Het concept van een wereld zonder privébezit valt in steeds vruchtbaardere grond in de westerse cultuur, vooral in milieus die zichzelf als progressief beschouwen. Al in 1976 schreef Erich Fromm over de polariteit tussen hebben en zijn, over mensen in het Westen wier modus operandi in alle facetten van het leven geworteld is in hebben in plaats van zijn. De commercieel succesvolle kangoeroekronieken bemesten op humoristische wijze de intellectuele hectaren van een bezitloze samenleving. “Oh, ‘mijn’ en ‘jouw’, dat zijn gewoon burgerlijke categorieën!” weet de communistische kangoeroe uit te leggen. Geld is niet alles is een uitdrukking die vaak wordt gebruikt door degenen die qua rijkdom zijn verwaarloosd en er meer dan genoeg van hebben.

De diep indoctrinerende voorbereiding op een bezitloze samenleving vinden we steeds vaker terug in het dagelijks leven. De pantry’s in de huizen en appartementen maken plaats voor just-in-time leveringen die zijn afgestemd op de noden van het moment door bezorgdiensten die hun werknemers uitbuiten. Het delen van aanbiedingen floreert ongecontroleerd, of het nu gaat om de verhuur van auto’s, fietsen of technische uitrusting. Het concept van minimalisme wordt ook gepromoot door de massamedia en er ontstaan ​​pseudo-filosofische debatten over hoeveel objecten een mens werkelijk nodig heeft.

Op alle niveaus heeft social engineering tot doel mensen boos te maken op eigendom, om het “verouderd” te verklaren. En het werkt nu verbazingwekkend goed.

In het specifieke geval van Duitsland is er ook nog het feit dat het eigenwoningbezit extreem laag is in Europese vergelijking. Bijna de helft van de Duitsers huurt hun huizen in plaats van hun eigen vier muren te bezitten. Met de nieuwe EU-resoluties, volgens welke gebouwen – en dus ook woongebouwen – in 2050 emissievrij moeten zijn, zou het Europese eigendomspercentage opnieuw drastisch kunnen dalen, aangezien een niet onaanzienlijk deel van de EU-bevolking zich geen de nodige verbouwingen.

Voor 2023 kan al worden gesteld dat het privébezit van mensen aan het tanen is – de door de Davoskliek beloofde toename van levensvreugde is nauwelijks zichtbaar. In Duitsland – integendeel – wordt de bevolking door de bondspresident afgestemd op harde jaren vol ontberingen.

de ballast

Het nieuwe jaar is begonnen en ik besluit om met hulp van vrienden eindelijk mijn kerker in de kelder leeg te ruimen. Afgezien van een paar noedels, rijst, linzen en watervoorraden, staat de rest van de kamer, ruim 90 procent van mijn kelder, vol met rommel die de vorige huurders hebben achtergelaten.

Nu ik naar deze rommelige puinhoop kijk, zou ik willen dat Klaus Schwab gelijk had over mijn kelder – “Je bezit niets!”

Ik wil in ieder geval mijn voorraden behouden. Maar de rest – dat kan me toch gestolen worden. Helaas is al deze rotzooi zo waardeloos dat zelfs een dief het niet zou stelen. En dus heb ik geen andere keuze dan de kleine en grote prullaria uit te zoeken en in de gehuurde Sprinter te laden.

Terwijl mijn maatjes en ik als horizontaal gravende archeologen door de Kruscht-lagen graven, vraag ik me af hoe lang de rotzooi aan de andere kant van de kelderkamer zijn stoffige bestaan ​​aan het uitvechten is? Van hoeveel voor-voor-vorige huurders zou het afkomstig kunnen zijn? Na een lange, vermoeiende en zweterige opruimklus word ik beloond met een vaag antwoord. Ik vind een kunstmap met kinderachtige verfraaiingen. Daarin vind ik geslaagde tekeningen en schilderijen van een jonge leerling die in het schooljaar 2002/03 in klas 4b zat. Nu, ervan uitgaande dat de map naar de kelder is verhuisd met de overplaatsing naar een middelbare school in het schooljaar 2003/04, kan ik afleiden dat een deel van de rommel al bijna twee decennia in deze kelder heeft gesudderd.

Het is echt opmerkelijk wat mensen in de loop der jaren verwerven, gebruiken, weggooien en achterlaten. Misschien moeten we – zo denk ik op dit moment – bezit en eigendom ter discussie stellen en in kritische kringen de misschien ketterse overwegingen maken op welke punten Klaus Schwab mogelijk gelijk zou kunnen hebben?

Wat ik in die kelderkerker heb opgegraven, heeft niets met overvloed te maken – het is ballast!

In de buik van het consumentisme

De rommel van bijna twee decennia wordt eindelijk in de Sprinter geladen en gaat naar het recyclingcentrum. Eenmaal daar worden de busjes en auto’s geback-upt. Wij zijn lang niet de enigen die van hun verontreinigde terreinen af ​​willen, en het recyclagepark is lang niet het enige goederenkerkhof.

We vinden een parkeerplaats en openen de achterdeuren. Beetje bij beetje krijgen we de “graffe” – zoals ze in Beieren zeggen – uit de laadcabine. Soms weten we direct welk oud ijzer in welke cilinder begraven mag worden, soms wenden we ons tot de werfmeester, gekleed in oranje overall, die ons met een flikker in zijn mondhoek en een Joegoslavisch accent het containernummer toefluistert op een vriendelijke manier.

Met oude keukenapparatuur in mijn gehandschoende handen betreed ik de container voor kleine en middelgrote elektrische apparaten. De binnenkant van de container ziet eruit als de antithese van een mediamarkt. Producten die ooit spiksplinternieuw op de verkoopvloer stonden, liggen nu vies en versleten op de ijzeren vloer als het afval van morgen. Als de grote consumententempels een molloch zijn, dan zijn de recyclingcentra ongetwijfeld het rectum. Hier kunt u zien wat er overblijft wanneer de vooraf bepaalde breekpunten, de geplande veroudering van de apparatuur van kracht worden en ze zo voortijdig functioneel de dood in sturen.

Twijfel niet aan privébezit, maar aan de kwaliteit ervan

Ik verlaat de container, omringd door het dystopische geluidslandschap van grommende afvalpersen en het gekletter van afgedankte meubels die in deze persen terechtkomen. “Zo kan het niet verder”, denk ik op dit moment en moet toegeven dat Klaus in Davos ergens gelijk heeft.

Ik moet denken aan een interview van Sophia-Maria Antonulas met een jonge, politiek alerte boer. De boer formuleerde heel treffend deze dichotomie van tegen de Grote Reset zijn en tegelijkertijd aan Klaus Schwab moeten toegeven dat hij op een bepaalde manier gelijk had:

“Klaus Schwab en de Groenen zijn zo succesvol omdat ze zo dichtbij argumenteren wat echt nodig is. Ze werken met zeer intelligente strategieën van toe-eigening die huidige menselijke en sociale behoeften combineren met een zekere elitaire aanspraak op macht, d.w.z. deze in hun voordeel ombuigen. Dit is een schone kunst, indrukwekkend en beangstigend tegelijk.”

Ja, “vangststrategieën” is het juiste woord! Verkondig het juiste om het verkeerde in zijn schaduw af te dwingen.

Wat verspilling betreft, staat het onomstreden: deze lawines van apparaten die zichzelf na 3 tot 5 jaar vernietigen, staan ​​onze betere toekomst in de weg.

Mijn gedachten blijven uitgaan naar Thomas Eisinger’s dystopische roman over klimaatdictatuur ” Behind the Future “, waarin een rechteloze en bezitloze bevolking wordt onderworpen aan rigide bezuinigingen en bezuinigingsdictaten. Een van de personages in de roman zegt het in een notendop:

“Resources werden zo snel verbruikt omdat miljarden mensen elke dag werden aangezet om te consumeren. En door degenen die er extreme rijkdom mee hebben verworven en zich niets aantrekken van het milieu of de hulpbronnen. Die hun producten speciaal zo bouwden dat ze snel kapot gingen. Gevestigd in belastingparadijzen, beroven ze de gemeenschap van de broodnodige financiering, enkele 1000 miljard per jaar. Alleen de manipulatie van de massa’s door weinigen leidde tot de uitbuiting van de planeet.

Het hoeft dus niet te betekenen ‘we moeten onszelf beperken’, maar eerder ‘jij moet jezelf beperken’, namelijk met je obsessie met rijkdom en macht.

Maar precies het tegenovergestelde is gebeurd. Hoe groter de ongelijkheid, hoe meer geld er werd gestoken in campagnes die ons mensen vertelden dat wij schuldig waren aan allerlei soorten grieven” (1).

Het had niet beter verwoord kunnen worden. Het zijn dezelfde dirigenten achter beide Geiz ist geil! “ evenals de campagnes die ons vandaag willen overtuigen dat we de wereld naar de rand van de afgrond hebben gedreven door onze overconsumptie, waartoe de alomtegenwoordige reclame en de daarmee samenhangende, industrieel veroorzaakte prestigedruk ons ​​in de eerste plaats heeft gedwongen. De wereldwijde oligarchie heeft ons een bezaaide planeet, een enorme hoop schroot en een grotendeels ongerechtvaardigd schuldig geweten gegeven.

Wij mensen in het Globale Noorden leven niet in overvloed, maar stikken in de ballast van onze rommel. Schwab en zijn elitaire entourage gebruiken dit feit – dat ze zelf hebben veroorzaakt – om volledige onteigening voor ons aanvaardbaar te maken in plaats van de materiële hulp te reduceren tot het overbodige.

Nu kan er zeker gediscussieerd worden over welke apparatuur als “overbodig” kan of moet worden aangemerkt. Niemand kan dat definitief bepalen; Onze behoeften en interesses zijn immers zo verschillend dat het onmogelijk is om een ​​winkelmandje samen te stellen dat voor iedereen geschikt is. Als we in deze richting zouden denken, zouden we heel snel weer in een – weliswaar digitale – planeconomie terechtkomen die onverenigbaar is met het idee van een vrij en verantwoordelijk mens.

Wij mensen zouden vrij moeten kunnen beslissen welke goederen we willen produceren, verkopen en kopen, zolang deze goederen niemand aantoonbaar en direct schade berokkenen. Wapens en andere bewapening kunnen hier als voorbeeld worden genoemd. Met alle meer dan noodzakelijke kritiek op het huidige economische systeem moeten we op onze hoede zijn en niet het bad met het kind weggooien, d.w.z. ons laten beroven van vrij ondernemerschap en privévermogen.

Wat betreft de geplande eigendomloosheid, vergis je er niet in – het zal niet universeel zijn. Zij die onteigening propageren zullen zelf niet tot de onteigenden behoren. In het model van een samenleving waarin iedereen alles leent, moeten er onvermijdelijk eigenaren zijn die alles uitlenen en dus macht hebben over wie tijdelijk bezit geniet. Dus in plaats van ons te laten praten over totale rechteloosheid door onteigening als een “hippe” bevrijding van de last van consumentisme en kapitalisme, kunnen we beter praten over kwaliteitom te spreken van bezit en eigendom, dus over productie, onderhoud en gebruik. De volgende gedachten moeten worden opgevat als impulsen en hebben natuurlijk niet de pretentie volledig te zijn.

productie

Een centrale rol in de productie van goederen in een toekomst die de moeite waard is om te leven, zou de oriëntatie van de productie zijn, weg van massaproductie naar geïndividualiseerde en behoeftegerichte productie met behulp van de zich steeds verder ontwikkelende 3D-printtechnologie. In het niet-tastbare rijk van het digitale is dit onlangs gebeurd. De econoom Shoshana Zuboff maakte dit onderscheid heel duidelijk in een vergelijking van de productiemethoden van Ford in de 20e en Apple in de 21e eeuw:

“Net zoals Ford een van de eersten was die de nieuwe massaconsument aanboorde, was Apple een van de eerste bedrijven die door het dak ging door zich te richten op de nieuwe samenleving van individuen en hun behoefte aan gepersonaliseerde manieren van consumeren (…).

Dit bevrijdde het kapitalisme van oude operationele beperkingen en beloofde iets geheel nieuws, iets dat dringend nodig was, iets ondenkbaars buiten de genetwerkte ruimtes van het digitale. We beschouwden zijn impliciete belofte om onze belangenbehartiging af te stemmen op onze nieuwe behoeften en waarden als een bevestiging van onze waardigheid en zelfrespect; het bevestigde voor ons dat we hadden geteld. Het bood de consument ook een ontsnapping uit een institutionele wereld die onverschillig stond tegenover zijn individuele behoeften. Dit opende op zijn beurt de mogelijkheid van een nieuw, gezond kapitalisme dat beloofde ons te geven wat we echt willen, precies zoals we het willen” (2).

Met behulp van 3D-printen kan deze geïndividualiseerde productie van digitaal naar analoog worden overgebracht en kan het tijdperk van massaproductie in fabrieken grotendeels worden overwonnen. Denk maar aan de arbeidskrachten die daardoor vrijkomen. Miljoenen mensen uit dit enorme werksegment van de industriële productie zouden plotseling vrij zijn om hun leven te vullen met zinvolle inhoud.

onderhoud

Als de 3D-productie dan van langdurige en dus duurzame aard zou zijn en als gevolg daarvan de geplande veroudering in plaats van de producten uiteindelijk op de vuilnisbelt van de geschiedenis zou belanden, zou het niet nodig zijn om voortdurend nieuwe producten te vervaardigen om de bedrijf en winstmaximalisatie vervangen de oude producten. Bedrijven konden hun werkterrein verleggen naar onderhoud, reparatie en upcycling van de producten. Ten slotte moeten goederen met een houdbaarheid van honderden jaren compatibel zijn met nieuwe technische innovaties die eenvoudigweg modernisering vereisen in plaats van nieuwe aanschaf.

gebruik

Gebruik gaat nu eigenlijk over de kwaliteit van bezit of eigendom zijn. De vragen zijn: Hoe worden de goederen gebruikt? En wie gebruikt de goederen?

Het zou wenselijk zijn als goederen – in het bijzonder technische apparatuur – met speciale zorg en aandacht worden behandeld vanwege hun duurzame en op individuele behoeften afgestemde productiemethoden. Voorzichtiger dan de nieuwe smartphones die elk jaar verschijnen, die na een jaar al de rommel van gisteren zijn.

Hoe mooi zou het zijn als de curve van de productwaarde in de tegenovergestelde richting zou bewegen, in plaats van van onder naar boven naar beneden. Zou het niet wenselijk zijn als goederen hun waarde behouden met de jaren, zoals bij juwelen, kunst of oldtimers het geval is? Laten we ons voorstellen dat de verwondering over de apparatuur niet was voor het gloednieuwe product, maar voor het feit dat het zo lang meegaat. Stel je voor dat je de 3D-geprinte broodrooster bewondert die in 2077 in 2027 is uitgekomen en een halve eeuw later nog steeds heerlijk geroosterde sneetjes brood uit de sleuven stuitert.

De daaropvolgende vraag wie de producten gebruikt, komt overeen met het vorige kwaliteitskenmerk van gebruik. In de kern gaat het om de vraag wie er is over hoe de goederen worden gebruikt of door hoeveel mensen ze worden gebruikt. Collectief gebruik, dat zou worden afgehandeld via een huursysteem, creëert onvermijdelijk prikkels voor zorgvuldig gebruik, aangezien alle gebruikers uiteindelijk nadelen ondervinden van een ruwe, schadelijke behandeling.

Maar nu rijst de vraag, welke goederen zijn geschikt om collectief te worden gebruikt door middel van uitlening? Bovenal zijn dit objecten die zelden in particulier, exclusief bezit worden gebruikt. Gereedschap en tuingereedschap zijn hier duidelijke voorbeelden van. Dat iemand een grasmaaier exclusief voor zichzelf claimt, slaat in principe nergens op als het gazon maar vijf keer per jaar gemaaid hoeft te worden.

Als we voor elke maaisessie een uur schatten, is de gebruikstijd van de grasmaaier vijf uur per jaar (!). Dat betekent niets anders dan dat de grasmaaier 99,95 procent van het jaar ongebruikt staat. Als daarentegen een nederzetting met bijvoorbeeld honderd huishoudens de grasmaaier zou delen, in een gemeenschappelijke schuur zou parkeren en eruit zou halen als dat nodig is, dan zou het jaarlijkse gebruik 500 zijn in plaats van 5 uur. En het jaarlijkse gebruikspercentage zou 5,7 procent zijn in plaats van 0,05 procent. De onderhoudskosten zouden daardoor ook beduidend lager zijn, aangezien het toestel niet roest door veelvuldig gebruik, en wiskundig gezien is een onderhoudssom gedeeld door 100 beduidend lager voor de particulier.

“Ik heb je toch gezegd,” zou Klaus Schwab nu tussenbeide komen, “je wilt geen grasmaaier hebben en je wilt gelukkig zijn.” Maar zo gemakkelijk willen we het onszelf niet maken. Want waar houdt dit collectieve gebruik van objecten op? Naar welk object gaat ze? Zou de eigendomloosheid die wordt bepleit door de voorstanders van Great Reset ook gevolgen hebben voor mijn tandenborstel? Nou, ik – en waarschijnlijk de meeste mensen in de wereld – zou de tandenborstel helemaal niet met iemand anders willen delen. De aanslag, etensresten, tandbederf van 15 andere monden en misschien zelfs resten van fluoridetandpasta van andere gebruikers op “mijn” tandenborstelharen? Nee, dank u!

Er zijn goederen die van nature zijn gereserveerd voor de eigen exclusieve aanspraak op eigendom. En zelfs voor dingen die voorbestemd zijn voor collectief gebruik, zoals grasmaaiers, auto’s of boeken, moet er altijd het recht zijn om ze als exclusief eigendom te mogen bezitten. Dit hoeft niet noodzakelijk tegenstrijdig te zijn. Iemand kan tijdelijk eigenaar zijn van een deelauto en permanent eigenaar zijn van een oldtimer.

De keuze tussen collectief en exclusief gebruik moet altijd vrij blijven. Dit is de enige manier om de autonomie op basis van privébezit te behouden en te genieten van de voordelen van het delen van aanbiedingen.

afsluitende gedachten

Veel van de mensen om me heen die in hun dagelijks leven een vorm van spiritualiteit beoefenen, gebruiken vaak de term ‘tempelenergie’. De betekenis erachter is vergelijkbaar met ” Feng Shui “, de Chinese theorie van het rangschikken van dingen in de ruimte met als doel een optimale energiestroom. Zoals bekend wordt de buitenkant weerspiegeld in de binnenkant en vice versa. De mate van netheid binnen de eigen vier muren komt analoog overeen met de netheid van de geest. Bijna niemand zal iets vruchtbaars creëren aan een rommelig bureau.

Het zou nu gemakkelijk zijn om David Finchers nu “dood geciteerde” werk “Fight Club” te gebruiken en citaten te citeren zoals: “Alles wat je bezit, bezit uiteindelijk jou” of: “Alleen als we alles hebben verloren, hebben”. vrijheid om alles te doen”. Er zit enige waarheid in deze uitspraken, maar ze zijn niet de ultieme wijsheid. Eigendom verplicht en bindt ons natuurlijk en verhindert ons vaak om te doen wat we willen. Maar zonder dat zijn deze opties ook voor ons geblokkeerd.

We mogen niet vergeten dat we in ons leven op deze planeet fysieke wezens zijn met immateriële maar ook materiële basisbehoeften. Nu valt dat niet te ontkennen. En ja, de geest mag dan boven de materie staan ​​en haar vormgeven, maar daarvoor is, terecht, materie nodig. Het een werkt niet zonder het ander. Misschien moeten we erover nadenken om hebben en zijn niet langer als onverenigbare tegenstellingen te beschouwen, maar in plaats daarvan een gezond evenwicht tussen beide te vinden, het materiaal en het subtiele te laten dansen en onze relatie tot het materiaal te heroverwegen. Weg van merkenfetisjisme naar een dankbaar, zorgvuldig en langdurig omgaan met de objecten die we individueel of als groep de onze noemen.

Als we de reis door ons leven vergelijken met een reis per schip, kunnen we de volgende analogie gebruiken: Als we op dit schip varen zonder bezittingen, zonder enige voorwerpen, komen we niet ver. We missen een kompas, een telescoop, de kaart, gereedschap, kleding en vooral voedselvoorraden. Aan de andere kant, als we de boeg met te veel items laden, zal het schip zinken.

Wat de Zwitserse dokter Paracelsus ons leerde, geldt ook voor bezittingen:

“Alle dingen zijn vergif en niets is zonder vergif; het is alleen de dosis die ervoor zorgt dat iets niet vergiftigt.”