In Hitler-stijl dreigt Trump “ongedierte uit te roeien” van links

In een verklaring die zaterdag op Trump´s sociale mediaplatform werd geplaatst en die avond in een campagnetoespraak in New Hampshire bedreigde de voormalige Amerikaanse president Donald Trump zijn politieke tegenstanders. Als hij terugkeert naar het Witte Huis, zullen ze moeten vrezen voor hun vrijheid en hun leven; Trump noemde in deze context met name ‘linkse radicale misdadigers die als ongedierte leven’.

In de laatste woorden van een bijna twee uur durende toespraak zei Trump: “Wij beloven dat we de communisten, marxisten, fascisten en linkse misdadigers zullen uitroeien die als ongedierte in ons land leven, die liegen, stelen en bedriegen bij verkiezingen. . Ze zullen alles doen, legaal of illegaal, om Amerika en de Amerikaanse droom te vernietigen.”

Hij verwoordde de werkelijke angst van de Amerikaanse kapitalistische klasse dat haar gevaarlijkste vijand binnen de Verenigde Staten ligt, en niet daarbuiten. “De echte dreiging komt niet van radicaal-rechts. De echte dreiging komt niet van radicaal-rechts maar van radicaal-links en groeit elke dag, elke dag is de dreiging van krachten van buitenaf veel minder beangstigend, gevaarlijk en ernstig dan de dreiging van binnenuit. “Onze dreiging komt van binnenuit”, zei Trump.

Werknemers en jongeren moeten dit als een serieuze waarschuwing beschouwen. Trump, de voormalige president en huidige koploper bij de Republikeinse voorverkiezingen, heeft publiekelijk plannen aangekondigd om een ​​presidentiële dictatuur te vestigen. Delen van de Amerikaanse heersende klasse pleiten voor de oprichting van een fascistische dictatuur, ondanks een groeiende golf van stakingen en massale protesten tegen de oorlog.

In zijn toespraak op Veteranendag gebruikte Trump openlijk de taal van Hitler en dreigde hij zijn vijanden te vernietigen als hij weer aan de macht zou komen. Een aantal commentaren in de reguliere media wijzen op de overeenkomsten tussen zijn toespraken en die van de fascistische leiders van de jaren dertig. 

Een column in de Washington Post citeerde passages uit ‘Mein Kampf’ en hun parallellen in de recente toespraken van Trump, zoals de beschrijving van tegenstanders als ‘ongedierte’, de karakterisering van een bepaalde groep (Joden onder Hitler, migranten onder Trump) als ‘bloedvergieten’. vergiftiging.” Natie en de waarschuwing dat de gevaarlijkste vijand van het land te vinden is binnen socialistisch en communistisch links, en niet daarbuiten.

Geen van deze opmerkingen gaat echter in op het feit dat Trumps toespraken van Hitler geen toeval zijn, maar bewust en opzettelijk worden gedaan. Hij is al heel lang een bewonderaar van deze meest monsterlijke figuur uit de 20e eeuw. Een van zijn ex-vrouwen vertelde een biograaf dat Trump een boek met Hitlers toespraken naast zijn bed bewaarde. Zijn vader Fred was lid van de KKK en stond bekend om zijn nazi-sympathieën, die hij samen met een miljard dollar aan zijn zoon doorgaf.

Zaterdag was niet de eerste keer dat Trump dergelijke opmerkingen maakte. In oktober 2019 verklaarde hij in een toespraak voor een publiek in Minnesota dat grotendeels uit politieagenten bestond, dat zijn politieke tegenstanders zich schuldig hadden gemaakt aan ‘verraad’. Hij dreigde met een ‘burgeroorlog’ en pochte dat hij ‘nog zestien jaar’ in functie zou blijven.

Het hele jaar 2020 zocht Trump naar een excuus om een ​​staatsgreep van het leger en de politie tegen het Amerikaanse volk te lanceren: eerst als reactie op de massale protesten tegen de politiemoord op George Floyd in Minneapolis op 25 mei, en vervolgens toen de kansen groter werden na zijn nederlaag in 2020. de presidentsverkiezingen, om de uitslag van deze verkiezingen ongedaan te maken. 

Na de verkiezingen ontsloeg hij de minister van Defensie die zich had verzet tegen het gebruik van de Insurrection Act om de staat van beleg af te kondigen en installeerde hij loyale stafleden in het Pentagon. Zijn pogingen om aan de macht te blijven culmineerden in de fascistische aanval op het Capitool op 6 januari 2021. Bij deze poging tot staatsgreep slaagden zijn aanhangers er ternauwernood in om vice-president Mike Pence of voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi te arresteren en de machtsoverdracht aan Biden te voorkomen.

Al deze feiten zijn algemeen bekend in het officiële Washington. Ook de burgerlijke media verwijzen er soms naar. Maar wat in dergelijke discussies volledig wordt genegeerd, zijn de fundamentele vragen: wat zegt het over Amerika in 2023 dat een fascistische figuur als Trump zo’n prominente rol speelt in het politieke landschap? 

Hoe is het mogelijk dat een ex-president die nog geen drie jaar geleden probeerde de Grondwet omver te werpen om aan de macht te blijven, de verreikende leidende kandidaat is voor de presidentiële nominatie van de Republikeinse Partij? En dat hij momenteel in veel peilingen wordt gezien als de favoriet om de Democratische president Joe Biden te verslaan bij de verkiezingen van 2024, die over minder dan een jaar plaatsvinden?

De primaire verantwoordelijkheid voor deze stand van zaken ligt bij de Democratische Partij en bij Biden zelf, die de afgelopen drie jaar de ene na de andere concessie aan de Republikeinse Partij heeft gedaan om steun van beide partijen te verwerven voor het centrale doel van de regering-Biden: voorbereiding en Implementatie van een programma van militaire agressie dat de mensheid aan de rand van de Derde Wereldoorlog heeft gebracht.

De belangrijkste beslissing van president Biden kwam een ​​paar dagen na zijn aantreden in het Witte Huis: er mogen geen serieuze pogingen worden ondernomen om Trump en de Republikeinen de schuld te geven van de poging tot politieke staatsgreep van 6 januari of de algemene aanval op de democratische rechten. De transformatie van de Republikeinse Partij in een steeds fascistischere organisatie werd getolereerd en geaccepteerd.

Slechts enkele uren nadat de door Trump geïnspireerde menigte uit het Capitool was verdreven, stemde tweederde van de Republikeinen in het Congres ervoor om Biden niet als winnaar van de verkiezingen van 2020 te kwalificeren. Niettemin heeft Biden herhaaldelijk geprobeerd overeenstemming te bereiken met de Republikeinen in het Congres door middel van concessies op het gebied van binnenlands beleid – op voorwaarde dat zij het anti-Russische beleid steunen. Dit laatste is de politieke focus van de Democratische Partij geweest sinds een pro-NAVO-bende van fascistische sympathisanten de macht greep tijdens de Maidan-staatsgreep van 2014 in Oekraïne.

De door de VS aangestuurde uitbreiding van de NAVO tot aan de Russische grenzen leidde uiteindelijk tot Poetins reactionaire invasie van Oekraïne in 2022. Er is nu sprake van een militaire impasse in het conflict. Het uitbreken van de oorlog tussen Israël en de Gazastrook werd het voorwendsel voor een verdere escalatie van het Amerikaanse militarisme, dit keer tegen Iran en zijn bondgenoten, waaronder Syrië, de Houthi’s in Jemen en Hezbollah in Libanon. 

Er dreigt een regionale oorlog. Het echte doelwit van het Amerikaanse imperialisme is China. De oorlogen in Oekraïne en Gaza zijn slechts bouwstenen voor een nog verschrikkelijker oorlog tussen de Verenigde Staten en China, die het voortbestaan ​​van de mensheid zou bedreigen.

Trump is hardhandig in zijn streven naar dictatuur, maar deze laatste is een uiting van klassenpolitiek en niet van een persoonlijke agenda. De luidruchtige miljardair geeft alleen maar een stem aan bestaande tendensen die ook tot uitdrukking komen in de Democratische Partij. De drang naar oorlog maakt het noodzakelijk om de democratische rechten in eigen land te onderdrukken en de arbeidersklasse te belasten met de kosten van oorlog.

De regering-Biden en de Democraten veroordelen momenteel elke kritiek op de Israëlische regering als antisemitisch en roepen in feite op tot een verbod. De beschuldiging van antisemitisme komt volledig uit de lucht vallen en dient slechts als politieke dekmantel. In werkelijkheid gaan dergelijke argumenten over het aanvallen van het democratische recht van het Amerikaanse volk om kritiek te uiten op het buitenlands beleid van de Amerikaanse regering. Kritiek in tijden van oorlog wordt gebrandmerkt als verraad en gecriminaliseerd.

Uiteindelijk zal de Amerikaanse heersende klasse proberen om te gaan met haar machtigste vijand in eigen land – de arbeidersklasse – met behulp van de methoden die Benjamin Netanyahu momenteel in Gaza gebruikt. Er zullen niet langer ‘rode lijnen’ zijn die de inzet van politie en leger voor repressie in eigen land beperken. De Democratische Partij vertegenwoordigt geen echte oppositie tegen Trump, maar slechts een andere weg naar hetzelfde doel, namelijk autoritair bewind en gewelddadige onderdrukking van democratische rechten.

Voorlopig zijn er meningsverschillen tussen Biden en Trump over de methoden die moeten worden gebruikt om de belangen van de kapitalistische heersende elite te verdedigen. Trump pleit voor het onmiddellijke gebruik van geweld, op het bloedigste niveau. Biden pleit ervoor om op een veiliger manier te vertrouwen op de vakbonden om de klassenstrijd te beperken en te onderdrukken. De Democraten van Biden vertrouwen ook op ‘linkse’ veiligheidskleppen zoals Bernie Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez om de arbeidersklasse politiek te binden aan de Democratische Partij en, via haar, aan het kapitalistische systeem.

Maar deze instrumenten voor het controleren en afleiden van de klassenstrijd worden steeds meer in diskrediet gebracht. Werknemers verzetten zich tegen de vakbonden door de onderhandelingsresultaten van de vakbonden te verwerpen en stakingen af ​​te dwingen. Ze beginnen zich onafhankelijk te organiseren, naar het voorbeeld van de Internationale Arbeidersalliantie van Actiecomités (IWA-RFC), opgericht op initiatief van de mondiale trotskistische beweging.

De Democratische Partij gaat het jaar van de presidentsverkiezingen in met een alom verachte 80-jarige zittende president wiens persoonlijke achteruitgang de toestand van het kapitalistische tweepartijenstelsel als geheel weerspiegelt, en de vermeende hervormingsaanpak van de Democraten in het bijzonder. Miljoenen werkende mensen en jongeren kijken met walging naar het vooruitzicht van een herhaling van de verkiezingscampagne van Biden en Trump. Ze willen een echt alternatief, zoals dat aangeboden door de Socialistische Gelijkheidspartij.