Trump beweert dat de grondwet hem immuniteit geeft

Trump beweert dat de grondwet hem immuniteit geeft – dit is de reden waarom rechters en het Hooggerechtshof het daar misschien niet mee eens zijn.

Voormalig president Donald Trump heeft beweerd dat hij immuun is voor vervolging – met name vanwege de federale beschuldigingen dat hij heeft geprobeerd de resultaten van de presidentsverkiezingen van 2020 te ondermijnen . Hij zegt dat zijn daden in verband met de verkiezingen van 2020 deel uitmaakten van zijn officiële taken, en hij stelt ook dat hij, omdat hij tijdens geen van zijn afzettingsprocedures is veroordeeld , voor zijn daden niet voor een strafrechter kan worden berecht.

De rechter in eerste aanleg, Tonya Chutkan, verwierp beide argumenten op 1 december 2023, en Trump heeft tegen haar uitspraak beroep aangetekend bij het Amerikaanse Hof van Beroep voor het District of Columbia Circuit, dat van plan is de zaak op 9 januari 2024 te behandelen. .

Speciaal aanklager Jack Smith, die de zaak vervolgt, had het Hooggerechtshof gevraagd tussenbeide te komen , nog vóór het hof van beroep. Hij stelt dat het wachten op de beroepsprocedure – en een vrijwel zekere aanvraag daarna ter beoordeling bij het Hooggerechtshof – het proces te lang zal vertragen. Hij zegt dat het uitstel zowel Trump van een spoedig proces zou beroven als het Amerikaanse publiek van een langverwachte oplossing van de geschillen rond de verkiezingen van 2020 – misschien tot na de presidentsverkiezingen van 2024.

Het Hooggerechtshof weigerde op 22 december 2023 tussenbeide te komen , waardoor het normale beroepsproces door kon gaan. Het schema van het hof van beroep vereist een derde briefingronde door beide partijen – Trump en Smith – die op 2 januari moet worden afgerond, met mondelinge pleidooien gepland voor 9 januari .

Wat staat er op het spel? In grote lijnen lijkt de bewering van Trump een manier te suggereren waarop hij hoopt eventuele juridische gevolgen van zijn daden te vermijden. De juridische kwestie is beperkter, maar heeft een soortgelijk effect: als de beweringen van Trump worden aanvaard, zou de vervolging van een voormalige president hypothetisch nog steeds mogelijk zijn, maar praktisch uiterst moeilijk, en alleen in een zeer beperkt aantal omstandigheden.

Als wetenschapper op het gebied van het constitutioneel recht weet ik dat beide kwesties moeten worden opgelost, hetzij door het Hooggerechtshof, hetzij door het hof van beroep – of door beide – voordat het proces tegen Trump kan doorgaan. Laten we ze allemaal een voor een bekijken.

Officieel bedrog bij de presidentsverkiezingen?

Ten eerste stelt Trump dat de federale aanklachten, waaronder beschuldigingen dat hij de Verenigde Staten heeft bedrogen door een samenzwering te bevorderen om de certificering van de verkiezingsresultaten van 2020 te blokkeren, ongeldig zijn omdat hij handelde in zijn officiële hoedanigheid van president terwijl hij de in de aanklacht genoemde acties ondernam. . Een al lang bestaand precedent van het Hooggerechtshof biedt federale functionarissen immuniteit tegen rechtszaken wegens acties die zij hebben ondernomen als onderdeel van hun officiële taken.

Het huidige precedent komt voort uit een beslissing van het Hooggerechtshof uit 1982, in Nixon v. Fitzgerald , een civiele rechtszaak aangespannen door een voormalige luchtmachtanalist die door Nixon werd ontslagen ongeveer een jaar nadat de analist voor het Congres had getuigd over een aspect van de defensie-uitgaven. De uitspraak in die zaak was duidelijk: presidenten kunnen niet worden vervolgd voor handelingen die vallen binnen wat de rechtbank de ‘buitenste grens’ van hun officiële verantwoordelijkheden noemde.

De rechtbank heeft in die zaak de ‘buitengrens’ niet gedefinieerd, maar er ontstaat enige duidelijkheid uit een recentere zaak waarin Trump zelf werd aangeklaagd voor civiele schadevergoeding op basis van zijn daden op 6 januari 2021. Een federaal hof van beroep oordeelde dat Trump’s campagneactiviteiten waren geen officiële presidentiële acties, omdat campagne voeren wordt gevoerd met het doel een ambt te verwerven – en niet als onderdeel van de taken van de president.

In verschillende van de rechtszaken die hij in de nasleep van de verkiezingen van 2020 heeft aangespannen tegen de verkiezingsresultaten, zei Trump zelf dat hij handelde “ in zijn persoonlijke hoedanigheid van kandidaat ”, los van zijn officiële hoedanigheid als president.

Nu beweert Trump echter dat zijn opmerkingen over ‘ zaken van algemeen belang ’ , ongeacht of hij op 6 januari als kandidaat optrad, binnen de reikwijdte van zijn presidentiële taken vallen.

Zijn claim is juridisch gezien nieuw, omdat de uitspraak Nixon v. Fitzgerald een civiele zaak betrof en geen strafrechtelijke. En in de Nixon-zaak werd niet ingegaan op de vraag of de officiële taken van een president ook het zich kandidaat stellen voor herverkiezing omvatten.

De resterende juridische vraag komt neer op het vage idee van een ‘buitengrens’ van officiële presidentiële verantwoordelijkheden. Er is één uitspraak van het Hooggerechtshof die hier een aanwijzing voor biedt: in de Verenigde Staten versus Nixon in 1973 oordeelde de rechtbank dat het presidentiële voorrecht van vertrouwelijk overleg met adviseurs moest wijken voor ‘de eerlijke rechtsbedeling’. De rechtbank bevestigde een dagvaarding waar Nixon tegen had gevochten.

Is impeachment-vrijspraak relevant?

Ten tweede beweert Trump dat de Grondwet toestaat dat een voormalige president alleen voor acties die hij tijdens zijn ambtsperiode heeft ondernomen, voor de strafrechter wordt vervolgd als hij door het Huis van Afgevaardigden is afgezet, zoals Trump twee keer is gebeurd, en door de Senaat is veroordeeld, wat in geen van beide gevallen is gebeurd. geval.

Het relevante deel van de Grondwet luidt:

“ Het oordeel in gevallen van afzetting zal niet verder reiken dan ontzetting uit het ambt en diskwalificatie om een ​​ambt van eer, vertrouwen of winst te bekleden en te genieten onder de Verenigde Staten: maar de veroordeelde partij zal niettemin aansprakelijk zijn en onderworpen zijn aan aanklacht, berechting, vonnis. en straf, volgens de wet.”

De meeste advocaten zijn het erover eens dat een zittende president niet kan worden aangeklaagd of vervolgd terwijl hij nog in functie is. Het Hooggerechtshof heeft deze vraag nooit rechtstreeks beantwoord, maar het Office of Legal Counsel – een onderdeel van het ministerie van Justitie – kwam in 1973 en 2000 tot de conclusie dat het vervolgen van een zittende president een afleiding zou zijn van nationaal belangrijke taken en verantwoordelijkheden, en daarom zou moeten worden uitgesteld. tot nadat de president zijn ambt heeft verlaten.

Trump kan dat argument niet aanvoeren omdat hij geen president meer is. In plaats daarvan beweert hij dat de bewoordingen van de Grondwet zeggen dat de opstellers alleen potentiële vervolging bedoelden van mensen die zowel werden afgezet als veroordeeld .

Het onderzoek van het Office of Legal Counsel maakte dat echter ook duidelijk: “Noch de Impeachment Arrest Clause, noch enige andere bepaling van de Grondwet sluit de vervolging uit van een voormalige president die, terwijl hij nog in functie was, door het Huis van Afgevaardigden werd afgezet maar werd vrijgesproken door de Senaat.” Een andere memo van het kantoor kwam tot een soortgelijke conclusie, waarbij werd toegegeven dat “ de vraag ingewikkelder is dan het op het eerste gezicht lijkt ”. Hoewel deze bevindingen geen juridisch precedent vormen, hebben ze in juridische kringen toch een aanzienlijk gewicht.

Uit de analyse van het bureau bleek zelfs dat de taal van de Grondwet specifiek was geschreven om vervolging van voormalige federale functionarissen mogelijk te maken, ongeacht of ze tijdens een afzettingsproces waren veroordeeld. Het lijkt mij dus onwaarschijnlijk dat een hof van beroep, of het Hooggerechtshof, de interpretatie van Trump van de clausule zou overnemen.

Afgezien van dit specifieke geval

Het kernconflict zal zich waarschijnlijk concentreren op wat de “buitenste perimeter” van de presidentiële taken is, en ook op de vraag hoe uitgebreid de presidentiële bevoegdheden zouden moeten zijn. Hoewel Trump drie van de elf actieve rechters van het DC-hof van beroep en drie zittende rechters van het Hooggerechtshof heeft benoemd, hebben zij hem in eerdere zaken niet op uniforme wijze gesteund. In een geval van deze omvang zullen ze weten dat het publiek toekijkt en zich afvraagt ​​wat de kracht is van dat bepalende principe van de Amerikaanse democratie: niemand staat boven de wet.

Dit verhaal is bijgewerkt om weer te geven dat het Amerikaanse Hooggerechtshof op 22 december 2023 heeft geweigerd de immuniteitszaak in behandeling te nemen voordat deze wordt bepleit bij een federaal hof van beroep.