Te Midden Van De Toenemende Watercrisis Die Miljarden Mensen Over De Hele Wereld Teistert, Gebruikt Israël Water Als Wapen In Zijn Oorlog Tegen De Palestijnen.
In november 2023 was het al duidelijk dat de Israëlische regering de Palestijnen in Gaza de toegang tot water begon te ontzeggen. ‘Elk uur dat verstrijkt terwijl Israël de voorziening van veilig drinkwater in de Gazastrook verhindert, in schaamteloze schending van het internationaal recht, brengt Gazanen het risico te sterven van dorst en ziekten die verband houden met het gebrek aan veilig drinkwater’, zei Pedro Arrojo. Agudo, speciaal VN-rapporteur voor de mensenrechten op veilig drinkwater en sanitaire voorzieningen.
‘Israël’, zo merkte hij op, ‘moet stoppen met het gebruik van water als oorlogswapen’. Vóór de meest recente aanval van Israël op Gaza was 97 procent van het water in de enige grondwaterlaag aan de kust van Gaza al onveilig voor menselijke consumptie, gebaseerd op de normen van de Wereldgezondheidsorganisatie. In de loop van zijn vele aanvallen heeft Israël het waterzuiveringssysteem van Gaza vrijwel vernietigd en de toegang verhinderd van materialen en chemicaliën die nodig zijn voor reparatie.
Begin oktober 2023 gaven Israëlische functionarissen aan dat zij hun controle over de watersystemen van Gaza zouden gebruiken als middel om een genocide te plegen. Zoals de Israëlische majoor-generaal Ghassan Alian, het hoofd van de Coördinatie van Regeringsactiviteiten in de Gebieden (COGAT), op 10 oktober zei : ‘Menselijke beesten worden dienovereenkomstig aangepakt. Israël heeft een totale blokkade van Gaza ingesteld.
Geen elektriciteit, geen water, alleen schade. Je wilde de hel, je zult de hel krijgen’. Op 19 maart merkte de humanitaire coördinator van de VN voor Palestina, Jamie McGoldrick, op dat Gaza ‘reserveonderdelen voor water- en sanitaire systemen’ nodig had, evenals ‘chemicaliën om water te behandelen’, aangezien het ‘gebrek aan deze cruciale items een van de belangrijkste drijfveren is van de ondervoedingscrisis’. ‘Ondervoedingscrisis’ is één manier om over een hongersnood te praten.
De aanval op Gaza – waarvan de hele bevolking ‘momenteel wordt geconfronteerd met hoge niveaus van acute voedselonzekerheid’, volgens Oxfam en de Integrated Food Security Phase Classification – heeft de tegenstellingen die de wereldbevolking met geweld treffen, verscherpt. Uit een VN- rapport uitgebracht op Wereldwaterdag (22 maart) blijkt dat in 2022 2,2 miljard mensen geen toegang hebben tot veilig beheerd drinkwater, dat vier op de vijf mensen in plattelandsgebieden geen basisdrinkwater hebben, en dat 3,5 miljard mensen beschikken niet over sanitaire voorzieningen.
Als gevolg hiervan sterven elke dag ruim duizend kinderen onder de vijf jaar aan ziekten die verband houden met onvoldoende water, sanitaire voorzieningen en hygiëne. Deze kinderen behoren tot de 1,4 miljoen mensen die jaarlijks sterven als gevolg van deze tekortkomingen.
Het VN-rapport merkt op dat vrouwen en meisjes, aangezien zij de belangrijkste waterverzamelaars zijn, een groter deel van hun tijd besteden aan het vinden van water wanneer de watersystemen verslechteren als gevolg van ontoereikende of niet-bestaande infrastructuur of door droogtes die worden verergerd door de klimaatverandering. Dit heeft geresulteerd in hogere uitval onder meisjes op school.
Een onderzoek uit 2023 van UN Women beschrijft de gevaren van de watercrisis voor vrouwen en meisjes:
Ongelijkheid in de toegang tot veilig drinkwater en sanitaire voorzieningen treft niet iedereen in gelijke mate. De grotere behoefte aan privacy tijdens de menstruatie betekent bijvoorbeeld dat vrouwen, meisjes en andere mensen die menstrueren minder vaak toegang hebben tot gedeelde sanitaire voorzieningen dan mensen die dat niet doen, wat de kans op urineweg- en voortplantingsweginfecties vergroot. Waar veilige faciliteiten niet beschikbaar zijn, zijn de keuzes om faciliteiten te gebruiken vaak beperkt tot zonsopgang en zonsondergang, waardoor risicogroepen worden blootgesteld aan geweld.
Het gebrek aan toegang tot openbare toiletten is op zichzelf een ernstig gevaar voor vrouwen in steden over de hele wereld, zoals Dhaka, Bangladesh, waar er één openbaar toilet is voor elke 200.000 mensen.
De toegang tot drinkwater wordt verder beperkt door de klimaatcatastrofe. Een opwarmende oceaan betekent bijvoorbeeld dat gletsjers smelten, waardoor de zeespiegel stijgt en zout water gemakkelijker ondergrondse grondwaterlagen kan vervuilen. Ondertussen is er, door minder sneeuwval, minder water in de reservoirs, wat betekent dat er minder water te drinken en te gebruiken is voor de landbouw. Zoals het UN Water-rapport laat zien, zien we nu al toenemende droogtes die nu rechtstreeks gevolgen hebben voor ten minste 1,4 miljard mensen.
Volgens de Verenigde Naties ervaart de helft van de wereldbevolking minstens een deel van het jaar ernstige waterschaarste, terwijl een kwart te maken krijgt met ‘extreem hoge’ niveaus van waterschaarste. ‘Klimaatverandering zal naar verwachting de frequentie en ernst van deze verschijnselen doen toenemen, met acute risico’s voor de sociale stabiliteit’, merkt de VN op . De kwestie van sociale stabiliteit is van cruciaal belang, aangezien droogtes tientallen miljoenen mensen tot de vlucht en hongersnood hebben gedwongen .
Klimaatverandering is zeker een belangrijke aanjager van de watercrisis, maar dat geldt ook voor de op regels gebaseerde internationale orde . Het mag kapitalistische regeringen niet worden toegestaan om te wijzen op een ahistorische notie van klimaatverandering als excuus om hun verantwoordelijkheid voor het creëren van de watercrisis te ontlopen. De afgelopen decennia hebben regeringen over de hele wereld bijvoorbeeld nagelaten de afvalwaterzuiveringsinstallaties te moderniseren.
Bijgevolg wordt 42% van het huishoudelijk afvalwater niet goed behandeld , wat schade toebrengt aan ecosystemen en watervoerende lagen. Nog vernietigender is het feit dat slechts 11% van het huishoudelijk en industrieel afvalwater wordt hergebruikt .
Meer investeringen in de behandeling van afvalwater zouden de hoeveelheid vervuiling die in de waterbronnen terechtkomt, verminderen en een betere benutting van het zoete water dat voor ons beschikbaar is op de planeet mogelijk maken.
Er zijn verschillende verstandige beleidsmaatregelen die kunnen worden aangenomen om de watercrisis onmiddellijk aan te pakken, zoals het beleid dat door UN Water is voorgesteld om mangroven en wetlands aan de kust te beschermen; regenwater opvangen; hergebruik afvalwater; en het grondwater beschermen. Maar dit zijn precies het soort beleid waar kapitalistische bedrijven zich tegen verzetten , wier winstmarges worden verbeterd door de vernietiging van de natuur.
In maart 2018 lanceerden we ons tweede dossier , Steden Zonder Water . Het is de moeite waard om na te denken over wat we toen, zes jaar geleden, lieten zien:
Het technische document VI van het Intergouvernementeel Panel over Klimaatverandering ( IPCC, juni 2008 ) gaat over klimaatverandering en water. De wetenschappelijke consensus in dit document is dat de veranderingen in weerpatronen – veroorzaakt door het koolstofintensieve kapitalisme – een negatief effect hebben op de watercyclus. Gebieden waar meer regen valt, zien mogelijk niet meer grondwater vanwege de snelheid van de regen, waardoor een snelle verplaatsing van water naar de oceanen ontstaat.
Dergelijke snelle regenval vult de aquifers (natuurlijke waterbronnen) niet aan, en laat ook niet toe dat water door mensen wordt opgeslagen. De wetenschappers voorspellen ook hogere droogtepercentages in regio’s zoals het Middellandse Zeegebied en zuidelijk Afrika. Het is dit technische rapport dat het cijfer naar voren brengt dat meer dan een miljard mensen te lijden zullen hebben onder waterschaarste.
De afgelopen tien jaar heeft het Milieuprogramma van de Verenigde Naties gewaarschuwd voor de groei van een waterintensieve levensstijl en voor watervervuiling. Beide – levensstijlen en vervuiling – zijn gevolgen van de verspreiding van kapitalistische sociale verhoudingen en kapitalistische productiemechanismen over de hele planeet. Wat levensstijlgebruik betreft, verbruikt de gemiddelde inwoner van de Verenigde Staten tussen de 300 en 600 liter water per dag.
Dit is een misleidend cijfer. Het betekent niet dat mensen zulke grote hoeveelheden water consumeren. Een groot deel van dit water wordt gebruikt door de waterintensieve landbouw en door de waterintensieve industriële productie, inclusief de energieproductie. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) adviseert per persoon een gebruik van 20 liter water per dag voor basishygiëne en voedselbereiding. De kloof tussen de twee is niet toevallig.
Het gaat over een waterintensieve levensstijl – het gebruik van wasmachines en vaatwassers, het wassen van auto’s en het besproeien van tuinen, maar ook over het gebruik van water door fabrieken en bio-industrie.
Watervervuiling is een ernstig probleem. In Esquel, Argentinië, zagen de mensen dat de verontreinigingen uit de goudwinning van bedrijven hun drinkwater verwoestten. ‘Water is meer waard dan goud’ ( El agua vale más que el oro ), zeiden ze.
Meedogenloze technieken van winning door mijnbouwbedrijven (door gebruik van cyanide) en teelt door de landbouwindustrie (door gebruik van meststoffen en pesticiden) hebben reservoirs met schoon water verwoest. Hun blauwe goud, zeggen de mensen van Esquel, is belangrijker dan echt goud. In 2003 hielden ze een openbare bijeenkomst waarin ze hun recht op hun water lieten gelden, tegen de belangen van de particuliere bedrijven in.
Het is de moeite waard om erop te wijzen dat de hoeveelheid water die nodig zou zijn om 4,7 miljard mensen te onderhouden volgens het dagelijkse minimum van de WHO 9,5 miljard liter zou zijn – de exacte hoeveelheid die elke dag wordt gebruikt om de golfbanen van de wereld water te geven. Het water dat bijvoorbeeld door 60.000 dorpen in Thailand wordt gebruikt, wordt gebruikt om één golfbaan in Thailand van water te voorzien. Dit zijn de prioriteiten van ons huidige systeem.
Met andere woorden: het besproeien van golfbanen is belangrijker dan het voorzien van leidingwater voor de duizend kinderen onder de vijf jaar die elke dag sterven als gevolg van watergebrek. Dat zijn de waarden van het kapitalistische systeem.