Waarom blijft Biden dezelfde gevaarlijke opmerking maken over joden?

Keer op keer heeft Biden gezegd dat geen enkele Jood ter wereld veilig zou zijn zonder Israël. Waar praat hij over?

De afgelopen maanden heeft president Joe Biden herhaaldelijk zijn zeer specifieke mening over de Joden en Israël gedeeld.

Op 12 oktober, vijf dagen nadat Hamas Israël had aangevallen, hield de president een bijeenkomst in het Witte Huis over antisemitisme . “Als er geen Israël zou zijn, zou geen enkele Jood ter wereld uiteindelijk veilig zijn”, zei Biden. “Het is de enige ultieme garantie.” Op 11 december zei hij tijdens een Chanoeka-receptie: ‘Mensen, als er geen Israël was, zou er geen Jood ter wereld zijn die veilig was – als er geen Israël was. 

Ik maak er geen punt van.” En op 27 februari was Biden opnieuw te vinden terwijl hij zijn favoriete zin reciteerde, dit keer op de nationale televisie. Toen hij op Late Night verscheen met Seth Meyers , zei hij : “Als er geen Israël was, zou er geen Jood ter wereld zijn die veilig zal zijn.”

De exacte bewoording van de zin varieert, maar het sentiment niet. Biden gelooft duidelijk dat het bestaan ​​van de staat Israël het enige is dat de vernietiging van de 15 miljoen Joden in de wereld verhindert. Als je de slogan op het eerste gezicht opvat, lijkt Biden ook te geloven dat als Israël zou verdwijnen, hij machteloos zou zijn om de zes miljoen Joden te beschermen die in de Verenigde Staten wonen – het land waarvan hij de regering momenteel leidt. Blijkbaar is het de taak van een vreemde natie om de veiligheid van Amerikaanse Joden te garanderen, niet die van Joe Biden.

Dit was niet altijd precies hoe Biden sprak over Israël, zijn leger en de veiligheid van Amerikaanse joden in zijn eigen land. Lange tijd was de kans groter dat hij Israël omschreef als iets dat Amerika nodig had, dan als iets dat de Joden nodig hadden.

In 1986 zei Biden: “Als er geen Israël was, zouden de Verenigde Staten van Amerika een Israël moeten uitvinden om haar belangen in de regio te beschermen.” Hij sprak helemaal niet over de Joodse veiligheid, maar over de Amerikaanse belangen. Dat is wat zijn hartstochtelijke steun aan de Joodse staat dreef; toen hij een hulppakket aan Israël doordrukte, noemde hij het “de beste investering van drie miljard dollar” die de Verenigde Staten konden doen.

Dit was vier jaar na Bidens ontmoeting met de Israëlische politicus Menachem Begin, een man die onder meer Albert Einstein een fascist noemde . Tijdens die bijeenkomst schokte het enthousiasme van de jonge senator voor het Israëlische militaire geweld zelfs Begin, die tegen die tijd had meegeholpen aan het leiden van het bloedbad in Deir Yassin en, meer indirect, de dood van tienduizenden Palestijnen had georkestreerd. 

Zoals Pankaj Mishra onlangs opmerkte in de London Review of Books : “De senator prees de Israëlische oorlogsinspanningen en pochte dat hij verder zou zijn gegaan, zelfs als dat het doden van vrouwen en kinderen betekende.” Hierop begint zelfs geblancheerd. Het doden van vrouwen en kinderen, zei hij tegen Biden, zou ‘de maatstaf van de beschaving’ te boven gaan. (Volgens die telling zijn we nu ongeveer 25.000 maatstaven verder dan alles wat herkenbaar menselijk is.)

Maar veertig jaar later is Joe Biden er nog steeds en herhaalt hij nog steeds dezelfde oude kastanje. Mijn eigen korte zoektocht leverde een tiental vrijwel identieke recitaties op. De boodschap is altijd dezelfde: als er geen Israël zou zijn, zouden de Verenigde Staten een andere bezettingsmacht in het gebied tussen de rivier en de zee als handhaver nodig hebben.

In 2013 vertelde Biden bijvoorbeeld op een conferentie van de Amerikaans-Israëlische Public Affairs Committee (AIPAC): “Lonny’s broer zei altijd: als er geen Israël was, zouden we er een moeten uitvinden.” (Lonny is Lionel Kaplan, toenmalig hoofd van AIPAC. Het is onduidelijk welke van Kaplans twee minder bekende broers de bon mot heeft laten vallen die Biden vervolgens heeft opgehaald.)

Maar in september 2014 verhoogde Biden de retorische inzet tijdens een Rosh Hashana-bijeenkomst in het Witte Huis, waarbij hij het idee combineerde dat Amerika Israël nodig heeft met het idee dat Israël moet bestaan ​​als Joden veilig willen zijn, zelfs Joden in Amerika. Zoals The Atlantic in maart 2015 meldde :

“Ik zal nooit vergeten dat ik met [Golda Meir] in haar kantoor met haar assistent – ​​een man genaamd Rabin – over de Zesdaagse Oorlog sprak,” zei [Biden]. ‘Aan het eind van de bijeenkomst staan ​​we op en lopen naar buiten, de deuren staan ​​open, en… de pers maakt foto’s… Ze keek recht voor zich uit en zei: ‘Senator, kijk niet zo verdrietig… Maak je geen zorgen.’ Wij Joden hebben een geheim wapen.”

Hij zei dat hij haar vroeg wat dat geheime wapen was.

‘Ik dacht dat ze me iets ging vertellen over een nucleair programma’, vervolgde Biden. “Ze keek recht voor zich uit en zei: ‘We kunnen nergens anders heen.’” Hij zweeg even en herhaalde: “’We kunnen nergens anders heen.’”

‘Mensen,’ vervolgde hij, ‘er is geen andere plek om naartoe te gaan, en dat begrijpen jullie tot in je botten. Je begrijpt tot in je botten dat hoe gastvrij, hoe consequent, hoe betrokken je ook bent, hoe diep je ook betrokken bent bij de Verenigde Staten… er maar één garantie is. Er is eigenlijk maar één absolute garantie, en dat is de staat Israël.”

Het is moeilijk om de woorden van Biden te lezen als een betekenis die verder gaat dan een totale verwaarlozing van zijn verantwoordelijkheid voor de Amerikaans-joodse veiligheid.

Er was destijds enige erkenning dat het vreemd was dat Biden de verantwoordelijkheid voor zijn Joodse kiezers afschudde. “Niemand heeft iets opgemerkt over het feit dat een zittende vice-president een deel van de Amerikaanse burgers vertelt dat ze niet kunnen rekenen op de Amerikaanse regering als de ultieme waarborg voor hun vrijheid en veiligheid”, zei schrijver Corey Robin .

De kritiek kwam blijkbaar terug bij Biden, want hij noemde het tijdens een toespraak tijdens een viering ter gelegenheid van de 67e verjaardag van Israëls onafhankelijkheidsverklaring:

Een paar weken geleden kreeg ik kritiek in de nationale pers toen ik zei dat in feite elke Jood ter wereld een Israël nodig heeft. En het werd door een deel van de conservatieve pers gekarakteriseerd door te zeggen dat ik suggereerde dat Joden niet veilig waren in Amerika. Ze snappen het niet. Ze snappen het niet. Israël, Israël is absoluut essentieel – absoluut essentieel – [voor de] veiligheid van Joden over de hele wereld.

Biden houdt sindsdien vast aan versies van deze lijn. In september 2023, tijdens een ontmoeting met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, verweefde hij opnieuw de Amerikaanse politieke en economische behoefte aan Israël met Amerikaans-Joodse veiligheid: “Als er geen Israël was, zouden we er een moeten uitvinden, en dan bedoel ik Het. Ik denk dat er zonder Israël geen Jood ter wereld is die veilig is.”

7 oktober en de daaropvolgende Israëlische oorlog tegen Gaza volgden slechts enkele weken later.

Het is politiek voordelig om ideeën over Joodse veiligheid te verweven met de voortzetting van de westerse macht. In 1986, het jaar waarin Biden met zoveel hartstocht over de noodzaak van Israël begon te spreken, publiceerde historicus ( en zelfbenoemd zionist ) David Biale Power and Powerlessness in Jewish History , een boekdeel dat voor een groot deel analyseert wat het voor het Joodse volk betekende om zich te verwerven. de macht van een staat, zo onmiddellijk na de verachtelijke politieke machteloosheid van Joodse gemeenschappen tijdens de Holocaust.

“Net zoals de zionisten hoopten dat soevereiniteit de Jood intern radicaal zou veranderen, zo verwachtten ze ook dat een Joodse staat de manier waarop de naties de Joden behandelden radicaal zou veranderen”, schreef Biale. Vooral Theodor Herzl hoopte dat als de Joden maar een staat konden vestigen die voldoende Europees was, het antisemitisme zou worden opgelost. “Juist omdat de Joden een staat stichtten zoals alle Europese staten, zouden ze als gelijken worden geaccepteerd in de familie van naties. Als ze zich niet als individuen in Europa zouden kunnen assimileren, zou hun staat zich kunnen assimileren in een wereld van staten.” (Als er iets is wat de 19e en 20e eeuw ons hebben geleerd, is het dat regimes van genocidaal geweld ten grondslag liggen aan Europese staten.)

In de jaren tachtig was Biden blij om over Israël te praten in de zogenaamd neutrale taal van de buitenlandse betrekkingen. Maar tussen toen en nu heeft hij steeds meer tijd besteed aan het vertellen aan zijn Joodse kiezers dat het steunen van een ver weg, genocidaal regime niet over internationale politiek gaat, maar over de veiligheid van individuele Joden overal ter wereld.

Door de opmerkingen van Biden zijn de Amerikaanse joden veranderd in niets meer dan een Israël-lobbygroep waaraan een religie is verbonden. Het idee dat joden in feite geen monoliet zijn – dat er bijvoorbeeld joden zijn die denken dat het bestaan ​​van een met geweld opgelegde joodse etnostaat hen minder, en niet meer, veilig in de wereld zou kunnen maken – lijkt niet aannemelijk. bij hem opgekomen was. Maar het omvormen van de joodse individuele en gemeenschappelijke veiligheid tot een Amerikaans politiek wapen maakt deel uit van wat zoveel antizionistische joden vastbesloten maakt om hem te confronteren.

De groep die het dichtst bij hem is gekomen sinds zijn campagne begon met het systematisch ontwijken van demonstranten is waarschijnlijk de Joodse Stem voor Vrede. Eind februari kreeg de organisatie een tip dat Biden zou filmen in Rockefeller Center 30.

Volgens woordvoerder Jay Saper zijn ze tot op 30 meter van Biden gekomen . De demonstranten zongen voor een vrij Palestina, droegen spandoeken met de tekst ‘DUURZAAM’ boven ‘STAKSEL’, en dreigden Biden hun stem te onthouden. De antiterrorismepolitie rukte hun spandoeken uit hun handen en deed ze handboeien om terwijl Biden met Seth Meyers filmde, waarbij hij terloops het idee van een staakt-het-vuren liet bungelen terwijl hij op een ijshoorntje met muntchips kauwde.

Het is niet duidelijk of Biden überhaupt geïnteresseerd was in de 51 Joodse Voice for Peace-demonstranten die in de lobby werden gearresteerd. Maar terwijl hij zijn favoriete zin herhaalde in zijn Meyers-interview, zei hij tegen de Joden dat ze zonder Amerikaanse steun voor Israël onveilig zouden zijn. Ze vertelden hem in plaats daarvan dat het beschermen van hen zijn taak is, en niet die van Benjamin Netanyahu.

Voor zover het Witte Huis inspeelt op de volkswoede rond de willekeurige moordpartijen in Gaza, heeft het gereageerd door een versie van Bidens gekozen raamwerk rond Israël naar voren te brengen. In een gesprek met de NPR na het succes van de ‘ niet-gecommitteerde ’ campagne in de voorverkiezingen in Michigan suggereerde Bidens campagnedirecteur, Mitch Landrieu, dat als er geen Joe Biden zou zijn, moslims en Arabische Amerikanen niet veilig zouden zijn.

“We gaan [de kiezers in Michigan] vragen om na te denken over de keuzes en wat de gevolgen zijn van het kiezen van iemand die een moslimverbod wil, het kiezen van iemand die veel, veel erger zal zijn dan de moeilijke omstandigheden waarin we leven. hebben op dit moment,” zei Landrieu.

Amerikaanse joden wordt verteld dat ze thuis nooit veilig zullen zijn, tenzij het geweld van het Israëlische leger in het buitenland goed gefinancierd blijft. Amerikaanse moslims wordt verteld dat ze thuis alleen veilig zullen zijn als moslims in het buitenland niet veilig zijn. In deze vergelijking wint geen van beide gemeenschappen. Het is geen wonder dat velen deze voorwaarden weigeren.

Het is duidelijk dat degenen die protesteren voor een staakt-het-vuren en een vrij Palestina door middel van burgerlijke ongehoorzaamheid, door niet-gecommitteerde stemmen, door geldinzamelingsacties om Palestijnse families te evacueren – zelfs, in het geval van Aaron Bushnell, door het opofferen van hun eigen leven – veel duidelijker zijn. in hun doel en strategie dan Joe Biden. 

Tot nu toe heeft Biden zijn kiezers alleen maar slogans kunnen aanbieden , theoretische, tijdelijke pauzes in het geweld in plaats van een echt staakt-het-vuren, en, het meest irritante, verbale standpunten over de veronderstelde veiligheid die Israël biedt in plaats van een beweging om echte, menselijke burgers te redden. levens die Israël uitroeit.

Joodse en islamitische Amerikanen verdienen en eisen meer dan slogans. Gaza verdient ernst. Degenen die zich hier in de VS mobiliseren voor Palestijnse rechten – van padvinders in Missouri tot grootmoeders in New York – verdienen dat ook. Biden zou er goed aan doen hun stemmen niet als vanzelfsprekend te beschouwen. En hij zou moeten ophouden te doen alsof Joodse Amerikanen het probleem van Israël zijn – en, nog belangrijker, ophouden Joden te gebruiken als dekmantel voor zijn voortdurende steun aan genocide.