Aan het begin van de pandemie viel een bejaarde in een nabijgelegen supermarkt. Toen de ambulance arriveerde en ze haar adviseerde om naar het ziekenhuis te gaan, vroeg de vrouw in tranen om een behandeling, behalve om haar naar een gezondheidscentrum te brengen.
Veel ouderen zijn gestopt met het uitvoeren van noodzakelijke medische activiteiten uit angst voor mogelijke besmetting. Dit is een van de vele gevolgen van de angst die de pandemie in deze sector van de bevolking heeft doen ontstaan, die gevolgen heeft voor hun gezondheid en welzijn.
Angst, een zeer ongewenste emotie
Angst heeft, zoals alle emoties, een adaptieve functie. Het plaatst ons in een defensieve positie tegen de perceptie van een dreiging. Het stelt ons ook in staat om onszelf te pushen als we bang zijn om onszelf voor gek te zetten op het werk of om beter voor onszelf te zorgen als we bang zijn om ziek te worden.
Angst is aanwezig vanaf de geboorte en helpt ons onszelf te beschermen tegen gevaar of emotionele toevlucht te zoeken in de armen van een vriend of partner die op zoek is naar troost. Angst wordt echter vaak afgeschilderd als het donkere bos waarin Hans en Grietje verdwalen, of de duisternis en eenzaamheid die elke goede horrorfilm gebruikt om ons bang te maken. Angst is over het algemeen een ongewenste emotie waar we zo snel mogelijk aan willen ontsnappen.
Angst kan ons naar pathologische of niet-adaptieve situaties leiden wanneer het onze dagelijkse sociale en persoonlijke activiteiten verstoort. In dit geval hebben we het over specifieke fobieën of angsten. Bijvoorbeeld om te vliegen, om in het openbaar te spreken of om een lift te nemen.
Mensen lijden onder deze situaties, we vertonen tekenen van angst en stress die onze dagelijkse routines en onze sociale relaties bepalen. De chronische staat van alertheid waarbij we een voortdurende angst toevoegen, beïnvloedt ons immuunsysteem en uiteindelijk ook onze fysieke gezondheid.
Waar is een oudere bang voor?
Tot de komst van het coronavirus was onderzoek naar angsten bij ouderen gericht op de volgende drie hoofdonderwerpen:
-
Angst om te vallen
-
Angst voor dementie
-
Angst voor het verouderingsproces zelf
Deze drie angsten hebben iets gemeen: ze spreken ons aan over de angst om afhankelijk te zijn, het verlies van gezondheid en de dood. Nu, met de betrokken covid-19, worden deze angsten versterkt, omdat het die angst voor verlies gemeen heeft, vergelijkbaar met deze drie meest bestudeerde gevallen.
Maar covid-19 heeft één aspect dat zich onderscheidt van de rest. In dit geval zijn de kinderen, kleinkinderen enz. we zijn bang dat een oudere persoon in onze omgeving besmet raakt en eraan kan overlijden. Dit leidt ons naar situaties van overbescherming en paternalisme, dat wil zeggen om beslissingen te nemen over het leven en de gezondheid van de oudere.
Elke keer dat we bijvoorbeeld met een oudere persoon praten en hem adviseren om niet de deur uit te gaan of om zichzelf te beschermen, neemt het gevoel van kwetsbaarheid en angst dat die persoon voelt verder toe.
Het duidelijkste geval van paternalisme deed zich voor bij ouderen die in woningen wonen . Velen van hen, ondanks dat ze niet besmet waren, hebben de centra al maanden niet kunnen verlaten of hebben zeer beperkte familiebezoeken gehad.
Gevolgen van de angst om besmet te raken
Het vermijden van sanitaire voorzieningen dat aan het begin van de tekst werd besproken, kan verwoestender zijn dan de kans om het op weg naar een ziekenhuis te contracteren. Daarom is een eerste gevolg van de angst die oudere mensen nu hebben, dat ze andere gezondheids- en eerstelijnszorgbehoeften die ze nodig hebben, verwaarlozen.
Op dit gebied van gezondheid is het ook de moeite waard om de aandacht te vestigen op die zorgverleners van afhankelijke personen die de beslissing om een sterk afhankelijke persoon op te nemen in een wooncentrum uitstellen. Het uitstellen van een noodzakelijke beslissing heeft niet alleen invloed op de kwaliteit van leven van deze mensen, maar ook op die van de verzorger. Dit verhoogt uw niveau van emotionele en fysieke belasting , terwijl uw schuldgevoel toeneemt omdat u blijft nadenken over het inkomen uit woonwijken.
Ten tweede kan de oudere de neiging hebben zichzelf te isoleren . Als hij voorheen een actief persoon was, die cursussen volgde, naar het theater ging of bij zijn vrienden verbleef, verdwijnt dit alles nu en wordt de persoon achtergelaten in een situatie van existentiële eenzaamheid. Met andere woorden, een eenzaamheid gebaseerd op het gebrek aan projecten die hem een illusie bezorgden en die zouden helpen om te gaan met de geest van covid-19.
Zelfs de WHO heeft deze situatie een naam gegeven: pandemische vermoeidheid . Daarom heeft de angst voor het coronavirus een negatieve invloed op het sociale en psychologische welzijn van ouderen.
In deze gevallen moet ook worden opgemerkt dat veel ouderen alleen telefoongesprekken voeren als hun enige communicatiemiddel met vrienden en familie. Hierdoor kunnen ze niet, zoals andere jongeren, genieten van de voordelen die een videogesprek en andere soorten technologische toepassingen zouden kunnen hebben.
Ten slotte leggen de gezonde en actieve ouderen waar we het eerder over hadden ook uit dat het de eerste keer is dat ze zich kwetsbaar voelden en dat ze zich door de omgeving en de media erop gewezen voelden als degenen die beschermd zouden moeten worden tegen deze ziekte.
Nogmaals, dit paternalisme van de samenleving beperkt hun vermogen om hun eigen beslissingen te nemen en, altijd de vastgestelde sanitaire maatregelen te nemen, om door te gaan met hun belangrijkste activiteiten en sociale contacten.
Tot slot moeten we weten hoe we met de pandemie en zijn beperkingen moeten leven zonder andere belangrijke aspecten van ons leven aan te tasten: de behoefte om met elkaar om te gaan, ons nuttig te kunnen voelen en voor onze gezondheid en ons welzijn te zorgen. We moeten als samenleving creatief zoeken naar formules die het isolement en de eenzaamheid van ouderen vermijden en die hen in staat stellen hun gezondheid en kwaliteit van leven zo lang mogelijk te behouden.
