Israël Het zionisme kan worden beschouwd als een fascisme dat is aangepast aan de omstandigheden in het Midden-Oosten en aan de aspiraties voor overheersing van het Anglo-Amerikaanse imperialisme over die regio, schrijft Eduardo Vasco.
De centrale stelling van dit artikel is dat de staat Israël een puur imperialistische uitvinding is om de overheersing van West-Azië door de grote mogendheden te vergemakkelijken, een overheersing die alleen via fascistische methoden kan worden uitgeoefend. We proberen deze stelling te bewijzen door de geschiedenis van de zionistische beweging vanaf het einde van de 19e eeuw tot het midden van de 20e eeuw te analyseren, waarbij we als bronnen de werken gebruiken van enkele van de grootste geleerden ter wereld op dit gebied, waaronder velen van hen Joden.
De gemeenschappelijke oorsprong van het Duitse nazisme, het Italiaanse fascisme en het Israëlische zionisme
De 19e eeuw was de belangrijkste in de geschiedenis van de mensheid. Het was daar waar de grootste politieke, economische en sociale transformaties van de moderniteit plaatsvonden, die de weg vrijmaakten voor een onbeperkte ontwikkeling van menselijke vermogens na de industriële revolutie.
Het was toen de verschillende volkeren van de wereld, vooral die van Europa, dat het centrum van deze transformaties was, voor het eerst op internationaal niveau probeerden zichzelf te bevrijden van de ketenen die hen aan achterlijkheid en onderdrukking bonden. Nationalistische bewegingen ontstonden in verschillende landen die verstikt waren door koloniale rijken.
Om hun daden te rechtvaardigen namen de ideologen van het nationalisme vaak hun toevlucht tot het bedenken van mythen om het doel van het opbouwen van een natie voor te stellen als een natuurlijk historisch resultaat van de ontwikkeling van de strijd van een volk. De mythen hadden als fundamenteel kenmerk een religieuze, raciale en territoriale basis.
De ideologen van het zionisme, dat wil zeggen van de kolonisatie van Palestina door joden, profiteerden van de behoefte aan bescherming van joden na eeuwen van onderdrukking in Europa en volgden bijvoorbeeld het voorbeeld van de Duitsers en Italianen, die probeerden hun naties te verenigen. en hun eigen nationale staat opbouwen die de territoriale rechten van mensen van hetzelfde ras en hetzelfde religieuze geloof propageert. In deze drie gevallen riepen hun leiders een mythisch verleden op, van heroïsche en superieure volkeren van wie zij hun legitieme nakomelingen en erfgenamen waren.
De Israëlische historicus Shlomo Sand schrijft dat in zijn boek ‘The Invention of the Jewish People’
Naar het beeld van andere ‘patriottische’ stromingen in het Europa van de 19e eeuw, die terugkeken op een fantastische gouden eeuw met behulp waarvan ze een heroïsch verleden voor zichzelf smeedden (het klassieke Griekenland, de Romeinse Republiek, de Duitse stammen of de Galliërs). Om te bewijzen dat ze niet ex nihilo waren geboren, maar al heel lang bestonden, wendden de eerste aanhangers van het idee van een Joodse natie zich tot het schitterende licht dat uit het mythologische koninkrijk van David straalde en waarvan de kracht eeuwenlang bewaard bleef in het hart van muren van religieus geloof.
In ‘Rome en Jeruzalem’ uit 1862 zei de socialistische intellectueel Moses Hess dat ‘het Joodse ras een puur ras is dat al zijn kenmerken reproduceerde, ondanks verschillende klimatologische invloeden. Het Joodse type is door de eeuwen heen hetzelfde gebleven.” En hij voegde eraan toe: “Het heeft voor Joden en Joodse vrouwen geen nut om hun afkomst te ontkennen door zich te laten dopen en zich te mengen met de massa van de Indo-Germaanse en Mongoolse volkeren. Joodse types zijn onuitwisbaar.”
Binnen deze beweging van joodse intellectuelen was al een racistische, reactionaire tendens merkbaar. Dezelfde trend die aan het begin van de 20e eeuw de fascistische extreemrechtse verschijnselen in Europa veroorzaakte.
De religieuze basis trok de meest primitieve instincten van de gemeenschap aan en leek enigszins achterhaald na de consolidatie van de idealen van de Verlichting en het tijdperk van rede en wetenschap. Daarom moesten nationalistische ideologen religieuze mythen aanpassen aan een pseudowetenschappelijk discours.
Nazi-historici, archeologen en onderzoekers hadden moeite om bewijs te vinden van hun veronderstelde mythologische verleden. Zijn ‘wetenschap’ was niets meer dan een herziening van de geschiedenis om deze te manipuleren voor de doeleinden van het Derde Rijk. ‘Wetenschap’ stond in dienst van de officiële ideologie en haar vervalsing van de geschiedenis.
Rond dezelfde tijd gingen de zionisten hetzelfde pad in. Toen archeologische ontdekkingen religieuze geschriften tegenspraken, gaven zionistische onderzoekers er de voorkeur aan “de ‘waarheid’ van de theologische tekst over te nemen boven de waarheid van het archeologische object”, aldus Sand.
De Oekraïense Ben-Zion Dinur, hoogleraar Joodse geschiedenis aan de Universiteit van Jeruzalem in de jaren dertig, is de auteur van het boek “De geschiedenis van Israël: Israël in zijn land”, voor het eerst gepubliceerd in 1918 en later uitgebreid in 1938. Volgens Sand’s woorden, besloot die auteur de Bijbel te “herschrijven” en “aan te passen aan de ‘wetenschappelijke’ geest van zijn tijd”.
Dit betekent niet dat hij op een gegeven moment twijfelde aan de historiciteit van de Heilige Schrift. Vanaf het verslag van het leven van Abraham de Hebreeër tot aan zijn terugkeer naar Sion bleef hij trouw aan elk detail en elke gerapporteerde gebeurtenis.
“De belangrijkste bijdrage van de ‘bijbelse geschiedschrijving’ aan de uitwerking van het nationale bewustzijn bestond zeker uit het vaststellen van de relatie met het ‘land Israël’”, stelt Sand.
De Bijbel diende vooral als een ‘etnisch’ merkteken dat de gemeenschappelijke oorsprong aangaf van vrouwen en mannen wier seculiere culturele gegevens en componenten totaal verschillend waren, maar die verafschuwd werden vanwege een religieus geloof waaraan ze praktisch niet langer vasthielden.
Het idee was in opkomst dat moderne joden de afstammelingen waren van de inwoners van het oude Israël tweeduizend jaar geleden, die waren verdreven en die dat land moesten heroveren. Zij wilden de bewering niet aanvaarden dat alle volkeren en beschavingen ooit tot een bepaald land behoorden en daaruit door andere volkeren werden verdreven, en dat zij bijgevolg ook land van andere volkeren afpakten.
Evenmin geldt het idee dat moderne joden, net als de afstammelingen van alle volkeren die uitgebreid contact hebben gehad met anderen, erfgenamen zijn van een reeks rassen, geen puur ras zijn en dat ze weinig gemeen hadden met de inwoners van het oude Israël. Ze gaven er de voorkeur aan dezelfde racistische vooroordelen over te nemen als de ideologen van het nazisme en het fascisme, dat hun ras puur en superieur was aan anderen.
Zionisme, een beweging gestart door de Britse grote burgerij
Toen Palestina halverwege de 19e eeuw deel uitmaakte van het Ottomaanse Rijk, installeerde Groot-Brittannië – de grote koloniale en kapitalistische macht van die tijd – zijn consulaat in Jeruzalem. In 1840 stelde Lord Palmerston voor dat de Kroon een Europese Joodse kolonie in Palestina zou stichten om “de meer algemene belangen van het Britse Rijk te behouden”, in zijn eigen woorden. Tot dan toe bewoonden ongeveer 500.000 mensen die landen. Twee derde hiervan waren islamitische Arabieren, 60.000 christenen en slechts 20.000 joden, volgens Ilan Pappé (“Geschiedenis van het moderne Palestina”).
Een paar decennia later kochten de Britten het Egyptische deel van het nieuw aangelegde Suezkanaal, wat hen de aanwezigheid van troepen daar garandeerde om de navigatie van hun schepen te beschermen en een strategische aanwezigheid aan de poorten van Palestina en zijn groeiende rivaal, het Ottomaanse Rijk.
Terwijl Groot-Brittannië Palestina binnendrong, organiseerden belangrijke sectoren van de Europese burgerij deze kolonisatiebeweging ideologisch en politiek. Theodore Herzl, een jood uit een bankiersfamilie in het Oostenrijks-Hongaarse rijk, wordt beschouwd als de belangrijkste grondlegger van het zionisme. In 1896 schreef hij ‘De Joodse Staat’, waarin hij de belangrijkste stellingen van het zionistische kolonialisme uitwerkte, waarbij de fundamentele stelling de noodzaak was om een eigen staat in Palestina op te bouwen.
In dit boek gaf hij al aan dat de zionisten machtige bankiers waren en legde hij hun racistische opvattingen bloot. “Stel dat Zijne Majesteit de Sultan Palestina aan ons zou overdragen, dan zouden wij in ruil daarvoor kunnen zorgen voor het regulariseren van de financiën in Turkije. We zouden daar een beschaving vormen ondanks de barbarij”, schreef hij. Aan de andere kant richtte hij zich ook tot de Europese machten en stelde dat de Joodse staat “voor Europa een fort tegen Azië” zou zijn.
Het jaar daarop leidde Herzl het eerste zionistische congres, gehouden in Zwitserland. Het Congres gaf een enorme impuls aan de beweging en stelde zich ten doel om binnen 50 jaar de Joodse Staat te stichten. In de woorden van onderzoeker Marcelo Buzetto:
Vanaf dat moment renden zionisten de hele wereld rond om financiële middelen en politieke steun voor hun voorstel te werven. Herzl en zijn volgelingen zullen contacten leggen met de regeringen van Engeland, Duitsland, het Turks-Ottomaanse Rijk, en Joodse en niet-Joodse bankiers, industriëlen en kooplieden, met als doel het idee van de noodzaak van een Joodse Staat te versterken. De Europese Joodse gemeenschap is verdeeld en niet iedereen steunt het zionistische idee, maar deze beweging krijgt de hulp van de Joodse burgerij en belangrijke sectoren van de niet-Joodse Europese burgerij. (“Een questão palestina”)
Groot-Brittannië bereidde zich voor op een naderende oorlog tegen Duitsland en zijn Turkse bondgenoten. Hiervoor was het, naast commerciële winsten, essentieel om posities te verwerven in Suez en binnen Palestina. Volgens Ralph Schoenman, in “De verborgen geschiedenis van het zionisme”,
Jarenlang hebben de Britten de zionistische leiding gebruikt om steun te verkrijgen van banken en grote joodse kapitalisten in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië voor hun oorlog tegen het Duitse Rijk.
Sérgio Yahni legt het Britse imperialistische project via de zionisten in Palestina uit:
Voor Groot-Brittannië was Palestina een uitvalsbasis voor de Royal Navy en de zionistische kolonisatie, met middelen die het had om de industriële ontwikkeling te financieren, het maakte deel uit van een strategie die zeetransport garandeerde, de toegang tot het Suezkanaal controleerde en het transport van Iraakse soldaten vergemakkelijkte. olie via gebieden gecontroleerd door het Britse Rijk.
Om deze doelstellingen te bereiken verwachtte Zijne Majesteit militaire veiligheid en sociale stabiliteit in het land via een systeem van immigratiecertificaten dat een minimale economische capaciteit van de kant van immigranten vereiste. Groot-Brittannië garandeerde de kolonisatie van sectoren van de middenklasse, waardoor de klassentegenstellingen werden verlicht […] (“A questão palestina”, Prefácio)
Met als doel Joodse kolonisten te vestigen op in Palestina verworven land, begon het Joods Nationaal Fonds in 1905 met de aankoop van Arabische eigendommen.
Europese zionisten, die de bloei van de Arabische onafhankelijkheidsgevoelens tegen de Turkse overheersing in Palestina in het begin van de 20e eeuw opmerkten, organiseerden zich om het Ottomaanse Rijk te steunen bij het onderdrukken van de Palestijnse onafhankelijkheidsbeweging. Terwijl ze de onderdrukking van de Arabieren door het Turkse rijk steunden, traden ze op tegen de Turken ten gunste van de Britten. Nog steeds volgens Schoenman begonnen de zionisten de Engelsen volledige steun te verlenen in het licht van de dreigende implosie van het Ottomaanse Rijk door de nederlaag in de Eerste Wereldoorlog.
In 1914 verklaarde de voorzitter van de Wereld Zionistische Organisatie, Chain Weizmann:
Het is heel acceptabel om te zeggen dat als Palestina in de Britse invloedssfeer valt en Groot-Brittannië de Joodse vestiging daar als Britse afhankelijkheid aanmoedigt, we daar over twintig of dertig jaar een miljoen Joden kunnen hebben, of misschien meer. Ze zouden het land ontwikkelen, de beschaving herstellen en een veel effectievere bewaker van het Suezkanaal vormen.
De zionisten en de Britten waren niet de enigen die geïnteresseerd waren in het einde van het Ottomaanse Rijk. De Arabieren in het algemeen, en de Palestijnen in het bijzonder, organiseerden zich en vochten actief voor onafhankelijkheid en kregen zelfs de belofte van Groot-Brittannië dat zij een eigen land zouden krijgen als zij zouden helpen de Turken te verslaan. De Britten kwamen deze belofte echter niet na. Integendeel, in de laatste maanden van de oorlog maakten zij publiekelijk hun voornemen kenbaar om een Joodse staat te stichten.
Dat was het karakter van de beruchte Balfour-verklaring, opgesteld door de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Arthur James Balfour, gericht aan de leider van de zionisten in Groot-Brittannië, de bankier Lionel Walter Rothschild, lid van de machtige Rothschild-familie, gepubliceerd op 2 november 1917. . Het zei:
De regering van Zijne Majesteit staat positief tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk, en zal alles doen wat in haar macht ligt om de verwezenlijking van dat doel te vergemakkelijken.
Met het einde van de oorlog en de nederlaag van de Turken werd het Ottomaanse Rijk kunstmatig verdeeld door de overwinnaars en veranderde Groot-Brittannië Palestina in een protectoraat, zonder het de beloofde onafhankelijkheid te geven. Maar het was nog niet de tijd om het om te vormen tot een staat voor de Joden, aangezien hun aanwezigheid op het grondgebied nog steeds te verwaarlozen was.
Vanaf de jaren twintig tot de jaren dertig begon het Joodse bedrijf, gefinancierd door bankiers en grote Joodse zakenlieden, grote hoeveelheden land te kopen om Joodse kolonisten in Palestina te vestigen. Aan het begin van de jaren dertig waren twintigduizend Palestijnse boerenfamilies door Europese zionisten van hun land verdreven. Halverwege het decennium werd het bedrijf Africa Israel Investments opgericht door belangrijke Zuid-Afrikaanse (blanke) investeerders en zakenlieden, die land begonnen te verwerven in Palestina.
De mandaatregering gaf Joods kapitaal een bevoorrechte status en verleende het 90% van de concessies in Palestina. Hierdoor konden de zionisten controle krijgen over de economische infrastructuur van de regio (wegenprojecten, mineralen uit de Dode Zee, elektriciteit, havens, enz.). In 1935 controleerden de zionisten 872 van de 1.212 industriële bedrijven in Palestina. (Ralph Schoenman, ‘De verborgen geschiedenis van het zionisme’).
Bloedbroeders verenigen zich om “de grootste tragedie in de geschiedenis van de mensheid” te promoten
De nationale mythologie is altijd door de heersende klassen gebruikt om de legitieme gevoelens en behoeften van mensen aan onafhankelijkheid en vrijheid tegen externe onderdrukking te domineren en te manipuleren.
De opkomende imperialistische bourgeoisie aan het begin van de 19e naar de 20e eeuw manoeuvreerde perfect met deze gevoelens onder de Europese volkeren om de steeds sterker wordende arbeidersbeweging te onderdrukken en een groeiende bedreiging voor haar dictatuur te vormen.
Het was vanuit de noodzaak om de enorme proletarische bewegingen te onderdrukken die Europa overnamen, en die de nationale strijd in de gekoloniseerde landen aanmoedigden, en om hun dominante invloedssfeer op de wereldmarkten uit te breiden, dat de grote bankiers en industriëlen de geboorte van de nazi’s bevorderden. fascisme – en zijn bloedbroeder, het zionisme.
De eerste embryo’s van de Europese fascistische beweging genoten de medewerking van zionistische leiders. Dit was het geval met de tsaristische repressie in Rusland tegen de bolsjewieken – die sterke steun genoten binnen het joodse proletariaat, zozeer zelfs dat vier van de zeven leden van de revolutionaire leiding van 1917 joden waren –, gesteund door Herzl en Weizmann.
Simon Petliura was een Oekraïense fascist die persoonlijk leiding gaf aan de pogroms waarbij in 1897 28.000 Joden omkwamen in afzonderlijke bloedbaden. [Vladimir] Jabotinsky [een van de grondleggers van het zionisme] onderhandelde over een alliantie met Petliura en stelde een Joodse politiemacht voor die Petliura’s strijdkrachten zou vergezellen in de contrarevolutionaire strijd tegen het Rode Leger en de bolsjewistische revolutie – een proces dat de moord op boeren, arbeiders en intellectuelen die de revolutie verdedigden. (Schoenman, “De verborgen geschiedenis van het zionisme”)
Toen de fascistische beweging zich volledig had ontwikkeld, vergrootten de zionisten hun steun ervoor.
Mussolini vormde squadrons van de Betar Revisionistische Zionistische jeugdbeweging, die zwarte shirts droeg op dezelfde manier als zijn eigen fascistische bands. Toen Menachem Begin hoofd van Betar werd, droeg hij bij voorkeur de bruine shirts van Hitlers bende, een uniform dat Begin en de leden van Betar droegen in alle bijeenkomsten en concentraties – waarin ze elkaar groetten, de bijeenkomsten openden en sloten, met de fascistische groet. (Idem)
Maar de donkerste episode in de geschiedenis van het zionisme in de eerste helft van de twintigste eeuw moest nog komen. Vooral vanaf het einde van de jaren twintig in Duitsland: actieve steun voor het nazisme en zelfs de Holocaust zelf.
Toen de nazi’s aan de macht kwamen, schrijft Schoenman, op basis van documenten uit die tijd, ‘zond de zionistische federatie van Duitsland op 21 juni 1933 een steunmemorandum aan de nazi-partij’, waarin ze de ‘heropleving van het nationale leven’ en ‘het beginsel van ras” die de nieuwe Duitse staat leidde. Het Congres van de Zionistische Wereldorganisatie bevestigde dit standpunt in 1933, toen het met 240 stemmen tegen 43 “een resolutie die opriep tot actie tegen Hitler” verwierp.
En de belangrijkste zionistische entiteit ging nog verder: zij verbrak de Joodse boycot van het naziregime door een commerciële overeenkomst te ondertekenen tussen de Anglo-Palestijnse Bank van de Wereld Zionistische Organisatie met Duitsland, en werd “de belangrijkste distributeur van nazi-producten in het Midden-Oosten en het noorden van het land.” Europa”.
“De zionisten namen Baron Von Mildenstein, van de SS-veiligheidsdienst, mee naar Palestina voor een bezoek van zes maanden ter ondersteuning van het zionisme”, wat Joseph Goebbels veel lof voor het zionisme opleverde en zelfs de opdracht gaf om er “een medaille met de swastika op te slaan”. aan de ene kant en de zionistische Davidsster aan de andere kant.”
De onderzoeker wijst erop dat de Haganah (gewapende zionistische organisatie) in 1937, toen de jodenvervolging door het Hitler-regime al was begonnen, een agent naar Berlijn stuurde ‘om spionage aan te bieden aan de SS-veiligheidsdienst, in ruil voor de vrijlating van Joodse fortuinen zullen worden gebruikt voor de zionistische kolonisatie.” De zionistische agent Feivel Polkes vertelde Adolf Eichmann dat “Joodse nationalistische kringen enorm opgetogen waren over het Duitse radicale beleid, omdat daarmee de kracht van de Joodse bevolking in Palestina zo groot zou worden dat de Joden in de nabije toekomst numerieke aantallen zouden bereiken. superioriteit over de Arabieren.”
Schoenman verdedigt de stelling dat de Joods-Zionistische elite het nazisme en de Holocaust steunde omdat de etnische zuivering van Joden in Europa uiteraard zou leiden tot emigratie naar Palestina, het historische doel van de zionisten.
Volgens de auteur saboteerden zij in de jaren dertig op georganiseerde wijze de emigratie van vervolgde joden in Europa, omdat zij niet op weg waren naar Palestina, maar naar Amerika of andere West-Europese landen. David Ben Gurion, die later het eerste regeringshoofd van Israël zou worden, zei in 1938: “Als ik had geweten dat het mogelijk was om alle kinderen van Duitsland te redden door ze naar Groot-Brittannië te brengen en slechts de helft door ze naar Eretz Israël te transporteren [ Groot-Israël], zou ik voor het tweede alternatief kiezen.”
Ze wilden alleen maar de jonge, gezonde Joden redden, om Eretz Israël in Palestina op te bouwen. Degenen die als oud en onbekwaam werden beschouwd, werden gemakkelijk naar de doodskamers verworpen, zoals gebeurde vanaf 1944, toen een geheim pact ondertekend door de zionistische elite met de nazi’s leidde tot de achterlating van 800.000 Joden in Hongarije om 600 “vooraanstaande Joden” te redden. volgens Schoenman. “Als ze naar ons toe komen met twee plannen – om de massa’s Joden uit Europa te redden of om het land te redden – stem ik zonder aarzeling voor de redding van het land”, aldus Yitzhak Gruenbaum, een zionistische leider.
Schoenman meldt dat Avraham Stern, een andere zionistische leider, op 11 januari 1941 een pact voorstelde tussen de Zionistische Nationale Militaire Organisatie (NMO) en Duitsland, waarin bijvoorbeeld het volgende werd bepaald:
- Er kunnen gemeenschappelijke belangen bestaan tussen de vestiging van een Nieuwe Orde in Europa, volgens de Duitse opvatting, en de authentieke nationale aspiraties van het Joodse volk, gepersonifieerd door de NMO.
- Zou samenwerking tussen het nieuwe Duitsland en een vernieuwde natie van het Nationale Hebreeuwse volk mogelijk zijn, en?
- De oprichting van een historische Joodse staat, op nationale en totalitaire basis, verenigd door een alliantie met het Duitse Rijk, zou in het belang zijn van een voortgezette en versterkte toekomstige positie van de Duitse macht in het Nabije Oosten.
Stern sloot zijn document af met het aanbieden van NMO-steun aan Duitsland in de Tweede Wereldoorlog. Volgens Schoenman zouden de zionisten liever zien dat miljoenen Joden door Hitler worden vermoord dan dat ze massale emigratie naar ergens anders dan Palestina toestaan.
We weten allemaal wat het lot van de Europese Joden was door toedoen van de nazi’s. Volgens de berekeningen van Raul Hilberg, de “belangrijkste autoriteit op het gebied van de nazi-holocaust” in de woorden van Norman G. Finkelstein, werden tijdens de Holocaust niet minder dan 5,1 miljoen Joden vermoord. Veel vertegenwoordigers van de internationale gemeenschap en de belangrijkste wereldinstellingen noemen deze gebeurtenis “de grootste tragedie in de geschiedenis van de mensheid”, zoals Josep Borrell, de hoge vertegenwoordiger van de Europese Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, in 2022 zei.
Misschien was het dankzij deze actieve steun van de zionistische elite dat de Holocaust in de eerste twintig jaar na de Tweede Wereldoorlog in de vergetelheid raakte. In zijn boek “The Holocaust Industry: Reflections on the Exploitation of Jewish Suffering” werpt Finkelstein enkele hypothesen op voor het verdoezelen door de Joodse elite in de VS van misdaden tegen Joden. West-Duitsland (waar talloze nazi’s in het nieuwe regime werden opgenomen) was bijvoorbeeld een bondgenoot van de Amerikanen in de Koude Oorlog tegen de Sovjet-Unie.
Ook was de veroordeling van het nazisme – en het verwelkomen van veel nazi’s door de VS en hun bondgenoten – een belangrijke agenda van Amerikaans links, dat, in navolging van de eeuwenoude Joodse traditie, een grote Joodse aanhang had. En de belangrijkste zionistische organisaties in de VS destijds, het American Jewish Committee en de Anti-Defamation League, werkten mee aan de heksenjachten op communisten tijdens het McCarthyisme.
“Het herdenken van de nazi-Holocaust werd bestempeld als een communistische zaak” en om niet te worden verward met links saboteerde de Joodse elite elke vorm van anti-nazi-campagne, aldus Finkelstein.
Volgens de auteur was het pas na de oorlog van 1967 tussen Israël en de Arabische landen dat de Holocaust begon te worden herdacht, zowel door de Joodse elite als door de Amerikaanse regering. En de krachtige propagandacampagne die we vandaag de dag kennen, werd gestart. Hij houdt geen rekening met de mogelijkheid dat dit werd gedaan omdat de VS zich realiseerden dat er hevige oppositie zou zijn tegen de oprichting van de staat Israël in het Midden-Oosten en dat dit de dominantie van de staat Israël in de regio in gevaar zou kunnen brengen. elke kritiek op het zionisme als antisemitisme en elke verontschuldiging voor de Holocaust. Het is onnodig op te merken dat deze herdenking niet de steun van de zionistische elite voor het nazisme en de Holocaust zelf omvatte.
Koloniale en racistische ideologie en praktijk
Gelijktijdig met de geleidelijke Joodse kolonisatie van Palestina, aangedreven door Europese bankiers en het Britse Rijk, ontwikkelden en brachten de zionistische leiders hun koloniale en racistische ideologie tot uitdrukking.
In zijn boek “The Iron Wall” uit 1923 betoogde Jabotinsky dat het “volledig onmogelijk was om een vrijwillige overeenkomst te bereiken met de Arabieren van Palestina om Palestina te transformeren van een Arabisch land in een land met een Joodse meerderheid”. Hij herinnerde zich dat de kolonisatie nooit “met instemming van de inheemse bevolking heeft plaatsgevonden” en gaf toe dat “de inheemse bevolking vocht omdat elke vorm van kolonisatie, waar dan ook en op elk moment, onaanvaardbaar is voor welke inheemse bevolking dan ook”.
Hij erkende ten volle het koloniale karakter van de zionistische onderneming toen hij deze vergeleek met de komst van de Spanjaarden in Amerika of de massamoord op de Amerikaanse Indianen. Hij zei dat de Arabieren
kijk naar Palestina met dezelfde instinctieve liefde en dezelfde authentieke hartstocht waarmee elke Azteken naar zijn Mexico keek of welke Sioux zijn prairie aanschouwde (…). Daarom is een vrijwillige overeenkomst ondenkbaar. Elke kolonisatie, zelfs de meest beperkte, moet worden ontwikkeld in weerwil van de wil van de inheemse bevolking.
Jabotinsky beëindigde zijn betoog door te erkennen dat het zionistische kolonialisme gesteund zou moeten worden door het Britse koloniale mandaat:
Via de Balfour-verklaring of via het mandaat is externe kracht onmisbaar om in het land de omstandigheden van overheersing en verdediging te scheppen waardoor de lokale bevolking, ongeacht hun wensen, de mogelijkheid wordt ontnomen om onze kolonisatie te voorkomen, in natuurkundig of administratief opzicht. . Geweld moet zijn rol spelen, met energie en zonder toegeeflijkheid.
Zionisten brachten Jabotinsky’s ideeën voor het eerst op grote schaal in de praktijk in de tweede helft van de jaren dertig. In 1936 voerde het Palestijnse volk een enorme opstand tegen het Britse juk en de imperiale troepen reageerden gewelddadig. Maar ze waren niet in staat de opstand, die gewapend was, onder controle te houden en namen hun toevlucht tot de steun van zionistische groeperingen die al naar Palestina waren geëmigreerd. “Zionistische krachten werden geïntegreerd in de Britse inlichtingendiensten en werden de politie die het draconische Britse bewind afdwong”, zegt Ralph Schoenman.
Groot-Brittannië bewapende de zionisten, die duizenden leden hadden binnen de Haganah en Irgun, en vanaf dat moment een aantal gewapende fascistische milities hadden om de Palestijnen te verpletteren, getraind door de Britse officier Charles Orde Wingate, aldus Schoenman. Aan het einde van de Arabische opstand, in 1939, waren er meer dan 14.000 fascistisch-zionistische militieleden georganiseerd en geleid door Britse officieren.
Deze onderdrukking van de Palestijnse opstand van 1936-1939 was een cruciale gebeurtenis in de voorbereiding van de zionistische strijdkrachten die, door middel van etnische zuiveringen, de invasie van 1948 zouden vergemakkelijken, goedgekeurd door de Verenigde Naties op 29 november 1947. Deze VN-resolutie vond plaats met nog maar één maand te gaan vóór het einde van de periode van vijftig jaar die de zionisten in 1897 hadden vastgesteld voor de oprichting van de staat Israël.
Terwijl het zionisme aan het einde van de 19e eeuw tekenen gaf dat het een imperialistisch project van Europese bankiers was – vooral de Engelse –, werd het halverwege de 20e eeuw duidelijk dat het bovendien een project van het wereldimperialisme, dat nu wordt geleid door de Amerikaanse bourgeoisie, de grote overwinnaar van de Tweede Wereldoorlog, samen met de Sovjet-Unie.
Toen de Tweede Wereldoorlog eindigde met een overeenkomst om de wereld in verschillende overheersingszones van de grote mogendheden te verdelen, kwam de Sovjetregering met de VS en Groot-Brittannië overeen dat die regio van het Midden-Oosten van hen zou zijn. Misschien om van zijn eigen joden af te komen, nam Stalin deel aan de oprichting van de staat Israël als onderdeel van het nieuwe tijdperk van samenwerking, en niet van confrontatie – zo dacht de stalinistische bureaucratie – met haar westerse partners.
De wrede en historische vervolging van de Joden in Europa, die resulteerde in de Holocaust, was de grote rechtvaardiging voor de imperialistische machten om de oprichting van een staat voor de Joden in Palestina op te leggen. Ook al werd de Joodse gemeenschap niet geraadpleegd, laat staan de inwoners van Palestina, van wie de meerderheid Arabieren waren. De claim van de World Zionist Organization, een orgaan opgericht en geleid door Europese bankiers, was meer waard dan de mening van het Joodse en Arabische volk.
De toenemende kolonisatie van Palestina door burgerlijke Europese zionistische joden tijdens het Britse mandaat diende als argument om te bewijzen dat joden naar Palestina wilden emigreren en dat al deden. Begin jaren dertig arriveerden jaarlijks vierduizend Joden in Palestina. Halverwege datzelfde decennium bereikte dit gemiddelde zestigduizend (Marcelo Buzetto, “A questão palestina”). Toch was volgens Schoenman tot 1947 slechts 6% van de grond in Palestina Joods bezit.
In 1939 waren er volgens Gattaz, aangehaald door Buzetto, 445 duizend Joden op een totale bevolking van 1,5 miljoen inwoners. In het jaar van de verdeling van Palestina door de VN vertegenwoordigden joden een derde van de bevolking van het land (630 duizend), terwijl de overige twee derde Arabieren waren (1,3 miljoen). Volgens Henry Cattan kwam slechts 10% van de Joden oorspronkelijk uit Palestina, terwijl de overgrote meerderheid Europese kolonisten waren.
Ralph Schoenman stelt dat de fascistisch-zionistische organisaties Irgun en Haganah, zelfs vóór de oprichting van Israël, “driekwart van het land in beslag namen en vrijwel alle inwoners verdreven”, waarbij 780.000 Palestijnen werden verdreven en duizenden anderen werden afgeslacht in identieke terroristische acties die door de nazi’s in de Sovjet-Unie. David Ben Gurion, Ariel Sharon en Yitzhak Shamir, alle toekomstige premiers van de staat Israël, speelden een belangrijke rol in deze bloedbaden.
Toen de staat Israël op 14 mei 1948 werd gesticht, was 90% van het land in Palestina al gestolen door Joodse kolonisten. “In het gebied dat na de opdeling door Israël werd bezet, bevonden zich ongeveer 950.000 Palestijnse Arabieren. Ze bewoonden zo’n 500 dorpen en allemaal grote steden”, vertelt Schoenman. “Na minder dan zes maanden waren er nog maar 138 duizend mensen over”, voegt hij eraan toe. “In 1948 en 1949 werden ongeveer 400 dorpen en steden met de grond gelijk gemaakt. In 1950 deden ze hetzelfde met een aantal andere.”
De Nakba (de grote “catastrofe”) begon voor de Palestijnen en duurt tot op de dag van vandaag voort, zeven decennia na het begin ervan. De instelling die verantwoordelijk is voor deze genocide is daarom de VN zelf. De zionistische kolonisten voelden zich volkomen op hun gemak, ook al vormden ze nog steeds een minderheid binnen Palestina, om de Arabieren massaal te terroriseren en te verdrijven vanaf het moment dat de Verenigde Naties, op een absoluut willekeurige en onwettige manier, meer dan de helft van het Palestijnse grondgebied toestonden. naar hen.
Conclusie
Sinds ze zich bewust werden van de strategische geografische ligging en de enorme natuurlijke rijkdommen van die regio in West-Azië, hebben de Europese rijken deze regio begeerd. Zoals al millennia bekend is, is de beste strategie voor een kolonisator: verdeel en heers. Dit is wat het Europese en later het Amerikaanse imperialisme met het Midden-Oosten heeft gedaan. Eerst verdeelden ze het, en daarna installeerden ze hun vertegenwoordigers.
Het zou niet mogelijk zijn om uitsluitend via Arabische marionettenregimes te regeren, omdat deze – zoals we vandaag duidelijk kunnen zien – blootgesteld zijn aan druk van hun bevolking. Er zou een koloniaal regime moeten komen. Maar het traditionele kolonialisme verkeerde na de Eerste en Tweede Wereldoorlog in een crisis.
Daarom was het zionistische project, waar al een halve eeuw aan gewerkt werd, ideaal om die regio van de planeet te domineren, die Europa verbindt met Azië en Afrika, waarlangs de belangrijkste maritieme routes die de wereldhandel controleren en waar een overvloed aan essentiële hulpbronnen als gas en olie. Het zionisme, dat wil zeggen de doctrine van de oprichting, het behoud en de uitbreiding van de staat Israël, is het grote voorwendsel van de imperialistische burgerij om de belangrijkste geografische regio ter wereld te domineren.
Theodore Herzl claimde in 1904 al ‘heel Libanon en Jordanië, tweederde van Syrië, de helft van Irak, een strook van Turkije, de helft van Koeweit, een derde van Saoedi-Arabië, de Sinaï en Egypte, inclusief Port Said, Alexandrië en Caïro”, benadrukt Schoenman.
In 1938 verklaarde Ben Gurion dat “de staat slechts een fase zal zijn in de verwezenlijking van het zionisme en dat het zijn taak is om de grond voor onze expansie te bereiden.” En hij legde uit: “de grenzen van de zionistische aspiratie omvatten Zuid-Libanon, Zuid-Syrië, het huidige Jordanië, de hele Westelijke Jordaanoever en de Sinaï.” Dit betekende dat het doel van het imperialisme met Israël niet beperkt was tot de oprichting van een staat voor de Joden – in feite was dit slechts ijdel gepraat. Het doel was om het te gebruiken als speerpunt in de poging om het hele Midden-Oosten te domineren en te onderwerpen.
Sinds de kunstmatige creatie van Israël, met toenemende steun van de verenigde imperiale machten, is de zionistische entiteit de Sinaï in Egypte, Zuid-Libanon en de Westelijke Jordaanoever gaan bezetten, evenals de Golanhoogten in Syrië, die nog steeds onder druk staan. Israëlische macht.
Schoenman beschrijft dat voormalig premier Moshe Sharett (1954-1955) in “Moshe Sharett’s Personal Diary” de doelstellingen van het hoge zionistische politiek-militaire leiderschap onthulde: “de Arabische wereld in stukken hakken, de Arabische nationale beweging verslaan en marionettenregimes creëren. onder Israëlische regionale macht.” Op 26 oktober 1953 schreef hij: “1) Het leger beschouwt de huidige grens met Jordanië als absoluut onaanvaardbaar. 2) Het leger plant de oorlog om de rest van Eretz Israël te bezetten.” Sharett documenteerde ook bijeenkomsten waarin de annexatie van Syrisch en Libanees grondgebied werd besproken en het “groene licht” dat de CIA gaf om Egypte aan te vallen.
Dit bewijst dat Israëls verovering van Arabisch grondgebied geen oorlogsherstel was vanwege de agressie van de Arabische naties tegen de zionistische entiteit, maar eerder een gepland doel van overheersing, dat deel uitmaakt van een nog groter doel dat de hele regio omvat.
Schoenman benadrukt nog twee documenten die in deze richting wijzen, beide gedateerd uit 1982. Een analyse van Oded Yinon, gepubliceerd in de krant van de Informatieafdeling van de Wereld Zionistische Organisatie, benadrukte de strategische noodzaak om de landen van het Midden-Oosten zoveel mogelijk te fragmenteren door middel van de uitbuiting van etnische en religieuze verschillen. Hij stelde voor dit plan uit te breiden naar Noord-Afrika, met betrekking tot Egypte, Libië en Soedan. In hetzelfde jaar verklaarde een hoge functionaris van het Israëlische Ministerie van Defensie, Y’ben Poret: “noch vandaag de dag, noch in het verleden is er sprake van zionisme, er is noch kolonisatie, noch een Joodse staat zonder de verwijdering van alle Arabieren, zonder confiscatie. .”
De militaire dictatuur met een burgerlijke en pseudo-democratische façade die een apartheidssituatie oplegde in het door Israël bezette Palestina, waarin Arabieren tweederangsburgers zijn, lijden onder segregatie en discriminatie, willekeurig worden gearresteerd, gemarteld en geëxecuteerd, geen burgerrechten en politieke rechten hebben en – zoals blijkt uit de genocide die op 7 oktober 2023 begon – hun huizen worden gebombardeerd, is er geen fundamenteel verschil met het voormalige apartheidsregime in Zuid-Afrika of het voormalige naziregime in Duitsland.
De staat Israël heeft echter een verzwarende factor: terwijl het nazisme werd gecreëerd door het Duitse imperialisme en de apartheid werd gecreëerd door de blanke Zuid-Afrikanen zelf, werd Israël gecreëerd en wordt het tot op de dag van vandaag in stand gehouden door het hele mondiale imperialistische systeem als geheel. Dit maakt zijn leven langer dan de levens van het Derde Rijk of de Apartheid.
Ondanks dat het een instrument is dat wordt gedeeld door de imperialistische machten van de wereld, bestaat er duidelijk een overheersing van het Amerikaanse imperialisme over de staat Israël. In de praktijk is het de 51e staat van de Verenigde Staten van Amerika, rekening houdend met alle economische en militaire investeringen die Washington sinds 1948 en vooral sinds 1967 in Israël heeft gedaan. De zionistische entiteit is absoluut afhankelijk van Noord-Amerikaanse financiering en zou zonder deze financiering gemakkelijk kunnen ophouden te bestaan als zij gezamenlijk door Arabische en islamitische staten zou worden aangevallen.
De Israëlische regering erkent zelf officieel dat het “een land van immigranten” is, waarvan de bevolking sinds de oprichting ervan bijna vertienvoudigd is. Ongeveer driekwart van de Israëliërs is Joods, de helft van hen is van Europese, Amerikaanse of Sovjet-afkomst. Het is bijvoorbeeld heel gebruikelijk om blonde blanke mensen in het Engels te zien praten in de straten van Tel Aviv. Nu is de inheemse bevolking van die regio noch blank, noch blond, en spreekt ze ook geen Engels.
Israël is zonder enige twijfel een koloniale entiteit die kunstmatig is gecreëerd en bestuurd door het imperialisme – vooral het Amerikaanse – dat fascistische methoden gebruikt om de bevolking van die regio van de planeet te onderwerpen.
Een ander bewijs hiervan is de totale straffeloosheid die Israël geniet in de internationale politieke en diplomatieke arena, inclusief in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (verantwoordelijk voor de oprichting ervan), omdat het immuun is voor elke vorm van ernstige sanctie, zelfs na meer dan zeventig jaar bewijsmateriaal dat bewijzen talrijke mensenrechtenschendingen, zoals genocide, etnische zuiveringen, politieke gevangenissen en massale buitengerechtelijke executies. Alles wat we tussen eind 2023 en begin 2024 in Gaza in versterkte vorm zagen plaatsvinden.
De droom van het westerse imperialisme zou zijn dat het hele Midden-Oosten een Eretz-Israël zou worden – min of meer zoals de zionistische elite het had gepland – dat dus volledig onder zijn controle zou komen te staan, met de zionistische entiteit als tussenpersoon.
Het fascisme is een natuurlijk gevolg van de ‘hogere fase van het kapitalisme’, het imperialisme, zoals Vladimir Lenin het definieerde. Het is een nieuwe politieke vorm van imperialistische overheersing, die de parlementaire democratie begon te vervangen toen deze er niet in slaagde het regime en de overheersing van de burgerij in verschillende landen te stabiliseren. Het is de onderwerping door bruut geweld, en niet door liberaal-democratische mechanismen, van de arbeiders en het volk van hun eigen land en daarbuiten, met de imperialistische expansie van het land in kwestie.
Deze overheersing wordt gerechtvaardigd op basis van de nationale mythologie, die chauvinistische en racistische gevoelens voortbrengt en reproduceert. Het zionisme kan op zijn beurt worden beschouwd als een fascisme dat is aangepast aan de omstandigheden in het Midden-Oosten en aan het streven naar overheersing van het Anglo-Amerikaanse imperialisme over die regio.
Zoals blijkt uit de beschrijvingen in dit artikel en uit de realiteit van de apartheid die het Palestijnse volk de afgelopen 76 jaar heeft ervaren, lijken de kenmerken van het zionisme immers sterk op die van het traditionele fascisme, aangepast aan de omstandigheden van die tijd en geografische locatie.
De staat Israël werd gecreëerd door het imperialisme en integreerde de zionistische mythologie in zijn onderwijssysteem en andere vormen van reproductie van de officiële ideologie, evenals fascistische milities in zijn strijdkrachten en politiediensten. Het zionisme – de staat Israël – is het fascistische imperialisme toegepast op Palestina.