Israël – Tegen het midden van de 19e eeuw was het multi-etnische imperium op weg om het dominante politieke paradigma in Europa te worden. In de plaats daarvan kwam de natiestaat, een politieke vorm die de concentratie van etnische groepen binnen hun eigen politieke grenzen mogelijk maakte.
Israël Dit vormde op zijn beurt culturele en “raciale” broedplaatsen voor een “wij (superieur) versus zij (inferieur)” nationalisme dat de basis zou vormen voor de meeste toekomstige oorlogen in het Westen. Veel van deze natiestaten waren ook imperiale machten die zich over de hele wereld uitbreidden, en uiteraard ging hun op de staat gebaseerde chauvinistische kijk met hen mee.
Het zionisme werd geboren in dit milieu van nationalisme en imperialisme, die beide een onuitwisbare stempel hebben gedrukt op het karakter en de ambities van de Israëlische staat. De overtuiging van Theodor Herzl, de grondlegger van het moderne zionisme, was dat de eeuwen van antisemitisme het positieve bewijs waren dat de Europese joden niet konden worden geassimileerd in de reguliere westerse samenleving. Ze konden alleen veilig zijn als ze een eigen natiestaat bezaten.
Deze overtuiging weerspiegelde ook de Europese imperiale gevoelens van die tijd. De grondleggers van het moderne zionisme waren zowel joden als Europeanen, en hadden (als zodanig) het culturele superioriteitsgevoel van het Westen ten opzichte van niet-Europeanen verworven.
Dit superioriteitsgevoel zou een belangrijke rol spelen toen er in 1917 een overeenkomst (de Balfour Declaration) werd gesloten tussen de Wereld Zionistische Organisatie en de Britse regering. De overeenkomst bepaalde dat, in ruil voor de zionistische steun voor de Britse oorlogsinspanningen (de Eerste Wereldoorlog was in volle gang), de Britten (uitgaande van de overwinning) zouden helpen bij het creëren van een “Joods nationaal thuis” in Palestina. Het was geen vergissing dat geen van beide partijen bij deze overeenkomst veel aandacht besteedde aan de Palestijnse inheemse bevolking.
Jaren later, te beginnen in 1945 (aan het einde van de Tweede Wereldoorlog), werden de Britten gedwongen het imperiale standpunt officieel op te geven. Ze kwamen uit de oorlog met een bevolking die gebukt ging onder buitengewoon hoge oorlogsbelastingen.
Het behoud van het imperium zou die belastingen hoog houden en dus kozen de Britse kiezer politici die het imperium in een gemenebest zouden veranderen, waardoor onafhankelijkheid zou worden verleend aan vrijwel alle overzeese gebieden van Groot-Brittannië. Eén van die gebieden was Palestina.
Het is interessant om op te merken dat in andere Europese koloniën, waar grote aantallen Europeanen woonden, het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog hun uiteindelijke evacuatie zag toen de macht overging naar de inheemse bevolking. Kenia en Algerije zijn voorbeelden die laten zien dat dit proces zwaar en bloedig was, maar toch gebeurde.
En toen het gebeurde, werd de officiële imperiale mentaliteit verslagen. Dat betekent niet dat alle Europeanen (of westerlingen) het licht zagen en ophielden racisten te zijn, maar dat hun regeringen uiteindelijk de noodzaak zagen om zich niet langer op die manier te gedragen.
Enkele gevolgen
Helaas heeft dit proces van dekolonisatie in het geval van Palestina nooit plaatsgevonden. In dit geval wilden de Europese kolonisten niet dat het imperiale moederland zou blijven en hen zou beschermen. Ze wilden ze eruit hebben, zodat ze voor zichzelf een winkel konden beginnen. Ze kregen hun kans nadat de Britten in 1947 waren geëvacueerd.
Kort daarna begonnen de zionisten een voorbereid plan uit te voeren om het ‘Heilige Land’ te veroveren en de inheemse bevolking te verjagen of te onderwerpen. En hoe zit het met dat imperiale standpunt dat de Europeaan als superieur en de autochtone als inferieur beschouwde? Dit werd geïnstitutionaliseerd in de praktijken van de nieuwe Israëlische staat .
Dat maakte Israël tot een van de weinige (de andere is Zuid-Afrika van de apartheid) zelfbenoemde ‘westerse’ natiestaten die doorgingen met het implementeren van het imperiale beleid in oude stijl: ze discrimineerden de Palestijnse bevolking op alle denkbare manieren en duwden hen naar afgesloten gebieden. van concentratie en probeerden hun leven tot in de kleinste details te beheersen.
Als je wilt weten wat dit betekende voor het evoluerende karakter van de Israëlische burgerij, die nu het koloniale drama als een op zichzelf staande imperiale macht zou beleven, zou je eens kunnen kijken naar een boek van Sven Lindqvist getiteld Exterminate All The Brutes (New Pers 1996). Dit werk laat op overtuigende wijze zien dat het heersen over het vaak weerstaan van inheemse volkeren, het vernederen en vernederen van hen, het regelmatig vermoorden of anderszins straffen van hen wanneer zij protesteren, ertoe leidt dat de kolonialen genocidale verlangens ontwikkelen.
Er zijn aanwijzingen dat de zionisten die Israël hebben geschapen en nu in stand houden, onder dit proces lijden. Lange tijd probeerden Israëlische regeringsfunctionarissen genocide via een gedachte-experiment. Ze beweerden dat de Palestijnen niet bestonden.
Het bekendste voorbeeld hiervan was de Israëlische premier Golda Meir, die op 15 juni 1969 beweerde dat “Palestijnen niet bestonden. Ze bestaan niet.” Een van de redenen die zij voor deze mening gaf, was dat de Arabieren van Palestina nooit een eigen natiestaat hebben gehad.
Anderen kozen voor een andere benadering door niet zozeer het bestaan van de Palestijnen te ontkennen, maar eerder hun menselijkheid. Op verschillende momenten en in verschillende contexten, meestal als reactie op verzetsdaden tegen de bezetting, hebben Israëlische leiders naar de Palestijnen verwezen als “beesten die op twee benen lopen” (Menachem Begin); “sprinkhanen” (Yitzhaq Shamir); “krokodillen” (Ehud Barak); en “kakkerlakken” (Rafael Eitan).
Uiteraard bleven deze gevoelens niet beperkt tot het Israëlische leiderschap. Ze doordrongen al snel het grootste deel van de zionistische bevolking, omdat de oude imperiale superioriteit-inferioriteitspropaganda een kernelement van hun basisonderwijs was geworden.
De Israëli’s hebben hun kinderen het imperiale standpunt bijgebracht , aangevuld met bevooroordeelde berichtgeving in de media, het onvermijdelijke verzet van de Palestijnen als antisemitisme bestempeld en dit als bewijs gezien van de noodzaak om deze populatie van ‘Anderen’ te onderdrukken en te controleren.
En vanuit zionistisch standpunt heeft dit hele proces opmerkelijk goed gewerkt. Tegenwoordig hebben op een handjevol Israëlische Joden na een hekel aan en zijn ze bang voor de mensen die ze hebben veroverd en verdreven. Ze zouden willen dat ze weg zouden gaan. En als hun weerstand net iets te veel wordt, zijn ze nu heel bereid om hen uit de weg te ruimen.
Gaza: ‘schoongeveegd met bommen’
Zo hoorden we tijdens de laatste [2012] ronde van verzetsraketvuur vanuit Gaza en de wraakzuchtige moordpartijen die van Israëlische kant kwamen het volgende: “We moeten Gaza terugblazen naar de Middeleeuwen en daarbij alle infrastructuur vernietigen, inclusief wegen en water.” (Eli Yishai, huidige vicepremier);
“Er zou geen elektriciteit moeten zijn in Gaza, geen benzine of rijdende voertuigen, niets. We moeten hele wijken platleggen… heel Gaza platleggen” (journalist Gilad Sharon in de Jerusalem Post) ;
“Er zijn geen onschuldigen in Gaza. Maai ze neer… dood de inwoners van Gaza zonder nadenken of genade.’ (Michael Ben-Ari, lid van de Knesset);
Gaza moet “zo hard worden gebombardeerd dat de bevolking naar Egypte moet vluchten” (Israël Katz, huidige minister van Transport);
Gaza moet “schoongeveegd worden met bommen” (Avi Dichter, huidige minister van Binnenlandse Defensie);
Israëlische soldaten moeten “van de Syriërs leren hoe ze de vijand moeten afslachten” (prominente Israëlische rabbijn Yaakov Yosef).
Ten slotte waren er de talrijke, spontane demonstraties van gewone Israëlische burgers, zowel in het noorden als het zuiden van het land, waar gezangen en kreten te horen waren als: ‘Ze verdienen het niet om te leven. Ze moeten sterven. Mogen uw kinderen sterven. Schop alle Arabieren eruit.”
Als de buitenwereld niet had toegekeken, kan er weinig twijfel over bestaan dat de beroemde Israëlische strijdkrachten in de verleiding zouden zijn gekomen om alles te doen wat deze ministers, geestelijken en burgers wilden. [Vandaag heeft de buitenwereld weinig invloed op de steun van westerse regeringen aan de aanhoudende genocide.]
Nadat premier Benjamin Netanyahu instemde met een staakt-het-vuren [in 2012], toonde een groep Israëlische soldaten hun frustratie door hun lichamen te gebruiken om (in het Hebreeuws) de woorden “Bibi Loser” (Bibi is een bijnaam voor Netanyahu) te spellen.
Het was een vooraf afgesproken foto-opname en de foto is nu gemakkelijk op internet te vinden. Wat de Israëlische burgers echt lijkt te irriteren, is niet dat Bibi te veel onschuldige Palestijnse burgers heeft gedood en verminkt, maar eerder dat hij niet genoeg van hen heeft gedood en verminkt om de Israëli’s ‘veiligheid en zekerheid’ te bieden.
Door de geschiedenis heen is het een standaardprocedure geweest om degenen tegen wie je vecht te demoniseren en degenen die je overwint naar een lagere status te degraderen. Maar zoals uit het werk van Lindqvist blijkt, was er iets anders aan de manier waarop Europeanen deze zaken aanpakten. De diep racistische visie die ten grondslag lag aan het moderne imperialisme maakte het bijzonder pervers.
Nu de apartheid in Zuid-Afrika niet meer bestaat, zijn de Israëliërs de laatste overlevende erfgenamen van die vreselijke erfenis. Tot zover een ‘licht voor de natiën’. Dat voorstel is volkomen mislukt. Waar de Israëli’s en hun zionistische cohorten ons ook naartoe leiden, het gaat niet naar het licht, maar naar een heel, heel donkere plek.