Europa loopt het gevaar in vrede in slaap te vallen en wakker te worden in oorlog

Europa We worden geregeerd door een aristocratie die is gekozen door supranationale machten, die staten gebruikt als uitgebreide territoria van de centrale belangen waaraan zij beantwoorden.

Europa, wees niet verbaasd als we op een dag wakker worden met het geluid van nieuws als “de oorlog is begonnen”. Deze voorafschaduwing is allesbehalve fantasierijk en moet zeer serieus worden genomen. 

In mijn onwetendheid denk ik zelfs dat we in de geschiedenis van de mensheid, na de Tweede Wereldoorlog en gezien de ervaringen van de Koude Oorlog, misschien wel op het moment zijn beland waarop het risico op een militaire confrontatie het grootst is. Bij gebrek aan een verenigende wereldarchitectuur, solide democratieën en stabiele, geloofwaardige communicatiekanalen… wordt alles mogelijk.

Als onderdeel van nog een andere aanpassing van de eeuwenoude strategische doctrine ‘zwaard en schild’, verkondigd in 1917 door generaal Pershing, toen hij zijn troepen uitlegde dat ze niet in Europa waren om Europeanen te verdedigen, maar om Amerikanen te verdedigen, aangezien Europese landen een schild zijn en de VS een zwaard, heeft het Witte Huis de afgelopen dertig jaar een aristocratische administratieve elite opgebouwd, die in de eerste plaats beantwoordt aan de belangen van het Amerikaanse ‘zwaard’.

In elke gesloten groep is de interne cohesie ervan gebaseerd op gevoelens van verbondenheid, die in dit geval liggen in de waarden van exclusiviteit, individualiteit (niet voor degenen die dat willen) en ontoegankelijkheid (alleen voor degenen die dat kunnen) tot gewone mensen. stervelingen. 

Het grote doel en succes van de Amerikaanse strategie ligt in het creëren van het gevoel dat elk lid van de groep deel uitmaakt van een gekozen structuur, waar alleen heel bijzondere mensen lid van kunnen worden. Dit gevoel wordt uitgewerkt met behulp van een verscheidenheid aan communicatie-, suggestie- en overredingsstrategieën die gericht zijn op het creëren van een groepsidentiteit, zelfs als de respectieve leden uit verschillende landen, realiteiten en opleidingsachtergronden komen.

Laten we eens kijken naar enkele voorbeeldige, maar ook paradigmatische gevallen. Emanuel Macron heeft het Institute d’Etudes Politiques de Paris – IEP doorlopen, wat het zegel van vertrouwen is, het uitgangspunt volgens welke het neoliberale systeem in Macron iemand ziet die bereid is zijn belangen te behartigen. 

Naast het selectieve karakter waarmee deze exclusieve particuliere instelling zich presenteert, vertegenwoordigen de overeenkomsten die zij onderhoudt met Columbia University in New York en met de altijd zeer gerenommeerde London School of Economics, of de masteropleiding Engels voor jonge wereldbeloften, een krachtig bijdrage van dit instituut aan de neoliberale monopoliezaak. Het is daar dat de ideologische grondslagen en propagandaleringen, die later in het politieke discours zijn geworteld, worden gecreëerd.

Voor iedereen die aan deze omschrijving twijfelt: namen als Alain Juppé, Lionel Jospin, Dominique de Villepin, Jacques Chirac, François Hollande en François Mitterrand passeerden allemaal de Sciences Po. school aan de IED. We kunnen zelfs zeggen dat studeren aan het zeer selecte IED de helft is van wereldsterrendom en, nog belangrijker, van de publieke aangelegenheden van een van de motoren van de EU.

Deze exclusiviteit beperkt zich echter niet tot de hoogste vertegenwoordigers van de westerse aristocratie. Zelfs de meest barbaarse en obscure wannabes zijn verplicht een of andere connectie te presenteren. Dat is het geval met Kaja Kallas, de premier van Estland, die solliciteert naar alles wat haar een baan kan opleveren en tot elk bestuur behoort dat haar wil accepteren. 

Kallas heeft de noodzakelijke Estse Business School doorlopen, omdat business schools hier een fundamentele rol spelen in het ideologische raamwerk van de gekozenen, maar Kallas behoort onder meer ook tot de organisatie Global Young Leaders, een particuliere organisatie gerelateerd aan universiteiten als Stanford, van de Ivy League, richtte zich hoofdzakelijk op STEM-training.

Diep verbonden met trainingsprogramma’s voor jongeren, geselecteerd via Amerikaanse structuren binnen universiteiten en scholen over de hele wereld, krijgen de ‘gelukkigen’ die uit hun programma’s worden gekozen een hele reeks uitzonderlijke insignes toegekend, zoals ‘Innovatief’, ‘Zakelijk’ of ‘ Leiderschap”. In programma’s die variëren van basisscholen tot universiteiten leren de ‘studenten’ vanaf zeer jonge leeftijd zich in de machtskringen te bewegen, waarbij ze vaardigheden ontwikkelen die verband houden met de oprichting van NGO’s, bedrijven, partijen, hoe ze kunnen ingrijpen in regeringen, de VN en andere structuren.

Zie het zo: op een openbare school die met opzet geen leerlingen opleidt voor het politieke leven, wat een grote fout is in een democratie, bereiden dezelfde elites die dit aan de algemene bevolking ontzeggen, hun nakomelingen voor om hen direct op te volgen – zoals een verborgen erfelijke monarchie – in de banen van volwassenen. Zoals ze zeggen: in een land van blinden is hij die een oog heeft koning. En de oligarchische elites weten dit beter dan wie dan ook.

Een ander geval is dat van Rishi Sunak, de Indiër die zich meer Amerikaans dan Engels voelt. Geen wonder. In 2006 kwalificeerde Sunak zich bijvoorbeeld opnieuw voor een MBA aan Stanford University (bijna alomtegenwoordig) als Fullbright-wetenschapper. Fullbright is nog een van die programma’s die cursussen ontwikkelt voor zogenaamd slimme jonge mensen. Daar is het dan, de uitbuiting van individualisme, egocentrisme, het gevoel van exclusiviteit, als pijlers voor het opbouwen van een gevoel van verbondenheid, door positieve bekrachtiging als uitzonderlijk wezen. Iedereen voelt zich uitzonderlijk. Vandaar hun arrogantie, hun onthechting.

Geen wonder dus dat Ursula zelf zo vurig anti-Russisch en Atlanticistisch is. Natuurlijk woonde ze tussen 1992 en 1996 op Stanford (opnieuw Stanford) in Californië, waar ze economie studeerde. De Poolse Donald Tusk maakte deel uit van een in 1980 opgerichte onafhankelijke studentenvereniging, gefinancierd door dezelfde mensen als voorheen, die tot doel had het toenmalige socialistische regime van Polen vanuit de academie te ondermijnen.

Later waren het de leden van deze werkelijk “onafhankelijke” “vereniging” die ter plaatse de organisatie van de Oranje Revolutie in Oekraïne steunden. Met andere woorden: wat we vandaag de dag in Oekraïne zien is het resultaat van een omvangrijk project om Europa op te splitsen en te onderwerpen aan de neoliberale, hegemonistische en imperiale belangen van de VS.

Dit Europese ‘schild’ is, zoals we kunnen zien, gebouwd door een groep die bijna functioneert als een geheim genootschap, begiftigd met diepe interne cohesie, gebaseerd op het narcistische gevoel van verkiezing, exclusiviteit en het behoren tot een elitegroep, getraind om leiding te geven, opgeleid om de supranationale belangen van de monopolistische staat bij uitstek, de VS, te beheren.

Stel je nu eens voor dat je deel uitmaakt van een groep mensen die, naast het feit dat velen tot de rijkste klassen of de politieke aristocratie behoren, door de talloze institutionele middelen waarover ze beschikken, ook ingeprent zijn met het idee dat ze deel uitmaken van een beperkte groep, boven de gewone man geplaatst, voorbestemd om te beslissen namens de monopoliebelangen die hen inhuren. 

Stel je voor dat als je tot zo’n elite behoort, de veelgemaakte fout, die normaal gesproken een carrière, eer en zelfs het leven kost, voor deze mensen niets anders is dan een tegenslag op weg naar de top. Hoe zouden ze zich in een positie als deze gedragen? Met verantwoordelijkheidsgevoel? Of met een totaal gevoel van straffeloosheid? Als u wist dat uw macht, status en legitimiteit voortkwamen uit supranationale belangen, aan wie zou het dan normaal zijn om uw loyaliteit te tonen? Aan de mensen?

De manier waarop de VS en de monopolistische belangen waaruit het machtssysteem bestaat elk idee van strategische autonomie voor de EU hebben ondermijnd, waardoor we allemaal in een frontlinie terecht zijn gekomen die niet is ontworpen om onze belangen te beschermen, maar die van henzelf. heeft bestaan ​​uit het overdragen van de hoge politiek, niet aan de meest ervaren staatslieden, de meest opkomende leiders van de massa, of de meest capabele en competente overheidsfunctionarissen, maar in plaats daarvan aan een sociaal geïsoleerde Spartaanse stam (alleen in termen van organisatie, niet van gewoonten) , bestaande uit carrièremakers, niet in staat onderscheid te maken tussen publieke en private, nationale of internationale belangen. 

Voor hen worden de belangen van publieke zaken verward met die van henzelf, en die van henzelf met die van hun sponsors. Ze zijn één en dezelfde, in een vicieuze cirkel waarin vanaf het begin wordt bepaald wie wint en wie verliest.

En als de acties van deze bevoorrechte, elitaire, segregationistische en exclusivistische groep in termen van de Europese economie de resultaten duidelijk zichtbaar hebben, laten hun acties op het gebied van het buitenlands beleid ook zien voor welk project hun loyaliteit wordt uitgedrukt. Victoria Nuland kwam naar Europa om steun te eisen en ontving die in de vorm van een Macron die, door alle Europese leiders bijeen te roepen naar het Elysée, probeerde de mogelijkheid te bespreken om Europese troepen naar Oekraïne te sturen. 

Zonder Robert Fico, die zichzelf blijkbaar niet in deze selecte groep yuppies ziet, zouden we niet weten dat de leiders in wie de Europese bevolking geacht wordt te vertrouwen, achter gesloten deuren en achter de schermen met elkaar discussiëren. achter de democratie waarmee zij hun mond vullen, zoiets als de lont die een derde wereldoorlog zou kunnen doen ontbranden. Met andere woorden: ze discussiëren onderling over het gebruik van Europa als schild voor het Amerikaanse zwaard, met totale minachting voor degenen die ze beweren te regeren.

Toeval of niet, ook na het bezoek van de opruiende Nuland hoorden we allemaal dat drie hooggeplaatste Duitse soldaten een aanval wilden voorbereiden op de brug over de Straat van Kertsj, met behulp van door hun land geleverde Taurus-raketten. Van alle manieren waarop loyaliteit werd getoond, kon de meest hilarische alleen van Zelenski komen, toen hij, net als Christus die de doden opwekte, erin slaagde de honderdduizenden soldaten die hij zelf de dood in stuurde in slechts 31.000 doden te veranderen. Waar komen dan ruim 500.000 soldaten terecht?

De onoplettenden zeggen dan dat het Westen ‘staatslieden’ mist, wat ze keer op keer herhalen zonder de paradox te beseffen. Om ‘staatslieden’ te laten bestaan, zouden er staten moeten zijn. Als er in deze nieuwe geografische constructie, dat wil zeggen het ‘collectieve Westen’, niet langer de figuur van de natiestaat bestaat, maar eerder gebieden van strategisch belang, dan kunnen we binnen het raamwerk van deze organisatiewijze wat we hier kunnen verwachten: Het zijn missionarissen en gevolmachtigde gezanten die vooral de monopolistische belangen van de Amerikaanse hegemonie dienen. Een soort consul voor een supranationale imperiale macht. 

Bij elke lezing die we vandaag de dag van de huidige politieke realiteit maken, moet er rekening mee worden gehouden dat Europa, Japan, Zuid-Korea of ​​Australië nu niet alleen het ‘schild’ van de Amerikaanse defensie zijn, maar ook hun ‘leefruimte’. Een vitale ruimte die, naast de eigen ruimte, de VS in staat stelt hevig te concurreren met de dichter bevolkte, productieve en gemotiveerde as Rusland, China en Iran. 

Het is niet langer slechts een kwestie van ‘Europa binnenhouden’ of ‘Duitsland beneden houden’, zoals de bedoeling was van de NAVO. Het is meer een kwestie van het laten samenvallen van het NAVO-grondgebied met het vitale Amerikaanse grondgebied, wat diepgaande vragen oproept over de rol van de Europese Unie. in een dergelijk kader.

Dus als de realiteit die we analyseren niet bestaat uit natiestaten, maar uit een supranationale gemeenschappelijke ruimte, geleid door de VS, is het wachten op ‘staatslieden’ in het geheel niet realistisch, omdat de ‘staatsman’ zich zorgen maakt over de staat, als een collectieve organisatie die de top vormt van een bepaald sociaal-politiek bestaan. Ze geven om de natie, de mensen, haar economie, haar tradities en haar identiteit. Zijn dit de waarden die een Emanuel Macron, een Ursula Von Der Leyen of een Donald Tusk drijven? Noch hun prestaties, noch hun curriculum vitae wijzen hierop.

Onder de dekmantel van de straffeloosheid die alleen een uitzonderlijke, maar bovenal supranationale status met zich mee kan brengen, zijn we dus getuige van een discussie over de officialisering van de aanwezigheid van Europese strijdkrachten in Oekraïne, met name die welke zijn toegewezen aan ‘staten’ die bezig zijn met het sluiten van, achter de ruggen van hun volkeren en zonder soevereine discussie, bilaterale veiligheidsovereenkomsten die hen tot een oorlog zouden kunnen dwingen, net zoals Groot-Brittannië de Tweede Wereldoorlog inluidde door een bilateraal veiligheidsverdrag met Polen te ondertekenen. 

Als dit niet een onderwerp is dat diepgaand besproken moet worden in een democratie door een volk, dan weet ik niet wat belangrijker is! Gemengde badkamers? Homohuwelijk? Terugkrabbelen op de abortuswetten? Zonder afbreuk te doen aan deze zaken uiteraard!

We weten dat een dergelijke discussie op dit moment het resultaat is van nog een andere contingente manoeuvre die erop gericht is te voorkomen dat wat ze vanaf het begin beloofden nooit mogelijk zou zijn: een Russische overwinning! De zogenaamde dominante ‘media’, die zouden moeten informeren, onderzoeken, ondervragen en bekritiseren, zullen nooit intrekken en bewijzen dat de straffeloosheid die zij voelen gepaard gaat met de macht die hen legitimeert. Ze houden zich stil en zeggen vandaag wat ze gisteren heftig ontkenden. Alsof ze willen bewijzen dat beide voortkomen uit dezelfde machtsbron.

Feit is dat we morgen wakker kunnen worden met NAVO-troepen die officieel gestationeerd zijn langs de noordelijke grens van Oekraïne met Rusland en Wit-Rusland, en in het zuiden, in de regio Odessa, die proberen de enige overgebleven verbinding van het land met de Zwarte Zee te redden. Vanaf die dag hoeven Vladimir Poetin, minister Shoigu of Medvedev niet langer te doen alsof er geen NAVO-troepen voor de deur van Rusland staan! 

Ze zullen voor iedereen zichtbaar zijn. Op die dag zullen we ontdekken waarvoor de nationale vlaggen van de EU- en NAVO-lidstaten nog steeds worden gebruikt. Ze dienen alleen om de aanwezigheid van het bondgenootschap met de door haar gekozen vijand te maskeren, of om de Europese bevolking te misleiden dat het niet de NAVO is die daar zal zijn, maar haar staten. Aan de ene kant de aanwezigheid van de NAVO bevestigen en aan de andere kant verbergen.

Wanneer dit gebeurt, zullen we in de praktijk alles bevestigen wat ik eerder heb gezegd: we worden geregeerd door een aristocratie die is gekozen door supranationale machten, die staten gebruikt als uitgebreide territoria van de centrale belangen waaraan zij beantwoorden, en de concepten van de natiestaat alleen maar om te legitimeren. de acties die zij onder hun vermomming willen uitvoeren.

En dat is de enige manier waarop we de ene nacht in vrede kunnen gaan slapen en de volgende dag in oorlog wakker kunnen worden!