Davos Het Gala voor lelijke mensen

Davos – Zullen we de fascinerende uitspraken van Adrian Monck en Klaus Schwab ontkrachten  , dat het WEF niets anders is dan een denktank waar iedereen baat bij heeft?  Welnu, laten we een reis door onze herinneringen maken en de geschiedenis van het World Economic Forum (WEF) verkennen – en het uit elkaar halen, de poppenkast, de maskers en de “we care for you”-gesprekken afbreken. Ik heb een rekening te vereffenen. En ik beloof: dit zal niet saai zijn om te lezen.

 

Op de jaarlijkse bijeenkomst van het World Economic Forum in Davos komt de elite van de wereld samen om zichzelf een schouderklopje te geven en zich goed te voelen over hun macht en invloed. En jongen, zijn ze succesvol geweest! Het WEF is de voedingsbodem geweest voor allerlei neoliberale goodies, zoals de opkomst van de financiële sector, de verspreiding van handelsovereenkomsten tussen bedrijven en de integratie van opkomende economische machten in de wereldeconomie. Omdat niets zegt: “het verbeteren van de toestand van de wereld” is zoiets als het omgaan met grote bedrijven en het negeren van de behoeften van gewone mensen, toch?

Maar vrees niet, mijn vrienden. Het WEF is niet alleen een plek waar miljardairs champagne kunnen drinken en zichzelf kunnen feliciteren met hun eigen geweldigheid. Nee, ze zetten zich ook in voor ‘publiek-private samenwerking’ en werken samen met andere invloedrijke groepen en sectoren om ‘mondiale, regionale en industriële agenda’s vorm te geven’ en ‘uitdagingen, oplossingen en acties te definiëren’. Want wie heeft democratische besluitvorming nodig als je meerdere rijke mensen kunt laten beslissen wat het beste is voor de rest van ons?

Oh, en laten we de NGO’s niet vergeten! Het WEF realiseerde zich dat het nodig was om een ​​aantal symbolische niet-gouvernementele organisaties erbij te betrekken om zichzelf er goed uit te laten zien, dus begonnen ze hen uit te nodigen voor het feest. En zou je het niet weten? Volgens een opiniepeiling die ze hielden, zijn NGO’s de enige groep die mensen tegenwoordig echt vertrouwen. Ga figuur.

Maak je dus geen zorgen, mensen. Hoewel het WEF vooral over staatshoofden en grote bedrijven gaat, hebben ze iedereen gedekt. Ze zullen zelfs proberen de jeugd te integreren in wat ze doen. Omdat niets zo ‘jeugdintegratie’ schreeuwt als een stel oude kerels in pak die over mondiaal economisch beleid praten, heb ik gelijk?

NEDERIG BEGIN

Ondanks de nadruk die het Forum legt op de mondialisering van de economie, is de politiek grotendeels nationaal gebleven. De bijeenkomsten dienen als platform voor netwerken en het sluiten van deals tussen zakelijke en financiële machtsspelers, evenals nationale leiders.

Bovendien promoot het WEF het idee van ‘mondiaal bestuur’ in een wereld die wordt geregeerd door mondiale markten. Het primaire doel ervan is om te functioneren als een socialiserende instelling voor de opkomende mondiale elite, waartoe bankiers, industriëlen, oligarchen, technocraten en politici behoren. Deze individuen bevorderen hun eigen belangen en gemeenschappelijke ideeën die hun gedeelde doelstellingen dienen.

Zoals Gideon Rachman in de Financial Times opmerkte, ligt de ware betekenis van het World Economic Forum in zijn vermogen om ideeën en ideologie vorm te geven. Leiders van over de hele wereld komen bijeen op het Forum om hun meningsverschillen opzij te zetten en een gemeenschappelijke taal te spreken, waarmee ze hun toewijding aan een gemeenschappelijke wereldeconomie en de ‘kapitalistische’ waarden die deze ondersteunen, opnieuw bevestigen. Dit weerspiegelt de “globaliseringsconsensus” die niet alleen wordt omarmd door de machtige Groep van Zeven landen, maar ook door prominente opkomende markten zoals China, Rusland, India en Brazilië.

GEOPOLITIEK EN MONDIAAL BESTUUR

Halverwege de jaren zeventig was er een opkomst van fora die zich toelegden op het bespreken van ‘mondiaal bestuur’, zoals de bijeenkomsten van de Groep van Zeven. Deze bijeenkomsten, bestaande uit de leiders van de zeven grote industriële landen, waaronder de VS, (voormalig) West-Duitsland, Japan, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië en Canada, hadden tot doel mondiale economische kwesties aan te pakken.

In de jaren tachtig leidde de schuldencrisis er echter toe dat het Internationale Monetaire Fonds en de Wereldbank aanzienlijke nieuwe bevoegdheden kregen over hele economieën en regio’s. Dit resulteerde in de herstructurering van samenlevingen om ‘markteconomieën’ te bevorderen en prioriteit te geven aan de belangen van binnenlandse en internationale zakelijke en financiële elites.

Tussen 1989 en 1991 besloot de mondiale machtsstructuur de zaken een beetje te verwarren met de val van de Berlijnse Muur en de ineenstorting van de Sovjet-Unie. En zomaar kondigde president George HW Bush een ‘Nieuwe Wereldorde’ aan, waarin de Verenigde Staten naar voren kwamen als de ultieme heerser van een unipolaire wereld. Het Westen werd als overwinnaar uitgeroepen in zijn ideologische oorlog tegen de Sovjet-Unie, en de westerse ‘kapitalistische democratie’ werd tot kampioen gekroond.

Het “marktsysteem” moet mondiaal worden, schatje! Bill Clinton, de superster-president, leidde de VS tussen 1993 en 2001 zelfs door de grootste economische bloei ooit. Er hing opwinding in de lucht. Helaas was het meer voor hen dan voor jou.

De jaarlijkse bijeenkomsten van het World Economic Forum werden in deze tijd het gesprek van de dag. En laten we de prestigieuze “Davos Class” niet vergeten die het WEF heeft helpen opzetten: het Met Gala voor saaie mensen!

Tijdens de bijeenkomst van 1990 lag de schijnwerpers op Oost-Europa en hoe zij konden overstappen naar die o zo wenselijke ‘marktgerichte economieën’. Natuurlijk hadden de hoge pieten uit zowel Oost- als West-Europa hun geheime bijeenkomsten, waarbij de West-Duitse bondskanselier Helmut Kohl het peloton leidde. Hij maakte vrij duidelijk dat hij Duitsland weer bij elkaar wilde brengen en ervoor wilde zorgen dat zij de Europese Gemeenschap en de NAVO zouden blijven domineren.

Goede oude Helmut Kohl, altijd vooruitdenkend! Hij had een sluwe strategie om de “veiligheids- en economische structuur” van Europa vorm te geven door een verenigd Duitsland als middelpunt te gebruiken. Zijn ‘grootse ontwerp’ bestond uit het stevig verankeren van een verenigd Duitsland binnen de zich snel uitbreidende Europese Gemeenschap.

Het belangrijkste doel was om tegen 1992 een ‘interne markt’ te creëren en aan te dringen op een economische en monetaire unie die zich uiteindelijk naar het oosten zou kunnen uitbreiden. Kohl speelde het rustig aan en presenteerde dit plan als een vreedzame manier voor Duitsland om zijn spierballen te laten zien zonder de broek af te schrikken van Oost-Europeanen en andere landen die zich zorgen maakten over de nieuwe economische kracht van Duitsland. Slimme zet, Kohl.

Het was een hele show tijdens de WEF-bijeenkomst van 1992! De Verenigde Staten en het pas herenigde Duitsland werkten samen om serieuze actie te ondernemen om de wereldhandel te liberaliseren en de markteconomieën in Oost-Europa te versterken.

De Duitse minister van Economische Zaken riep zelfs de elitegroep van Zeven op om mondiale handelsbesprekingen bijeen te roepen en op gang te brengen in het kader van de Algemene Overeenkomst inzake Tarieven en Handel (GATT), waar maar liefst 105 landen bij betrokken waren. En laten we het verrassende optreden van de Chinese delegatie niet vergeten, onder leiding van niemand minder dan premier Li Peng – de hoogste Chinese functionaris die het land heeft verlaten sinds het beruchte optreden op het Tiananmenplein in 1989.

Het drama was gewoon te groot toen Nelson Mandela ook opdook. De nieuwe president van Zuid-Afrika veroorzaakte nogal wat opschudding omdat hij zich in de tijd dat hij deel uitmaakte van het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) uitsluitend bezighield met het nationaliseren van mijnen, banken en andere monopolistische industrieën. Maar toen Mandela net na zijn aantreden op de WEF-bijeenkomst arriveerde, trok hij een volledige 180 en kondigde aan dat hij nu volledig achter het kapitalisme en de mondialisering stond. Over een verandering van hart gesproken!

Maar Nelson kwam niet alleen. Nee, hij bracht niemand minder mee dan de gouverneur van de centrale bank van Zuid-Afrika, Tito Mboweni. Blijkbaar had Mandela, toen hij arriveerde, een toespraak in de hand die helemaal over nationalisering ging, wat voor iedereen een beetje een schok was. Naarmate de week verstreek, had Mandela echter enkele opzienbarende gesprekken met leiders van de Communistische Partij uit China en Vietnam.

Deze jongens waren allemaal bezig met het privatiseren van staatsbedrijven en het binnenhalen van particuliere bedrijven – ook al leidden ze regeringen van de Communistische Partij, maar je kunt hier meer lezen over waarom dit logischer is dan je denkt  . Ze keken naar Mandela en zeiden: ‘Hé, jij bent de leider van een nationale bevrijdingsbeweging. Waarom heb je het nog steeds over nationalisatie?” Brandwond!

Dus na enkele overtuigende gesprekken veranderde Mandela van gedachten en besloot hij de markteconomie te omarmen en investeringen in Zuid-Afrika aan te moedigen. Het wierp zijn vruchten af: Zuid-Afrika werd de snelst groeiende economie van het continent!

Natuurlijk zit er altijd een addertje onder het gras: vandaag de dag is de ongelijkheid in het land groter dan tijdens de apartheid. Maar ja, je kunt niet alles hebben, toch? Zoals Mandela zelf later aan zijn officiële biograaf uitlegde, besefte hij dat de keuze simpel was: ‘Ofwel handhaven we de nationalisatie en krijgen we geen investeringen, ofwel veranderen we onze houding en krijgen we investeringen.’

De WEF-bijeenkomst van 1993 had alles te maken met het behouden van de Verenigde Staten in hun positie van wereldmacht, zowel economisch als militair. De deelnemers waren het erover eens dat de VS het voortouw moesten nemen bij het bevorderen van een grotere samenwerking tussen machtige landen. De grote zorg in Davos was dat, ook al raakten de economieën steeds meer geglobaliseerd, de politiek de tegenovergestelde kant op ging, waarbij landen meer geïsoleerd raakten en zich op hun eigen belangen concentreerden.

In 1993 presenteerde Anthony Lake, de nationale veiligheidsadviseur onder Bill Clinton, wat bekend werd als de ‘Clinton-doctrine’, waarin de noodzaak voor de VS werd benadrukt om de gemeenschap van marktdemocratieën wereldwijd uit te breiden. Lake betoogde dat de VS hun doelstellingen, namelijk het bevorderen van democratie en markten, moeten combineren met hun traditionele geostrategische belangen. Deze aankondiging was zeker een genoegen voor de menigte in Davos, die zich uitsluitend richtte op het bevorderen van de mondialisering en de vrije markt.

Tijdens de bijeenkomst van het World Economic Forum in 1994 benadrukte de directeur-generaal van de GATT, Peter D. Sutherland, de noodzaak van een nieuw forum op hoog niveau voor internationale economische samenwerking dat meer grote opkomende markteconomieën zou omvatten.

Sutherland beweerde dat het huidige systeem de meerderheid van de wereldbevolking uitsluit van deelname aan het mondiale economische management. Hij stelde voor een organisatie op te richten die de twintig leidende industriële en economische machten zou samenbrengen, en uiteindelijk werd in 1999 de Groep van Twintig gevormd. Deze werd echter pas na de financiële crisis van 2008 een belangrijk forum voor mondiaal bestuur.

In 1995 merkte de Financial Times op dat de populaire nieuwe term voor beleidsmakers ‘mondiaal bestuur’ was, wat een teken was van de gretigheid om de internationale samenwerkingsinspanningen en -instellingen te versterken en te moderniseren. Op het World Economic Forum van januari 1995 werd een officieel VN-rapport over mondiaal bestuur onthuld. Zelfs president Clinton stemde in, sprak via satelliet met de aanwezigen in Davos en benadrukte zijn inzet voor het bevorderen van een nieuwe ‘economische architectuur’, vooral tijdens bijeenkomsten van de Groep van Zeven.

DE DAVOS-MAN

In 1997 introduceerde de gewaardeerde Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington de term ‘Davos Man’, verwijzend naar een kliek van hooggeplaatste individuen die ‘nationale loyaliteit minachten, nationale grenzen beschouwen als lastige obstakels die gelukkig verdwijnen, en nationale regeringen beschouwen als overblijfselen uit het verleden waarvan het enige doel is om de mondiale operaties van de elite te vergemakkelijken.”

Huntingtons stelling, zoals gepresenteerd in de Financial Times, voorzag een wereld verdeeld in invloedssferen, waar “een of twee kernstaten” de boventoon zouden voeren. Ondanks hun invloed merkte Huntington op dat de ‘cultuurmensen uit Davos’ slechts een minuscule fractie van de wereldbevolking vertegenwoordigden, en dat hun greep op de macht binnen hun eigen samenlevingen verre van verzekerd was.

De Financial Times suggereerde dat de ‘Davos-man’ misschien geen ‘universele beschaving’ is, maar wel ‘de voorhoede van één’. Ah, de menigte in Davos, zo bescheiden en nuchter.

En The Economist verdedigde deze elites snel en beweerde dat ze slechts de traditionele diplomatie vervingen en mensen bij elkaar brachten. Het had uiteraard niets te maken met het feit dat bedrijven betaald werden en in hun belangen werden behartigd.

TNI-collega Susan George ging nog verder en noemde de Davos-klasse een echte sociale klasse met een duidelijke agenda. Maar, merkte ze op, ze waren ook gehecht aan een ideologie die niet werkt en hadden geen verbeeldingskracht om met een oplossing te komen. Dus, gewoon een groep machtige, onwetende mensen – wat zou er mis kunnen gaan?

Bovendien, toen het Westen steeds meer gefascineerd raakte door de opkomst van de Russische oligarchen, kwam China stilletjes naar voren als de volgende grote speler op het mondiale economische toneel. Aan het begin van de jaren 2000 waren de snelle economische groei en de groeiende middenklasse van China de nieuwe obsessie geworden van de Davos-bezoekers, die dit zagen als een ongekende kans voor het bedrijfsleven en investeringen. De opkomst van China leidde ook tot een verschuiving in de mondiale machtsdynamiek, waarbij velen voorspelden dat het land uiteindelijk de Verenigde Staten als de dominante supermacht van de wereld zou inhalen.

Berezovsky maakte zijn collega-oligarchen het voor de hand liggende duidelijk: zonder samenwerking zou hun geliefde markteconomie afbrokkelen als een muffe croissant. Hij drong er bij zijn collega’s op aan hun gecombineerde macht te ontketenen om de transformatie van de Russische economie te verzekeren. De oligarchen gaven gehoor aan zijn oproep en verzamelden een politieke machine om hun eigen belangen te behartigen en de markteconomie te verankeren. De Financial Times merkte op dat de oligarchen de helft van de gehele Russische economie controleerden, waardoor ze niet alleen rijk maar ook angstaanjagend machtig werden.

Op nogal cynische toon gaf Anatoly Chubais, een Russische politicus, zijn mening over de kwestie en zei: “Ah, die oligarchen. Ze stelen, stelen en stelen. Het zijn een stel kleptomanen, maar maak je geen zorgen, laat ze alles stelen. Zodra ze genoeg hebben gestolen, worden ze respectabele eigenaren van onroerend goed en verstandige beheerders van hun buit.’

De verspreiding van de mondiale markten in de jaren negentig bracht ook een golf van financiële crises met zich mee die landen als Mexico, Afrika, Oost-Azië, Rusland en Latijns-Amerika trof. In 1999 concentreerde de WEF-bijeenkomst zich op de “hervorming van het internationale financiële systeem”, terwijl de crises zich bleven verspreiden. De Davos-klasse en de Groep van Zeven landen adviseerden de landen in crisis om “radicale structurele hervormingen” door te voeren, dat wil zeggen liberalisering en deregulering van de markten, om het marktvertrouwen te herstellen en westerse zakelijke en financiële belangen aan te trekken.

China wilde sinds het midden van de jaren tachtig vooral pronken met zijn delegaties op hoog niveau. Tijdens de bijeenkomst in 2009 werden we allemaal gezegend met de wijsheid van president Poetin en de Chinese premier Wen Jiabao, die met de vinger wezen naar de Verenigde Staten en andere centra van financiële en globalisering als de wortel van de crisis. Ze betreurden het ‘blinde winstbejag’ en het ‘falen van het financiële toezicht’ – hoe charmant. Maar wees niet bang, want zowel Wen als Poetin beloofden samen te werken met de grote industriële machten om deze ‘gemeenschappelijke economische problemen’ aan te pakken. Hoe nobel van hen.

In 2010 maakte China echt furore in Davos, nietwaar? Premier Wen Jiabao, die het evenement het jaar ervoor met zijn aanwezigheid opluisterde, besloot deze gebeurtenis uit te stellen. In plaats daarvan stuurde hij zijn zorgvuldig uitgekozen opvolger, Li Keqiang, om zich aan te sluiten bij de mondiale elite. Intussen deed de Chinese economie het beter dan verwacht, waardoor grote mondiale bedrijven zich in de nek begonnen te hijgen.

Kristin Forbes, voormalig topman uit het Witte Huis en voormalig deelnemer aan de prestigieuze Davos-bonanza, had enkele gedachten over de opkomst van China. Ze merkte op dat China zowel de grootste hoop als de grootste angst van het Westen is. O, het drama! Niemand zag de opkomst van China zo snel aankomen, en nu probeerde iedereen erachter te komen hoe hiermee om te gaan.

Maar wees niet bang, want China stuurde zijn grootste delegatie tot nu toe naar het World Economic Forum, compleet met 54 chique leidinggevenden en regeringsfunctionarissen. En wat waren ze van plan, vraag je je misschien af? Oh, gewoon een beetje winkelen voor klanten onder de elite van de wereld.

Welke pareltjes van wijsheid heeft de charmante toekomstige Chinese premier Li Keqiang aan de Davos-klasse meegedeeld? Blijkbaar verlegde China zijn focus van export naar ‘het stimuleren van de binnenlandse vraag’. Hoe vreemd. En wat is de reden achter deze geniale zet, vraag je je misschien af? Oh, gewoon om ‘de groei in China te stimuleren’ en ‘grotere markten voor de wereld te bieden’. Natuurlijk! En hoe zal dit grootse plan worden uitgevoerd, vraagt ​​u zich misschien af? Welnu, volgens Li laten ze de markt gewoon “een primaire rol spelen bij de toewijzing van middelen.” Ik weet echt niet zeker wie dit moest geloven.

De New York Times besloot in 2011 het WEF op te roepen. Dat weet ik toch? Het World Economic Forum werd ‘de opkomst van een internationale economische elite’ genoemd, terwijl de ongelijkheid tussen rijk en arm omhoogschoot.

En het waren niet alleen de machtige landen die dit prachtige fenomeen meemaakten. De snel opkomende economieën deden ook mee! Chrystia Freeland was vooral niet bang om zich uit te spreken over de opkomst van met de overheid verbonden plutocraten, en stelde dat dit niet alleen gebeurde in landen als Rusland, India en China. Oh nee, de grote westerse reddingsoperaties weerspiegelden wat de voormalige hoofdeconoom van het IMF, Simon Johnson, een ‘stille staatsgreep’ door bankiers in de Verenigde Staten en daarbuiten noemde.

WAAR WERELDWIJDE FINANCIËLE ELITES DE PUBLIEKE VERWONDING KOMEN EN FEESTEN

De mooie wereld van de mondiale financiële wereld, waar banken en oligarchen alle macht in handen hebben – en die met elke financiële crisis alleen maar sterker wordt! De crisis van 2008 was een doozy, en zelfs het World Economic Forum voelde de impact tijdens zijn bijeenkomst in januari 2009. De titanen van Wall Street kwamen op de achtergrond ten opzichte van de toppolitici, en Klaus Schwab kon niet anders dan opmerken dat “dit de grootste economische crisis is sinds het begin van Davos.”

Oh jee. Goldman Sachs, dat vroeger een van de populairste feesten gaf tijdens de jaarlijkse bijeenkomst in Davos, besloot zijn evenement van 2009 te annuleren. Maar wees niet bang: Jamie Dimon, de CEO van JPMorgan Chase, was vastbesloten het feest gaande te houden. Wat een man.

In 2010 kwamen duizenden afgevaardigden bijeen in Davos om dieper in te gaan op de ‘belangrijke’ kwesties van die tijd, ook al stonden de banken en bankiers op een historisch dieptepunt qua reputatie. Toch kwamen topbestuurders van de grootste financiële instellingen ter wereld met volle kracht opdagen, schijnbaar onbewust van de publieke verontwaardiging. De week vóór de bijeenkomst riep president Obama op tot wetten voor de aanpak van ‘too big to fail’-banken, en de Europese leiders werden geconfronteerd met binnenlandse woede over de massale reddingsoperaties van financiële instellingen tijdens de financiële crisis.

Groot-Brittannië en Frankrijk bespraken zelfs het belasten van bonussen voor bankiers, terwijl Mervyn King, destijds gouverneur van de  Bank of England , voorstelde de grote banken op te splitsen. Niettemin waren verschillende panels op de WEF-bijeenkomst gewijd aan het bespreken van het financiële systeem en de mogelijke regulering ervan, waarbij bankiers als Josef Ackermann van Deutsche Bank beperkte steun boden voor regulering (althans als het ging om “kapitaalvereisten”).

Wat echt de show stal tijdens de WEF-bijeenkomst van 2010 waren de geheime, besloten ontmoetingen tussen regeringsvertegenwoordigers en bankdirecteuren. Het aantal bankiers dat de top bijwoonde, steeg met 23%, waarbij ongeveer 235 bankiers aanwezig waren. De aanwezige mondiale bankiers en bedrijfsleiders waren bezorgd over de potentiële financiële impact van populistisch beleid gericht op het reguleren van banken en financiële markten.

De Franse president Nicolas Sarkozy riep op tot een “revolutie” in de mondiale financiële regulering en hervorming van het internationale monetaire systeem. Ondertussen hielden de hoofden van ongeveer dertig van de grootste banken ter wereld een besloten bijeenkomst om te bepalen hoe ze hun invloed bij toezichthouders en overheden opnieuw konden laten gelden. Deze clandestiene bijeenkomst werd gevolgd door een nieuwe bijeenkomst waarbij topbeleidsmakers en toezichthouders betrokken waren.

Brian Moynihan, de CEO van Bank of America, onthulde dat de verzamelde bankiers aan het brainstormen waren over manieren om hun betrokkenheid te vergroten. Hij onthulde ook dat een groot deel van de privédiscussies bestond uit het bedenken van een strategie over wie en wanneer benaderd moest worden. De CEO van UBS, een grote Zwitserse bank, prees de bijeenkomst, noemde deze “positief” en verklaarde dat er consensus bestond.

De bankiers erkenden dat sommige nieuwe regels onvermijdelijk waren, maar ze hoopten de coördinatie van deze regels te bevorderen via de Groep van 20, die in 2009 nieuw leven werd ingeblazen als het belangrijkste forum voor internationale samenwerking en ‘mondiaal bestuur’.

Josef Ackermann, de CEO van Deutsche Bank, stelde dat het tijd was om een ​​einde te maken aan het “bankbashing” en benadrukte de “nobele rol” die banken hadden in het economisch herstel. Op dezelfde manier pleitte Christine Lagarde, de voormalige Franse minister van Financiën en destijds algemeen directeur van het IMF en de huidige president van de Europese Centrale Bank, voor een ‘dialoog’ tussen regeringen en banken, waarbij ze stelde dat dit de enige manier was om de crisis te boven te komen.

Later die week hadden bankiers een persoonlijke ontmoeting met de ministers van Financiën, centrale bankiers en toezichthouders uit de grote economieën. Hoe moet ik dat weten? Nou, voor een keer moet je mij daarin vertrouwen.

Destijds hadden de ministers van Financiën, toezichthouders en centrale bankiers een duidelijke politieke boodschap voor de bankiers: accepteer strengere regelgeving of krijg te maken met meer draconische beteugeling van politici die reageren op een boos publiek. Guillermo Ortiz, de voormalige gouverneur van de centrale bank van Mexico, merkte op dat “banken de diepe gevoelens van het publiek over de verwoestende gevolgen van de crisis verkeerd hebben ingeschat.”

De voormalige Franse president Sarkozy voegde eraan toe dat bankiers die zichzelf buitensporige bonussen toekennen en tegelijkertijd “banen en rijkdom vernietigen” gedrag vertoonden dat “moreel onverdedigbaar” was en door de publieke opinie in geen enkel land ter wereld meer zou worden getolereerd.

Toen de bijeenkomst in Davos in 2011 van start ging, besloot Edelman, een communicatieadviesbureau, de zeepbel van de bankiers te laten barsten door een rapport vrij te geven over een opiniepeiling onder 5.000 rijke en goed opgeleide individuen in 23 landen, die blijkbaar als ‘goed geïnformeerd’ werden beschouwd. ”

Uit de opiniepeiling bleek een duizelingwekkende daling van het vertrouwen in grote instellingen, en raad eens wie de grootste klap kreeg? Ja, je raadt het al: de banken. Vóór de financiële crisis van 2007 sprak maar liefst 71% van de ondervraagden vertrouwen uit in banken. Als we even vooruitspoelen naar 2011, daalde dat aantal naar een schamele 25%. Au.

APRÈS-SKI MET KLAUS

Neem bijvoorbeeld Mukesh Ambani, die zitting heeft in adviesraden van Citigroup, Bank of America en de Nationale Bank van Koeweit, of Herman Gref, de CEO van Sberbank, een omvangrijke Russische bank. En laten we Ernesto Zedillo niet vergeten, een voormalige president van Mexico, die toevallig ook ooit bestuurslid was.

Hij is ook directeur van Rolls-Royce en JPMorgan Chase, lid van internationale adviesraden van BP en Credit Suisse, adviseur van de Bill & Melinda Gates Foundation, lid van de Group of Thirty en de Trilateral Commission, en hij zit zelfs in de bestuur van een van de meest invloedrijke economische denktanks ter wereld, het Peterson Institute for International Economics. Indrukwekkend, hè?

Het was voor niemand een verrassing dat Mark Carney, voormalig gouverneur van de Bank of England, lid was van de Foundation Board van het World Economic Forum, omdat niets zo ‘mondiale economische elite’ schreeuwt als een raad van bankiers en bedrijfshoncho’s. Carney’s cv leest als een echte who’s who van de financiële grootmachten: hij heeft dertien jaar bij Goldman Sachs doorgebracht voordat hij overstapte naar de Bank of Canada, waar hij vice-gouverneur was.

Daarna vervulde hij een periode bij het Canadese ministerie van Financiën voordat hij als gouverneur terugkeerde naar de Bank of Canada. En alsof dat nog niet genoeg is, is Carney voorzitter geweest van de Financial Stability Board, gebaseerd op de Bank for International Settlements in Bazel, Zwitserland, omdat het duidelijk is dat één baan tegelijk niet genoeg is voor de mondiale elite.

Het indrukwekkende CV van Mark Carney eindigt niet met zijn rol als gouverneur van de Bank of England. Hij is ook bestuurslid van de Bank for International Settlements, die fungeert als centrale bank voor de grootste centrale banken ter wereld. Alsof dat nog niet genoeg is, is hij lid van de Groep van Dertig, een particuliere denktank en lobbygroep die de meest invloedrijke economen, bankiers en ministers van Financiën samenbrengt. En laten we zijn aanwezigheid bij de ultra-exclusieve bijeenkomsten van de Bilderberg Groep niet vergeten, die zo exclusief zijn dat het publiek in Davos op amateurs lijkt.

Het World Economic Forum is niet bepaald een feministische utopie. Maar goed, ze hebben tenminste één vrouw op hun lijst van topmensen: Christine Lagarde, die toevallig ook, zoals gezegd, de president van de ECB is. Lagarde heeft een behoorlijk cv, aangezien ze eerder de Franse minister van Financiën was tijdens de financiële crisis en directeur van het IMF, en ze komt af en toe ook in aanraking met de Bilderberg-menigte.

Het World Economic Forum heeft nog een andere groep zelfingenomen hoge pieten die ons allemaal het gevoel geven dat we tekortschieten: de International Business Council. Deze exclusieve club bestaat uit 100 CEO’s die ogenschijnlijk ‘zeer gerespecteerd en invloedrijk’ zijn, hoewel ik niet helemaal zeker weet wie het respecteert en beïnvloedt. De raad fungeert als adviesorgaan voor het WEF, biedt ‘intellectueel rentmeesterschap’ (wat dat ook mag betekenen (het is waarschijnlijk gewoon een mooie term om je dom te laten voelen)) en helpt bij het vormgeven van de agenda voor de jaarvergadering.

Het lidmaatschap van het WEF is verdeeld in drie niveaus, want wat is exclusiever dan het indelen van mensen in groepen? De nederige Regionale Partners en Industriepartnergroepen zijn niets vergeleken met de almachtige Strategische Partners, die bijna 700.000 dollar uitgeven voor het voorrecht om de agenda te bepalen en besloten ontmoetingen met afgevaardigden te hebben.

En wie zijn deze elitebedrijven, vraagt ​​u zich af? Alleen de machtigste en invloedrijkste ter wereld, waaronder bedrijven als Big Oil (BP, Chevron, Total), Big Banks (Barclays, Citi, Deutsche Bank, Goldman Sachs, HSBC, JPMorgan Chase, Morgan Stanley, UBS), Big Pharma (Pfizer, Moderna), Big Tech (Facebook, Google) en Big Sugar (Coca-Cola, PepsiCo), onder anderen. Vind je het niet geweldig hoe je met geld toegang krijgt tot macht en invloed?

Gegeven het feit dat het Forum gefinancierd wordt door deze instellingen en zijn leiderschap uit hen haalt, is het nauwelijks schokkend dat Davos de belangen van de financiële macht en de macht van het bedrijfsleven boven alles stelt. En deze vooringenomenheid komt nog duidelijker tot uiting in hun standpunt over handelskwesties.

DAVOS: BEDRIJFSMACHT ONTMOET HANDELSOVEREENKOMSTEN EN DE DEMOCRATIE GAAT STERVEN.

Mocht u het gemist hebben: de bijeenkomsten in Davos zijn in wezen een machtsfeest van het bedrijfsleven en de financiële sector, dus uiteraard is handel een belangrijk gespreksonderwerp. Tijdens de bijeenkomst in 2013 benadrukte de Amerikaanse handelsgezant Ron Kirk dat de regering-Obama graag de handel met de Europese Unie ‘glad wil maken’, waarbij hij het belang van de ‘trans-Atlantische relatie’ benadrukte. Verrassing, verrassing, er werd die week vooruitgang geboekt in de richting van een handelsakkoord.

Het jaar daarvoor, tijdens de bijeenkomst van 2012, hadden topambtenaren uit de VS en de EU in het geheim een ​​ontmoeting gehad met de Transatlantic Business Dialogue (TABD), een grote bedrijfsgroep die aandrong op een “vrijhandelsovereenkomst” tussen de VS en de EU. De TABD bracht 21 bedrijfsleiders mee en de bijeenkomst werd bijgewoond door toptechnocraten, waaronder WTO-directeur-generaal Pascal Lamy en Obama’s plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur voor internationale economische zaken, Michael Froman (die vroeger de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger was).

Het resultaat was een rapport over een ‘Visie voor de toekomst van de economische betrekkingen tussen de EU en de VS’, waarin werd opgeroepen tot ‘dringende actie op basis van een visionaire en ambitieuze agenda’. Want wie heeft democratie nodig als je multinationale ondernemingen het handelsbeleid kunt laten schrijven?

In een stap die niemand verraste, kondigden de elites van de VS en de EU na een gezellige bijeenkomst in Davos hun plan aan om het Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) te lanceren. Deze “alomvattende handels- en investeringsovereenkomst” zou zeker ten goede komen aan de machtige bedrijfsbelangen die hielpen bij de financiering van het World Economic Forum.

De Amerikaanse handelsvertegenwoordiger Ron Kirk kon zijn opwinding over het potentieel om alle sectoren, inclusief de landbouw, te exploiteren niet bedwingen en stelde dat “voor ons alles op tafel ligt.” Ten slotte kunnen de ultrarijken gerust zijn, wetende dat hun financiële belangen boven alles beschermd zullen worden.

“DAVOS-KLASSE GEFASCINEERD DOOR SOCIALE ONRUST: PROTESTEN NET ZO LEUK ALS DE NIEUWSTE MARKTTENDENSEN” – ZEGGEN FACT CHECKERS.

O, hoe zijn de machtigen gevallen! De Davos-klasse was bezorgd over het verzet tegen de mondialisering en de protesten die hun mooie kleine bijeenkomsten verpestten. De New York Times berichtte dat ze wanhopig probeerden het vertrouwen in hun kostbare handelsovereenkomsten te herstellen, terwijl ze deden alsof ze bezorgd waren over ongelijkheid, vernietiging van het milieu en financiële instabiliteit. Ik weet zeker dat ze een paar krokodillentranen hebben laten vallen voordat ze gingen genieten van hun champagne en kaviaar.

Het hoofd van de WTO verklaarde dat “globalisme het nieuwe ‘isme’ is dat iedereen graag haat… Er is niets dat onze critici niet aan de mondialisering zullen wijten, en ja, het doet ons pijn.”

De elitegastenlijst van de jaarlijkse WEF-bijeenkomst in 2000 was werkelijk indrukwekkend, met onder de aanwezigen president Clinton, de Britse premier Tony Blair en de Mexicaanse president Ernesto Zedillo. Maar laten we ook de andere wereldleiders niet vergeten die de gebeurtenis met hun aanwezigheid sierden, zoals die uit Zuid-Afrika, Indonesië, Maleisië en Finland.

Natuurlijk waren ook het hoofd van de WTO en verschillende ministers van Handel aanwezig, ondanks de dreigende dreiging dat demonstranten het Forum zouden ontwrichten. Om deze kostbare elites tegen het gespuis te beschermen, werd het Zwitserse leger ingeschakeld om de 2.000 leden van de Davos-klasse te beschermen. Want wie geeft er om de rechten van het volk als de elites in de stad zijn?

Toen de elite van Davos in januari 2001 opnieuw bijeenkwam, waren ze vastbesloten ervoor te zorgen dat hun exclusieve evenement niet zou worden bedorven door vervelende ‘hooligans’ of afwijkende stemmen. Ondertussen vond in Porto Alegre, Brazilië, een tegenforum plaats, dat een platform bood aan activistische groepen en mensen uit de Derde Wereld om hun zorgen te uiten. Maar de Davos-klasse bleef zich er niet van bewust, comfortabel opgesloten in hun betonnen fort van prikkeldraad, terwijl de politie buiten bruut geweld gebruikte om afwijkende stemmen te onderdrukken.

In 2009 trok de WEF-bijeenkomst veel aandacht van demonstranten, die door de oproerpolitie werden beschoten met traangas en waterkanonnen. De toenmalige Franse minister van Financiën, Christine Lagarde, waarschuwde de Davos-klasse over de twee grootste risico’s waarmee zij werden geconfronteerd: sociale onrust en protectionisme.

Ze benadrukte de noodzaak om het vertrouwen in het systeem te herstellen, maar de demonstranten buiten hielden borden omhoog met de tekst: ‘Jij bent de crisis.’ Het lijkt erop dat de WEF-bezoekers niet bepaald de meest populaire kinderen van de buurt waren, maar het circus ging ongestoord door.

De WEF-bijeenkomst in januari 2012 leek op een bijeenkomst van de elite van de wereld te midden van een achtergrond van onrust en onrust. De Arabische Lente had het Midden-Oosten op zijn grondvesten doen schudden, anti-bezuinigingsprotesten deden Europa opschudden en de Occupy Wall Street-beweging won aan kracht. Maar het WEF, dat altijd aan de bal was, had de twee grootste risico’s waarmee de wereld wordt geconfronteerd geïdentificeerd als ‘ernstige inkomensongelijkheid en chronische begrotingsonevenwichtigheden’.

Wauw, wat een openbaring! De Occupy-beweging sloeg zelfs haar kamp op in Davos om dit punt duidelijk te maken, en voor het eerst stond ongelijkheid bovenaan de risicolijst. Het lijkt erop dat de Davos-klasse eindelijk de rest van de wereld heeft ingehaald. Beth Brooke van Ernst & Young waarschuwde dat landen met een verdwijnende middenklasse gevaar liepen, zoals de geschiedenis had aangetoond. Nou, veel succes daarmee, Davos.

Terwijl boze burgers zich verzamelden in de straten en op openbare pleinen van Caïro tot Athene en New York, merkte de Financial Times op dat de ontevredenheid ‘alomtegenwoordig’ was, en dat ‘de enige gemeenschappelijke boodschap is dat leiders over de hele wereld er niet in slagen aan de verwachtingen van hun burgers te voldoen en dat Facebook en Twitter ervoor zorgen dat mensenmassa’s zich onmiddellijk kunnen verenigen en hen hiervan op de hoogte kunnen stellen.” Voor de veertig regeringsleiders die in Davos bijeenkwamen, “was dit geen geruststellend beeld.”

Europa was niet immuun voor de onrust en onrust die in andere delen van de wereld te zien was. In 2011 werden democratisch gekozen leiders in Italië en Griekenland afgezet en vervangen door technocraten, wat leidde tot beschuldigingen van een ‘technocratische staatsgreep’ op aandringen van Duitsland. Mario Draghi, voormalig hoofd van de Europese Centrale Bank (ECB), werd destijds beschouwd als een van de machtigste leiders in Europa.

Maar zelfs de ECB was niet immuun voor de Occupy-beweging, die haar kamp had opgeslagen buiten haar hoofdkantoor in Frankfurt. Tijdens de WEF-bijeenkomst van 2012 in Davos kwamen Occupy-demonstranten buiten het evenement in botsing met de politie. Stephen Roach, faculteitslid van de Yale Universiteit en voorzitter van Morgan Stanley Asia, vertelde over zijn ervaringen als panellid op het ‘Open Forum’, waaraan burgers uit de lokale gemeenschap, studenten en Occupy-demonstranten deelnamen.

Het discussieonderwerp van Roach op het Open Forum in Davos 2012 was ‘het hermodelleren van het kapitalisme’. Hij hoopte het publiek te betrekken bij een discussie over dit belangrijke onderwerp. De zaken werden echter al snel chaotisch toen Occupy-demonstranten het Forum verstoorden met gezangen waarin werd opgeroepen tot meer steun. Roach omschreef de scène als ‘verontrustend’ en hij was meer gefocust op het vinden van een ontsnappingsroute dan op het openen van commentaar.

Het is duidelijk dat de ziedende massa niet geïnteresseerd was in zijn voorstel om het kapitalisme te fixeren, omdat niemand begreep dat het kapitalisme feitelijk is gekaapt door een chaotische vorm van technocratisch communisme met als enig doel het consolideren van rijkdom, macht en invloed met een paar geselecteerde plutocraten.

Tijdens de discussies werd Roach getroffen door het perspectief van het eerste panellid, een 24-jarige Occupy-demonstrant genaamd Maria. Ze uitte haar woede over ‘het systeem’ en benadrukte de noodzaak om een ​​nieuw systeem op te bouwen, gebaseerd op gelijkheid, waardigheid en respect.

De andere panelleden van het WEF, waaronder Ed Miliband uit Groot-Brittannië, een VN-commissaris, een Tsjechische academicus en een minister van de Jordaanse dictatuur, leken een andere taal te spreken dan Maria. Maar misschien was Maria wel de vonk die de ambities van Klaus Schwab aanwakkerde om de totalitaire Great Reset-agenda te verrijken met “gelijkheid, waardigheid en respect”.

In oktober 2013 meldde The Economist dat de sociale onrust wereldwijd aan het toenemen was, van anti-bezuinigingsbewegingen tot opstanden van de middenklasse, in zowel rijke als arme landen. Het World Economic Forum bracht in november 2013 een rapport uit waarin het een ‘verloren generatie’ voorspelde die zou bezwijken voor populistische politiek en de sociale onrust zou laten escaleren.

Ondertussen waarschuwden financiële instellingen zoals JPMorgan Chase, UBS, HSBC en AXA in hun rapporten gedurende 2013 voor de gevaren van sociale onrust en rebellie. In zijn rapport van mei 2013 klaagde JPMorgan Chase over wetten die zijn agenda hinderden, zoals de “ constitutionele bescherming van de arbeidsrechten” en het “recht om te protesteren als er ongewenste veranderingen worden aangebracht in de politieke status quo”, terwijl het waarschuwde voor grote uitdagingen in de economische “aanpassing” van Europa, die volgens het bedrijf gemiddeld nog maar “half klaar” was.

De bijeenkomst van het World Economic Forum in 2014 werd ingeluid met een opkomst van meer dan 40 staatshoofden! Over een krachtige gastenlijst gesproken. Ze hadden iedereen, van Viktor Janoekovitsj uit Oekraïne tot Enrique Pena Nieto uit Mexico, en zelfs Shinzō Abe, David Cameron, Dilma Rousseff, Hassan Rouhani, Benjamin Netanyahu en Goodluck Jonathan. Om nog maar te zwijgen van de tophonden van de internationale financiële wereld, zoals Jacob Lew, Mario Draghi, Mark Carney, Christine Lagarde en Jim Yong Kim. Het lijkt erop dat de 1% echt weet hoe hij een shindig moet gooien.

Aan het begin van de bijeenkomst bracht het World Economic Forum een ​​rapport uit waarin werd gesteld dat het “grootste risico voor de wereld in 2014” de groeiende “kloof tussen rijk en arm” was. Ojee, wat onverwacht! Inkomensongelijkheid en sociale onrust werden geïdentificeerd als de meest kritieke kwesties die de komende tien jaar een aanzienlijke impact zouden hebben op de wereldeconomie.

Het rapport merkte op dat jongeren over de hele wereld deel uitmaakten van een ‘verloren generatie’ die geen banen en kansen had, en waarschuwde dat dergelijke ontevredenheid ‘zou kunnen overlopen in sociale onrust’, waarbij recente voorbeelden uit Brazilië en Thailand werden aangehaald.

De Davos-klasse, bestaande uit mondiale elites, heeft alleen maar meer invloed en controle gekregen als reactie op de opkomst van wereldwijde sociale en politieke omwentelingen en tijdens de Covid-19-pandemie. De bijeenkomst van de rijken en machtigen in Davos in 2024 zal waarschijnlijk dienen als herinnering aan de gevolgen van het gecentraliseerde systeem, aangezien burgers over de hele wereld blijven eisen dat hun stem wordt gehoord en dat hun leiders ter verantwoording worden geroepen.