Het gaat wel héél hard numet de hoofddoek BOA. Alhamdoelillah!
Noem mij een boa met een tulband en ik zal u rijkelijk belonen. Een wegens te grote belachelijkheid toch maar hersteld gevalletje ‘Soumission’.
Dan analyseren wij thans, beminde gelovigen, een nieuwsbericht op de NOS-site van het actualiteitenprogramma Nieuwsuur, zoals dat in twee versies tot ons kwam.
Eerst werd het bericht zo geplaatst: „De BOA Bond is kritisch op de beslissing van de gemeente Amsterdam om religieuze uitingen, zoals een keppeltje of tulband, bij boa’s toe te staan.” En toen stond er ineens: „De BOA Bond is kritisch op de beslissing van de gemeente Amsterdam om religieuze uitingen, zoals een keppeltje of hoofddoek, bij boa’s toe te staan.”
Ontdek de verschillen!
Nou ja, het is er slechts eentje natuurlijk: tulband werd hoofddoek. En dat verleidt mij tot het stellen van deze vraag: is hier sprake van een wegens te grote belachelijkheid toch maar hersteld gevalletje ‘Soumission’ (ik verwijs daarmee naar de roman van Michel Houellebecq, waarin de onderwerping aan de islam het thema vormt)?
Het heeft er alle schijn van, al dien ik er wel op te wijzen dat het nog veel erger kan: in het Brusselse parlement werd de Pakistaanse imam Muhammad Ansar Butt in staat gesteld het islamitisch gebed uit te spreken. Dit is géén grap, zeg ik er maar bij, zoals het waarheidsgehalte van het feit dat hij daarna door de Parti Socialiste in het zonnetje werd gezet eveneens honderd procent is.
Kijk, dát is pas Soumission!
Wat geschiedde er ten burele van Nieuwsuur?
Over onderwerping gesproken: ons aller Femke Halsema had in navolging van een aantal andere polderlandse burgemeesters besloten het verzoek van justitieminister Dilan Yesilgöz om religieuze uitingen bij geüniformeerde gemeentelijke ordehandhavers te verbieden naast zich neer te leggen.
Daar is reeds veel over gezegd en geschreven (bijvoorbeeld in een indrukwekkend opiniërend artikel in de T van de Iraanse ervaringsdeskundige Keyvan Shabazi onder de kop ‘Halsema heeft mij mijn Amsterdam afgepakt’). Ik beperk mij daarom tot de Nieuwsuur-berichtgeving over de bezwaren van de BOA Bond en tracht mij in te denken hoe zij tot stand kwam.
Is ook de Nieuwsuur-redactie wellicht in de greep geraakt van de identiteits- en inclusiviteitscultus die zelfs het voltallige NRC-verslaggevingsgilde tot het volgen van een desbetreffende cursus dwong, zoals de nieuwe hoofdredacteur („We kijken nog te veel met een witte mannelijke blik”) watertandend onthulde?
Zo ja, dan kan niet worden uitgesloten dat het bericht, zoals wel meer berichten waarin volgelingen van de religie van de vrede een voorname rol spelen, in eerste instantie werd samengesteld door een stagiaire met een naam als Fatima, die haar geloofsgenoten van dienst dacht te zijn met het vervangen van ‘hoofddoek’ – uiteraard het enige kledingstuk dat Dilan Yesilgöz gealarmeerd door de maatschappelijke ontwikkelingen voor ogen heeft – door ‘tulband’.
Of zou zij misschien Sterre of Hannah heten en was zij zoals zoveel sociaalliberaal en (groen)links angehauchten bevangen door de onbedwingbare wens om als nuttige idioot voor onze islamitische broeders te fungeren?
Noem mij een boa met een tulband en ik zal u rijkelijk belonen.
Het gaat wel héél hard nu.
Alhamdoelillah!