Wie heeft er nou gewonnen in de onderhandelingen tussen Nederland en de rest van Europa over Europees hulpgeld

Wie heeft er nou gewonnen in de onderhandelingen tussen Nederland en de rest van Europa over Europees hulpgeld, nu het ene na het andere land te maken krijgt met ‘Covid‘-besmettingen?

Op de korte termijn is dat overduidelijk Nederland. Ons land was extreem slecht voorbereid op een pandemie. We hebben tekort aan alles, en produceren zelf niks meer van wat we nodig hebben, dus een ‘Europees Steunfonds‘ waar landen geld uit kunnen halen om de medische problemen het hoofd te kunnen bieden, is voor ons land een ‘Pinautomaat‘ die bijzonder welkom is. Daarbij zijn we in ons land extreem goed in het ‘ruim definiëren’ van ‘medische zorg‘, of ‘soevereiniteit‘ als we die willen schenden om een oorlog te starten of wapens aan terroristen te verstrekken, of ‘privacy‘ als we sleepnetten willen accorderen, zodat we er ook de psychische zorg voor nabestaanden en zorgpersoneel onder kunnen schuiven, en wie weet wat niet nog allemaal meer.

Over ‘Hulp‘ als een manier om jezelf te helpen aan het geld van anderen heb ik al veel geschreven. Het is extreem cynisch, maar als techniek al eeuwenoud. Geld dat door de Katholieke Kerk werd opgehaald ‘voor de armen‘, zien we in tal van landen terug als schitterende monumenten, rijk versierd met adembenemende ornamenten en schilderingen, waarbij de ‘Kerkvorsten‘ ook niks tekort kwamen, voor zolang als het duurde. Een niet aflatende kudde ‘Hulporganisaties‘ zorgt eveneens vooral erg goed voor zichzelf, en het geld dat u doneert gaat voor het overgrote deel op aan ‘kosten‘, waaronder de ‘aangrijpende videoboodschappen‘ die u moeten motiveren om diep in de buidel te tasten. De ‘Marshall-hulp‘ schreef ik eerder ook over, en was evenmin onbaatzuchtig, maar minder doortrapt dan die weelde aan ‘moderne‘ varianten. Ook de ‘Hulp‘ die Griekenland uiteindelijk kreeg nadat in 2008 de hele wereldeconomie dreigde te bezwijken, had niets te maken met solidariteit met het Griekse volk, maar was louter en alleen bedoeld om onze eigen banken te helpen die geld hadden uitgeleend aan Griekenland. Om onszelf te helpen, over de ruggen van het Griekse volk heen, die dood konden vallen. Letterlijk.

In de eeuwen voor deze tijd waarin we nu leven, leidde het cynisme van de ‘Rijken‘ tot zulke bloederige confrontaties als de ‘Reformatie‘, en alle oorlogen die daarmee verband hielden, en de ‘Revoluties‘ in Frankrijk, de Verenigde Staten, Rusland en elders. Hier op dit blog heb ik al veel geschreven over de, vanuit ons standpunt bekeken, vreemde strategie van landen als China en Rusland op weg naar uitbreiding van hun invloed, middels ‘hulp-zonder-aanzien-des-persoons‘. Niet exclusief aan ‘vrienden‘, maar ook niet als een manier om het eigen slechte geweten af te kopen middels ‘liefdadigheid‘.

De zelfzuchtige, cynische houding van Nederland in het conflict met Italië (en de rest van Europa) over geld om landen in nood te helpen nu het noodlot heeft toegeslagen, leidde er in Italië toe dat een krant Nederland had ‘uitgegumd‘ op een weerkaart van heel Europa. Ons land was een inktvlek op die kaart, waar elders de zon scheen. Dat u als vakantieganger straks even welkom bent in die Europese landen als de Duitsers kort na de Tweede Wereldoorlog, heeft u aan ‘Den Haag‘ te danken. Niet aan één bepaalde politieke partij. En ik realiseer mij daarbij terdege dat de insteek van ‘Den Haag‘ op brede steun kan rekenen in ons eigen land. Dat u, mijn lezers, wellicht ook niet kunnen begrijpen waarom ik niet ‘aan boord‘ ben.

De verklaring daarvoor vindt u in het boek ‘De Onzichtbare Maat – archeologie van goed en kwaad‘ van Andreas Kinneging. Een stevige ‘Pil‘ van een boek waarin de auteur en hoogleraar uiteenzet wat er niet deugt aan de ‘Verlichting‘ en ‘Romantiek‘, bezien door de ogen van wat hij identificeert als de ‘Europese Traditie‘, die ook mij meer inspireert dan de obsessie met ‘Identiteit‘ en ‘Lustbevrediging‘ als hoogste ideaal. De zorg voor de ‘Gemeenschap‘, als de basis voor onze culturele en intellectuele ontwikkeling, en bijbehorende welvaart, past beter bij mij. U ziet het ook terug in de bijdragen waar ik consequent benadruk dat je Adam Smith niet kunt begrijpen als je zijn ‘The Theory of Moral Sentiments’ niet gelezen hebt, maar alleen zijn ‘Wealth of Nations‘. Of, nog tragischer, de vele ‘Readers Digest‘ versies van dat laatste werk die tot doel hebben van u een inhalige, materialistische egoïst te maken. Je ziet het ook terug in de bijdragen waarin ik de (Amerikaanse) Grondwet aanduid als een ‘Beneficial Dictator’, een ‘Verlichte Despoot’, hiërarchisch boven de feilbare mens geplaatst.

Iemand die doorkneed is met de idealen van de ‘Verlichting‘ proberen wijs te maken dat er zoiets is als ‘onbaatzuchtigheid‘, is een bijna onmogelijke opgave. Dat lijkt in tegenspraak met wat u nu ziet, met (semi) spontane sympathiebetuigingen aan ‘helden‘ in de zorg, het onderwijs, en elders, en onze reputatie als een ‘vrijgevig volk‘ als er met de collectebus wordt gerammeld, of als er ergens een land moet worden ‘bevrijd‘. Goede kans zelfs dat u boos wordt als ik de goede bedoelingen in twijfel trek. Toch doe ik dat, en zelfs aan de lopende band, zonder mensen persoonlijk verwijten te maken. Ik ben er zelfs van overtuigd dat Wopke Hoekstra oprecht meent dat hij Europa gered heeft, terwijl de kans groot is dat hij onze ‘Fall from Grace‘ in gang heeft gezet die ons nog lelijk op gaat breken.

Mijn stelling hier is dat we ten onrechte bang zijn voor ‘de Chinezen‘ en ‘de Russen‘, in die zin dat we niet onder de voet gelopen zullen worden door de legers van die landen. We hoeven ook niet te kiezen voor exact eendere oplossingen, of maatschappelijke structuren. Maar waar ze werken om de gemeenschap te beschermen tegen dodelijke virussen, en kapitalistische roofdieren, die zonder begin van gewetensnood hun ‘Minder dan Niks‘-wereld aan ons opdringen, vol decadente verveling en vruchteloze verspilling, op de rug van schijnbewegingen in de sfeer van ‘Groen‘ en ‘Goede Bedoelingen‘, waar die roofdieren en ‘gearriveerde‘ types geen begin van oprechte sympathie voor hebben, zijn ze voor mij wel een bron van inspiratie. Wat u er verder mee doet, moet u zelf maar weten, maar keuzes hebben consequenties. Zo niet voor uzelf, in het hier en nu, dan voor uzelf in de toekomst, en voor uw kinderen en kleinkinderen. En met die consequenties zult u moeten leren leven.