Soms kun je maar beter niet weten wat je kinderen allemaal uitspoken, anders doe je geen oog meer dicht.
Niet alle kinderen zijn avontuurlijk aangelegd, maar zelfs ‘stille wateren’ hebben soms verrassend ‘diepe gronden’. Geheimen waar ze hun ouders niet in kennen. En ineens blijkt je dochter of zoon in de schaduwwereld van het internet meegezogen te zijn door een ‘viezerik’, of een vriend of vriendin met curieuze interesses. Of het kind is een ‘konijnenhol’ ingedoken waar ‘gedachten’ leven waar je van rilt. Mijn eigen kinderen zijn alweer meer dan twee decennia volwassen, en hebben zelf kinderen waar ze verantwoordelijk voor zijn, of ze hebben er vanaf gezien, ook al kan dat altijd nog veranderen, en op gezette tijden vertellen ze glunderend wat ze ‘uitspookten’ zonder dat wij er weet van hadden.
Mooie verhalen, als het allemaal goed is afgelopen. Trauma’s, en bittere verwijten als kinderen de mist in zijn gegaan. Dat laatste is ons bespaard gebleven, gelukkig, en we zijn zelf ook ongeschonden, zonder groot leed, uit onze jeugd tevoorschijn gekomen, maar het had ook zomaar anders af kunnen lopen, want ik was zelf geen ‘huismus’ die de hele dag op de bank zat met een boek. Overigens zijn het niet zelden de kinderen die extreem ‘braaf’ zijn die in zeven sloten tegelijk lopen als ze dan een keer buiten de deur komen, omdat ze niet ’streefsmart’ zijn.
Er zijn ouders die zo panisch zijn, zo hysterisch, zulke ‘control-freaks’, dat ze zich ontwikkelen tot ‘helikopterouder’. Ze brengen hun kinderen overal heen, en als ze op de openbare weg komen lijken het wel ‘Michelinmannetjes’, ingepakt in lichtgevende stootkussens, met een ‘mobieltje’ waardoor de ouders hun precieze lokatie nauwgezet bij kunnen houden. Daarnaast ‘surveilleren’ dergelijke ouders intensief, en schrikken ze er niet voor terug de privacy van hun kind te schenden door computerbestanden uit te kammen, en de toegang tot het internet te censureren om te voorkomen dat ze iets anders zien dan ‘Informatie van de Overheid’. Het lijkt de overheid wel…….
Die overheid gedraagt zich in onze tijd echter zelf als een kind, zoals Pieter Omtzigt in zijn ‘Thorbeckelezing’ op onnavolgbare wijze illustreerde aan de hand van een weelde aan praktische voorbeelden, en geen gebrek aan trauma als gevolg van al dat stiekeme gedoe, en het onverantwoordelijke gedrag van die overheid. En ja, wij, de burgers, zijn de ouders van de overheid, en niet andersom. Althans, dat is de oorspronkelijke opzet, zoals Omtzigt ook liet zien aan de hand van een schets van wat democratie inhoudt, uitgaande van de visie die Thorbecke daar op had.
Op dit blog schreef ik eerder over het opleidingsinstituut ‘Hogere Burgerschool’, eveneens een creatie van Thorbecke, om zeep geholpen door de ‘Mammoet’, al is het heel goed mogelijk dat u dat ‘warme bad’, waarin er voor iedereen een diploma is voor het ‘meedoen’, eerder een enorme verbetering vindt. In mijn eigen beleving markeert die ‘Mammoet’ de ‘rolwisseling’ in de samenleving, waarbij de toezichthoudende burger een hulpbehoevend kind werd. En de overheid, met beperkte rechten en plichten jegens het volwassen deel in de samenleving van weleer, zich ontworstelde aan dat keurslijf, en steeds meer gekke dingen ging doen, waarbij het er een geheim leven op nahoudt, met ‘gedachten’ waar ik van ril.
Die ‘rolwisseling’ is niet scherp gemarkeerd, en uiteraard bracht de ‘Mammoet’ ook tal van puike volwassenen voort, die zich de kaas niet van het brood laten eten. Daarnaast gaat de vergelijking van een overheid als het ‘kind’ van de burger natuurlijk mank, waar dat in laatste instantie niet de rol was van de overheid in het leven van de burger, en die overheid in het verleden ook beduidend ‘strenger’ kon zijn dan in deze tijd, waarin we allemaal samen in dat ‘warme bad’ dobberen, en de overheid ‘conflictmijdend’ liegt, bedriegt, en middels ‘nudging’ en veel ‘gratis geld’ het bad op temperatuur tracht te houden. Dat laatste houdt nu op.
Het wordt te duur omdat het ‘gratis geld’ de geldontwaarding aanwakkert, en treitersancties om landen die de energie leveren te ’nudgen’ blijkt een schot in eigen voet zijn, en ineens loopt alles in het honderd. Met als grootste bedreiging dat tirannie de overhand krijgt omdat de volwassenen ontbreken die de rust in de ‘ballenbak’ terug kunnen brengen, zonder een oogst van krijsende kinderen.
Het is mijn hoop dat u het voorgaande leest, en beseft dat je het als ouder nooit ‘goed’ kunt doen op voorhand, in die zin dat je gegarandeerd evenwichtige, verantwoordelijke jong-volwassenen aflevert. Je moet ook mazzel hebben. En je kinderen moeten ook de ruimte krijgen om ervaring op te doen, inclusief onaangename ervaringen, waarbij onmogelijk precies valt vast te stellen waar een ervaring te ver gaat, en leidt tot een trauma, en bittere verwijten richting ouders, leerkrachten en/of overheid. Het is een dynamisch geheel, waarin de ouders, leerkrachten en de overheid meer betrokkenheid aan de dag moeten leggen dan ‘Goede Bedoelingen’.
De ouder kent het kind beter dan wie ook, als het goed is, en is daarom alleen al beter toegerust om dat kind de ‘wapens’ te verstrekken om in bedreigende situaties ‘Nee!’ te kunnen zeggen, en zich te kunnen verweren. Dat kind kun je met vertrouwen ervaringen op laten doen. Wat later ‘sterke verhalen’ oplevert over hun avonturen, waar jij als ouder niks van wist. En waar je van wakker had gelegen als je het wel had geweten. Maar het is ‘goed gekomen’, omdat ze gedegen waren toegerust om het er levend, en zonder schade af te brengen.
Dat voert mij terug naar de burger als degene die de overheid moet controleren, en waar nodig tot de orde moet roepen. Waar de burger de overheid de ‘wapens’ aan moet reiken om ‘Nee!’ te kunnen zeggen als ‘Big Brother’ hen onder druk zet, of tracht te verleiden, omdat de overheid beseft dat de burger niet trots op hen zal zijn als ze geen ruggengraat tonen, of een scheve schaats rijden, om er vervolgens over te liegen. Zoals veel landgenoten maakte ik mij in de jaren van de ‘Koude Oorlog’ zorgen over oorlog in het algemeen, en een nucleaire, chemische, of biologische oorlog in het bijzonder. Door te demonstreren, te schrijven, te praten, en te stemmen op partijen die hun taak als toezichthouder op de regering serieus namen, wisten we dat te voorkomen.
Ik zeg dat niet lichtvaardig, waar veel van mijn leeftijdsgenoten eerder de conclusie trekken dat we ons voor niks opgewonden hebben. Je kunt denken dat het ook zo zou zijn gegaan als we niks hadden gedaan, en het op zijn beloop hadden gelaten. Bewijzen dat het uit de klauw gelopen zou zijn als we thuis waren gebleven, kun je niet, maar kijk naar het opvoedkundige experiment waar we nu in verzeild zijn geraakt.
Alle dagen oorlog, wereldwijd, en we leveren granaten van ‘depleted uranium’ aan Oekraïne, waardoor vruchtbare landbouwgrond voor generaties onbruikbaar zal zijn, nadat we er eerder Irak en andere landen in het Midden-Oosten al mee vergiftigden. We blazen gaspijpleidingen op. We liegen en bedriegen, bedreigen, chanteren en jatten dat het een lieve lust is. De geestverruimende middelen zijn goedkoper dan een krop sla.
We ‘knutselen’ met de geslachtsorganen van minderjarigen, en genieten van hun intieme verhalen, terwijl we via ‘sleepnetten’ zelfs de suggestie van privacy overboord hebben gezet, en wie er allemaal ‘meelezen’ en ‘meekijken’? Geen idee. Wat ze ermee doen? Geen idee. Chemische en biologische wapens? Waar maak je je druk om? Gezellig toch, zo’n ‘lockdown’ en ‘gratis geld’ als er zo’n kunstmatig gefabriceerd virus ontsnapt?
Inmiddels weer volop bezoekers voor dit blog, het Nederlandstalige- en het Engelstalige (‘In English’) gedeelte, alle artikelen door mij geschreven, zonder last of ruggespraak, met de ‘Beste Bedoelingen’, en in de vurige hoop dat ik al doende bijdraag aan het afwenden van trauma, en bittere verwijten voor het collectief waar ik als burger onderdeel van ben. De overheid als ‘Sugar Daddy’ heeft niet gewerkt, en kan ook niet werken. Los van de ethische en morele bezwaren als onbekenden ‘aan je kinderen zitten’, terwijl jij vanachter glas mag toekijken.
De aanzuigende werking van ‘warme baden’ en ‘ballenbakken’ is geen verrassing voor wie de mens in al zijn hoedanigheden al eens tegen het lijf is gelopen. Geef een avontuurlijk aangelegd kind de sleutels van de wapenkast, en binnen de kortste keren wordt het een bloedbad.
Hier op dit blog vind u niet het kant-en-klare recept voor de ‘oplossing’, of een ‘betweterige studie’ van iemand zonder kinderen, maar ‘afgestudeerd’, en grossierend in ‘One Size Fits All’-initiatieven, noch maak ik goede sier met mijn eigen welslagen als ouder, omdat ik besef dat het niet exclusief mijn initiatieven zijn geweest die het resultaat dicteerden, en dat wij als ouders ook zeker mazzel hebben gehad, in een tijd waarin de ‘Mammoet’ al volop door de porseleinkast liep te stampen.
We moeten het samen doen, onze hersens blijven gebruiken, en het hoofd koel houden. Maar kijk ook eens om naar het resultaat voor de broodnodige ‘nacalculatie’ om het proces bij te sturen.