Banken beëindigen de rekeningen van impopulaire journalisten, activisten en bedrijven. Dit is nu het dagelijks leven in Duitsland. Deze aanpak is niet de gril van de banken. Het beschikt over een systeem en maakt deel uit van een complex apparaat voor het op één lijn brengen van de publieke opinie.
De term ‘debanking’ verwijst naar de beëindiging van bankrekeningen van politiek impopulaire of opvallende klanten. Dergelijke beëindigingen van accounts van particulieren of bedrijven zijn nu gemeengoed zonder dat het publiek er kennis van neemt. Voor de getroffenen is het verlies van hun bankrekening niet alleen vervelend, maar bedreigt het vaak ook hun bestaan. Het doel van deze maatregel is blijkbaar om afwijkende stemmen het zwijgen op te leggen.
De getroffenen
Een paar dagen geleden publiceerde het tijdschrift Freilich , dat zichzelf omschrijft als liberaal-conservatief, een tweedelig artikel dat licht probeert te werpen op het fenomeen en de achtergronden ervan. Het tijdschrift beschrijft ‘debanking’ als ‘een van de scherpste wapens van het wakkere establishment’. De voormalige woordvoerder van de Oostenrijkse Identitaire Beweging, Martin Sellner, de AfD-voorzitter Tino Chrupalla en de rechtse uitgever Götz Kubitschek behoren tot degenen die als prominente slachtoffers worden genoemd.
Sellner staat dus op “rekeningnummer 77”. Chrupalla legde pas in september in een talkshow uit dat de Postbank zijn rekening had opgezegd, zonder dat dit enige verontwaardiging veroorzaakte bij de moderator of de andere gasten. Al in 2005 moest de uitgeverij van Kubitschek alle abonnees van het eigen tijdschrift Sezession schriftelijk informeren over nieuwe bankgegevens.
In tegenstelling tot wat in het artikel wordt getoond, zijn het echter niet alleen rechtse activisten, journalisten en media die het doelwit zijn van ‘debanking’. Ook RT DE Productions GmbH heeft tijdens haar bestaan herhaaldelijk haar zakelijke accounts laten opzeggen. Volksbank Pirna kwam onlangs onder druk van de media te staan omdat de Alliantie Sahra Wagenknecht en het mediaportaal Apolut daar rekeningen hebben.
Actoren en mechanismen op de achtergrond
Wat echt interessant wordt, zijn de mechanismen achter het beëindigen van accounts, beschreven en gesuggereerd in het Freilich- artikel. Het kan als vanzelfsprekend worden beschouwd dat de slachtoffers van “debanking” het onderwerp zijn en waren van de belangen van de geheime diensten. Maar ook door de staat gelieerde en door de staat gefinancierde niet-gouvernementele organisaties zijn relevant, omdat zij een centrale rol spelen bij het onderzoeken, labelen en belasteren van onaangename meningen.
De “Amadeu Antonio Foundation” met haar portaal Belltower News wordt uitdrukkelijk genoemd . Het “Zentrum Liberale Moderne”, dat niet in het artikel wordt genoemd en dicht bij de Groenen staat, en de Berlijnse organisatie CeMAS handelen op soortgelijke wijze. In sommige gevallen benaderen de organisaties banken rechtstreeks om hen ervan te overtuigen de rekeningen van politiek impopulaire mensen te sluiten. Sellner vertelde Freilich ook dat hij “links-extremistische stichtingen en NGO’s” vermoedde die door de staat werden gefinancierd achter zijn “debanking”.
“Charter van Diversiteit”
Freilich vermoedt dat een ideologisch voertuig voor het integreren van bedrijven in censuurmechanismen het ‘ Diversity Charter ’ is, een vereniging van bedrijven die sinds 2006 vriendelijk wordt gesteund door de federale overheid met als doel ‘diversiteit’ en ‘diversiteit’ in de wereld van werk. Tot de oprichters van de vereniging behoren bedrijven als Daimler, Deutsche Bank en Deutsche Telekom. De genoemde ‘waarden’ zijn niet alleen relevant voor het personeelsbeleid van de betrokken bedrijven, maar ook voor de leveranciers – het artikel verwijst naar de Gedragscode voor Leveranciers van Deutsche Telekom .
Oriëntatie op deze “waarden” zal waarschijnlijk ook een rol spelen bij de klantenselectie. Deutsche Bank heeft de aandacht getrokken door de rekeningen van ongewenste klanten te beëindigen, net als de Postbank, die er deel van uitmaakt. En deze aanpak beperkt zich niet tot bankrekeningen. Het is ook bekend dat Telekom contracten heeft opgezegd met klanten die het niet leuk vindt.
Censuur uitbesteed aan particuliere actoren
Het artikel gaat gedetailleerd in op de wettigheid van accountbeëindiging. Het Federale Hof van Justitie (BGH) oordeelde in een dergelijke zaak tien jaar geleden in het voordeel van de bank en verwees naar de contractvrijheid. Artikel 3 van de Basiswet, met zijn verbod op discriminatie op grond van politieke opvattingen, is niet van toepassing in het privaatrecht. De auteur wijst er ook op dat het verbod op discriminatie van politieke opvattingen geen rol lijkt te spelen voor het federale antidiscriminatiebureau.
Overheidsinstanties benadrukken doorgaans dat zij niets te maken hebben met het beëindigen van accounts. Dit is echter op zijn best alleen formeel correct, omdat, zoals we hebben gezien, de structuren erachter worden ondersteund en gefinancierd. De voor de hand liggende conclusie is uiteraard dat de staat de weg vrijmaakt voor ‘debanking’. Je zou ook kunnen zeggen dat de federale overheid de bestraffing van afwijkende meningen uitbesteedt aan particuliere actoren.
‘Debanking’ is daarom een belangrijk instrument om kritische meningen te onderdrukken en de vrijheid van meningsuiting te beperken. Het staat naast het directe verbod op kritische stemmen (zoals in het geval van RT DE en Sputnik ), de censuur van sociale netwerken onder het mom van de strijd tegen desinformatie en directe juridische stappen tegen critici – bijvoorbeeld door middel van avontuurlijk gerechtvaardigde strafbevelen.
In dit verband moet opnieuw worden verwezen naar de zaak van blogger Hadmut Danisch. Er werd een strafrechtelijk bevel ingediend tegen Danisch wegens “het beledigen van publieke figuren” omdat hij leider van de Groene Partij Ricarda Lang dik had genoemd. Deutsche Bank heeft daarop zonder opgaaf van redenen zijn donatierekening beëindigd.
De blogger uitte het vermoeden dat de strafrechtelijke procedure alleen maar werd georganiseerd om toegang te krijgen tot zijn accountgegevens en die van zijn donateurs, en sprak over een netwerk van groene structuren bij ngo’s, de rechterlijke macht, de politie en diensten die hem probeerden ‘neer te schieten’ met behulp van illegale middelen..