit Stade rolt het erf op, de band Frei.Wild schiet uit het raam: “Wij, wij, wij, wij creëren Duitsland.”

Veel gasten arriveren de volgende zaterdagochtend en lopen over de parketvloer naar een wit gedekte tafel met zo’n dertig borden, elk met een opgevouwen servet.

Velen hebben persoonlijke uitnodigingen ontvangen waarin eigenlijk alles staat wat belangrijk is: er is sprake van een ‘exclusief netwerk’ en een ‘minimale donatie’ van 5.000 euro, die wordt aanbevolen voor deelname. Geld inzamelen is een ‘kerntaak van onze groep’, aldus de brieven van het ‘Düsseldorf Forum’, zoals de groep zichzelf noemt. En het lijkt erop dat ze dit doel nastreeft: het inzamelen van donaties van vermogende mensen en ondernemers die in het geheim rechts-extremistische allianties willen steunen. “We hebben patriotten nodig die actief iets doen en persoonlijkheden die deze activiteiten financieel ondersteunen”, aldus de uitnodiging. Op de bijeenkomst in de villa zouden de organisatoren een ‘neutrale rekening’ aankondigen en het bedrag kon ook contant worden betaald.

Maar waar moet je aan doneren?

De eerste indicatie hiervan staat in de uitnodiging, ondertekend door de organisatoren Mörig, de tandarts, en Limmer, de voormalige Backwerk-partner. In een andere uitnodigingsbrief, die beschikbaar is voor CORRECTIV, schreef Mörig: Er is een “algemeen concept, in de zin van een masterplan”. Hij wordt geïntroduceerd door een spreker die hij trots aankondigt: ‘Niemand minder dan Martin Sellner ’ zal spreken – het al lang bestaande gezicht van de rechts-extremistische identitaire beweging. Iedereen die meedeed aan het weekend wist waar het over zou gaan.

Akte 1. Scène 2 – Een masterplan om van immigranten af ​​te komen

Sellner, auteur en leidend figuur binnen Nieuw Rechts, is de eerste spreker op de bijeenkomst. Mörig kondigt hem aan en zegt dat Sellner het masterplan heeft. Mörig komt al snel op het punt waar het vandaag over zou moeten gaan: “remigratie”.

In de inleiding geeft de organisator de stelling van Sellner bijzonder gewicht: al het andere – de houding ten opzichte van coronamaatregelen en vaccinaties, de situatie in Oekraïne en Israël – zijn allemaal twistpunten aan de rechterkant. De enige vraag die hen bij elkaar brengt is de remigratievraag: “of wij als volk nog overleven in het Westen of niet”.

Het merendeel van de lezingen en discussies op deze dag zal draaien rond dit centrale punt, ‘remigratie’.

Sellner neemt het woord. Hij legt het concept in de loop van de lezing als volgt uit: Er zijn drie doelgroepen van migratie die Duitsland zouden moeten verlaten. Of, zoals hij zegt, ‘om de vestiging van buitenlanders ongedaan te maken’. Hij somt op wie hij bedoelt: asielzoekers, buitenlanders met het recht om te blijven – en ‘niet-geassimileerde burgers’. Volgens hem vormen deze laatsten het grootste ‘probleem’. Met andere woorden: Sellner verdeelt de mensen in degenen die ongehinderd in Duitsland zouden moeten leven en degenen voor wie dit fundamentele recht niet zou moeten gelden.

In principe komen de denkspelletjes van deze dag allemaal op één ding neer: mensen zouden uit Duitsland moeten kunnen worden verdreven als ze zogenaamd de verkeerde huidskleur of afkomst hebben – en vanuit het standpunt van mensen als Sellner niet. voldoende “geassimileerd”. Zelfs als het Duitse staatsburgers zijn. Het is gericht tegen het bestaan ​​van mensen in dit land.

Dat zou een aanval zijn op de basiswet – op burgerschap en op het gelijkheidsbeginsel.

Akte 1, Scène 3 – Geen bezwaren van de AfD – ondanks de discussie over een verbod

Inhoudelijk is er binnen de groep geen fundamentele kritiek op het idee van het ‘masterplan’; er zijn veel ondersteunende vragen. Er bestaan ​​alleen maar twijfels over de haalbaarheid ervan.

Silke Schröder, vastgoedondernemer en bestuurslid van de bij de CDU aangesloten Duitse Taalvereniging, vraagt ​​zich bijvoorbeeld af hoe dit in de praktijk zou moeten werken. Want zodra iemand een ‘passend’ paspoort heeft, is dit ‘een onmogelijkheid’.

Dit is geen obstakel voor Sellner. Hij antwoordt: Je moet een ‘hoge druk’ uitoefenen op mensen om zich aan te passen, bijvoorbeeld door middel van ‘wetten op maat’. Remigratie kan niet snel gebeuren; het is “een project van tien jaar”.

Ook de aanwezige AfD-leden hebben geen bezwaar, integendeel. AfD-lid van de Bondsdag Gerrit Huy benadrukt dat zij het geschetste doel al langere tijd nastreeft.

Toen ze zeven jaar geleden lid werd van de partij, had ze ‘al een remigratieconcept meegenomen’. Om deze reden pleit de AfD niet langer tegen een dubbele nationaliteit. “Want dan kun je de Duitse weer meenemen, die hebben ze nog.” Immigranten met een Duits paspoort worden volgens Huy in de val gelokt.

De AfD-fractieleider in Saksen-Anhalt , Ulrich Siegmund, is ook in de kamer. Hij zal later verschijnen om donaties te vragen. Hij is machtig in zijn partij, ook omdat zijn regionale vereniging hoge waarderingscijfers heeft. Zijn verkoopargument sluit aan bij de geest van het ‘masterplan’: het straatbeeld moet veranderen en buitenlandse restaurants moeten onder druk worden gezet. Het moet voor deze klantenkring “zo onaantrekkelijk mogelijk zijn om in Saksen-Anhalt te wonen”. En dat kan heel gemakkelijk. Zijn opmerkingen kunnen gevolgen hebben bij de volgende verkiezingen.

CORRECTIV stuurde na afloop enkele deelnemers vragen over de bijeenkomst. Onder andere: Wat vindt u, terugkijkend, van de centrale uitspraken die daar zijn gedaan?

AfD-lid van de Bondsdag Gerrit Huy reageerde niet op onze vragen bij het ter perse gaan, net zomin als AfD-politicus Roland Hartwig of het federale uitvoerende comité van de partij.

Ulrich Siegmund uit Saksen-Anhalt liet media-advocatenkantoor Höcker schrijven wat ze gewoonlijk schrijven: je mag niet citeren uit hun antwoord, maar je cliënt wordt beschuldigd van valse dingen. Hij was er onder meer niet als parlementslid voor de AfD, maar als ‘particulier’. In zijn antwoord laat het advocatenkantoor open hoe Siegmund tegen het begrip ‘remigratie’ aankijkt. Hij stelt eenvoudigweg dat hij mensen niet ‘op onrechtmatige wijze wil uitzetten’.

En Gernot Mörig neemt afstand. Hij ‘herinnert’ zich de uitspraken van Sellner ‘anders’. Hij schrijft ons: Als hij zulke uitspraken bewust had waargenomen, zouden ze “niet zonder tegenwerpingen van mij zijn gegaan” – vooral met betrekking tot de ongelijke behandeling van Duitse burgers.

De AfD is van mening dat zij op weg is naar succes; de huidige verschuiving naar rechts inspireert de partij. Volgens recente onderzoekenHet zou met ruim 30 procent de sterkste kracht zijn in deelstaten als Saksen of Thüringen – ruim vóór de CDU, SPD en de Groenen. Tegelijkertijd staat de partij echter onder druk. Het Bureau voor de Bescherming van de Grondwetbeoordeelt de AfD in Thüringen, Saksen-Anhalt en Saksen als rechts-extremistisch. Recentelijk classificeerde hij het Junge Alternatief (JA) in Noordrijn-Westfalen als een verdacht geval. De opgegeven redenen waren de nabijheid van de Identitaire Beweging, een “nationaal-etnisch begrip van het volk” en “om mensen met een migratieachtergrond verachtelijk te laten lijken”.

Er wordt tegenwoordig steeds vaker gesproken over een verbod op het feest. Ruim 400.000 mensen ondertekenden een petitiehiervoor de CDU-politicus Marco WanderwitzOp zijn beurt verzamelt hij in de Bondsdag aanhangers die een aanvraag voor een verbod willen steunen.

De AfD neemt hier zelf stelling tegen en presenteert zichzelf naar de buitenwereld toe als een democratische kracht: “Als partij gebaseerd op de rechtsstaat zet de AfD zich onvoorwaardelijk in voor het Duitse volk als de som van alle mensen die het Duitse staatsburgerschap hebben. ”, zo staat er op zijn website. Immigranten met een Duits paspoort zijn “net zo Duits als de nakomelingen van een familie die al eeuwen in Duitsland woont” en: “We hebben geen eerste- of tweederangsburgers.”

De verklaringen tijdens de bijeenkomst waren anders: in ieder geval beleden de daar vertegenwoordigde AfD-politici vrijelijk hun nationalistische idealen, onopgemerkt van buitenaf; Er zijn geen significante verschillen met de standpunten van extreemrechtse ideologen.

Akte 1. Scène 4 De utopie van de nazi’s

Buiten verkruimelt de sneeuw tot grijze sneeuwbrij. Maar volgens bronnen is de groep in een goed humeur; voor hen is het een goede tijd. Organisator Gernot Mörig is naar eigen zeggen doorgaans een pessimistische man. Maar op deze dag voelt hij zich hoopvol. En dat heeft onder meer te maken met het ‘masterplan’ van de rechtse denker Sellner.

Eén idee is een ‘modelstaat’ in Noord-Afrika. Sellner legt uit dat er in zo’n gebied wel twee miljoen mensen zouden kunnen leven. Dan heb je een plek waar je mensen kunt ‘verplaatsen’. Er zijn daar mogelijkheden voor training en sport. En iedereen die vluchtelingen steunt, zou daar ook terecht kunnen.

Wat Sellner ontwerpt doet denken aan een oud idee: in 1940 waren de nationaal-socialisten van plan om vier miljoen Joden naar het eiland Madagaskar te deporteren. Het is onduidelijk of Sellner de historische parallel in gedachten heeft. Het kan ook toeval zijn dat de organisatoren deze villa kozen voor hun samenzweerderige bijeenkomst: het huis van de Wannseeconferentie ligt bijna acht kilometer verwijderd van het hotel, waar de nazi’s de systematische uitroeiing van joden coördineerden.

Sellner gooit er nog een gevechtsterm uit het rechts-extremistische vocabulaire in: de zogenaamde ‘etnische keuze’. Hij heeft het domein er al voor beveiligd. Sellner zegt: “Het zijn niet alleen de vreemdelingen die hier wonen. Zij stemmen hier ook.” “Etnische stem”, wat betekent dat mensen met een migratieachtergrond vooral op “migrantvriendelijke” partijen zouden stemmen.

Dit betekent: hij delegitimeert niet alleen de verkiezingen zelf, maar maakt van Duitsers ook vreemdelingen in hun eigen land. Volgens de definitie van het Federaal Bureau voor de Statistiek hebben 20,2 miljoen mensen een immigratiegeschiedenis“, dat wil zeggen dat zij zelf sinds 1950 zijn geëmigreerd of de kinderen van deze immigranten.

Het wordt duidelijk hoe de strategieën van rechts-extremistische actoren en groepen met elkaar verweven zijn: Sellner levert de ideeën, de AfDers nemen ze op en dragen ze over in de partij. Op de achtergrond zorgen anderen voor het netwerken: rijke mensen, mensen uit de middenklasse, mensen uit de middenklasse, en debatten draaien altijd rond één vraag: hoe kan een verenigde etnische gemeenschap worden bereikt?

Act 2, Scène 1. Beïnvloeder die het masterplan voor uitzetting dient

Het gaat nu om de praktische details, de volgende stappen: Mörig, die zichzelf later in antwoord op vragen van de redactie omschrijft als de ‘enige organisator’, spreekt over een commissie van deskundigen die dit plan gaat ontwikkelen – de uitzetting van mensen met een migratieachtergrond, inclusief Duitse burgers. Vanuit een “ethisch, juridisch en logistiek perspectief” – een racistisch plan in een juridisch jasje. Mörig heeft al één lid op het oog: Hans-Georg Maaßen, het voormalige hoofd van het Bureau voor de Bescherming van de Grondwet.

Maaßen is een veel voorkomend onderwerp op deze dag. Volgens verschillende rapporten is de voormalige constitutionele beschermer van plan in januari zijn eigen partij op te richtenaankondigen; de mensen in de kamer weten dit al; Op de conferentie brengen ze de nieuwe groep meerdere keren ter sprake.

Maar de deelnemers lijken dit geplande feest niet erg serieus te nemen. Ze zijn meer bezorgd over hun eigen plannen, en ze zouden klaar moeten zijn als “een patriottische kracht in dit land de verantwoordelijkheid op zich heeft genomen”, aldus Mörig.

De discussie gaat over hoe het idee van remigratie een politieke strategie moet worden. Sellner zegt: Om dit te doen moet ‘metapolitieke, prepolitieke macht’ worden opgebouwd om ‘het opinieklimaat te veranderen’. Een actieve aanpak moet de komende rechtse regering in Duitsland ook na de verkiezingen ondersteunen.

Als je de inhoud van de lezingen volgt, betekent dat praktisch: er moet ook geld stromen. In influencer- projecten, in propaganda, in actiebewegingen en universiteitsprojecten. Dat is de ene kant: het opbouwen van een rechts-extremistisch tegenpubliek.

De andere is de verzwakking van de democratie, wat betekent dat er twijfel wordt gezaaid over de verkiezingen, dat het Constitutionele Hof in diskrediet wordt gebracht, dat andere meningen worden onderdrukt en dat de publieke media worden bestreden.

Act 2, Scène 2. Alsof de macht al was omgevallen

De ene spreker volgt de andere op en elke lezing duurt ongeveer een uur. Tussendoor wordt de lunch gebracht en een serveerster lijkt zich te ergeren aan het aantal gasten dat ze moet bedienen.

In de middag stapt Ulrich Vosgerau naar voren. Hij is advocaat en lid van de raad van bestuur van de aan de AfD gelieerde Desiderius Erasmus Foundation en vertegenwoordigde de AfD voor het Federaal Constitutioneel Hof in het geschil over de financiering van de stichting.

De constitutioneel jurist vertelt over stemmen per brief, over processen, over stemgeheim en over zijn zorgen over jonge kiezers van Turkse afkomst die geen onafhankelijke mening kunnen vormen. In antwoord op CORRECTIV-vragen bevestigt hij later deze zin. Maar hij wil zich het idee van het emigreren van burgers uit de lezing van Sellner niet kunnen herinneren.

Vosgerau acht de suggestie dat er vóór de komende verkiezingen een voorbeeldbrief zou kunnen worden ontwikkeld om twijfel te zaaien over de wettigheid van verkiezingen denkbaar: hoe meer mensen meedoen, zo is hij het ermee eens, hoe groter de kans op succes. Als hij sluit, klinkt er applaus.

Anderen hier spreken ook alsof het machtsevenwicht al is omgeslagen. Blijkbaar denken ze dat ze op de rand van een doorbraak staan. Ook Mario Müller, lid van de Identitaire Beweging , een meervoudig veroordeelde geweldscrimineel en momenteel onderzoeksassistent van AfD-lid van de Bondsdag Jan Wenzel Schmidt, sprak in deze stijl tijdens zijn lezing op deze dag .

Act 3, Scène 1. De Mörig-clan

Door de vakwerkramen van het landhuis opent zich een zicht op het aanwezige bedrijf. De zaal straalt ouderwetse pracht uit, een Spinet in de hoek, een staande klok aan de muur en veel gasten dragen overhemden en jasjes.

De tijden lijken hen goed, de plannen zijn opgesteld, althans in grote lijnen. Maar alles hangt af van geld, dat weet Gernot Mörig. In de jaren zeventig was Mörig federaal leider van de ‘Association of Homeland Loyal Youth’, een rechts-extremistische vereniging met een bloed-en-bodem-ideologie. Hun spin-off ‘Heimattreu deutsche Jugend’ uit 2009 werd verboden vanwege hun neonazistische agenda. De ‘Duitse jeugd loyaal aan hun thuisland’ was zo rechts-extremistisch dat zelfs Andreas Kalbitz, voormalig hoofd van de AfD in Brandenburg, uit de partij werd gezet: hij was eerder te gast geweest in een van de kampen van de groep.

Het was Mörig die de gasten selecteerde en het programma specificeerde. Hij was het die in zijn brief over het ‘masterplan’ schreef en om donaties vroeg van de genodigden. Hij zegt dat gasten contante donaties en conferentiebijdragen ‘discreet’ ter plaatse aan zijn vrouw kunnen overhandigen. Later zegt hij: Het geld dat hij inzamelt zal worden gebruikt om kleinere organisaties, zoals Martin Sellner, te ondersteunen.

Dit betekent: iedereen in de zaal die geld heeft betaald zoals afgesproken, financiert de Identitaire Beweging en ook Sellner zelf, zegt Mörig. Maar hij wil meer.

Daarop staat een lijst met supporters die zogenaamd geld willen betalen of al betaald hebben; ook degenen die er niet zijn: Christian Goldschagg, oprichter van de fitnessketen Fit-Plus en voormalig partner van Süddeutscher Verlag. Later schreef hij aan CORRECTIV dat hij “geen enkel bedrag had overgemaakt voor dit evenement of het project dat u beschreef” en niets met de AfD te maken had. Ook: Klaus Nordmann, een middelgrote zakenman uit Noordrijn-Westfalen en belangrijke AfD-donor. In antwoord op vragen van de redactie schreef hij vervolgens dat hij geen 5.000 euro had gedoneerd en zich daartoe niet gedwongen voelde.

Mörig noemt nog meer namen. Alexander von Bismarck, met zijn begrip van Rusland en een bizarre actiemerkte vorig jaar bijvoorbeeld op dat hij in de kamer zat. Mörig, de voormalige ‘federale leider’, is heel open over namen. Hij schept op over wie al een “hoog viercijferig bedrag als donatie” heeft overgemaakt of nog gaat doen. Tot nu toe zijn de donaties gedaan via de privérekening van zijn zwager, een bankier. Hij vroeg hem nu iets anders te bedenken.

Hij zegt dat sommige mensen in deze omgeving het prettiger zouden vinden om een ​​envelop aan zijn vrouw te overhandigen. Kennelijk wil hij de donaties nog professioneler organiseren en kondigt aan dat ze “de volgende keer waarschijnlijk een niet-geregistreerde vereniging zullen hebben” via welke overboekingen gedaan kunnen worden.

Act 3, Scène 2: Een AfD-politicus adverteert voor een directe donatie van miljoenen

Ook de AfD-politicus Ulrich Siegmund, fractieleider uit Saksen-Anhalt, heeft blijkbaar geld nodig. Siegmund vraagt ​​tijdens de bijeenkomst openlijk om donaties: hij denkt al na over de verkiezingen en de verkiezingsadvertenties die hij graag zou willen versturen, bij voorkeur rechtstreeks in de brievenbussen.

Siegmund zegt dat hij graag zou willen dat iedereen minstens één keer wordt aangeschreven. Er is behoefte aan klassieke radio- en televisiereclame. Maar hij wil ook meer: ​​hij heeft 1,37 miljoen euro nodig – ‘naast wat de partij biedt’. Dit zou ook een poging kunnen zijn om geld rechtstreeks naar hem toe te sluizen, waarbij de partijkas wordt omzeild; als directe donatie zou dit niet noodzakelijkerwijs illegaal zijn.

Partijdonaties zijn ‘natuurlijk veruit het schoonste’, zegt Siegmund. “Desalniettemin zijn er “absoluut legale manieren om donaties te doen.” Hij doet een suggestie om ‘agentschappen’ en ‘personeelsverhalen’ door te nemen. Zijn verzoek: zoiets in een één-op-één gesprek bespreken “om individueel de beste weg te vinden.”

Act 3, Scène 3: de rechterhand van Alice Weidel

Het feit dat delen van de AfD nauw verbonden zijn met neonazi’s en Nieuw Rechts is niets nieuws. Tot nu toe heeft de partij echter de schuld van het probleem toegeschreven aan individuele lokale of staatsverenigingen.

Bij de geheime bijeenkomst in het hotel is ook een vertegenwoordiger van het hoogste niveau van de partij aanwezig: Roland Hartwig , voormalig AfD-parlementslid en persoonlijk assistent van AfD-leider Alice Weidel – en volgens verschillende AfD-insiders in de Bondsdag een soort ‘ onofficiële secretaris-generaal van de politieke partij”. Iemand die op de achtergrond invloed heeft op de hoogste besluitvormingsniveaus van de partij.

In het bijzijn van de gasten bekende Hartwig dat hij een fan was van de nieuwrechtse activist Sellner, wiens boek hij ‘met veel plezier’ las. Ook verwijst hij naar het eerder door Mörig besproken en genoemde ‘masterplan’. Hartwig vervolgt vervolgens dat de AfD momenteel een modelrechtszaak tegen de publieke omroepen plant en een campagne die zal laten zien hoe luxueus uitgerust de stations zijn.

Het project dat de zoon van Mörig op de bijeenkomst presenteerde, moet ook worden gezien in de context van Sellners lezing: Arne Friedrich Mörig wil een bureau voor rechtse influencers opzetten. Hartwig heeft het vooruitzicht dat de AfD het agentschap zou kunnen medefinancieren. Volgens Hartwig is het doel om de verkiezingen te beïnvloeden, vooral onder jongeren: ‘De generatie die het tij moet keren, is daar.’ Dit plan heeft tot doel jongeren op platforms als TikTok of YouTube te krijgen waarbij de content wordt afgespeeld die bedoeld om te worden gezien als normale politieke stellingen.

De volgende stap in dit project, zegt Hartwig, zal nu zijn om het project aan het federale bestuur te presenteren en de partij ervan te overtuigen dat zij er ook van zal profiteren.

Hartwig zegt een cruciale zin: “Het nieuwe federale bestuur, dat nu anderhalf jaar aan de macht is, staat open voor deze vraag. We zijn dus bereid geld uit te geven en kwesties na te streven die niet alleen de partij direct ten goede komen.”

Je krijgt de indruk dat Hartwig, de rechterhand van Alice Weidel, optreedt als tussenpersoon voor het federale uitvoerend comité van de AfD – om de plannen van deze bijeenkomst aan de partij over te brengen. Hartwig reageerde niet op onze vragen die later per perstijd over de bijeenkomst werden gesteld.

epiloog

De avond erna is alles rustig. Het hotel ziet er verlaten uit. Er komt slechts een klein flikkering van de televisie uit de junior suite.

Wat overblijft zijn:

Een rechts-extremistische tandarts die zijn samenzweerderige netwerk blootlegde; een bijeenkomst van radicaal-rechtse extremisten met vertegenwoordigers van de federale AfD; een “masterplan” voor de verdrijving van Duitse burgers; dat wil zeggen een plan om de artikelen 3, 16 en 21 van de basiswet te ondermijnen. De onthulling van verschillende potentiële rechts-extremistische donoren uit de hogere middenklasse; een constitutioneel jurist die juridische methoden beschrijft om systematisch twijfel te zaaien over democratische verkiezingen; een staatsparlementaire fractieleider van de AfD die verkiezingsdonaties wil organiseren zonder de partij te omzeilen; en een hoteleigenaar die wat geld kon verdienen om zijn kosten te dekken.