Israël Volledige spectrum zionistische oorlogsvoering

 Israël – Hoewel ze sinds 7 oktober de informatiestrijd op de sociale media hebben gewonnen, moeten de Palestijnen en hun aanhangers eraan werken om de hardnekkige taalparameters te ondermijnen die Israël lange tijd heeft gecultiveerd om zichzelf als slachtoffer, geterroriseerd en rechtvaardig te profileren.

“Hij mobiliseerde de Engelse taal en stuurde die het veld in.”

Dat verklaarde de Britse minister van Buitenlandse Zaken Lord Halifax destijds over de toespraak van de Britse premier Winston Churchill in het Lagerhuis, nadat hij erin slaagde de oppositie van de Conservatieve Partij ervan te overtuigen zich in de oorlog tegen Hitler te mengen.

In een multipolaire wereld waar grote mogendheden wedijveren om de mondiale publieke opinie te beïnvloeden, is taal van het allergrootste belang. “ Woorden zijn tenslotte de bouwstenen van onze psychologie ” en vormen onze perceptie van goed en kwaad, goed en kwaad. 

De informatieoorlog die gaande is, die al tientallen jaren wordt gedomineerd door de westelijke as en zijn enorme, mondiale mediabereik, probeert onze mening over het geopolitieke schaakbord vorm te geven. Het is een strijd die voor iedereen zichtbaar werd op de slagvelden van Syrië, vervolgens werd geïntensiveerd boven Oekraïne, en nu instort vanwege de verbluffend brute militaire aanval van Israël op Gaza en zijn 2,4 miljoen burgers.

“Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen.”

Deze alomtegenwoordige uitdrukking die Israël gebruikte tijdens zijn ruim 75 jaar onderdrukking en bezetting van Palestina dient vaak als een nauwelijks verhulde rechtvaardiging voor zijn onverdedigbare daden. Dit schild tegen aansprakelijkheid voor mensenrechtenschendingen is niet alleen door de Israëlische regering gehanteerd, maar heeft ook weerklank gevonden onder de westerse leiders.

Deze retoriek kreeg opnieuw grip na de door Hamas geleide verzetsoperatie Al-Aqsa Flood op 7 oktober 2023. In de onmiddellijke nasleep daarvan beloofde de Amerikaanse president Joe Biden ervoor te zorgen dat Israël “wat het nodig heeft om zichzelf te verdedigen” heeft   verklaard . Op de zeer zichtbare preekstoel van het Witte Huis heeft hij de Israëlische premier Benjamin Netanyahu verzekerd: “Israël heeft het recht zichzelf en zijn volk te verdedigen, punt uit.”

Soortgelijke gevoelens werden na 7 oktober nagepraat door de Britse premier Rishi Sunak, die  op X postte  dat Israël “een absoluut recht” heeft om zichzelf te verdedigen, gevolgd door een golf van EU-leiders die  zich inspannen om “hun steun te verzekeren  voor Israëls recht om zichzelf te verdedigen, in overeenstemming met het humanitair en internationaal recht.”

Tijdens zijn bezoek aan de bezettingsstaat in november herhaalde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, niet alleen de steun van Washington voor “Israëls recht op zelfverdediging”, maar hij ging zelfs zo ver dat hij zei: “Het is verplicht om dat te doen.”

Het recht om genocide te plegen 

Deze bewering van het “recht om zichzelf te verdedigen” dient als een sleutelcomponent van het taalkundige en conceptuele arsenaal dat wordt gebruikt door de door de VS gesteunde Israëlische regering in bezet Palestina en de bredere West-Aziatische regio.

In een wereld waar verhalen strijden om de dominantie bij het vormgeven van de publieke opinie, kan het belang van terminologie niet genoeg worden benadrukt. Israël heeft op bekwame wijze gebruik gemaakt van taalkundige nuances en strategische ambiguïteit om zijn verhaal over de Palestijnse kwestie naar voren te brengen, hetzij via historisch revisionisme, conflicten uit het verleden of hedendaagse gebeurtenissen zoals de Al-Aqsa zondvloed.

De Cradle-  columnist Sharmine Narwani  schreef  hierover in 2012 en benadrukte de betekenis van ‘publieksdiplomatie’ als een cruciaal instrument in de geopolitiek. “Alles dat een beroep doet op de Holocaust, antisemitisme en de mythen over historische Joodse rechten op het land dat hun door de Almachtige is nagelaten” dienen allemaal om het bestaansrecht van Israël te behouden en zichzelf te verdedigen. 

Dergelijke verhalen verhullen echter de realiteit van de situatie: een machtige bezettingsmacht, gesteund door een supermacht, die het opneemt tegen een inheemse bevolking zonder een conventioneel leger om hen te verdedigen. 

Een oorlog van woorden

Gustave Le Bon, de grondlegger van de massapsychologie, begint in zijn boek  The Psychology of the Masses  met wat hij ‘beelden, woorden en zinsneden’ noemt als een van de directe factoren die bijdragen aan de vorming van de meningen van de massa: 

De massa fascineert hun verbeeldingskracht en wordt geprikkeld door het intelligente en correcte gebruik van passende woorden en zinsneden, en als we ze artistiek en tactvol gebruiken, kunnen ze geheime macht bezitten. Het roept in de ziel van vele massa’s de krachtigste orkaan op, maar weet ze ook te kalmeren. Woorden waarvan de betekenis moeilijk precies te bepalen is, zijn degenen die soms het grootste vermogen hebben om te beïnvloeden en te handelen.

Na het Israëlische offensief op Gaza in 2008 schreef de Republikeinse opiniepeiler en politiek strateeg Dr. Frank Luntz een studie met de titel “ The Israel Project’s 2009 Global Language Dictionary ”, in opdracht van een groep genaamd  The Israel Project  voor gebruik door degenen “die zich in de frontlinie bevinden van de Gazastrook. vechten tegen de mediaoorlog voor Israël.”

In het tweede hoofdstuk, getiteld ‘Glossary of Words That Work’, presenteert Luntz ‘Voor de eerste keer in onze communicatie-inspanningen … een woordenlijst van A tot Z met specifieke woorden, zinsneden en concepten die de kern zouden moeten vormen van elke pro-Israëlische communicatie. poging.” Hier volgen slechts enkele voorbeelden uit zijn verklarende woordenlijst:

Humaniseer raketten: schets een levendig beeld van hoe het leven is in Israëlische gemeenschappen die kwetsbaar zijn voor aanvallen. Ja, noem het aantal raketaanvallen dat heeft plaatsgevonden. Maar vervolg dat meteen met hoe het is om de nachtelijke tocht naar de schuilkelder te maken.

‘Vrede vóór politieke grenzen’: dit is de beste uitdrukking om te bespreken waarom een ​​tweestatenoplossing op dit moment niet realistisch is. Eerst moeten de raketten en de oorlog stoppen. Dan kunnen beide volkeren over politieke grenzen praten.

‘Het RECHT op’: Dit is een sterkere uitdrukking dan ‘verdient.’ Gebruik de uitdrukking vaak, onder meer: ​​de rechten die zowel Israëli’s als Arabieren genieten in Israël, het recht op vrede waar Israëli’s en Palestijnen recht op hebben, en het recht van Israël om zijn burgers te verdedigen tegen raketaanvallen.

Narratieve manipulatie en taalkundige tactieken

Het begrijpen van de historische pogingen om het verhaal rond het ‘Arabisch-Israëlische conflict’ onder controle te krijgen, begint met het ontbreken van een duidelijke definitie of identificatie van de partijen. Deze dubbelzinnigheid maakt manipulatie en flexibiliteit mogelijk bij het definiëren van het probleem. Als gevolg hiervan is een selectie van woordenschat en termen geïdentificeerd die het discours rond de Palestijnse zaak vormgeven.

Grote internationale media en politieke leiders hebben het verzet tegen de bezetting geleidelijk ingekaderd van de historische afschildering als een Arabisch-Israëlisch conflict naar een Palestijns-Israëlisch conflict, om het vervolgens verder te beperken tot een confrontatie tussen  Hamas/Palestijnse Islamitische Jihad en Israël . De westerse pers en de grote media zijn ook voorstander van het gebruik van termen als ‘botsing’ in plaats van ‘Israëlische agressie’ en proberen de moord op Palestijnen te framen als mensen die ‘stierf’ in plaats van ‘gedood’ door Israël.

Deze reductionistische benadering vermindert de complexiteit van het conflict en benadrukt de rol van Israël, terwijl de keuzevrijheid van de tegenpartij wordt geminimaliseerd. Bovendien vervangt overmatig gebruikte terminologie zoals ‘conflict’ meer genuanceerde termen, waardoor het verhaal verder wordt vereenvoudigd.

In lijn met Israëls voortdurende afschildering van zichzelf als slachtoffer, wekt het sympathie op door  de Holocaust te bewapenen  en krijgt het wereldwijd steun door zichzelf als zodanig te positioneren en zijn “legitieme recht op zelfverdediging” te laten gelden. 

Israël en de VS hebben ook  antizionisme met antisemitisme samengevoegd , waarbij kritiek op hun beleid gelijkgesteld wordt met onverdraagzaamheid tegen joden. Deze samensmelting heeft geleid tot beschuldigingen van antisemitisme tegen individuen die Israël bekritiseren, zoals  universiteitsvoorzitters , waardoor een verhaal wordt bestendigd dat intellectuele afwijkende meningen onderdrukt.

De Israëlische media gebruiken ‘aangrijpende’ termen als ‘ neutralisatie ’ om de moord op verzetsstrijders in Gaza en de Westelijke Jordaanoever te beschrijven, waarbij ze taal gebruiken die de emotionele impact op de Palestijnen minimaliseert en een opgeschoonde versie van de gebeurtenissen presenteert en deze tegelijkertijd ontmenselijkt. 

Schrijven en terugvechten 

Het is van cruciaal belang om te erkennen dat het lexicon rond de Palestijnse kwestie en het bredere verzet in de West-Aziatische regio tegen Israël een belangrijke rol speelt bij het vormgeven van verhalen en het collectieve bewustzijn. Dit taalkundige strijdtoneel, dat vaak over het hoofd wordt gezien, is een integraal onderdeel van het begrijpen van de dynamiek van de huidige oorlog en het kader van de gebeurtenissen.

In de nasleep van de Al-Aqsa-overstroming maakte Israël bijvoorbeeld op strategische wijze gebruik van zijn  Hasbara-  apparaat om een ​​specifiek verhaal te propageren. Dit verhaal omvatte de bewering van Israëls “recht op zelfverdediging”, waarbij Israël werd afgeschilderd als een slachtoffer dat zijn daden rechtvaardigde. 

Bovendien noemde Israël individuen die door Hamas werden vastgehouden ‘gijzelaars’ in plaats van ‘gedetineerden’ of ‘gevangenen’, wat hun potentieel gebruik als menselijk schild impliceerde en dodelijke reacties rechtvaardigde. De gedwongen ontheemding van Palestijnen in Gaza werd bestempeld als ‘herpositionering’ of ‘ overdracht ’, een eufemisme dat erop gericht was de ernst van de situatie te bagatelliseren. 

Terwijl Israël zijn militaire acties aanvankelijk ‘grondmanoeuvres’ noemde om de media- en juridische gevolgen te verzachten, omschreef het zijn willekeurige agressie later als een ‘oorlog tegen het terrorisme’ om internationale steun te verwerven. Deze formulering was bedoeld om  Hamas af te schilderen als een terroristische entiteit die verwant is aan ISIS , die een beroep doet op westerse gevoelens en het idee probeert te elimineren dat er onschuldigen in Gaza zijn.

Zoals de As van het Verzet vaak heeft herhaald, wordt deze oorlog op meerdere fronten uitgevochten – niet alleen op het fysieke vlak, maar vooral op het gebied van de online propaganda. Het herstellen van het machtsevenwicht in de informatieoorlog is echter geen gemakkelijke opgave. De strijd om woorden en ideeën is essentieel voor de strijd van Palestijnse verzetsbewegingen en pro-Palestijnse stemmen. De kans om het verhaal volledig om te draaien – nu Israël het lelijkste gezicht van het zionisme in Gaza heeft onthuld – is volledig aangebroken, en de mythe van het Israëlische slachtofferschap moet voor altijd terzijde worden geschoven.