Israël en de verkeerde inschatting van de werkelijkheid

Israël De harde waarheid is dat het Verzet de realiteit van de situatie beter heeft begrepen dan hun westerse tegenhangers.

Op alle fronten is het Israëlische interne paradigma aan het barsten; en extern is het Westen zelf aan het splijten en wordt het een paria op het wereldtoneel. Het expliciet faciliteren door de westerse leiders van een bloedige zuivering van de Palestijnen heeft het oude schrikbeeld van ‘oriëntalisme’ en kolonialisme in de horizon gegrift. En het Westen beweegt zich in de richting van ‘de onaantastbare van de wereld’ (samen met Israël).

Over het geheel genomen lijkt het doel van de Israëlische regering te zijn om samen te komen en vervolgens meerdere spanningen te kanaliseren in een brede militaire escalatie (een grote oorlog) die op de een of andere manier een herstel van de afschrikking zou teweegbrengen. Een dergelijke handelwijze impliceert tegelijkertijd dat Israël dus de westerse pleidooien om op de een of andere manier ‘redelijk’ te handelen de rug zou toekeren.

Het Westen definieert deze ‘redelijkheid’ meestal als Israël dat de hersenschim aanvaardt van een overgang naar ‘normaliteit’ die tot stand komt doordat de Saoedische kroonprins deze schenkt, in ruil voor een berouwvol Israël dat zeven decennia van Joods supremacisme ongedaan maakt (dwz een Palestijnse staat accepteert).

De kernspanning binnen de Westers-Israëlische calculus is dat de VS en de EU zich in één richting bewegen – terug naar de mislukte Oslo-aanpak – terwijl uit peilingen blijkt dat de Joodse kiezers resoluut de andere kant op marcheren.

Uit een recent onderzoek uitgevoerd door het Jerusalem Center for Public Affairs blijkt dat sinds 7 oktober 79% van alle Joodse respondenten tegen de oprichting van een Palestijnse staat volgens de lijnen van 1967 is (68% was vóór 7 oktober tegen); 74% is tegen, zelfs in ruil voor normalisatie met Saoedi-Arabië . En als weerspiegeling van de interne Israëlische kloof: “slechts 24% van de linkse kiezers steunt een [Palestijnse] staat zonder voorwaarden”.

Kortom, terwijl het westerse institutionele leiderschap zich vastklampt aan het krimpende Israëlische seculiere liberale links, bewegen de Israëli’s als geheel (inclusief de jongeren) zich hard naar rechts. Uit een recente peiling van Pew blijkt dat 73% van het Israëlische publiek de militaire reactie in Gaza steunt – hoewel een derde van de Israëli’s klaagde dat deze niet ver genoeg was gegaan . Een groot aantal Israëli’s vindt dat Israël de Gazastrook moet regeren. En Netanyahu haalt, in de nasleep van de arrestatiedreiging van het ICC, Gantz (leider van de Nationale Unie) in qua goedkeuringscijfers.

Het lijkt erop dat de ‘westerse consensus’ deze ongemakkelijke dynamiek liever niet opmerkt.

Bovendien betreft een aparte Israëlische kloof het doel van de oorlog: gaat het om het herstellen van het gevoel van persoonlijke, fysieke veiligheid bij Joodse burgers, dat verloren ging in de nasleep van 7 oktober?

Dat wil zeggen: is het de betekenis van Israël als een schans, een veilige ruimte in een vijandige wereld die wordt hersteld? Of is de huidige strijd er een van het vestigen van een volledig Joods Israël in het ‘Land Israël’ (dat wil zeggen al het land tussen de rivier en de zee) het hoofddoel?

Dit vormt een belangrijke kloof. Degenen die Israël in de eerste plaats zien als de veilige schans waarnaar Joden zouden kunnen vluchten in de nasleep van de Europese holocaust, zijn uiteraard omzichtiger als het gaat om het riskeren van een bredere oorlog (dat wil zeggen met Hezbollah) – een oorlog waarbij de ‘achterkant’ van de burger rechtstreeks zou kunnen worden aangevallen. door het enorme raketarsenaal van Hezbollah. Voor dit kiesdistrict is veiligheid een prioriteit.

Aan de andere kant beschouwt een meerderheid van de Israëli’s het risico van een bredere oorlog als onvermijdelijk – wat door velen zelfs verwelkomd moet worden als het zionistische project zich volledig in het Land van Israël wil vestigen.

Deze realiteit kan voor seculiere westerlingen moeilijk te bevatten zijn, maar 7 oktober heeft de Bijbelse visie in Israël nieuw leven ingeblazen, in plaats van een overdaad aan voorzichtigheid over oorlog of een verlangen naar toenadering tot de Arabische staten aan te wakkeren.

Het punt hier is dat een ‘Nieuwe Onafhankelijkheidsoorlog’ voor het Israëlische publiek kan worden gehouden als de metafysische ‘visie’ van de weg die voor ons ligt, terwijl de Israëlische regering probeert het meer alledaagse pad van het spelen van het lange spel te volgen, wat leidt tot de volledige militaire matrixcontrole over het land tussen de rivier en de zee, en de verwijdering van bevolkingsgroepen die zich niet zullen onderwerpen aan de Smotrich-dispensatie van ‘instemmen of vertrekken’.

Het schisma tussen Israël als een seculiere, post-holocaust ‘veilige ruimte’ en de contrasterende Bijbelse, zionistische visie stelt een grens tussen de twee tijdsgeesten die zowel poreus is als soms overlappend. Niettemin is deze Israëlische kloof doorgedrongen in de Amerikaanse politiek en, op een meer verspreide manier, in het Europese staatsbestel terechtgekomen.

Voor de Joodse diaspora die in het Westen leeft, is het van cruciaal belang dat Israël een veilige plek blijft, omdat, voor zover Israël onveilig wordt, de Joden het gevoel krijgen dat hun eigen persoonlijke onzekerheid verergert, pari passu . In zekere zin is de Israëlische projectie van sterke afschrikking in het Midden-Oosten een ‘paraplu’ die zich ook uitstrekt tot de diaspora. Ze willen rust in de regio. De Bijbelse ‘visie’ heeft een randje dat eerlijk gezegd te polariserend is.

Toch merken juist die machtsstructuren die zich inspannen om het Israëlische sterkeman-paradigma in het westerse bewustzijn in stand te houden, dat hun inspanningen er nu toe neigen de westerse politieke structuren waarvan ze afhankelijk zijn te versnipperen, waardoor belangrijke kiezers, vooral de jongeren, vervreemd raken. Uit een recente opiniepeiling onder 18-24-jarigen in Groot-Brittannië bleek dat een meerderheid (54%) het ermee eens was dat “ de staat Israël niet zou moeten bestaan ”. Slechts 21% was het niet eens met deze stelling.

Het uitoefenen van lobbymacht om westerse gezamenlijke steun voor Israël en zijn afschrikkende doelstellingen af ​​te dwingen – in combinatie met een gebrek aan menselijke empathie voor de Palestijnen – brengt zware verliezen toe aan institutionele leiderschapsstructuren, aangezien onderliggende reguliere partijen in verschillende richtingen uiteenvallen.

De schade wordt verergerd door de ‘realiteitsblinde vlek’ van het westerse vredeskamp. We horen het voortdurend: de enige oplossing is dat twee staten vreedzaam naast elkaar leven volgens de lijnen van 1967 (zoals vastgelegd in resoluties 242 en 338 van de VN-Veiligheidsraad). Behalve in het Westen wordt dezelfde mantra ook gerepeteerd (zoals het vredeskamp ons herinnert) door de Arabische Liga.

Het lijkt zo eenvoudig.

Het is inderdaad ‘eenvoudig’ – maar alleen door het negeren van de realiteit dat een dergelijke Palestijnse staat alleen door middel van geweld – door middel van militair geweld – tot een soeverein ‘wezen’ kan komen .

De realiteit is dat er 750.000 kolonisten zijn die de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem bezetten (en nog eens 25.000 kolonisten die op de Golanhoogvlakte in Syrië wonen). Wie zal ze verwijderen? Israël zal dat niet doen. Ze zullen vechten tot de laatste kolonist; van wie velen fanatiekelingen zijn. Ze werden daar uitgenodigd en daar geplaatst in de jaren na de oorlog van 1973 (grotendeels door opeenvolgende Labour-regeringen), juist om het ontstaan ​​van elke mogelijke Palestijnse staat te belemmeren.

De vraag die degenen die zeggen dat ‘de oplossing eenvoudig is’ – twee staten die in vrede naast elkaar leven – niet beantwoorden: heeft het Westen de wil of de politieke vastberadenheid om met wapengeweld een Palestijnse staat te stichten, tegen de huidige wil van de Palestijnse staat in? een veelheid van Israëliërs?

Het antwoord is onvermijdelijk ‘nee’. Het Westen heeft de ‘wil’ niet – en dan ontstaat het vermoeden dat ze dit in hun hart weten. (Misschien bestaat er een verlangen naar een oplossing, en is er de onrust dat bij gebrek aan ‘rust in Gaza’ de spanningen ook in de diaspora zullen oplopen).

De harde waarheid is dat het Verzet de realiteit van de situatie beter heeft begrepen dan hun westerse tegenhangers: een vermeende Palestijnse staat is pas sinds het Oslo-proces van 1993 op de achtergrond verdwenen, in plaats van ook maar een stap vooruit te zijn gegaan. Waarom heeft het Westen gedurende dertig jaar geen corrigerende maatregelen genomen en zich pas daarna het dilemma herinnerd toen het een crisis werd?

Het Verzet heeft de inherente, onhoudbare tegenstrijdigheid beter ingezien dat het ene volk zich speciale rechten en privileges toe-eigent boven het andere, dat hetzelfde land deelt, en dat een dergelijk scenario niet lang zou kunnen voortduren, zonder de regio uiteen te drijven (getuige van de oorlogen en verwoestingen waarmee het handhaven van het bestaande paradigma heeft al geleid).

De regio ligt aan de rand; en ‘Gebeurtenissen’ kunnen het land op elk moment over die rand duwen, ondanks de inspanningen van regionale actoren om de stapsgewijze beweging op de escalatieladder te controleren. Dit zal waarschijnlijk een lange oorlog worden. En een oplossing zal waarschijnlijk alleen tot stand komen als Israël op de een of andere manier de innerlijke paradigmategenstelling binnen het zionisme onder ogen ziet – en de toekomst anders gaat zien.

En daarvan is nog geen sprake.