Het nazi-verleden van prins Bernhard bevesigd

prins bernhard – Het Huis van Oranje heeft van oudsher een stevige band met het jodendom. Van stamvader Guillaume d’Orange, de illustere held uit tal van middeleeuwse sagen die eind achtste, begin negende eeuw tot graaf werd benoemd door Karel de Grote, wordt gemeld dat hij ook tijdens de bloederigste veldslagen de sabbat respecteerde. Willem ‘Haakneus’, zoals hij door de middeleeuwse zangers ook wel werd genoemd, droeg de Leeuw van Juda op zijn wapenschild en werd door tijdgenoten gezien als een directe verwant van de bijbelse koning David.

Bernhard -In de herfst van zijn leven legde deze Willem zich toe op de studie van de kabbala, de mystieke joodse leer over bewustzijnstransformatie. Willems vader Theoderik was volgens de Amerikaanse historicus A. J. Zuckerman zelfs autonoom joods koning in Zuid-Frankrijk, heersend over een soort van religieuze bufferstaat tussen de christelijke Franken en de Moren in Spanje, met de plaats Narbonne als middelpunt.

Die joodse roots van het latere Nederlandse vorstenhuis zijn in de loop der eeuwen enigszins ondergesneeuwd geraakt, maar wat bleef was een grote aanhankelijkheid tussen ‘s lands eerste familie en het jodendom. Wie gaat zoeken in de Bibliotheca Rosenthaliana, de judaicaverzameling die is ondergebracht bij de bibliotheek van de Universiteit van Amsterdam, stuit op talrijke aanhankelijkheidverklaringen van de joodse Nederlanders aan de stadhouders en later de vorsten van de Lage Landen.

Een van die uitgaven heet Oranje en Israel, en is uitgegeven in 1937 – speciaal ter gelegenheid van het huwelijk tussen Juliana en Bernhard. Het is zo’n typisch gelegenheidsboekje, bolstaand van de plechtstatige vreugde die zeker in die tijd nu eenmaal bij zo’n gelegenheid paste.

In het boekje, geschreven door D. S. van Zuiden, wordt bijvoorbeeld op treffende wijze de overtuiging uitgesproken dat de Duitse bruidegom met zijn huwelijk de minzame houding ten opzichte van de joodse burgers die aan Oranje wordt toegedicht zonder enige twijfel zal volgen. Uit het boekwerkje blijkt ook dat er op de dag van de huwelijksplechtigheid in menige sjoel een speciaal gezang ter zegening van het vorstelijke huwelijk werd uitgevoerd.

Die mededelingen krijgen met terugwerkende kracht toch een wat schrille bijklank nu verleden week bekend werd dat dezelfde Bernhard tijdens zijn bruiloft nog ingeschreven stond als lid van de National Sozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP).

Zulks stond te lezen in Het Parool van donderdag 12 oktober, alwaar melding werd gemaakt van een groot conflict ten burele van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie (RIOD), handelend over het boek De affaire-Sanders, geschreven door Riod-medewerkers Gerard Aalders en Coen Hilbrink.

Het boek is een biografie van W. E. Sanders, een van de centrale figuren van het naoorlogs Bureau Nationale Veiligheid, als sociaal-democraat de grote tegenspeler van de katholieke spionnenchef Louis Einthoven. Nu biedt het titanenduel Sander-Einthoven op zich al genoeg stof voor vaderlandse conflicten, maar de angel van het boek zit hem in passages over Bernhard.

Voor het eerst wordt hier melding gemaakt van Bernhards lidmaatschap van de NSDAP, waar hij sinds 1933 zou zijn ingeschreven en waarvan hij in ieder geval tot 1937 lid bleef. De informatie over Bernhards lidmaatschap van de nazi-partij komt uit Amerika, alwaar de ledenlijsten van de NSDAP worden bewaard. De Nederlandse regering zou in 1948 pogingen hebben ondernomen om de naam van de prins van de lijst af te krijgen, aldus Aalders en Hilbrink.

Het zijn gegevens die weer een geheel nieuw licht werpen op leven en werk van de prins. Reeds wisten we van ’s mans lidmaatschap van de Sturm Abteilung (SA) en de Reiter-divisie Schutz Staffel (SS) – die we volgens de prins en zijn apologeten moeten zien als jeugdzonden van een student die zonder al te veel inspanning hogerop wilde komen – nu komt daar ook nog eens het partijlidmaatschap bij. Zo wordt het steeds moeilijker om de vooroorlogse politieke activiteiten van Bernhard als naief en onschuldig te zien. De man die in januari 1937 trouwde met de enige erfgenaam van het Huis van Oranje was toen nog contributiebetalend lid van de NSDAP!

Het roept ook de herinnering op aan het roemruchte incident tijdens het trouwfeest in Den Haag, alwaar het orkest op het laatste moment de opdracht kreeg om het Horst-Wessellied te spelen, het NSDAP- lied bij uitstek. Dirigent Peter van Anrooy weigerde dit, gesteund door enkele leden van het orkest.

Het lied werd niettemin toch ingezet, waarna de familieleden van Bernhard en Juliana allen demonstratief de Hitler-groet brachten. Ook bijna zestig jaar na dato nog altijd een ontluisterend moment, voor eeuwig op foto vastgelegd. Orkestleden die het nazi-lied wel wilden spelen kregen na de oorlog nog koninklijke onderscheidingen ook, in tegenstelling tot de onwilligen.

Het boek van Aalders en Hilbrink voegt weer een dissonante voetnoot toe aan de geschiedenis van het Huis van Oranje- Nassau. En dat een week na de dood van Wim Klinkenberg!
Hoe traumatisch dergelijke feiten nog altijd zijn, blijkt uit de gebeurtenissen bij het Riod. Op aandringen van Piet Steenkamp, de illustere KVP-man die zitting heeft in het bestuur van het Riod, kwam er intern verzet op gang tegen het boek van Aalders en Hilbrink.

Het boek wordt nu een ‘onwetenschappelijke’ methode aangewreven. De auteurs weigeren iedere mededeling aan de pers, evenals het Riod-bestuur, maar ingewijden stellen dat het Riod de uitgave in feite simpelweg niet aandurft. Er zou een uitgave van het boek komen van een andere uitgever, niet aan het Riod gebonden.

Het is het zoveelste staaltje van meten met twee maten waar het Riod inmiddels berucht om is. Wat maakt Willem Aantjes anders dan prins Bernhard, mag men zich afvragen. Een instituut dat is gericht op een zo open mogelijk onderzoek naar het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog, zou op zich geen enkele maatschappelijke geleding onbestudeerd moeten laten. Dat geldt trouwens ook voor de Nederlandse pers, die naar een oude gewoonte weer reageerde met oorverdovend stilzwijgen op de primeur van Het Parool.

Prins Bernhard was lid van nazipartij NSDAP

Een historicus heeft nu onomstotelijk bewezen dat de in 2004 overleden Nederlandse prins Bernhard ooit lid was van Hitlers NSDAP. Bernhard was de man van de vroegere koningin Juliana en grootvader van de huidige koning Willem-Alexander.

Dat prins Bernhard in de jaren dertig aan de universiteit lid was geweest van de NSDAP, daar waren voordien al sterke aanwijzingen voor. In de Verenigde Staten was ooit al een kopie van zijn lidmaatschapskaart boven water gekomen, en er was briefwisseling over het opzeggen van zijn lidmaatschap uit 1936.

Zelf had Bernhard het ontkend, in vrij sterke bewoordingen zelfs. In een interview met de Volkskrant had hij gezegd dat hij met de hand op de Bijbel kon zeggen dat hij nooit een nazi was geweest en nooit een lidmaatschapsbijdrage had betaald.

Maar nu heeft een historicus, Flip Maarschalkerweerd, uit het privéarchief van de prins in het paleis Soestdijk de originele lidmaatschapskaart opgediept. Maarschalkerweerd hield zich sinds de dood van de prins, als directeur van het Koninklijk Huisarchief, bezig met de inventarisering.

Het boek dat Maarschalkerweerd vandaag publiceert, gaat vooral over koningin Wilhelmina, de schoonmoeder van Bernhard. Daarin vermeldt de auteur de vondst van de lidmaatschapskaart als voetnoot. Toch spreekt de Nederlandse pers van een spectaculaire vondst.