Voordat Rusland Oekraïne binnenviel, waren deze Azov-bataljon strijders neonazi’s. Dat zijn ze nog steeds.
VLadimir Poetins invasie van Oekraïne in februari 2022 heeft al geleid tot miljoenen verliezers – waarvan de belangrijkste de burgers zijn die zijn gemarteld, vermoord, gedwongen vluchtelingen te worden, of gedwongen zijn hun dagen door te brengen met het zorgen maken over dierbaren die tegen Rusland vechten.
Maar er zijn ook winnaars: de neofascisten van wie de oorlog van Poetin helden heeft gemaakt.
Zeven jaar lang hebben westerse instellingen gewaarschuwd voor de Oekraïense Azov-beweging, die in 2014 begon als een neo-nazi-paramilitaire groep en berucht werd vanwege de wereldwijde rekrutering van extremisten.
Toen kwam de Russische invasie. Binnen enkele maanden werden Azov-strijders in het Congres en op Stanford University in het zonnetje gezet . MSNBC zwijmde over een Oekraïense soldaat wiens Twitter-account overstroomde met neonazistische beelden. Facebook nam de verbluffende beslissing om berichten toe te staan waarin het Azov-bataljon werd geprezen, ook al gaf het bedrijf toe dat het een haatgroep was.
Deze normalisatie van de blanke suprematie was van de ene op de andere dag mogelijk omdat westerse instellingen, gedreven door een ijver om al het negatieve over onze Oekraïense bondgenoten te negeren, besloten dat een neonazistische militaire formatie in een door oorlog verscheurde natie plotseling en op wonderbaarlijke wijze was opgehouden neonazi te zijn.
Maar de waarheid is dat dit een gemakkelijk te ontkrachten fantasie is, verzonnen door een handjevol propagandisten. Toch hebben de westerse media hun onwaarheden herhaald met een veronachtzaming van de basisprincipes van de journalistiek die zich voorbij de mist van de oorlog uitstrekken naar het rijk van opzettelijke blindheid.
Ons witwassen van Azov vindt plaats te midden van een dodelijke golf van blanke suprematie die zich uitstrekt van Nieuw-Zeeland tot Buffalo, New York. Dat maakt dit een verhaal over meer dan alleen Oekraïne. Het gaat over het diepste cynisme dat niets uitmaakt, dat zo’n driehonderd neonazi’s in poloshirts schreeuwt en toch
een brigade van door de strijd geharde extremisten omarmt. Het gaat erom te waarschuwen dat blanke suprematie – vooral nadat deze door Donald Trump en Fox News is mainstream geworden – een existentiële bedreiging voor onze samenleving vormt, terwijl tegelijkertijd duidelijk wordt gemaakt dat er enkele uitsluitingen van toepassing zijn.
Het gaat over ‘goede mensen aan beide kanten’.
VAN STRAATBENDE TOT EEN CENTRUM VAN WITTE SUPREMATIE
Azov werd geboren kort na de opstand van 2014 die de pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, afzette. Deze gebeurtenissen veroorzaakten een tegenopstand van door Rusland gesteunde separatisten in de oostelijke regio’s van Oekraïne, die Janoekovitsj steunden.
Het werd al snel duidelijk dat het Oekraïense leger ernstig was aangetast door tientallen jaren van corruptie, waardoor de nieuwe regering moeite had om de rebellen te bestrijden. In die leegte stapten extreemrechtse groepen op die vrijwillige bataljons vormden om voor Kiev te vechten. Een van deze groepen, ontstaan uit de neo-nazi-bende Patriot of Ukraine, verwierf bekendheid door te helpen de controle van de Oekraïense regering over de stad Marioepol, een haven aan de Zee van Azov, te herstellen. Het werd bekend als het Azov-bataljon.
Azovs tactiek en ideologie waren precies wat je zou verwachten van een paramilitair element gevormd door neonazi’s. Het insigne bevat populaire neonazistische symbolen: de Wolfsangel (een dubbele runenhaak) en het Sonnenrad (zonnewiel). Sindsdien is de eenheid berucht geworden vanwege de martelingen en de agressieve rekrutering van blanke supremacisten van over de hele wereld.
In november 2014 probeerde Kiev de controle over het Azov-bataljon te krijgen door het in de regering op te nemen. Azov werd een regiment in de Nationale Garde van Oekraïne, waardoor het een potentiële directe ontvanger van Amerikaanse hulp werd. Het vooruitzicht dat georganiseerde blanke fanatici door de VS zouden worden geholpen, kwam al snel onder de aandacht van het Congres, waar wetgevers probeerden het Pentagon te verbieden om met Azov samen te werken, hoewel ze daar uiteindelijk niet in slaagden. Later, in 2018 , werd er een verbod aangenomen op het verlenen van Amerikaanse militaire hulp aan het Azov-regiment.
Ook de media voerden de controle op. “Vrijwillige Oekraïense eenheid omvat nazi’s”, meldde USA Today in maart 2015. The Daily Beast volgde met een stuk met de titel “Hoeveel neo-nazi’s steunen de VS in Oekraïne?”
Patriot of Ukraine – de bende waarvan de leden de oorspronkelijke kern van het Azov-bataljon vormden – heeft altijd geopolitieke ambities gehad. De leider, Andriy Biletsky, de eerste commandant van Azov, profiteerde van zijn bekendheid door politieke en straatspieren te ontwikkelen voor het merk Azov. Het regiment werd al snel slechts een onderdeel van een veel grotere entiteit: de Azov-beweging.
In 2016 richtte Biletsky, die toen het regiment had verlaten, de extreemrechtse Nationale Korpspartij op, onder leiding van Azov-veteranen. Oekraïne wemelt, ondanks de leugens van Poetin, niet van de fascisten, wat de reden is dat het Nationale Korps belabberd heeft gepresteerd bij de verkiezingen. Waar het wel succes boekte, was het mondiale netwerken met extremisten.
Azov begon neonazistische concerten en sporttoernooien te sponsoren die radicalen aantrokken: in 2018 arresteerde de FBI blanke supremacisten uit Californië die een ontmoeting hadden gehad met een lid van de Azov-beweging.
In 2021 was de positie van de Azov-beweging als vooraanstaand centrum van transnationale blanke suprematie stevig verankerd. Het werd gevolgd door onderzoekers; de strijders van het Congres mochten geen militaire hulp ontvangen; en het werd van Facebook getrapt. Het ministerie van Buitenlandse Zaken noemde zijn politieke vleugel een ‘nationalistische haatgroep’. Journalisten maakten de rekrutering van strijders van Zweden tot Australië bekend.
Toen kwam de Russische invasie. Binnen enkele maanden waren veel van deze zelfde instellingen verwikkeld in een Orwelliaanse stormloop om het Westen ervan te overtuigen dat het Oekraïense neonazistische regiment plotseling geen probleem meer was.
Het was niet mooi. In 2018 had The Guardian een artikel gepubliceerd met de titel ‘Neo-nazi-groepen rekruteren Britten om te vechten in Oekraïne’, waarin het Azov-regiment ‘een beruchte Oekraïense fascistische militie’ werd genoemd. Nog in november 2020 noemde The Guardian Azov een ‘neo-nazi-extremistische beweging’.
Maar in februari 2023 verzekerde The Guardian de lezers dat de strijders van Azov “nu de verdediging van Marioepol leiden, waarbij ze volhouden dat ze hun vroegere twijfelachtige politiek hebben laten varen en snel Oekraïense helden zijn geworden. ” De campagne die vermoedelijk Britse extreemrechtse activisten had gerekruteerd, behoorde nu tot het verleden.
De BBC was een van de eersten die voor Azov waarschuwde en bekritiseerde Kiev in 2014 omdat het een groep negeerde die ‘drie nazi-symbolen op zijn insignes draagt’. In een rapport uit 2018 werd melding gemaakt van Azovs “goedgevestigde banden met extreemrechts.”
Kort na de invasie van Poetin begon de BBC echter te beweren dat, hoewel ze “voor Rusland neonazi’s zijn en hun oorsprong in een neonazigroep ligt”, het Azov-regiment door Moskou “ten onrechte als nazi werd afgeschilderd”.
Ondertussen had het Duitse staatsbedrijf Deutsche Welle slechts drie maanden na de invasie nodig om Azov niet langer een “neo-nazi-vrijwilligersregiment” te noemen , maar te zeggen dat het “door Rusland ervan werd beschuldigd een neonazistisch verleden te hebben”. Volgens deze logica waren de eerdere berichtgeving over Azov van de BBC en Deutsche Welle leugens, verzonnen door het Kremlin.
Er zit een kern van waarheid in de beschuldigingen dat Azov slechts een Russische boeman is. Het Kremlin en de neonazi’s in Oekraïne hebben een symbiotische relatie die de kern van deze oorlog raakt: Poetin had een voorwendsel nodig om zijn illegale invasie te rechtvaardigen; daarvoor wendde hij zich tot Azov. Moskou greep het bestaan van Azov aan om heel Oekraïne af te schilderen als een beerput van het fascisme die behoefte had aan ‘denazificatie’. Azov is de spil in het verhaal van Poetin; zonder Azov is zijn excuus voor de oorlog verdwenen.
Op hun beurt hebben de verdedigers van Azov geprofiteerd van de obsessie van Rusland door te impliceren dat iedereen die de groep bekritiseert een Poetin-apoloog is. Moskou en Azov gebruiken elkaar om het onverdedigbare te verdedigen: voor Rusland is het acceptabel om een soeverein land binnen te vallen om de neonazi’s te bestrijden; voor het Westen is het gepast om neonazi’s te verheerlijken omdat ze tegen Rusland vechten.
UIT MET HET OUDE, IN MET HET OUDE
Het probleem met het volhouden dat Azovs neonazisme slechts een Russische leugen is, is de overvloed aan bewijsmateriaal dat het tegendeel beweert. Zeven jaar aan westerse artikelen over de aard van de groep was te veel om te negeren. Dit liet de witwassers van Azov achter met de weinig benijdenswaardige taak om een kom-tot-Jezus-verhaal in elkaar te zetten waarin Azov begon als een neonazistische paramilitaire groepering, maar op de een of andere manier vóór 2022 de dwaling van zijn handelwijze inzag.
Het verhaal dat naar voren kwam gaat als volgt: (a) De deradicalisering van Azov begon nadat het zich had aangesloten bij de Nationale Garde van Oekraïne – na verloop van tijd werden Biletsky en andere veteranen van het bataljon van 2014 eruit gefilterd, wat impliceert dat de nieuwe leiding neonazi-vrij is; (b) ja, er zijn nog een paar neonazi’s over in het Nationale Korps, de politieke partij van Azov; maar (c) dat doet er niet toe, omdat het Azov-regiment – later een brigade – zich al lang geleden heeft afgescheiden van het Nationale Korps, wat weinig meer is dan een marginale politieke bijzaak.
Deze gespreksonderwerpen werden gepropageerd door Kiev, Azov en een handvol deskundigen die citaten van de ene journalist aan de andere verstrekten; de pers publiceerde op haar beurt artikelen waarin deze beweringen als feiten werden gerapporteerd. Bij het lezen van deze stukken valt al snel de afwezigheid van bewijs op. Het ‘Azov is gedenazificeerd’-verhaal wordt gepresenteerd als geverifieerde waarheid, vaak met behulp van citaten van dezelfde paar experts die het ook beweren zonder bewijs te leveren.
Daar is een reden voor: het geheel bestaat uit gemakkelijk weerlegbare onwaarheden.
Neem het idee dat Azov werd gederadicaliseerd nadat hij zich in november 2014 bij de Nationale Garde had aangesloten. Dit negeert het feit dat westerse media het neonazisme van Azov de komende zeven jaar, tot en met 2021, routinematig documenteerden.
Welke hervormingsinvloed Kiev ook te bieden had, werkte duidelijk niet: Azov ging door met het rekruteren van blanke supremacisten, en in 2016 werd het land door mensenrechtenorganisaties beschuldigd van het plegen van oorlogsmisdaden – het enige verschil was dat het dat na 2014 deed als onderdeel van een door de NAVO opgeleide strijdmacht.
De volgende is de leugen dat Azov zichzelf heeft gedenazificeerd door veteranen van het oorspronkelijke neonazi-bataljon uit 2014 overboord te gooien – een bewering die werd herhaald door Reuters, The Financial Times , de AP, The Jerusalem Post en anderen rond de lente van 2022, toen het regiment onder bevel stond. door Denys Prokopenko en zijn plaatsvervanger , Svyatoslav Palamar.
Het probleem is dat zowel Prokopenko als Palamar al leden van Azov waren vanaf 2014. De eenheid zou geleid worden door nieuw bloed, maar stond feitelijk onder bevel van veteranen uit het extreemrechtse begin.
De neo-nazi-wortels van Palamar reiken nog verder terug: hij behoorde tot de bende Patriot van Oekraïne die Azov vormde. Toch haalden de AP en Haaretz allebei aan dat Palamar het extremisme van Azov bagatelliseerde, terwijl hij niets rapporteerde over zijn verleden bij Patriot of Ukraine.
Prokopenko kwam op zijn beurt voort uit de White Boys Club , superfans van het voetbalteam Dynamo Kiev (extreemrechtse groepen georganiseerd rond voetbalteams zijn gebruikelijk in heel Europa), die hem vierden toen hij in oktober 2022 een onderscheiding kreeg. De Facebook-posts van de groep bevatten doorgaans uitdrukkingen als “100% White” en “88” (code voor “Heil Hitler”), lof voor daders van de Holocaust en Waffen-SS- insignes .
Tijdens zijn verblijf in Azov heette het peloton van Prokopenko onofficieel de Borodach-divisie . Het insigne was de Totenkopf , het ontwerp met schedel en gekruiste beenderen dat door de SS werd gebruikt en dat een populair neonazi-symbool is geworden. (De versie van Azov voegde wat fascistische eigenzinnigheid toe door de schedel een baard en hipster-snor te geven.)
De huidige waarnemend commandant van Azov – die in juni 2022 het roer overnam, nadat Prokopenko zich had overgegeven aan de Russische strijdkrachten – is ook een originele Azov-veteraan.
Maar dat is slechts de eerste Azovbrigade. Het afgelopen jaar heeft de beweging nieuwe formaties voortgebracht onder leiding van extremisten.
MEER KOPPEN VOOR DE HYDRA
In februari 2022, toen Russische tanks door het land raasden, begon Oekraïne territoriale verdedigingstroepen (TDF’s) te activeren, militie-eenheden gevestigd in steden. Prominente daarvan waren onder meer Azov-uitlopers in Kiev, Dnipro en Sumy, die uiteindelijk werden samengevoegd. Tegenwoordig telt de Azov-beweging twee brigades: de eerste in de Nationale Garde en de onlangs opgerichte in het leger.
Maksym Zhorin, een Azov TDF-commandant in Kiev, een veteraan van het bataljon van 2014 en leider in het Nationale Korps (de extreemrechtse partij van Azov, waarvan de westerse media ons verzekeren dat deze is gescheiden van de militaire eenheden), werkte nauw samen met Biletsky.
Rodion Kudryashev, de plaatsvervangend commandant van de legerbrigade van Azov, is ook een veteraan uit 2014 en leider van het Nationale Korps; hij zegt dat Biletsky de eerste persoon is tot wie hij zich wendt voor begeleiding. Denys Sokur, een commandant van het Azov SSO-regiment, leidde voorheen de Sumy-afdeling van het Nationale Korps.
Dmytro Kukharchuk, een van de belangrijkste commandanten van de legerbrigade van Azov (hij voert het bevel over het tweede bataljon van de eenheid), is een andere veteraan uit 2014 die Biletsky aanbidt en is gefotografeerd met een T-shirt van de Reconquista Club, een nauwelijks verhulde verwijzing naar de blanke supremacist beweging om Europa te ‘heroveren’.
Azov leidt zijn eigen militaire school, een voorbeeld van de enorme autonomie die Kiev de beweging verleent. De commandant, Kyrylo Berkal, is ook een veteraan uit 2014 wiens sociale media nazi-symbolen bevatten .
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van militaire eenheden van Azov onder bevel van veteranen van het oorspronkelijke neonazistische bataljon en/of leiders van het Nationale Korps. Tot zover de denazificatie.
NEONAZI-BRIGADE CONTROLEERT ZIJN WITTE PRIVILEGE
Een paar jaar geleden begon de voormalige Ku Klux Klan-leider David Duke een rebrandingcampagne door journalisten te vertellen dat hij geen blanke supremacist was, maar een ‘mensenrechtenactivist’. Zijn claim werd gedekt door Esquire , ABC, Politico en The New York Times .
Of Duke oprecht meende wat hij zei, hangt af van iemands definitie van ‘menselijk’. Toch was geen van de media die berichtten over zijn rebranding naïef genoeg – of, gezien de recente opkomst van het blanke terrorisme, onbewust genoeg – om naar de voormalige Grote Tovenaar van de KKK te verwijzen als ‘mensenrechtenactivist David Duke’.
In hun haast om Azov te verheerlijken zijn de westerse instellingen echter veel roekelozer te werk gegaan. De Times of London vierde de vermeende bekering van Azov door ernaar te verwijzen als “een elitebataljon dat zijn extreemrechtse reputatie uitdaagt.” Het vermeende bewijs hiervoor omvatte onder meer de bewering van een Oekraïense soldaat dat “wij patriotten zijn, maar geen nazi’s”, en een verklaring van “een expert op het gebied van Europees rechts” dat “Azov zo ver van zijn oorsprong is geëvolueerd dat hij zijn ver- rechterwortel zinloos.”
Op de foto’s die The Times bij het artikel plaatste, is een Azov-soldaat te zien die een T-shirt draagt van M8L8TH , een gemene neonaziband met liedjes waarin Hitler wordt geprezen en ongegeneerd antisemitisme centraal staat. M8L8TH is gekoppeld aan Azov; de door de FBI gearresteerde neonazi’s uit Californië hadden een ontmoeting gehad met de zanger in Kiev. Het is moeilijk om een passender voorbeeld te vinden van de media die neonazi’s vrolijk vergoelijkt.
Forbes juichte op dezelfde manier de vermeende denazificatie van Azov toe door de aantoonbaar valse bewering te doen dat het bedrijf was gestopt met het gebruik van het Wolfsangel- symbool. De Wolfsangel is een van de eerste dingen die je op de website van Azov ziet, net zoals het was op de dag dat het Forbes- verhaal verscheen; in feite is het de profielfoto voor alle sociale media- accounts van Azov .
Het witwassen van de neonazistische geschiedenis strekt zich zelfs uit tot Biletski, die zo giftig was geweest dat zelfs de verdedigers van Azov weigerden hem te normaliseren. Dat weerhield de Financial Times er niet van om Biletsky’s citaten te publiceren over Azov als ‘patriottisch’ en ‘nationalistisch’. De FT citeerde hem vervolgens waarin hij Stepan Bandera, een nazi-collaborateur wiens mannen joden afslachtten, als een held prees.
Een veel gevaarlijker platformactie kwam van Facebook, dat Azov in 2019 had verboden. In februari 2022 versoepelde Facebook het verbod op surrealistische, Dril-achtige wijze: het bedrijf erkende dat Azov een haatgroep bleef, maar besloot berichten waarin het werd geprezen toe te staan, omdat zolang de lof ging over de verdediging van Oekraïne. Het was een ‘beide kanten’ van blanke suprematie, een huiveringwekkende boodschap dat neonazi’s soms helden zijn.
Meta, het moederbedrijf van Facebook, vereenvoudigde de zaken later door het Azov-regiment van de lijst van gevaarlijke organisaties te verwijderen.
Ook anderen zeiden het rustige gedeelte hardop. “Tenslotte is het de moeite waard om op te merken dat het ‘neo-nazi Azov-regiment’ nooit betrokken is geweest bij daadwerkelijke extremistische daden – met als enige uitzondering geloofwaardige berichten over mensenrechtenschendingen, waaronder marteling van gevangenen, door Azov-strijders in de Donbas in 2015–2016”, schreef The Bulwark .
Ze hebben misschien mensen gemarteld, maar niemand is perfect.
SPITSUUR
In september 2022, terwijl de campagne om Azov om te vormen tot paladijnen van de democratie voortduurde, rolde Amerika de rode loper uit.
Azovs Amerikaanse tournee werd aanvankelijk gerapporteerd door onderzoeker Moss Robeson . De groep stopte in Washington, DC, en in New Jersey, waar de soldaten – waaronder een oprichter van het oorspronkelijke bataljon – een ontmoeting hadden met onder meer senatoren Rick Scott en Todd Young en vertegenwoordigers van Pete Sessions, Dan Crenshaw, Adam Schiff en Michael Waltz. anderen.
Toen kwam Stanford University, die Azov verwelkomde, ook al had haar eigen programma voor het opsporen van extremisme zeven maanden eerder een uitgebreide studie gepubliceerd waarin Azovs banden met de nazi’s gedetailleerd werden beschreven. Het evenement werd bijgewoond door Michael McFaul, een voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland en een aanhanger van de ‘Azov is gedenazificeerde’ mythe, die voor een projectie van het Wolfsangel- insigne stond.
Het lijkt er soms op dat we getuige zijn van een experiment in de bereidheid van Amerika om te negeren wat zich voor onze ogen afspeelt. In februari tweette een medewerker van de Amerikaanse Helsinki-commissie van de federale overheid duizelingwekkend foto’s van zichzelf terwijl hij poseerde met de Azov Wolfsangel en een patch droeg met een foto van een Oekraïense nazi-collaborateur; de medewerker bleef de tweets verdedigen, zelfs toen hij ze uiteindelijk verwijderde. Het is moeilijk voor te stellen dat dit door andere daders van de Holocaust wordt getolereerd (zie de mediastormen rond soortgelijke collaborateurs).
Of neem de persvoorlichter van Azov, Dmytro Kozatsky, die paradeerde langs het Congres , MSNBC, Vogue en een filmfestival in Manhattan. Zoals Robeson meldde, was Kozatsky’s Twitter-account een Whitman’s Sampler van blanke suprematie, inclusief de “1488” neo-nazi-code, Waffen-SS-insignes , een swastika en talloze “likes” voor afbeeldingen zoals een Totenkopf , Adolf Hitler, nazi-moordenaar Amon Goeth, de KKK, en graffiti met de tekst ‘Death to Kikes’.
DE KEUZE
Zoals de verdedigers van Azov in Washington graag benadrukken, vormen de brigade en haar uitlopers slechts een klein deel van de Oekraïense strijdkrachten. Waarom zou je je op hen concentreren? zij intoneren. Dat is wat Poetin doet!
Het treurigste aan deze logica – afgezien van de bewering dat een door de strijd geharde neo-nazi-formatie in een onstabiel, door oorlog verscheurd land geen probleem is – is dat het waar is.
Azov is een klein deel van degenen die strijden om Oekraïne te redden. Voor elke prestatie die aan Azov-eenheden werd toegeschreven, werden er nog veel meer door anderen bereikt. Zelfs bij de legendarische belegering van Marioepol vorig jaar, die Azov beroemd maakte, waren Oekraïense mariniers betrokken die net zo dapper leden en stand hielden. Wij hadden ze kunnen eren. In plaats daarvan deden we ons uiterste best om Azov te verheerlijken.
Niemand heeft ons daartoe gedwongen. Het is een keuze geweest, en aangezien het googlen van Azovs naam hit na hit oplevert over blanke suprematie, is het een bewuste, goed geïnformeerde keuze.
Poetin is niet de enige die geobsedeerd is door Azov. Wij kunnen er geen genoeg van krijgen. Het zijn onze neonazi’s.