Er zijn altijd ‘Influencers‘ geweest.
Ruud Gullit die een peperduur voedingssupplement verkoopt via de televisiereclame, is niet uitgezocht vanwege zijn kennis van zaken. Maar vanwege zijn ‘Influence‘ op de Nederlandse consument. Die ‘bekende kop‘ die ergens op een station over het perron dwaalt, terwijl de reclame ons aanspoort om te investeren in een ‘Brand New Day‘, wat een pensioen-product blijkt te zijn, opgericht door dezelfde mensen die eerder de ‘Binck-Bank‘ het levenslicht lieten zien, is een ‘Influencer‘, en niet de eigenaar van dat beleggingsfonds die je er op aan mag spreken als het mis gaat.
Van mijn kant probeer ik ook ‘Influencer‘ te zijn, zonder dat u mij aan kunt spreken op het resultaat als u mijn tips en aanwijzingen ter harte neemt. Van mijn kant realiseer ik mij dat het een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt om niet ‘zomaar‘ iets te roepen. En ik waak ertegen om u concreet advies te geven. Overigens lenen de terreinen waarop ik mij begeef zich als regel niet voor concreet advies, met gesuggereerde concrete resultaten. Het is veelal meer de hoop dat bepaalde keuzes goed uit zullen pakken.
In mijn geval verdien ik er niets aan als ik u beïnvloed. En ik heb uw stem niet nodig. Ik zou het alleen erg waarderen als de wereld vreedzamer werd, en welvarender, zonder dat dit ten koste gaat van onze habitat als gevolg van de uitputting van grondstoffen, en de vervuiling die vermijdbaar is. Elk van die aspecten is in de ‘uitvoering‘ omstreden, waar iets wat ik accepteer door u wordt afgewezen, en andersom. In mijn geval stel ik daarbij niet mijzelf centraal, en wijs ik niet alle gebruik van grondstoffen, en de vervuiling die ermee samenhangt rigoureus af. Evenmin voel ik mij geroepen om mijn medemens precies voor te schrijven aan welke normen en waarden zij moeten voldoen, alvorens ik bereid ben in vrede met hen samen te leven.
Sterker nog, ik neig ertoe om afstand te nemen van mensen die menen dat ik in ‘hetzelfde team‘ zit, waar ze van de kansel roepen dat ‘wij‘ staan voor ‘Europese Normen en Waarden‘. Want wat zijn dat dan, concreet?
Zoals u weet volg ik inmiddels de politiek beter dan voorheen, met dank aan ‘YouTubers‘ die de moeite nemen om complete ‘vergaderingen‘ te volgen, ook al is er geen hond in geïnteresseerd, getuige de lege vergaderzaal, en die de strijd binnen ‘commissies‘ volgen, om vervolgens een ‘uitsnede‘ van een debat op het internet te plaatsen. Degenen die dat doen zijn zelf niet vrij van politieke voorkeuren, maar ik ben mij de tandjes geschrokken van het niveau van die ‘vergaderingen‘ en ‘commissies‘. Intuïtief denk je, als burger, dat kamerleden en ministers zich tenminste ‘inlezen‘, en dat in debatten met elkaar de feiten en zuiver wetenschappelijke argumenten de doorslag geven, ook al ken je die politici van de ‘treurbuis‘ als handelaren in ‘emo-politiek‘. Dat fenomeen schreef ik altijd toe aan het medium van de televisie, waar er zelden of nooit tijd is voor het ‘uitwerken‘ van een thema. Het mag niet ‘slaapverwekkend‘ worden, want dat is slecht voor de heilige kijkcijfers. Dat het er in de volksvertegenwoordiging soms ‘pittig‘ aan toe gaat, dat was mij bekend, maar wederom dacht ik altijd dat het daar gecalculeerd effectbejag was om het ‘nieuws‘ te halen. Niet dat het hele debat geen seconde boven dat niveau uitgroeide, en er niet zelden eerder nog verder onderuit zakte.
Onbezoldigde ‘Influencers‘, zoals ondergetekende, moet je ook niet blind en doof volgen, maar aan betaalde ‘Influencers‘ moet je eerder nog veel hogere eisen stellen. Okay Ruud, leg uit, jij leent je portret en goede naam aan dat product. Weet je wat je verkoopt? Of heb je geen idee, en zou je het zelf nooit gebruiken, tenzij het gratis was, als tegenprestatie voor dat ‘spotje‘, bovenop de afgesproken vergoeding? Okay Sander Schimmelpenninck, hoe groot is jouw inleg in dat pensioenfonds? Je zal een ‘Influencer‘ niet snel reclame zien maken voor Kukident, of inlegkruisjes. Het is een wisselwerking tussen de ene ‘brand‘ en de andere, waar ‘Influencers‘ die zich verkopen zelf ook een ‘merk‘ zijn. Zoals politici niet persé vertellen wat ze er zelf van vinden of denken, zelfs niet als ze in de Kamer zitten als een ‘eenmensfractie‘.
De tragiek van het fenomeen ‘Influencer‘ is dat al die totaal verknipte idioten die op hun ‘eigen kanaal‘ de meest krankzinnige stunts uithalen, om maar aan de ‘hits‘ en ‘volgers‘ te komen die garant staan voor een inkomen, de hele zaak uit het lood hebben geslagen. Ze mogen zich hebben laten inspireren door de traditionele betaalde ‘Influencer‘, die berekenend te werk gaat, en slechts oog heeft voor het banksaldo van het eigen ‘merk‘, maar het is pathetisch en onwerkelijk. Veel van dat materiaal oefent grote aantrekkingskracht uit op verveelde consumenten, veelal kinderen, op zoek naar uitwassen. Ja, je verdient lekker, maar je bent een ‘Freak‘. Zelfs als je weinig verheffende activiteit ‘volgers‘ genereert, en mensen net zo gek gaan doen als jij, om te laten zien dat ze ‘Erbij Horen‘. Zelfde kleuren. Zelfde kralen. Zelfde schoenen.
Mijn jongste kleindochter vertrouwde mij onlangs toe dat ze later ‘Influencer‘ wilde worden. Dat is in deze tijd een beroep? Ze heeft nog vele jaren voor de boeg voordat ze de knoop door moet hakken waar het haar ‘verdienmodel‘ betreft, maar het komt mij voor dat ouders en scholen er goed aan doen om eens goed na te denken over ‘Influencer‘ als iets waar kinderen zich toe aangetrokken voelen, zoals in het verleden ‘brandweerman‘, ‘politieagent‘, ‘fotomodel‘ of ‘stewardess‘. Ik legde mijn kleindochter uit dat het beslist een goed streven was om creatief en origineel te zijn, maar dat je geen ‘trekpop‘ moest worden van het geld in die context. Iets wat ik ergens in de toekomst nog wel eens zal moeten herhalen, verwacht ik, want zo eenvoudig is het allemaal niet. Je mag een kind het plezier niet ontnemen dat het beleeft aan de ‘lachspiegel‘, wat tegenwoordig met tal van ‘Apps‘ mogelijk is, maar tegen de tijd dat ze volwassen zijn zou je toch willen dat ze het ontgroeid zijn, en streven naar een productief leven.