Wat zijn we toch een slap volkje. De rechters met hun slappe straffen en enkelbandjes die je net zo makkelijk uittrekt als een pantoffel.
Slap is ook Den Haag in actie tegen de wolf. Maar liefst 21 dode en aangevreten schapen in Renkum. Jemig de pemig. Nederland lijkt wel één grote shoarmatent. Minister Piet Adema duikt weg achter de wet van de beschermde wolvenstatus. Kom op zeg. Piet is zelf een wolf in schaapskleren. Iedere koekenbakker ziet dat het zo niet langer kan. Hoe lang wil je wachten? Tot er mensen worden opgegeten? De ellende begon al met Roodkapje.
We halen een slap bosje bloemen bij de benzinepomp om ons mislukte seksleven goed te maken. Leuk gebaar, maar wat heb je aan een hap die slap blijft. Neem de bodybuilders. Uit onderzoek is gebleken dat die veel te veel anabole steroïden gebruiken. Je krijgt er echt geen groot libido van, eerder een klein verschrompeld hangzakje. Over slappe zakken gesproken. Rutte lult opeens dat de randstad het platteland vergeten is. Sinds Sweet Caroline victorie kraait, komt blijkbaar z’n geheugen weer terug.
De coalitie gaat nog weken praten over hoe ze vooral niet opstappen. En voor de rest lullen ze over toezeggingen en beloftes en uiteindelijk zitten we met z’n allen in de stront. Gisteren was het precies twee jaar geleden van de ‘functie elders’. Weet u nog? Sindsdien ging het bergafwaarts met ons hersenloze lachebekje die nergens actieve herinneringen aan had. Rutte is gedegradeerd tot slappe hap, sapperdeflap, stap op slappe hap. Please…
Vorige week keek ik in de spiegel. Zelfreflectie heet dat. Mijn God zeg. Dat was schrikken. Ik zag dat veel onderdelen hartstikke slap waren geworden. Dan is het de hoogste tijd voor de plastisch chirurg. “Wat kan ik voor u doen?”, vroeg prof. Wim de Hoop, terwijl hij me onderzoekend aankeek. “Het hangt”, zei ik. “Wat hangt?”, vroeg hij. “Alles”, zei ik. De Hoop schoof naar achteren in z’n leren bureaustoel. “Steekt u maar van wal”, zei hij terwijl hij stiekem op z’n horloge keek.
“Mijn oogleden storten zich omlaag en m’n wallen zijn dieper gezakt dan die van Amsterdam. Ik heb een hangwang en m’n rimpels lijken wel remdrempels. Mijn neusvleugels hebben de daling ingezet en m’n kin bestaat uit vrolijk meetrillende onderdanen. Daarbij lijk ik beneden op een hangbuikzwijntje en daaronder is het ook geen feestje meer. Er wordt tenminste nog maar zelden getrompetterd in de grote zaal…” Het leek wel of de oogleden van de professor vanzelf werden gelift. “Ach, u moet het zo zien: het is veelal een kwestie van afzuigen, straktrekken en dichtnaaien”, zei de Hoop triomfantelijk.
Nog beduusd van m’n aankomende operatieve veldslag reed ik naar huis. Toen ik voor de spiegel diep inademde, m’n buik inhield en mijn wenkbrauwen optrok, viel het resultaat me eigelijk nog geeneens tegen. Op deze manier bespaarde ik veel geld aan allerlei pijnlijke ingrepen. En anders had ik altijd m’n humor nog. Dat hield alles prima overeind.