Honderdduizenden immigranten maar wij mogen dood vallen

Als je honderdduizenden immigranten toelaat tot een land, terwijl je al moeite hebt om voldoende voorzieningen te treffen voor de bestaande bevolking, wat verwacht je dan dat daarvan de consequentie is?

Ik verwacht dan dat het gevolg is dat er immigranten, of mensen die in dat land geboren en getogen zijn, in de verdrukking komen, en waarschijnlijk beide groepen. Dus als dat manifest wordt, dan hoef ik niet zo nodig ‘gejank’ op de televisie, en in de krant, en al helemaal geen verspilling van schaarse tijd en middelen om dat fenomeen te ‘onderzoeken’. Je was gewaarschuwd. Je deed het tóch. ‘Deal with it!’

Ander bericht in het ‘nieuws’: Steeds meer ondernemers belonen werknemers die hun eigen gedrag ‘vergroenen’. Ze geven hen vrije dagen als ze met de trein komen, bijvoorbeeld. Om te beginnen is het niet ‘groen’ om een bruinkool gestookt vervoermiddel te kiezen, maar los daarvan: Wat verwacht je dat het met je productie en winstgevendheid doet? Kan je niet schelen? Mooi: ‘Deal with it!’

In Italië gaat de prijs van pasta, meer in het bijzonder de gezonde, ambachtelijk gefabriceerde variant, door het dak. De reden is geen raadsel: Het opdoeken en bemoeilijken van agrarische activiteit, gekoppeld aan het sanctiebeleid tegen de belangrijkste energie-leverancier, als gevolg van politieke keuzes. Een ‘boycot’ van die producten is niet aan de orde als het je niet zint, want die producent kan er niks aan doen. Als je ontevreden bent, boycot dan de politici die verantwoordelijk zijn voor die keuzes. ‘Deal with it!’

Politici die niet weten waar ze het over hebben, en wat er technisch allemaal mogelijk is, bemoeien zich met de luchtvaart op een wijze die gegarandeerd leidt tot spectaculair hogere prijzen, en minder beschikbare vluchten, wat betekent dat de goedkopere reizen ‘uitwijken’ naar luchthavens net over de grens. Daarbij is het voor de bestuurders in dat buurland aantrekkelijk om de overlast zoveel mogelijk te verplaatsen naar het land met de inwoners die niet op hen stemmen, maar wel graag willen blijven reizen.

Aan u de keuze of u de vakantie voortaan doorbrengt in het overvolle eigen land, wat gegarandeerd leidt tot spectaculaire prijsstijgingen van de beperkte faciliteiten daar, lange wachtrijen, en groeiende overlast op nu al overbevolkte locaties en wegen, of dat u de bruinkool-trein, de bruinkool-auto, of uw vertrouwde, op traditionele brandstof lopende auto neemt om die verder afgelegen luchthaven te bereiken, om van daaruit uw vakantiereis aan te vangen naar een bestemming waar u heerlijk tot rust komt.

Dan nog zal uw vakantie spectaculair veel duurder worden, als gevolg van het overheidsbeleid, dat op uw geld aast via accijnzen, parkeergelden en ‘kilometerheffing’ om hun oorlog in Oekraïne (Irak, Syrië, Libië of Afghanistan) gaande te houden. Bent u daar ontevreden over? Stem dan niet op een partij die daar verantwoordelijk voor is. Of anders: ‘Deal with it!’

Er komt een virus voorbij, en het door overheidsbeleid gestripte ‘zorgsysteem’ implodeert, al is er wel ruimte en geld voor lange optochten van artsen en bestuurders die in ‘Talkshows’ en op conferenties leuteren tot je denkt dat ze collectief gek geworden zijn, en helemaal geen idee hebben waar ze mee bezig zijn, terwijl er met geld wordt gesmeten alsof er geen ‘morgen’ is.

Tevens introduceren ze overhaast, zonder de gebruikelijke ‘Checks and Balances’, een vaccin dat niet vaccineert, maar wel schreeuwend duur is, waarbij de bestuurders een contract tekenen waarin expliciet staat dat de producenten niet verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor de gevolgen van het gebruik van dat ongeteste spul.

Als dat vaccin dan niet alleen niet blijkt te vaccineren, maar medici vinden na enige tijd dat het product verantwoordelijk lijkt voor een spectaculaire toename van hartfalen, en andere narigheid, waardoor de ‘oversterfte’ markant toeneemt, dan kun je je kop in het zand steken, of wakker schrikken. Maar: ‘Deal with it!’

Als je op school zit, en je kan het niet bijsloffen, kijk dan om naar een andere opleiding, en kom niet aankakken met een briefje van de arts die je wel wil ‘diagnostiseren’ als ‘lijdend aan deze of gene kwaal’, waardoor je ‘recht hebt’ op meer tijd, en/of een hogere waardering voor onvoldoende prestaties, zodat je op enig moment toch met je ‘diploma’ kan zwaaien, want in je arbeidzame leven daarna blijf je ook achter de feiten aanlopen, en zo maak je je leven er niet aangenamer op. Tenzij je dan weer een werkgever vindt die bereid is je extra vrij te geven als je de bruinkool-trein neemt, zodat je thuis nog kan doen wat je op je werk niet af krijgt, maar is dat leven? ‘Deal with it!’

Door het sanctiebeleid, het stikstofbeleid, het vluchtelingenbeleid, het toeslagenbeleid, het ‘Covid-beleid’, het luchtvaartbeleid, het pensioenbeleid, en het onderwijsbeleid spuit de inflatie omhoog, en dreigt zelfs de Centrale Bank failliet te gaan, verdampen pensioenen, draaien de bruinkoolcentrales overuren, met alle gevolgen voor milieu en klimaat van dien, heeft niemand nog een betaalbare woning, is mobiliteit iets van vroeger, zegt een diploma niks meer, en werkt iedereen als ‘Influencer’, wat een gemankeerd exportproduct is, waar je niet in kunt wonen, wat je niet warm houdt, wat je niet kunt eten, maar samen met de handel in drugs en ‘gebakken lucht’ zwem je in de ‘bitcoins’, die je de illusie van rijkdom verschaffen.

Tot dat de leveranciers van voedsel, energie, en bouwmaterialen, grondstoffen, alsmede essentiële producten die je niet meer zelf produceert, het niet als wettig betaalmiddel accepteren, en de enige die er nog wel waarde aan toekent de overheid is, die er een mooie mogelijkheid in ziet om je te ‘belasten’ tot er geen écht geld meer over is. En dan blijkt de Keizer naakt te paard. ‘Deal with it!’

Onderdeel van mijn arbeidzame leven, na ruime praktijkervaring te hebben opgedaan, was ‘inspecteren’ wat er in de praktijk terecht kwam van het van bovenaf opgelegde beleid. De bedrijfsleiding, en de overheid, hadden er een handje van om de werknemers ‘op de vloer’ te belasten met taken die die werknemers er Godsonmogelijk bij konden hebben. ‘Op papier’ kon het, in de praktijk niet. En dat was geen sprake van onwil. Maar factoren die ‘op kantoor’ buiten beschouwing waren gelaten, maakten het praktisch onuitvoerbaar. Tenzij andere taken werden geschrapt, bijvoorbeeld door te automatiseren, of door taken ‘slimmer’ in te kleden, waardoor routine voor besparing in tijd zorgde. ‘

Inspecteren’ hield derhalve niet in dat je werknemers opjoeg om te doen wat hen was opgedragen, ‘Mars!’, maar om met hen, en de bedrijfsleiding mee te denken over oplossingen, en prioriteiten. Automatiseren is prachtig, maar wat nou als er een storing is? Dan verschuiven de prioriteiten. En dat moet iedereen dan wel helder op het netvlies staan, anders loopt alles in het honderd. ‘Uitvoerenden’ begrijpen dat. Beleidsmakers moet je op gezette tijden met hun gezicht in hun eigen stront duwen om hen zindelijk te krijgen. Liever niet. Maar als het niet ‘goedschiks’ lukt, dan maar ‘kwaadschiks’, voor er ongelukken gebeuren.

Hoe complexer een systeem is, hoe lastiger het is voor een vakkundige ‘Inspecteur’ om te ontdekken waar de zwakke plekken zitten. Sommige systemen die op een natuurlijke wijze ‘gegroeid’ zijn, moet je met zijden handschoentjes benaderen om het kwetsbare evenwicht niet te verstoren. Maar als je dat systeem, zoals een ecologisch evenwicht dat door de eeuwen gegroeid is, verkeerd belast, en het hele systeem stort op een hoop, ga dan niet lopen prutsen om het weer te herstellen, want dat is vergeefse moeite. ‘Deal with it!’

Een ‘Inspecteur’ die geen idee heeft van de werking van het systeem, en die geen zicht heeft op de problemen waar iemand op de werkvloer mee te maken heeft, is waardeloos. Zonde van het geld, en een ‘Sta In De Weg’.

Dat geldt voor een weelde aan gesubsidieerde groepen die zichzelf opwerpen als ‘toezichthouders’, waarbij ze uitgaan van wet- en regelgeving, gemaakt door lieden die er ook al geen verstand van hadden, geadviseerd door schrijftafel-ridders, vergader-tijgers, en weggepromoveerde prutsers, maar bovenal de ‘onderzoekers’ van academische snit, die je nog moet uitleggen wat de voorkant is, en wat de achterkant, en hoe het mogelijk is dat ‘zoiets’ blijft drijven, in de lucht kan blijven, hier groeit, of hoe het kan dat iemand die zoiets heeft meegemaakt nog beter functioneert dan iemand die zijn of haar hele leven ‘gepamperd’ is.

Bescheiden ambities, ‘feedback loops’ inbouwen, en ophouden met knutselen als je zelf niet meer begrijpt waar het toe zal leiden, of als je niet weet of een ‘medicijn’ niet kwalijker is dan de ziekte, redt (de kwaliteit van) mensenlevens. Niet vertrouwen op ‘experts’ die geen garantie durven geven. ‘Deal with it!’ houdt in dat je geen hulp van de overheid mag verwachten, of dat die overheid een andere agenda heeft.