Overwonnen: Italiaanse journaliste geslagen in Franse islamitische ‘No-Go Zone’; Politie geeft slachtoffers de schuld voor het niet naleven van de sharia (video)
De Italiaanse journaliste Eugenia Fiore, die gewond raakte bij een gewelddadige aanval door moslimmannen buiten een moskee in Roubaix, Frankrijk, vertelde de huiveringwekkende woorden van een politieagente op het bureau: “Dat is hun territorium; als je de sluier had gedragen, zou dit waarschijnlijk niet zijn gebeurd.
In oktober vond een tragische terroristische aanslag plaats in Arras, Frankrijk. Mohammed Mogouchkov, een moslimmigrant uit Rusland, vermoordde op brute wijze zijn voormalige leraar, de 57-jarige Dominique Bernard, terwijl hij ‘Allahu Akbar’ riep. Deze gruwelijke jihadaanval trok de aandacht van een Italiaanse nieuwsploeg van het onderzoeksprogramma ‘Fuori dal coro’. Ze besloten Frankrijk te bezoeken om de nasleep te onderzoeken. Hun focus lag op de bredere implicaties van dergelijke aanvallen op de Franse samenleving. Concreet onderzochten ze no-go zones, gebieden die gedomineerd worden door islamitische supremacisten waarover de staat weinig tot geen controle heeft.
Het Italiaanse journalistieke team begon hun onderzoek op de plaats van de aanval, waar ze probeerden de reactie van de gemeenschap vast te leggen. Studenten en ouders, nog steeds aan het bijkomen van het geweld, deelden hun angst voor een nieuwe aanval, wat het gevoel van onveiligheid benadrukte dat in het gebied heerst. Ze uitten ook hun diepe zorgen over het leven in een geïslamiseerd Europa. Alleen al in Frankrijk zijn er meer dan 750 ‘no-go zones’ – wetteloze gebieden waar de staat feitelijk de controle heeft verloren en waar autochtone Fransen, inclusief de politie, steeds meer bang zijn om te komen.
Vervolgens richtten de journalisten hun aandacht op de achtergrond van de terrorist en de omgeving waarin hij leefde. Ze bezochten de westelijke buitenwijken van Arras, waar Mogouchkov en zijn gezin, die in 2014 het bevel hadden gekregen om te worden verdreven, woonden. De buurt, die voornamelijk werd bewoond door islamitische migranten, stond in schril contrast met de verwachtingen van de bemanning over het Franse stadsleven.
Tijdens hun onderzoeksreis waagde de Italiaanse nieuwsploeg zich naar Roubaix, ongeveer 40 kilometer verwijderd van de plaats van de terroristische aanslag. Roubaix wordt berucht erkend als een no-go-zone, en de bemanning werd geconfronteerd met een dramatisch geïslamiseerde omgeving. De transformatie was grimmig; De islamitische dominantie had het gebied een nieuwe vorm gegeven, waardoor het zich distantieerde van zijn Franse wortels en de journalisten zich vervreemd voelden in wat een vertrouwde Europese setting had moeten zijn.
De visuele en culturele verschuiving was onmiddellijk en diepgaand. Vrouwen, volledig gesluierd in strijd met het Franse verbod uit 2010, werden een normaal verschijnsel, wat de nadruk legde op de diepe naleving van de islamitische wet in plaats van de nationale wetgeving. Arabisch, in plaats van Frans, domineerde de gesproken taal, wat de verschuiving van het gebied ten opzichte van de Franse cultuur verder markeerde.
De verkenningstocht van de bemanning bracht hen naar een plaatselijke boekwinkel waar de invloed van islamitische waarden onmiskenbaar was. Kinderboeken, waarvan de gezichten waren gewist om te voldoen aan de sharia-leringen, stonden op de planken, een symbool van de culturele indoctrinatie die binnen de gemeenschap plaatsvindt.
Journaliste Eugenia Fiore gaf inzicht in de mentaliteit die onder de lokale jeugd wordt gecultiveerd. Ze deed verslag van gesprekken met kinderen en presenteerde een verontrustend verhaal: ‘Ik ben een Marokkaan. En ze is een Algerijnse. Ik moet een boek kopen dat me laat zien wat ik wel en niet kan.” Dergelijke uitspraken benadrukten de rigide, religieus gedicteerde kaders waarbinnen deze kinderen worden grootgebracht.
Er werd onthuld dat deze kinderen naar een illegale school gaan, een plaats waar de seculiere onderwijsmandaten van Frankrijk worden genegeerd ten gunste van sharia-onderwijs. Op deze school wordt kinderen geleerd zich te houden aan praktijken zoals verplichte hoofddoeken, het observeren van vijf dagelijkse gebeden en het naleven van sharia-gedrag dat geslachten scheidt en sociale interacties dicteert. Deze vroege indoctrinatie van religieuze moslims die de sharia aanhangen, schetst een zorgwekkend beeld van de segregatie en het culturele isolement binnen Roubaix, een stad in een Europees land en toch zo duidelijk daarvan gescheiden.
De bemanning rapporteerde vervolgens over een moskee in de omgeving, een besluit dat snel escaleerde in geweld. Islamitische mannen die de moskee verlieten, boos omdat niet-moslims op hun grondgebied filmden, confronteerden de journalisten agressief. De islamitische mannen omsingelden hen, eisten de camera en namen hun toevlucht tot fysieke aanvallen. Ondanks pleidooien van onschuld en hulpkreten werden de journalisten geconfronteerd met meedogenloos geweld, waardoor ze gehavend en getraumatiseerd achterbleven.
Eugenia Fiore, een van de verslaggevers die tijdens het incident werd aangevallen, vertelde over de schrijnende ervaring en uitte gevoelens van druk, angst en woede. Ze beschreef het angstaanjagende moment waarop mannen haar omsingelden, haar geslacht negeerden en een wrede aanval lanceerden. De beproeving van Fiore illustreert de escalerende spanningen in de no-go-zones van Frankrijk en de dringende noodzaak voor de autoriteiten om de verslechterende situatie aan te pakken die wordt veroorzaakt door islamitische migranten.
Wat zeer verontrustend is aan deze beproeving is het totale gebrek aan steun van de politie. Ondanks dat ze na de aanval hulp van de politie hadden ingeroepen, werden de journalisten in de steek gelaten. De situatie verslechterde alleen maar toen ze probeerden het incident te melden. In plaats van de nodige steun te ontvangen, kregen zij te maken met de beschuldigingen van de autoriteiten. Een politieagente verklaarde botweg dat ze “hun [islamitische] grondgebied” hadden betreden. Ze insinueerde dat als ze zich aan de sharia-kleding hadden gehouden door zichzelf te bedekken, de aanval voorkomen had kunnen worden.
De reactie van de wetshandhaving is een verontrustende norm binnen de Franse politie met betrekking tot deze islamitische no-go-zones. De politie heeft permanente bevelen om interventies in deze gebieden te vermijden, waardoor ze onder de ongecontroleerde invloed van bendes en radicale imams blijven staan. Als gevolg hiervan zijn deze wijken wetteloze ‘no-go zones’ geworden, waar de Franse wet wordt opgeschort ten gunste van islamitische controle.
De schokkende aanval op de Italiaanse journalisten benadrukt de gevaarlijke omstandigheden waarmee niet-moslims worden geconfronteerd door islamitische supremacisten in heel Frankrijk, vooral in de steeds groter wordende no-go-zones.
Het benadrukt ook de escalerende invloed van de islam in de Franse samenleving, naast het falen en de schijnbare overgave van de autoriteiten. Zoals Fiore treffend zei: “Dit is wat er gebeurt als je voor een moskee filmt.” Dit incident dient als een huiveringwekkende herinnering aan het groeiende gevaar dat de islam in Frankrijk vormt en de dringende noodzaak voor actie om de waarden van de democratie en de vrijheid van meningsuiting in Europa te behouden.