RedactieSDB 
De processen van Trump op televisie uitzenden zal pijn doen – daarom moet het gebeuren
Het is de enige weg naar gerechtigheid
Vorige week werd Donald Trump eindelijk door het ministerie van Justitie aangeklaagd voor zijn poging tot staatsgreep op 6 januari en een groter complot om de Amerikaanse democratie te beëindigen door de verkiezingen van 2020 nietig te verklaren. Op donderdag maakte speciaal aanklager Jack Smith zijn favoriete tijdlijn voor een proces bekend , dat begin januari 2024 begint.
De media maken al furore over hoe de aanklacht van Trump voor de misdaden van 6 januari echt “historisch” en “ongekend” is in de Amerikaanse geschiedenis en dat de “muren zijn ingesloten” voor de verworpen ex-president. Feitelijk is de opmerking dat de aanklacht van Trump op 6 januari en het aanstaande strafproces “historisch” zijn correct.
Geen enkele president van de Verenigde Staten heeft ooit geprobeerd een staatsgreep te plegen tegen zijn eigen regering en de democratie van het land. Maar hoe ‘historisch’ zijn deze aanklachten eigenlijk als bijna alle verschrikkelijke dingen die Donald Trump heeft gedaan tijdens zijn presidentschap en daarna, waaronder het terugnemen van het Witte Huis als een de facto fascistische dictator, ongekend zijn in de Amerikaanse geschiedenis?
Donald Trump met zijn duistere uitstraling is een menselijk roofdier; te veel mensen blijven dat feit ontkennen omdat het te beangstigend is; hun angst doet niets om dat feit te veranderen of hen te redden.
Hoe is deze derde aanklacht, die volgt op twee eerdere “ongekende” en “historische” aanklachten voor federale misdaden (nu in totaal 78 individuele misdrijven) – en een ophanden zijnde vierde strafrechtelijke aanklacht in Georgië – “historischer” dan de vorige? Het voelt maar al te vaak alsof ‘historisch’ en ‘ongekend’, zoals toegepast op Donald Trump, hun kracht en gewicht hebben verloren; een van de bepalende kenmerken van samenlevingen die bezwijken voor het fascisme en andere antidemocratische krachten is een gevoel van desoriëntatie en verwarring waarin niets er echt meer toe doet.
Toen Trump afgelopen donderdag in Washington DC werd aangeklaagd en gearresteerd, besloot ik dat ik niet naar het ‘breaking news’ of enig ander live commentaar en politiek zou kijken als verslaggeving van sportevenementen. Ik zou er later die avond of de volgende dag pas over lezen. Ik ben al te bekend met het kwaad van Trump. Ik hoef hem niet in realtime te bekijken om het te begrijpen. Ondanks mijn beste inspanningen kon ik echter niet aan zijn aanwezigheid ontsnappen.
Terwijl ik die donderdag door mijn buurt liep, keek ik toevallig door het raam van een plaatselijke broodjeszaak. Daar was hij, Donald Trump, op het scherm van een enorme televisie, pratend met verslaggevers na zijn voorgeleiding en arrestatie in Washington DC. Trump speelde natuurlijk het slachtoffer. Hij klaagde dat DC smerig en afschuwelijk is vanwege “de Democraten” (waarmee hij zwarte en bruine mensen bedoelt). Hij zwoer terug te keren naar het Witte Huis en de rotzooi op te ruimen.
Ik gaf me over. Ik liep de broodjeszaak binnen om meer te kijken. Terwijl de ex-president sprak, voelde ik mijn handen in vuisten veranderen in de grote zakken van mijn legerbroek. Ik voelde toen de drang om tegen de tv te schreeuwen en mijn handen uit mijn zakken te halen en te wijzen en te gebaren naar die vreselijke man die Amerika en de wereld zoveel schade heeft berokkend. In gedachten somde ik de misdaden en ander kwaad van Donald Trump op:
- Democide die ten minste 1 miljoen mensen heeft gedood als gevolg van opzettelijke nalatigheid als reactie op de COVID-pandemie
- 6 januari poging tot staatsgreep en aanval op het Capitool
- Massale schietpartijen en ander wijdverbreid geweld: Charlottesville, de Tree of Life Synagogue, Buffalo, El Paso
- Puerto Rico en orkaan Maria
- Wijdverbreide corruptie en criminaliteit
- Landverraad
- Nog meer blanke suprematie en neofascisme
- Concentratiekampen en gezinsscheiding van migranten en vluchtelingen
- MAGA, de sekte
Uiteindelijk kalmeerde ik mezelf, ademde diep in en uit en begon snel naar de deur van de broodjeszaak te lopen. Maar ik stopte even en keek naar de tientallen mensen die in die broodjeszaak aten. Ze propten hun muil vol met voedsel als varkens in een trog. De meeste mensen keken niet naar de tv, het eten dat voor hen stond was belangrijker. Ik maakte oogcontact met een oudere zwarte vrouw die naar Trump keek terwijl ze haar loten kraste. We schudden allebei ons hoofd in een gedeeld moment van angst en walging.
Net als mijn moeder, en zoveel andere zwarte en bruine mensen van een bepaalde leeftijd en levenservaring, weten we dat zoveel blanke Amerikanen gewoon klaar willen zijn met Donald Trump en dat de hele lelijke puinhoop voorbij is, weg wensten zonder veel hard werken en strijden.
Helaas werkt de echte wereld niet zo. Trump en zijn Republikeinse fascisten en MAGA-volgers zijn nog niet eens bijna klaar. (In een ontwikkeling die helemaal niet verrassend zou moeten zijn, werd een van Trumps volgelingen die dreigde president Biden, vice-president Harris en wetshandhavers die betrokken waren bij het onderzoek naar de vermeende misdaden van de ex-president, woensdagochtend vroeg vermoord door de FBI tijdens een inval in Salt Lake City, Utah.)
Ik wilde zo graag schreeuwen tegen de mensen die in de broodjeszaak aten. Om ze te vertellen dat het hier stinkt als stront, de geur van voedsel vermengd met rioolwater uit het kapotte toilet achterin, en dat het walgelijke mensen zijn om te eten op een plek die zo stinkt. Ik besloot dat dat gemeen zou zijn tegen hen en het aardige stel dat eigenaar is van de broodjeszaak.
Donald Trump met zijn duistere uitstraling is een menselijk roofdier; te veel mensen blijven dat feit ontkennen omdat het te beangstigend is; hun angst doet niets om dat feit te veranderen of hen te redden. Trumpisme is, net als andere vormen van fascisme, een vorm van collectief emotioneel, fysiek, intellectueel, moreel en spiritueel trauma en schade. Een dergelijke bewering en observatie zijn geen kwesties van metafysica; we weten dit empirisch van onderzoekers op het gebied van volksgezondheid en andere experts.
Ik weet dat ik niet de enige ben met wat ik voelde toen ik afgelopen donderdag naar Donald Trump keek en zoveel andere keren in de afgelopen zeven jaar en langer. Ik vroeg Dr. Mark Goulston, een vooraanstaand psychiater en auteur wiens advies mij de afgelopen zeven jaar persoonlijk enorm heeft geholpen, om mij te helpen mijn (en onze) negatieve emoties en gevoelens beter te verwerken:
Er is een fenomeen dat ik de “Outrage Enrage Bifurcate” heb genoemd. De meeste burgers hebben moeite om woedend en verbaal gewelddadig te worden wanneer iemand hen verbaal beledigt en beledigt. Dat komt omdat gewelddadig en woedend worden zo indruist tegen hun kernidentiteit dat ze, nadat ze woedend zijn geworden, glimlachen om zich te splitsen om woedend te worden en hun moorddadige woede te verbergen.
Trump gebruikt dit vaak om ervoor te zorgen dat zijn doelwitten het grootste deel van hun energie gebruiken om hun impuls te onderdrukken om verbaal gewelddadig op Trump terug te komen, omdat ze hierdoor het gevoel krijgen dat ze de controle kwijt zijn. Trump duwt mensen naar de rand van een klif en hij valt er nooit af, maar zorgt ervoor dat anderen zich zo uit balans voelen dat ze zichzelf ‘castreren’.
Privé wilde je hem van zijn ingewanden ontdoen en nog wat. Je zou dit in de privacy van je huis kunnen doen, maar niet in het openbaar, omdat Trump de mogelijkheid heeft om je nog meer woedend te maken, waardoor je nog meer uit de hand loopt en dat is iets waarvan je niet wilt dat het publiek het ziet of zelfs maar weet dat je in je hebben.
Dr. Goulston vervolgde:
In mijn boek ‘Just Listen’ introduceerde ik een intuïtief correct, empirisch maar niet op bewijzen gebaseerd concept, de Mirror Neuron Gap (MNG). Spiegelneuronen werden ontdekt bij makaken en werden eerst “apen zien, apen doen spiegels” genoemd en werden later ontdekt bij mensen en worden geassocieerd met imitatie, leren en empathie.
De MNG treedt op wanneer de manier waarop u zich voelt en communiceert op een zorgzame manier naar anderen niet wordt beantwoord. Empathie, compassie, niet oordelen en zorgzaamheid sluiten de MNG. Sarcasme, spot, kritiek en verbaal geweld verbreden de MNG.
Hoe breder de MNG, hoe meer stress, hoe meer stress hoe hoger je cortisol (stresshormoon) niveau. Hoe hoger de cortisol, hoe groter de kans dat er iets wordt veroorzaakt dat een Amygdala-kaping wordt genoemd, die de “emotionele puntwacht” in onze hersenen en wanneer overstimulatie de bloedstroom wegleidt van onze prefrontale cortex en denkende hersenen naar onze lagere “vechten of vluchten of bevriezen” niet-denkend, overlevingsbrein.
Verbale misbruikers halen het beste uit ons door de MNG te verbreden, cortisol te verhogen en vervolgens een Amygdala Hijack te activeren.
De beste manier om met gewelddadige relaties om te gaan, is door ze vroegtijdig te herkennen en ze te vermijden of te verlaten. Aan de andere kant zijn veel gewelddadige mensen niet slecht. Ze kunnen zichzelf gewoon niet beheersen. In dergelijke gevallen zijn zulke mensen misschien niet leerbaar, maar wel trainbaar. Wat dat betekent, is dat wanneer ze beginnen te acteren, je gewoon zegt: “Ik zal hierover praten als je rustiger bent”, en dan opnemen en vertrekken, zodat ze het laatste woord hebben. De training komt van het doen van een “spoelen en herhalen” en snel overgaan naar gewoon oppakken en weglopen zonder iets te zeggen.
Nadat ik over de inzichten van Dr. Goulston had gemediteerd, bekeek ik mijn exemplaar van het boek van Bessel A. van der Kolk “The Body Keeps the Score: Brain, Mind, and Body in the Healing of Trauma”, en herlas enkele van de hoofdstukken en passages die Ik heb een bladwijzer gemaakt en gemarkeerd:
“We hebben geleerd dat trauma niet alleen een gebeurtenis is die ergens in het verleden heeft plaatsgevonden; het is ook de afdruk die die ervaring heeft achtergelaten op de geest, de hersenen en het lichaam. Deze afdruk heeft blijvende gevolgen voor hoe het menselijk organisme erin slaagt te overleven in het heden. Trauma resulteert in een fundamentele reorganisatie van de manier waarop geest en hersenen waarnemingen beheren. Het verandert niet alleen hoe we denken en waar we over denken, maar ook ons vermogen om te denken.”
“Getraumatiseerd zijn betekent dat je je leven blijft organiseren alsof het trauma nog steeds aan de gang is – onveranderd en onveranderlijk – aangezien elke nieuwe ontmoeting of gebeurtenis besmet is door het verleden.”
“De grootste bronnen van ons lijden zijn de leugens die we onszelf vertellen.”
Donald Trump, zijn volgelingen, facilitators, bondgenoten, vleiers en verdedigers zijn en blijven het Amerikaanse volk misbruiken en traumatiseren. Het bovenstaande advies en de wijsheid zijn niet alleen van toepassing op getraumatiseerde individuen, maar op het Amerikaanse volk als geheel in het tijdperk van Trump en daarna.
Om te beginnen met genezen en gerechtigheid en gezonde normaliteit te vinden, moet Donald Trump zowel in de rechtbank als bij de stembus worden verslagen. Een van die resultaten alleen is onvoldoende en zal het Amerikaanse neofascisme en de opvolgers en pretendenten van Trump alleen maar meer leven geven. Een deel van die genezing en het vinden van gerechtigheid vereist ook dat de komende strafprocessen van Donald Trump, vooral voor de misdaden van 6 januari, op televisie worden uitgezonden.
Hierover schrijft Jim Braude als de Boston Globe :
Het uitzenden van de procedure kan iets zijn waar beide Amerika’s het over eens kunnen zijn. De anti-Trumpers, met dromen over oranje jumpsuits die door hun hoofd dansen, willen niet dat Trump elke dag de rechtszaal uit kan lopen en kan liegen over wat er is gebeurd zonder zelf te weten wat er werkelijk is gebeurd om zijn leugens te bestrijden.
De pro-Trumpers, die dromen van een tweede inauguratie die door de hunne danst, zullen een live-uitzending moeilijk kunnen weerstaan, zelfs als ze van zender moeten veranderen van het enige kabelnetwerk waar ze naar kijken.
Ze kunnen hopen dat de advocaten van Trump de loyalisten, die nu overlopers zijn, ledemaat voor ledemaat zullen verscheuren. Sommigen kijken misschien zelfs uit naar de kans om Trump in de rechtszaal dezelfde minachting te zien tonen voor deze zwarte vrouwelijke rechter die hij heeft getoond voor twee zwarte aanklagers in New York en één in Atlanta, die hij allemaal racistisch heeft genoemd.
Dan zullen misschien, heel misschien, enkele van die Fox News-only kijkers, van wie slechts 5 procent tegen The New York Times zei dat ze geloven dat Trump ernstige federale misdaden heeft begaan, enkele echte feiten de alternatieve zullen laten vervangen.
Zelfs als dat het spul is van droombeelden, is er een veel onaantastbaarder argument om het publiek binnen te laten: het is de Verenigde Staten tegen Donald J. Trump – een voormalige president wordt vervolgd in onze naam. We hebben het recht om daar te zijn.
Donald Trump en zijn regime hebben honderden miljoenen Amerikanen en de natie als geheel grote schade berokkend. De slachtoffers van Trump zullen hem niet individueel kunnen confronteren in de rechtbank. Maar ze kunnen stemmen om hem weer uit zijn ambt te houden en een moment van collectieve therapie, collectief getuigen en een zekere mate van afsluiting – of terreur als hij op de een of andere manier “niet schuldig” wordt bevonden – hebben door naar zijn strafproces(sen) te kijken.
Wij “de Amerikanen” eisen en verdienen minstens zoveel terwijl we eindelijk proberen te ontsnappen aan Donald Trump en het Trumpoceen.
1 gedachte over “De processen van Trump op televisie uitzenden zal pijn doen”