Mark Rutte weg, Wopke Hoekstra weg, Hugo de Jonge weg, Pieter Omtzigt weg, Sigrid Kaag weg. De Binnenhoffer vlakte oogt nu als een verlaten slagveld dat doet denken aan de omgeving van de Somme op 18 november 1916.
Keer ik terug van een korte vakantie in Kopenhagen – een aanrader voor de toerist die een zo snel mogelijk faillissement nastreeft. En wat blijkt? Heeft Poly de oude kastanjeboom in mijn tuin geveld en is het volledige Rutte IV-bos, inclusief de allergrootste woudreus, in de daaropvolgende migratiestorm omver geblazen.
Even leek het erop dat die allergrootste woudreus, Mark Rutte himself dus, net als bij alle voorafgaande politieke stormen overeind was blijven staan en zich dus gewoon weer, omringd door vers aangeplante boompjes, kon opmaken voor een vijfde Haags orkaanseizoen. Maar nee, hij gaat ineens vrijwillig in de hakselaar.
Waar moet het nu heen met ons?
Mark weg, Wopke weg, Hugo weg, Pieter weg, Sigrid weg, zoals zij al bij College Tour had laten doorschemeren. ’Hier scheiden onze wegen’ zei zij daar min of meer. Daarom twijfelde ik in haar geval eerst nog. Zij zei dat al eerder eens in een debat met de allergrootste woudreus en we weten allemaal wat er toen gebeurde: een huwelijk dat net zo succesvol was als dat van actrice Robin Givens met dier tennisleraar Svetovar Marinkovic, die reeds na één dag uit elkaar gingen.
Hoe dan ook aanschouwen wij plots, vooral ten gevolge van de Slag om de Eerste Kamer, een angstaanjagend lege Binnenhoffer vlakte vol geknakte bomen, of gekrenkte zielen zo u wilt, een verlaten slagveld dat doet denken aan de omgeving van de Somme op 18 november 1916.
Onder leiding van welke generaals moeten de stormen van straks in vredesnaam worden gekeerd?
Sweet Caroline, misschien?
Mm, kweenie.
De Jessias en zijn kuikentje?
Ruttes verrassende afscheidsaankondiging, die hun motie van wantrouwen tegen hem overbodig maakte en conform de werkelijkheid reduceerde tot een poging om hun ’sta-in-de-weg’ electoraal alvast te beschadigen, maakte wederom duidelijk dat hij een paar divisies hoger speelt dan zij.
Dat vraaggesprek met het schrikbarend amateuristische duo bij Nieuwsuur was er eentje met de twee spitsen van een vijfde klasse onderbond-ploeg in degradatiegevaar.
Wat vind ik nu erger: het omvallen van mijn oude kastanjeboom of dat van de allergrootste woudreus?
De vraag stellen is ’m beantwoorden, meld ik u hierbij, de afgebroken takken met geprangd gemoed bij elkaar harkend. Bovendien voel ik om de een of andere reden de behoefte te vertellen – wellicht is het mijn aangeboren verzet tegen veranderingen – dat deze Mark Rutte-truc mij doet denken aan een uitspraak van mijn oom Ad, die ooit zijn zuster naar Amsterdam bracht, waarvandaan zij per passagiersschip naar Nieuw-Zeeland zou emigreren.
Het boterde niet tussen die twee, mijn vader vergezelde hen tijdens de rit naar de haven en toen de vrouw daar eindelijk aan boord was gestapt zei die ouwe: „Je bent nu zeker wel blij, hè?”
„Ze is IJmuiden nog niet uit”, antwoordde oom Ad.
Gezien het tempo waarin kabinetsformaties zich plegen te voltrekken is Mark Rutte IJmuiden ook nog lang niet uit.