Van 9/11 tot Benjamin Netanyahu: De wereld leert dat giftige mannelijkheid ons niet veilig kan houden.
Feministen waarschuwen al lang voor mannen die hun incompetentie verbergen met strijdlust – Israël bewijst dat ze gelijk hebben.
In zijn Oval Office-toespraak na de aanslagen van 7 oktober sprak president Joe Biden, hoewel hij Benjamin Netanyahu niet bij naam aansprak, niettemin een onmiskenbaar waarschuwend woord uit aan de Israëlische premier: ‘Toen Amerika de hel van 11 september meemaakte, voelden we ons woedend. ook, en terwijl we gerechtigheid zochten en kregen, hebben we fouten gemaakt. Daarom waarschuw ik de regering van Israël om zich niet te laten verblinden door woede.’
Niemand die iets over Netanyahu weet, is verrast dat hij de waarschuwende woorden van Biden heeft genegeerd. Hij gebruikte de Hamas-aanval op Israëlische burgers als voorwendsel om een nachtmerrieachtige hoeveelheid geweld tegen Palestijnse burgers te ontketenen, terwijl hij bloeddorstige toespraken hield om deze acties te rechtvaardigen .
Het kan niet duidelijker zijn dat Netanyahu, wiens ambtstermijn steeds meer gebukt gaat onder lelijke corruptieschandalen en de dreiging van strafrechtelijke sancties, hoopt op een herhaling van wat president George W. Bush genoot in de nasleep van 11 september: een golf van in goedkeuringspeilingen, versterkt door een ‘rally ‘round the flag’-effect.
Bush deinsde in die tijd zeker niet terug voor zijn eigen hyperbolische retoriek – weet je nog zijn beruchte ‘as van het kwaad’-toespraak? Het werkte voor hem, althans voor een tijdje, waarbij zijn goedkeuringsscore steeg van 51% vlak voor de aanslagen tot boven de 85% na 11 september. Hij profiteerde niet in de laatste plaats van simpele, oude seksistische vooroordelen, het soort dat ervoor zorgt dat mensen hartkloppingen van giftige mannelijkheid verwarren met competentie en kracht. Maar naarmate de jaren verstreken, werd het voor de Amerikanen steeds moeilijker om zichzelf ervan te overtuigen dat harde woorden betekenden dat Bush wist wat hij deed.
Integendeel, hij zorgde ervoor dat het land verwikkeld raakte in een zinloze oorlog in Irak, terwijl hij er niet in slaagde om de werkelijke terroristische organisatie aan te pakken die het World Trade Center verwoestte. Pas toen president Barack Obama, die de Republikeinen herhaaldelijk als verwijfd probeerden te bestempelen, uiteindelijk de man die verantwoordelijk was voor 11 september, Osama bin Laden, vermoordde .
Bidens woorden zijn misschien vriendelijk, maar hij is zich er ongetwijfeld van bewust dat de giftige mannelijkheid van Netanyahu zorgt voor een kwetsbaar ego. Tot nu toe lijkt zijn argument ingang te vinden in de VS en Israël. Wat de Israëlische premier ook hoopte te winnen uit het door Hamas geleide bloedbad, hij krijgt niet de onkritische onderwerping aan het toneelstuk van zijn sterke man die hij lijkt te hebben verwacht.
Uit opiniepeilingen blijkt dat vier op de vijf Israëli’s Netanyahu de schuld geven van de tekortkomingen op het gebied van de veiligheid die ertoe hebben geleid dat Hamas Israëlische burgers heeft geterroriseerd. Zoals Zack Beauchamp van Vox dinsdag schreef: “Er heerst een algemeen gevoel onder Israëlische analisten dat Netanyahu het einde van zijn politieke touw nadert.” Hoewel Netanyahu graag opschept over hoe stoer hij zogenaamd is, heeft hij bewezen een behoorlijk watje te zijn.
Zoals Beauchamp opmerkt, kreeg Netanyahu zaterdag tijdens zijn eerste persconferentie sinds de aanval “zoveel vijandige vragen van verslaggevers te verwerken”, dat “hij vroeg vertrok – en slechts zeven van de twaalf vragen beantwoordde die hij zou moeten beantwoorden.”
Zoals feministen al lang beweren, is dat een van de meest gekmakende aspecten van giftige mannelijkheid: het verleidt mensen ertoe grote praatjes te verwarren met echte actie.
De Amerikaanse pers heeft Netanyahu evenmin zijn algemene steun aan Israël verleend. Zondag publiceerde de New York Times een verwoestend uiteenzetting over hoe de Israëlische veiligheidstroepen er niet in slaagden een aanval te stoppen waarbij 1.400 Israëliërs om het leven kwamen. “De machtigste militaire macht in het Midden-Oosten had niet alleen de omvang van de aanval volledig onderschat,” schreven de verslaggevers, “ze was totaal gefaald in haar inspanningen om inlichtingen te verzamelen, vooral vanwege hoogmoed en de verkeerde veronderstelling dat Hamas een dreiging onder controle.”
Zoals feministen al lang beweren, is dat een van de meest gekmakende aspecten van giftige mannelijkheid: het verleidt mensen ertoe grote praatjes te verwarren met echte actie. Autoritaire mannen als Netanyahu – of zoals Donald Trump – praten graag over hoe sterk en machtig ze zogenaamd zijn.
Het is natuurlijk allemaal een leugen, en ze stellen zichzelf vaak bloot als lafaards die terugdeinzen voor echte uitdagingen. Maar wat alarmerend is, is dat seksisme grote delen van het publiek ertoe verleidt om op hen te stemmen, hen te steunen of anderszins hun vertrouwen te stellen in mannen die luid opscheppen maar geen echte competentie tonen.
In de VS is het verlies als gevolg van dat misplaatste geloof in giftige mannelijkheid bijna te groot om over na te denken.
Machismo zal ons niet redden – en het maakt de zaken zelfs vaak erger.
Bush versloeg Al Gore bij de verkiezingen van 2000 door de voormalige vice-president af te schilderen als een verwijfde nerd. Het falen van Bush om mensen te beschermen is legio, van 9/11 tot de orkaan Katrina en het vuurwapengeweld tot de manier waarop hij de strijd tegen de klimaatverandering tientallen jaren terug in de tijd heeft gezet. Vrouwenhaat was uiteraard niet alleen een belangrijke reden waarom Trump Hillary Clinton in 2016 versloeg, maar waarschijnlijk ook de doorslaggevende factor.
Trump ging verder met het verkeerd aanpakken van de pandemie, waardoor het dodental veel hoger uitviel dan nodig was. Om een desastreus presidentschap af te sluiten, zette hij een gewelddadige aanval op het Amerikaanse Capitool in een poging tot staatsgreep op gang.
Feministen hebben al lang gedetailleerd uitgelegd dat het verkeerd is om mannelijkheid, en vooral giftige mannelijkheid, gelijk te stellen aan veiligheid. De mythe van ridderlijkheid is bijvoorbeeld opgebouwd rond het idee dat mannen macht over vrouwen nodig hebben om ons te beschermen.
Maar, zoals feministen benadrukken, waartegen we worden ‘beschermd’ is mannelijk geweld dat alleen bestaat omdat mannen zoveel macht over vrouwen hebben. Verkrachting gebeurt meestal door toedoen van een man die het slachtoffer kent. Huiselijk geweld is een veel grotere bron van gevaar voor vrouwen dan voor vreemden. Giftige mannelijkheid beschermt ons niet tegen gevaar. Het is de reden dat we niet veilig zijn.
De politieke problemen van Netanyahu zijn natuurlijk te wijten aan zijn eigen tekortkomingen als leider door de jaren heen, maar ik vermoed ook dat dit komt doordat een groot deel van de rest van de wereld begint te begrijpen wat feministen lang geleden hebben geleerd: Machismo zal ons niet redden – en in feite maakt het de zaken vaak erger. En het is niet alleen het Israëlische publiek dat een vaag beeld heeft van Netanyahu’s vermogen om met deze situatie om te gaan.
Veel centristische Amerikaanse experts die een ongelukkige geschiedenis hebben van goedgelovigheid ten aanzien van het wapengekletter, maken hem openlijk belachelijk. Jennifer Rubin van de Washington Post, ooit een grote aanjager van de oorlog in Irak, vergeleek Netanyahu met Trump, die ze verafschuwt. Ze klinkt als een ooit gehate vredestichter en schrijft: “Ze ontmenselijken en demoniseren elke oppositie en kunnen geen greintje empathie tonen.”
Joe Scarborough, het voormalige Republikeinse congreslid dat MSNBC-presentator werd en die de oorlog in Irak toejuichte , was ook vernietigend als hij over Netanyahu sprak, met het argument dat de Israëlische premier “verantwoordelijk” is voor wat er is gebeurd.
Wat, aangezien sommige mensen dit nog steeds proberen te beargumenteren, absoluut waar is. Het zijn niet alleen de tekortkomingen van de inlichtingendiensten. Het is dat Netanyahu Hamas herhaaldelijk heeft gesteund, omdat hij cynisch geloofde dat dit de Palestijnse inspanningen voor vrijheid en gelijkheid zou doen ontsporen.
Deze verschuiving in het wereldbeeld van centristische, zelfs conservatieve types is opmerkelijk. Veel mensen die vroeger spotten met feministische kritiek op giftige mannelijkheid, hebben nu hun sceptische blik verlegd naar de borstklopperige politici zelf. Ze zien deze mannen zoals feministen dat altijd deden: balkende klootzakken die niet te vertrouwen zijn. Misschien komt het omdat Trump een laffe hansworst en een seksueel roofdier is, die giftige mannelijkheid blootstelt voor wat het is.
Of misschien is het Trump en het kijken hoe Bush zo jammerlijk faalt, terwijl een magere nerd als Obama een relatief competente regering leidde, met bruin pak en zo . Misschien voelen ook zij zich gekalmeerd door Bidens meer ‘vrouwelijke’ leiderschapsstijl, die veel nadruk legt op empathie en diplomatie, terwijl ze de oververhitte stoere retoriek waar de Republikeinen de voorkeur aan geven, mijden.
Wat de reden ook is, we hopen dat de verschuiving permanent is. We hebben te lang in een wereld geleefd waar mannelijke leiders hun eigen incompetentie kunnen verbergen door te praten alsof ze personages in een John Wayne-film zijn. Het verwarren van giftige mannelijkheid met bekwaam leiderschap heeft tot de ene ramp na de andere geleid, van zinloze oorlogen tot vermijdbare terroristische aanslagen tot de spiraalvormige klimaatveranderingscrisis.
Het is al lang geleden dat de mensheid een niveau hoger is gekomen en intelligentie, vriendelijkheid en kalmte is gaan waarderen boven de mannelijkheidstheater van overcompenserende klootzakken. Het zal op dit moment niet veel opleveren voor de Israëli’s en de Palestijnen, aangezien beiden nog steeds onderhevig zijn aan Netanyahu’s grove verkeerde behandeling van deze situatie, wat zal leiden tot veel onnodige doden en lijden.
Maar hoe eerder mensen erachter komen dat giftige mannelijkheid vergif is, hoe eerder we de mensheid op een weg kunnen krijgen die ons op een dag naar iets kan leiden dat feitelijk veiliger is.