Ik was belastingambtenaar in mijn werkzame leven. Ik zag hoe het begon met heffen naar draagkracht, met een bereikbaar overheidsloket waar de burger terecht kon voor informatie en hulp. Ik zag later hoe het veranderde. Als belastingplichtigen vulden we de Schatkist waarmee ons onderwijs, infrastructuur, Defensie en Politie, AOW, etc. werden gefinancierd. De politiek zorgde voor een “eerlijke” verdeling op de Rijksbegroting.
EU-ID In de jaren 70 kwam de computer en begon een voorzichtige automatisering. In 1989 werden wij burgers gelabeld met een sociaal-fiscaalnummer. In 2007 werd dat een Burger Service Nummer(BSN), in dit repressieve digitale tijdperk steeds vaker Burger Slaven Nummer genoemd. Het BSN maakte dat de burger in administraties van organisaties werd opgenomen waaraan burgers verplichtingen hebben. De gemeenten houden onze persoonlijke wijzigingen bij in de GBA(Gemeentelijke Basis Administratie) en informeren de organisaties waar we burgerverplichtingen hebben lopen.
In 1993 heeft onze regering een stap gezet die de staatsburger nog meer verplichtingen oplegt. De Europese handelsorganisatie EEG werd omgedoopt tot een EU. De lidstaten verplichtten zich om een jaarlijkse contributie af te dragen. Zo gaat sinds 1993 een steeds groter deel van onze bijdrage aan de Schatkist naar deze supranationale unie. In 1999 vond de EU het nodig dat de ECB met de euromuntunie werd opgericht waardoor we verplicht werden guldens om te ruilen voor euro’s.
EU-ID
Om de internationale betalingen vlot te laten verlopen werd daarna een verplicht IBAN-nummer toegevoegd aan onze bankrekeningnummers. Hoe sneller het geld weg is van onze rekening, hoe beter het voelt bij de bankiers. Dat intussen alle burgers zijn voorzien van een smartphone komt de overheid en banken goed van pas. In het digitale geldverkeer gaan transacties supersnel en zijn de rekeninghouders makkelijk traceerbaar. Om dat nog beter te begeleiden komt er een Europese digitale identiteit(EU-ID) voor elke EU-burger en elke onderneming in de EU.
Na het BSN dus straks een EU-ID waarmee we als burger in de administratie van een hogere Europese macht zijn opgenomen. We kunnen ons daarmee identificeren en kiezen welke persoonlijke gegevens we willen delen met overheidsinstanties en bedrijven in de hele EU. Iedere EU-burger en inwoner van de EU kan die in een persoonlijke digitale portemonnee opslaan. Zo staat te lezen op de website van de Europese Commissie. De EC spreekt over EU-burger, terwijl ik nog altijd denk dat ik een burger ben van een autonoom land met een eigen regering en parlement. Ik heb als bewoner van het werelddeel Europa nooit een Europese Commissaris kunnen kiezen.
De volgende stap valt intussen wel te raden, de invoering van de CBDC(Central Bank Digital Currency) die aanstaande is. Over het nut daarvan is al veel discussie onder de monetaire experts. Als belangrijk minpunt wordt aangevoerd dat alle transacties digitale sporen nalaten waardoor het voor de bevoegde instanties betrekkelijk eenvoudig is om criminele transacties op te sporen. Maar ook de transacties van iedere pinbeurt in de supermarkt, waarmee onze ecologische voetafdruk traceerbaar is. Dus wordt de CBDC ‘verkocht’ alsof deze bedoeld is om de burger(en klimaat?) te beschermen. De overheid waakt over ons.
Het inkapselen van de autonome burger in allerlei internationale systemen van organisaties die opereren boven nationaal niveau maakt ons als individu steeds kleiner in het grote netwerk van supranationale organisaties. Van ‘gewaardeerde’ nationale burger zijn we langzaam tot slaaf gemaakt van internationale digitale systemen en zijn we als schapen in de kudde gelabeld met nummers.
Veel mensen omarmen het digitale gemak, want gemak dient de mens. Ik zou zeggen denk na en draai het eens om. Is het niet zo dat de gemakkelijke mens van deze digitale tijd in dienst staat van het systeem? Ik zie dat meer burgers het BSN benoemen als Burger Slaven Nummer. Ik zie de afkorting EU-ID meer als EU = Is Dictatuur.