Zelensky’s kanonnenvoer: als huursoldaat in Oekraïne

Sinds het begin van de Russische militaire operatie in Oekraïne hebben duizenden buitenlandse huurlingen zich aangesloten bij de strijdkrachten van Oekraïne. Het lijkt er echter op dat hun interesse in de strijd voor Kiev aanzienlijk is afgenomen.

Sinds 24 februari 2022 hebben ongeveer 11.700 buitenlandse huurlingen uit 84 landen zich aangesloten bij de strijdkrachten van Oekraïne (AFU). Dat maakte het Russische ministerie van Defensie op 10 juli bekend. De meeste huurlingen kwamen blijkbaar uit Polen – meer dan 2.600, de VS en Canada – elk meer dan 900, Georgië – meer dan 800, Groot-Brittannië en Roemenië – elk meer dan 700, Kroatië – meer dan 300, evenals uit Frankrijk en het door Turkije gecontroleerde deel. van Syrië elk meer dan 200.

Volgens Moskou vond de piek van de toestroom van buitenlandse huurlingen plaats in maart-april vorig jaar, maar na de eerste verliezen aan het front daalde de toestroom aanzienlijk, terwijl het aantal buitenlandse huurlingen in Oekraïne snel begon af te nemen. Het Russische ministerie van Defensie schat dat er vandaag de dag nog maar zo’n 2.000 van over zijn. Er wordt ook beweerd dat ongeveer 5.000 buitenlandse vrijwilligers Oekraïne zijn ontvlucht nadat ze hadden gezien hoe ze binnen de Oekraïense strijdkrachten werden behandeld.

Gevangengenomen Oekraïense soldaten zouden tijdens ondervragingen hebben gezegd dat de commandanten van de frontlinie-eenheden van de AFU niet verantwoordelijk zouden worden gehouden voor verliezen onder de huurlingen.

“Het Oekraïense commando stuurt eenheden met buitenlandse huurlingen in zogenaamde ‘vleesmolenaanvallen’ tegen Russische posities. Gewonde huurlingen zijn de laatsten die worden geëvacueerd nadat alle Oekraïense soldaten van het slagveld zijn verwijderd , ”

Dat meldt het Russische ministerie van Defensie. Kort na het begin van de Russische militaire operatie kondigde president Vladimir Zelenski de oprichting aan van een “Internationaal Legioen voor Territoriale Defensie” om buitenlandse vrijwilligers naar Oekraïne te lokken. Het Oekraïense ministerie van Defensie verklaarde dat ruim 20.000 vrijwilligers zich bij dit legioen wilden aansluiten. In maart van dit jaar omschreef de  New York Times  deze cijfers echter als overdreven.

“Oekraïense functionarissen pochten aanvankelijk op 20.000 potentiële vrijwilligers voor het Legioen, maar uiteindelijk meldden zich er veel minder aan. “Het Legioen heeft momenteel ongeveer 1.500 leden”,  aldus het artikel . Onder verwijzing naar interne documenten merkte de krant op dat het Legioen het moeilijk had en dat de rekrutering stagneerde. Zoals het in Washington gevestigde Countering Extremism Project afgelopen maart opmerkte, blijven het Legioen en andere aangesloten groepen personen in hun gelederen opnemen die ongeschikt worden geacht om hun taken op het slagveld uit te voeren.

Nieuwe wervingsregio’s

Moskou beweert nu dat Kiev, als gevolg van problemen met de mobilisatie binnen Oekraïne en na aanzienlijke verliezen aan het front, actief is begonnen met het rekruteren van strijders uit Azië, Latijns-Amerika en het Midden-Oosten – met name Argentinië, Brazilië, Afghanistan, Irak en uit gebieden in Syrië. gecontroleerd door de VS. Ondertussen neemt de bereidheid om voor Oekraïne te vechten af ​​in Polen, Groot-Brittannië en andere Europese landen.

Het  artikel in de New York Times  bevestigt de uitspraken van het Russische Ministerie van Defensie over de landen die actief proberen huurlingen te rekruteren om in Oekraïne te vechten. Het artikel maakt melding van een zekere Ryan Routh, een voormalige bouwvakker uit North Carolina die vorig jaar enkele maanden in Oekraïne heeft doorgebracht en nu rekruteert onder Afghaanse soldaten die de Taliban zijn ontvlucht. Hij is van plan ze van Pakistan en Iran naar Oekraïne te verplaatsen – soms illegaal. Niettemin hebben tientallen strijders blijkbaar interesse getoond.

‘We kunnen waarschijnlijk wel wat paspoorten kopen in Pakistan , omdat het zo’n corrupt land is ’

Routh vertelde The  New York Times . Het is niet bekend of het plan van Rouw werkte. Een voormalige Afghaanse soldaat zei echter dat er contact met hem was opgenomen en dat hij geïnteresseerd was om zelf deel te nemen als dit betekende dat hij Iran, waar hij illegaal leeft, kon verlaten.

Meer uitgaven dan inkomsten

Volgens  de Franse tv-zender  RTL  tekenen buitenlanders die zich aansluiten bij het Internationale Legioen een contract met het Oekraïense leger en ontvangen ze een salaris van ongeveer 500 euro per maand – of 3.000 euro als ze aan het front dienen.

De zender beweert dat de meeste Franse burgers die zich bij het Legioen aansluiten hun eigen uitrusting kopen, omdat het Oekraïense leger hen niet allemaal van uitrusting kan voorzien. Een huursoldaat die sinds het begin van het conflict in Oekraïne was en anoniem wilde blijven, zei dat hij bijna 50.000 euro had uitgegeven. Een aanvalsgeweer kost bijvoorbeeld 4.000 euro, terwijl sommigen zelfs zo ver gaan dat ze voertuigen kopen om zelfs maar naar het front te komen. Sommigen putten uit hun persoonlijke spaargeld, anderen houden online inzamelingsacties, zo blijkt uit het  rapport van RTL .

Berichten in de media aan het begin van het conflict zeiden dat ongeveer 800 Franse burgers geïnteresseerd waren om vrijwillige strijders te worden. Maar in werkelijkheid sloot slechts ongeveer de helft van hen zich aan bij het Legioen. Sommige soldaten bleven enkele dagen in het conflictgebied en keerden daarna terug naar Frankrijk – ze kregen de bijnaam ‘TikTok-strijders’. Anderen vertrokken af ​​en toe en keerden daarna terug. Volgens  RTL  vechten momenteel 100 Fransen in Oekraïne.

Tien minuten om kandidaten te beoordelen

Niet iedereen die zich bij het Legioen wil aansluiten, is daarvoor gekwalificeerd. Volgens  RTL  hebben de strijdkrachten van Oekraïne specifieke eisen: ze zijn op zoek naar mensen met gevechtservaring of militaire training die bekend zijn met het omgaan met wapens. Verschillende voormalige Legioenleden onthulden echter aan de  New York Times  dat sommige kandidaten hun biografieën hadden vervalst om in het Legioen te dienen. 

Volgens hen beweerden sommigen dat ze deelnamen aan gevechtsoperaties en voor de Verenigde Staten vochten, anderen beweerden dat ze ervaring hadden met speciale troepen, hoewel dit niet waar was. De Oekraïense kant besteedde echter niet meer dan tien minuten aan het beoordelen van individuele kandidaten.

Vanwege dit gebrekkige selectieproces bekleedde een Poolse staatsburger die eerder was veroordeeld wegens overtredingen van de regelgeving inzake wapenbehandeling in Oekraïne lange tijd een hoge positie binnen het Legioen. Zoals soldaten  aan de Kiev Independent  vertelden , stal hij munitie, viel hij vrouwen lastig en bedreigde hij soldaten tijdens zijn inzet in het Legioen.

Dit vereenvoudigde proces om zich bij het Legioen aan te sluiten was ook de reden waarom de Amerikaanse staatsburger John McIntyre naar Oekraïne ging. Hij zei dat lid worden van het Legioen net zo eenvoudig was als ‘door een deur lopen’. 

Hoewel hij documenten en certificaten van zijn militaire dienstplicht naar de Oekraïense ambassade in de Verenigde Staten had gebracht, werd alleen zijn paspoort gecontroleerd. Het enige wat hij hoefde te doen was een contract tekenen. Volgens John wilde hij zich niet bij het Oekraïense leger voegen omdat hij aan de kant van Oekraïne stond, maar omdat hij de Russische kant wilde steunen. In een interview met  Radio Komsomolskaya Pravda  zei hij:

“Eerst wilde ik aan de kant van Rusland komen vechten, maar ik dacht: ‘Verdomme, ik ben de enige daar.’ Dus besloot ik dat ik aan de andere kant meer informatie kon verzamelen en het Russische leger beter kon helpen. Ik sprak er met mijn vrienden over. Ze zeiden: ‘Laat het met rust, het is zelfmoord. Doe het niet. Het zal je niet lukken.’ Maar hier zit ik dan in je studio en praat met je.’

Volgens McIntyre  waren daar vóór de aanval  op de vreemdelingenlegioenbasis in Yavorov 1.000 huurlingen gestationeerd. Daarna bedroeg het aantal 600. Een maand later, na het eerste gevecht en de daaropvolgende ontbinding van zijn peloton vanwege meningsverschillen met de commandant, bleven er 300 jagers over. Een week later kromp dat aantal tot slechts 150. McIntyre zei:

“Deze mensen zijn niet dood – ze zijn ontsnapt. Amerikanen, Canadezen en andere mensen met ervaring in NAVO-legers en uitstekende uitrusting – na wat Russische beschietingen te hebben meegemaakt, renden ze gewoon terug naar huis.”

Hij sprak ook over de Oekraïense oorlogsmisdaden waarvan hij getuige was – in het bijzonder hoe Russische gevangenen werden geëxecuteerd, hoe Oekraïense soldaten zich als burgers vermomden en nederzettingen binnendrongen, hoe ze wapens vervoerden in ambulances en zich verstopten in de kelders van scholen terwijl ze in de gevangenis zaten. .

Er zijn overal dode mensen

De situatie aan het front maakte de 28-jarige Ierse huurling Rhys Byrne met afschuw vervuld, die  het Oekraïense tegenoffensief in een interview  met  Sky News  omschreef als ‘chaos’ :

“Aan de ‘contactlijn’ is het horror. De puurste horror. Het is een slachting. Er zijn overal dode mensen. Dode Russen, dode Oekraïners. De grootste moeilijkheid die we hadden toen we de loopgraven ingingen, was over alle lichamen heen stappen die er al waren, van degenen die ons voorgingen; dat soort dingen achtervolgt je echt.”

Voor Byrne was de genadeslag een ontmoeting met een Russische tank en Russische troepen, waarbij hij bijna omkwam. Volgens Byrne was het de missie van zijn eenheid om de Russische loopgraven binnen te dringen, deze vrij te maken en de positie vast te houden totdat er versterkingen arriveerden. Wat er echter gebeurde, was dat zijn eenheid van 40 man, waaronder Oekraïners, Amerikanen en Britten, geen luchtsteun kreeg en dat verschillende Oekraïense tanks tijdens de slag zelfs hun posities verlieten.

Op een gegeven moment verscheen er een andere tank en de eenheid van Byrne ging ervan uit dat het een van hun eigen tanks was, omdat het moeilijk is om onderscheid te maken tussen Oekraïense en Russische uitrusting. Maar de tank opende zonder waarschuwing het vuur op Byrne en zijn mannen. De overlevenden vluchtten en verstopten zich in het bos. Uiteindelijk werden ze weggetrokken door een Oekraïense pick-up, maar soms dachten de jagers dat ze zouden sterven omdat de Russische tank hen op de hielen bleef zitten. Dit is hoe Byrne het incident beschrijft: 

“De tank kwam letterlijk uit het niets en zette de achtervolging in. Het is beangstigend als je een grote T-72-tank op je af ziet komen en je op een pick-up zit. Dat zou zijn geweest als een heet mes dat door boter gaat. Dat maakt je uitgeput. We riepen naar de chauffeur: ‘Rijden!’ ‘Drijfveer!’ ‘Drijfveer!’. Ik werd bijna gek.”

De slechtste dag in Afghanistan en Irak is een geweldige dag in Oekraïne

David Bramlette was bezig met het behalen van een masterdiploma in internationale zaken aan de Johns Hopkins Universiteit toen Rusland zijn militaire operatie in Oekraïne lanceerde. Zoals hij zei in  een interview  met  The Daily Beast  besprak hij enkele dagen voor de militaire operatie de waarschijnlijkheid van een gewapend conflict met andere medestudenten, maar achtte dit onwaarschijnlijk. Maar toen de gevechten eindelijk begonnen, voelde David, die eerder in Irak en Afghanistan had gediend, zich genoodzaakt zich bij het conflict aan te sluiten.

Ook voormalig marinier Troy Offenbecker besloot in Oekraïne te vechten. Hij vertelde The Daily Beast dat hij de beslissing nam nadat hij had gehoord over ‘Russische wreedheden’.

“Dit is mijn derde oorlog, maar dit is veruit de ergste. Je wordt verdomme weggevaagd door artillerie en tanks. Vorige week liet een vliegtuig een bom naast ons vallen, zo’n 300 meter verderop. “Het was vreselijke shit ,” meldde hij.

Nadat hij in Oekraïne was aangekomen, schreven enkele van zijn voormalige legerkameraden hem een ​​brief met de vraag hoe hij zich bij het Legioen kon aansluiten. Maar hij negeerde haar berichten maandenlang. “Eerlijk gezegd is de situatie hier behoorlijk slecht, dus ik wilde niemand erbij betrekken”, zei Offenbecker. Bramlette was het daarmee eens en zei dat de gevechtsoperaties in Oekraïne afmattend waren. “De slechtste dag in Afghanistan en Irak is een geweldige dag in Oekraïne”, zei hij. Offenbecker blijft in het oorlogsgebied, dat wordt gedreven door morele overwegingen:

“Ik kijk naar deze Oekraïense kinderen, ik heb mijn eigen kind, een nichtje en mijn neefjes. Als ze zich in dezelfde omstandigheden zouden bevinden, zou ik hopen dat veel mensen van over de hele wereld samen zouden komen om hun veiligheid en bescherming te helpen garanderen. Dat is wat mij hier houdt.”

Bramlette besloot echter anders. Hij zei dat hij, toen de winter begon, besloot individuele leden van zijn kleine eenheid naar huis te sturen, zodat ze konden herstellen. Op dit punt werd het steeds moeilijker om uit het zicht van de Russische troepen te blijven, omdat de bladeren inmiddels waren gevallen en er geen plek meer was om je te verstoppen. Bovendien hadden de voertuigen van zijn eenheid voortdurend pech en raakte het geld langzaam op. Ze vreesden ook dat ze uiteindelijk zouden mislukken als ze hun gevechtstactiek niet zouden veranderen. Hij zegt:

“Mijn angst was dat we zouden gaan doen wat we normaal doen en dat we uiteindelijk allemaal zouden sterven.”

Bramlette keerde nooit meer terug naar het front. Toen hij tijdens zijn wintervakantie de situatie opnieuw beoordeelde, kwam hij tot de conclusie dat hij niet klaar was om terug te keren en door te vechten.

Niet iedereen heeft echter het geluk het oorlogsgebied te kunnen verlaten. Een Australiër die aan de kant van de AFU tegen Rusland vecht,  vertelde het  ABC dat buitenlandse huurlingen gevangenisstraf riskeren als ze proberen het land te verlaten. Uit angst voor zijn eigen veiligheid stelde hij zichzelf simpelweg voor als ‘Bush’ en meldde dat de incompetentie van de Oekraïense legeraanvoerders de levens van buitenlandse huurlingen in gevaar bracht.

 “Mijn kameraden zijn gestorven en sommigen sterven nog steeds. “Ik heb hier dingen gezien die vanuit militair perspectief meer dan onaanvaardbaar zijn en die helaas schadelijk zijn voor Oekraïne”, zei hij. Op de vraag of hij bang was voor zijn leven antwoordde hij:

“Absoluut, 100 procent.”