De terroristische aanslagen op de Nord Stream-pijpleidingen zijn de eerste grote verwoesting van de Duitse infrastructuur sinds de Brits-Amerikaanse bombardementen op Duitse steden in de Tweede Wereldoorlog en hebben dat overduidelijk gemaakt. dat het traumatiserende karakter van de (West-)Duitse relatie met de VS nooit overwonnen is, verklaart dit zelfs waarom de federale regering niet de minste interesse toont om de aanval op de eigen energievoorziening op te helderen.
nord stream Kort nadat de pijpleidingen waren opgeblazen, kondigde minister van Justitie Marco Buschmann resoluut aan dat de aanval “niet zou intimideren” en dat het onderzoek van het federaal parket “de saboteurs zou opsporen en voor een Duitse rechtbank zou brengen”. van zo’n wil is weinig te merken. De resultaten van het onderzoek worden niet bekendgemaakt en de regering zwijgt. Meest recent , in maart, merkte de federale procureur slechts kort op dat de evaluatie van de in beslag genomen sporen en voorwerpen aan de gang was, “betrouwbare verklaringen, met name over de kwestie van de staatscontrole”, konden nog steeds “niet worden afgelegd”.
Dat was een maand nadat verslaggever Seymour Hersh in februari onthulde dat de Amerikaanse president Biden opdracht had gegeven tot de sloop en marineduikers had laten uitvoeren – een rapport dat de krantenkoppen over de hele wereld haalde, maar niet werd gesteund door de procureur-generaal, de procureur-generaal of de kanselier. een woord. Geen commentaar, zelfs geen ontkenning. Bondskanselier Scholz is nu een “collaborateur” geworden als gevolg van deze stilte, legde Hersh uit .
Sindsdien worden de media gedomineerd door een verhaal dat kort na deze onthulling in maart 2023 plotseling opdook, volgens welke de technisch complexe aanval op een diepte van 80 meter niet werd uitgevoerd door een Amerikaans oorlogsschip, maar door een klein vakantiezeilschip. jacht en de mensen erachter waren – naamloze – Oekraïners. Sindsdien wordt dit verhaal wekelijks gevoed met nieuwe details , vaak door Amerikaanse media, en tot nu toe met één resultaat in het bijzonder: niemand heeft het meer over Seymour Hersh.
De VS als bevrijders – en moordenaars
Duits-Amerikaanse betrekkingen, zoveel lijkt duidelijk, staan centraal in de affaire rond de Hersh-onthulling. En deze zijn buitengewoon ingewikkeld. Wat verbindt de twee landen en hoe verbindt het ze? Op het eerste gezicht ziet alles er eenvoudig uit: de VS zijn onze naaste bondgenoot, zij hebben (West) Duitsland bevrijd in 1945, waarvoor de Duitsers hen veel dank verschuldigd zijn. Afgezien van het feit dat de motieven van de VS om aan de oorlog deel te nemen niet zozeer op morele als wel op economische gronden waren gebaseerd (1), sloeg de opvatting van de VS als bevrijders, zoals die tegenwoordig bekend is, in Duitsland pas laat door. In de jaren vijftig, zestig en zeventig was het zeldzaam en afwezig in officiële regeringsverklaringen. Voor het eerst was het op de veertigste verjaardag van het einde van de oorlog door de toen persoonlijk niet onbevooroordeelde (2),geformuleerd :
“8 mei was een bevrijdingsdag. Hij heeft ons allemaal bevrijd van het onmenselijke systeem van de nationaal-socialistische tirannie.”
In de eerste jaren en decennia na het einde van de oorlog was de beoordeling van de Tweede Wereldoorlog en de gevolgen daarvan anders, aangezien de meerderheid van de bevolking – als volgelingen of actieve aanhangers van de nazi’s – de nederlaag persoonlijk niet als een bevrijding ervoer , maar als een schok. Bijna elk gezin in Duitsland had ook familieleden verloren, vaak als gevolg van tapijtbombardementen door Britse en Amerikaanse bommenwerpers op Duitse steden. De bommenwerpers die vanuit Londen en Washington werden aangevoerd, doodden honderdduizenden burgers in dit land – een naar morele maatstaven onbegrijpelijke oorlogsmisdaad. Hieraan ging de Duitse luchtoorlog tegen Engeland vooraf, waarbij tienduizenden Britse burgers om het leven kwamen.
Na de oorlog was het een op het eerste gezicht onwaarschijnlijke aanpassing om degenen die nu regeerden als bezetters van het land, moordenaars van hun eigen familieleden en vernietigers van hun eigen steden, als vrienden te zien, en in toenemende mate, na de toespraak van Weizsäcker van 1985, ook als bevrijders. Op het eerste gezicht was deze aanpassingspoging onwaarschijnlijk omdat er vanaf het begin geen twijfel over bestond dat deze nieuwe “vrienden” koelbloedige, zelfs bloeddorstige massamoordenaars waren die uit waren op absolute vernietiging:
“De slag om Hamburg kan niet in één nacht worden gewonnen. Er is minstens 10.000 ton bommen nodig om deze stad uit te roeien. Als we het maximale effect van het bombardement willen bereiken, dan moet de aanval constant zijn. De eerste aanval vanavond zal voornamelijk worden uitgevoerd met brandbommen om brandweerlieden en blusmiddelen uit te putten.”
Dit staat in de operationele order van het Britse Bomber Command van 24 juli 1943. De Britten en Amerikanen noemden hun eerste grote gezamenlijke luchtaanval, die gericht was op Hamburg en tien dagen duurde, “Operation Gomorrah”. In de Bijbel is dit de stad die God zal vernietigen vanwege haar zondigheid door zwavel en vuur neer te laten regenen.
De wereldberoemde natuurkundige Freeman Dyson (1923-2020) werkte als 19-jarige op de statistiekafdeling van het Britse leger, de “Operational Research Section” (ORS), waar hij het succes van de onmenselijke tapijtbombardementen analyseerde. Tegen het einde van zijn leven blikte hij terug op deze tijd:
“Mijn eerste werkdag was de dag na een van onze meest succesvolle operaties, een nachtelijke aanval op Hamburg. (…) Een week na mijn aankomst bij de ORS gingen de aanvallen op Hamburg door. De tweede ontketende op 27 juli een vuurstorm die het centrale deel van de stad verwoestte en ongeveer 40.000 mensen het leven kostte. Slechts twee keer slaagden we erin vuurstormen te ontketenen, één keer in Hamburg en opnieuw in Dresden in 1945, waar tussen de 25.000 en 60.000 mensen stierven (de aantallen worden nog steeds betwist). De Duitsers hadden goede schuilkelders en waarschuwingssystemen en deden wat hen werd opgedragen. Het resultaat was dat slechts een paar duizend levens verloren gingen bij een typische grootschalige aanval.
Maar als er een vuurstorm was, stikten of verbrandden mensen in hun schuilplaatsen, en het aantal doden was meer dan tienvoudig. Elke keer dat Bomber Command een stad aanviel, probeerden we een vuurstorm te ontketenen, maar we kwamen er nooit achter waarom dat zo zelden lukte. Een vuurstorm kan waarschijnlijk alleen plaatsvinden als er drie dingen tegelijkertijd gebeuren: ten eerste een hoge concentratie oude gebouwen op de doellocatie; ten tweede een aanval met een hoge dichtheid aan brandbommen in het centrale gebied van het doelwit; en ten derde, atmosferische instabiliteit.
Toen de combinatie van deze drie dingen precies goed was, creëerden de vlammen en winden een razende orkaan. Hetzelfde gebeurde op een nacht in maart 1945 in Tokio en in augustus daaropvolgend opnieuw in Hiroshima. De vuurstorm in Tokio was de grootste en kostte waarschijnlijk 100.000 mensen het leven. (…) toen Bomber Command een stad aanviel, probeerden we een vuurstorm te ontketenen, maar we kwamen er nooit achter waarom dat zo zelden lukte. Een vuurstorm kan waarschijnlijk alleen plaatsvinden als er drie dingen tegelijkertijd gebeuren: ten eerste een hoge concentratie oude gebouwen op de doellocatie; ten tweede een aanval met een hoge dichtheid aan brandbommen in het centrale gebied van het doelwit; en ten derde, atmosferische instabiliteit. Toen de combinatie van deze drie dingen precies goed was, creëerden de vlammen en winden een razende orkaan.
Hetzelfde gebeurde op een nacht in maart 1945 in Tokio en in augustus daaropvolgend opnieuw in Hiroshima. De vuurstorm in Tokio was de grootste en kostte waarschijnlijk 100.000 mensen het leven. (…) toen Bomber Command een stad aanviel, probeerden we een vuurstorm te ontketenen, maar we kwamen er nooit achter waarom dat zo zelden lukte. Een vuurstorm kan waarschijnlijk alleen plaatsvinden als er drie dingen tegelijkertijd gebeuren: ten eerste een hoge concentratie oude gebouwen op de doellocatie; ten tweede een aanval met een hoge dichtheid aan brandbommen in het centrale gebied van het doelwit; en ten derde, atmosferische instabiliteit. Toen de combinatie van deze drie dingen precies goed was, creëerden de vlammen en winden een razende orkaan. Hetzelfde gebeurde op een nacht in maart 1945 in Tokio en in augustus daaropvolgend opnieuw in Hiroshima.
De vuurstorm in Tokio was de grootste en kostte waarschijnlijk 100.000 mensen het leven. (…) waarom het ons zo zelden lukte. Een vuurstorm kan waarschijnlijk alleen plaatsvinden als er drie dingen tegelijkertijd gebeuren: ten eerste een hoge concentratie oude gebouwen op de doellocatie; ten tweede een aanval met een hoge dichtheid aan brandbommen in het centrale gebied van het doelwit; en ten derde, atmosferische instabiliteit. Toen de combinatie van deze drie dingen precies goed was, creëerden de vlammen en winden een razende orkaan. Hetzelfde gebeurde op een nacht in maart 1945 in Tokio en in augustus daaropvolgend opnieuw in Hiroshima.
De vuurstorm in Tokio was de grootste en kostte waarschijnlijk 100.000 mensen het leven. (…) waarom het ons zo zelden lukte. Een vuurstorm kan waarschijnlijk alleen plaatsvinden als er drie dingen tegelijkertijd gebeuren: ten eerste een hoge concentratie oude gebouwen op de doellocatie; ten tweede een aanval met een hoge dichtheid aan brandbommen in het centrale gebied van het doelwit; en ten derde, atmosferische instabiliteit. Toen de combinatie van deze drie dingen precies goed was, creëerden de vlammen en winden een razende orkaan. Hetzelfde gebeurde op een nacht in maart 1945 in Tokio en in augustus daaropvolgend opnieuw in Hiroshima.
De Britten steunden grotendeels Sir Arthur’s meedogenloze bombardementen op steden, niet omdat ze dachten dat het militair noodzakelijk was, maar omdat ze vonden dat het Duitse burgers een goede les leerde. Deze keer voelden Duitse burgers eindelijk de pijn van de oorlog uit de eerste hand. Ik herinner me dat ik ruzie had met de vrouw van een hoge Luftwaffe-officier over de moraliteit van het bombarderen van steden nadat we de resultaten van de aanval in Dresden hadden vernomen.
Ze was een goed opgeleide en intelligente vrouw die parttime voor de ORS werkte. Ik vroeg haar of ze echt geloofde dat het juist was om in dit late stadium van de oorlog grote aantallen Duitse vrouwen en baby’s te doden. Ze antwoordde: ‘O ja. Het is vooral goed om de baby’s te doden. Ik denk niet aan deze oorlog, maar aan de volgende, over 20 jaar. De volgende keer dat de Duitsers een oorlog beginnen en we ze moeten bevechten, zullen deze baby’s de soldaten zijn.’ Na tien jaar tegen de Duitsers te hebben gevochten, vier in de eerste oorlog en zes in de tweede, waren we bijna net zo bloeddorstig geworden als Sir Arthur.’
Moordenaars als vrienden: een Duits trauma
Het is ongetwijfeld veelbetekenend voor de collectieve psyche van de naoorlogse Duitse samenleving dat de verwoestende luchtoorlog tegen Duitse steden in zowel Oost als West uitsluitend door de Britten en Amerikanen werd gevoerd. Er waren geen Russische tapijtbombardementen, noch op Hamburg, Frankfurt am Main of München, noch op Leipzig, Dresden of Rostock – maar er waren Brits-Amerikaanse tapijtbombardementen op al deze steden. Wat de gevolgen van de bombardementen betreft, waren de Oost-Duitse inwoners van de Sovjetbezettingszone in staat hun haat tegen de vernietigers van hun eigen steden direct en zonder protest om te zetten in de nu opportuun politieke afwijzing van de vijand van de kapitalistische klasse. De kritiek op de VS, die tegenwoordig veel wijdverspreider is in het Oosten, heeft hier zijn wortels en ononderbroken continuïteit.
De inwoners van West-Duitsland, dat spoedig een frontstaat tegen het communisme werd, konden deze houding niet zonder meer aannemen. De West-Duitsers moesten de vernietigers van hun steden, die nu het land regeerden, “vrienden” en “bondgenoten” noemen – en moesten zo hun eigen perceptie ontkennen. Volgens de stelling van deze tekst heeft deze extreme mentale verdraaiing vandaag de dag nog steeds een verlammend effect, omdat het in West-Duitsland nooit is doorgewerkt. Na 1945 ontwikkelden West-Duitse politieke, academische en medialeiders zo een relatie met de Verenigde Staten die in wezen irrationeel, zo niet pathologisch was.
Wat hier sociaal vormend was, kan psychologisch gezien worden op het niveau van het individu als “geforceerd gehechtheidstrauma” , in de volksmond vaak “Stockholmsyndroom” genoemd. Dit wordt gekenmerkt door twee factoren : gedwongen nabijheid en paradoxale dankbaarheid. De eerste werd gegeven door de bezetting die volgde op het bombardement, de laatste politiek door de verliezers van de oorlog. De psychologische misvorming die dit trauma veroorzaakte, zorgde ervoor dat vooral die West-Duitsers die het land bestuurden, eerst onder streng toezicht van de geallieerden en daarna geleidelijk onafhankelijker werden, al snel hun nieuwe bondgenoten begonnen te aanbidden en hen te verdedigen tegen politieke beschuldigingen.
Deze solidariteit met de agressor, die hun eigen familie en hun eigen stad had aangevallen, bereikte met veel vertraging, zo’n twee generaties later, een hoogtepunt toen met name West-Duitsers in leidinggevende posities – die de oorlog niet meer hadden meegemaakt – rapporteer de verschrikkelijke kwaadaardige acties van de VS helemaal niet meer vertrouwd en heftig ontkend. Dat werd duidelijk na de terroristische aanslagen van 11 september 2001 en nu na de terroristische aanslagen op de Nord Stream-pijpleidingen. Voor de overgrote meerderheid van de West-Duitsers, vooral op politiek en medialeiderschapsniveau, is het praktisch ondenkbaar dat de Verenigde Staten verantwoordelijk zouden zijn voor deze daden.
Bescherm nazi’s, bestrijd het communisme
De informele deal die deze mentale misvorming na de Tweede Wereldoorlog permanent versterkte en de ontbinding ervan verhinderde, was even simpel als effectief: de geallieerden eisten geen grondig onderzoek naar de nazi-misdaden die de wereld schokten en alle ideeën over beschaving aan diggelen sloegen, noch eisten ze een alomvattende verwijdering van oude nazi’s uit hoge posities, maar eisten in ruil daarvoor West-Duitse trouw tegen het communisme van Moskou (dat eind jaren veertig nog steeds heel veel aanhangers had in West-Duitsland). De overtuiging van de West-Duitse naoorlogse elite, die vandaag weer actueel is, dat “Amerika ons beschermt tegen de Russen” was vanaf het begin oneerlijk en verhulde de daadwerkelijke deal:
Een paar goed gepubliceerde processen tegen nazi’s bleven de uitzondering in West-Duitsland, leidende nazi’s en zakenmensen kregen gratie van de VS. De overgrote meerderheid van de nazi’s kwam vrijuit en mocht overal in het land autoriteiten en bedrijven leiden. Van de jaren 1950 tot de jaren 1970 werd meer dan de helft van alle managementposities in het federale ministerie van Justitie, d.w.z. de autoriteit die een herwaardering had moeten doorvoeren, bezet door oude nazi’s, een feit dat pas 70 jaar geleden door de autoriteit werd erkend na het einde van de oorlog .
Destijds hoefde niemand over deze deal te praten en niemand hoefde te onderhandelen – dat was duidelijk. Nazi’s en Amerikanen deelden hun haat tegen het communisme, de door Moskou gepropageerde samenlevingsvorm, die het eigendom en daarmee de machtsbasis van de rijkste en meest invloedrijke families rechtstreeks aanviel. Daarom was het aanpassingsvermogen van de West-Duitse elites “op het eerste gezicht” slechts onwaarschijnlijk (zoals hierboven geformuleerd), maar in feite was het logisch en voor de hand liggend. Het vereiste echter – men zag zichzelf tenslotte als moreel oprecht – niet alleen om de eigen nazi-misdaden grotendeels te onderdrukken, maar ook om de misdaden van de geallieerden te onderdrukken. Vanaf dat moment hadden de VS en de West-Duitsers een “schone lei”, het kwaad was – net als vandaag – in het Oosten.
Media mengen zich
Ook in Hamburg kwamen de oude elites snel in het reine met de vernietigers van hun stad. De latere West-Duitse mediamagnaat Axel Springer, uitgever van BILD-Zeitung en WELT, was plaatsvervangend hoofdredacteur van de door zijn vader tijdens het nazitijdperk uitgegeven “Altonaer Nachrichten”, en men was er al enthousiast over in 1936, zoals “heel Altona de Führer hoort”, en waarschuwde voor “Joodse invloed”. In 1945, na de ineenstorting, vroeg Springer met succes een vergunning aan bij de Britse bezetter om onder hun controle als uitgever te kunnen blijven werken. Vanaf dat moment waren antisemitisme en de cultus van de leider passé in zijn kranten, maar anticommunisme en Russofobie bleven gecultiveerd. Dat de Britten heel Hamburg wilden afbranden (“10.000 ton bommen zijn nodig om deze stad uit te roeien”, zoals vermeld in het bovengenoemde Britse bevel uit 1943) speelde geen rol. Volgens onderzoek van de Amerikaanse krant The Nation ontving Springer in de jaren vijftig zeven miljoen dollar van de CIA. (3) In 1967 schreef hij een bedrijfsrichtlijn die nog steeds bindend is voor alle daar werkende journalisten en waarinbetekent : “Wij steunen de transatlantische alliantie tussen de Verenigde Staten van Amerika en Europa.”
Het reliëf gaat door
Terwijl de onderdrukking van de eigen nazi-misdaden in West-Duitsland langzaam eindigde met het begin van de opstand van 1968 en het uitsterven van de nazi’s in hoge ambten en nu tot het verleden behoort, blijft de onderdrukking van de misdaden van de geallieerden tegenwoordig. dag. Zelfs in 2023 kan nauwelijks een gerenommeerde historicus, laat staan een politicus of hoofdredacteur zich ertoe brengen de geallieerde bombardementen op de Duitse burgerbevolking als een oorlogsmisdaad te bestempelen of zelfs maar de plausibele verantwoordelijkheid van de VS voor 9/ 11.
Met het ontploffen van de Nord Stream-pijpleidingen, zo lijkt het, werden de oude psychische patronen opnieuw geactiveerd. Men “moet” er niet openlijk over praten, er “mogen” geen onderzoeksresultaten zijn die de VS beschuldigen (die momenteel bijna 40.000 soldaten heeftgestationeerd in Duitsland). De stilte en onderdrukking maakt deel uit van de alliantie die bijna 80 jaar zal duren. Emotioneel is Duitsland kennelijk nog steeds gebonden aan het jaar 1945: de agressor is de “vriend”. Dat moet wel, anders ben je “verloren” en “onbeschermd”. Dit schema zit vast, onbewust in de collectieve psyche gebrand en maakt een neutrale analyse van de situatie en een passende politieke reactie daarop bijna onmogelijk – niet alleen met betrekking tot Nord Stream, maar ook in de oorlog in Oekraïne, die steeds meer een NAVO-oorlog tegen Rusland, wat allesbehalve in het Duitse belang is.