Rond de jaarwisseling is het de gewoonte om om te zien in verwondering, en om vooruit te blikken naar wat het nieuwe jaar ons te bieden heeft.
Het omzien krijgt steeds perversere trekjes, waar we stilstaan bij wie er niet meer zijn, waarmee we onszelf impliciet feliciteren omdat we tot de ‘overlevers‘ behoren. Overigens gaat het bij die verzameling necrologieën exclusief over de mensen van ‘naam en faam‘, waarbij het niet echt uitmaakt of betrokkene een ‘Good Guy/Girl‘ was, of een ‘Bad Guy/Girl‘. Daar doe ik hoe dan ook niet aan mee, ook al omdat de anonieme doden die vielen als gevolg van de talrijke oorlogen en ‘Regime Change‘ operaties mij meer bezighouden dan wie zich kapot heeft gesnoven, wie er euthanasie pleegden omringd door geliefden en fans, of wie er door ‘Magere Hein‘ werden ingehaald na een rijk leven. Het is een sentimenteel trekje in deze harde wereld, maar ik vind het zelf niet belastend. En ik val er anderen ook niet mee lastig.
Vooruit kijken doe ik graag, zoals zoveel mensen die van het ‘wereldbeschouwen‘ hun broodwinning hebben gemaakt, of het beschouwen als een vruchtbare hobby, zoals ondergetekende. Sommigen beroepen zich daarbij op modellen, anderen trekken trends door, en dan zijn er nog de mensen die menen dat er een abrupte omwenteling aan zit te komen. Een ‘paradigma verschuiving‘, waar ik onlangs bij stilstond, die zich door geen model laat voorspellen. Ook wel ‘Black Swan‘ genoemd. In de praktijk blijft het een gok welke trends door zullen zetten, welke er worden omgebogen, en welke gebeurtenissen ons rauw op het dak zullen vallen, of blij zullen verrassen.
Het is u vergeven als u het gevoel heeft dat ik het overwegend van de sombere kant zie. Toch houd ik wel degelijk rekening met positieve ontwikkelingen, al ontkom ik er niet aan te onderkennen dat velen de ontwikkelingen die ik als positief identificeer, voor anderen exact het tegenovergestelde vertegenwoordigen. Ik ben bijvoorbeeld voorzichtig optimistisch over de kansen voor verschillende landen in het Midden-Oosten, waar enorme voorraden wapens en drugs ten bate van de ‘opstandelingen‘ systematisch worden opgespoord en opgeruimd, maar ik besef dat de donateurs van al dat wapentuig, en hun fanclubs onder de kiezers van de landen die daar miljarden in hebben ‘geïnvesteerd‘ die ontwikkelingen tandenknarsend gadeslaan, en zullen proberen het te verhinderen.
Trends die mij somber stemmen zijn er ook. Zonder veel ophef hebben we ‘preventieve hechtenis‘ in ons deel van de wereld geaccepteerd zonder dat er een misdrijf werd voorbereid, om de orde te handhaven. Zoals steeds beginnen dat soort ontwikkelingen met gevallen waarvan iedereen zegt: ‘Dat wordt een keer tijd!‘ Het ‘Pluk-Ze‘-beleid, waarbij mensen die op criminele wijze aan hun geld zijn gekomen worden uitgekleed, stuitte in eerste instantie op weinig weerstand. Maar door de ‘toeslagen-affaire‘, en de wildgroei van ‘kentekenovertredingen‘ zien we waar dat toe leidt. Het uitlokken van criminele handelingen door de overheid, en het ‘sleepnet‘ dat men door het internet trekt, maken mij ook onrustig. Evenals de trend om mensen louter op grond van beschuldigingen te veroordelen, niet alleen gevoed door ‘MeToo‘, maar ook zichtbaar in de snel om zich heen grijpende censuur en ‘de-platforming‘. Dat het niet de overheid is die daartoe het initiatief neemt, maar de indruk wekt zelf te worden meegesleept door een hongerige massa, maakt het alleen maar erger.
Het complete juridische bouwwerk is overbelast, van de opsporing, tot de rechtspraak. Daar zijn tal van redenen voor, maar één van de meest in het oog springende redenen is dat opsporing en de rechtsgang steeds meer een ‘show‘ worden. In de Verenigde Staten de ‘Impeachement-show‘, die volgde op de ‘Russiagate-hoax‘. In ons eigen land de ‘Minder/Meer Marokkanen-show‘. De ‘Zwarte Piet-show‘. De ‘Klimaat-show‘. De ‘Holleeder-show‘. Ons hele denken over recht en orde is tot op het bot gecorrumpeerd, en dat gaat onherroepelijk pijn doen. Dito waar ‘gedogen‘ en ‘positieve discriminatie‘ het hele bouwwerk van binnenuit uithollen.
Over de economie in 2020 durf ik niks te zeggen, anders dan dat we leven in een soort ‘tijdcapsule‘ die ik hier steevast identificeer als een ‘Bubbel‘. Centrale Banken pompen, samen met commerciële banken, voorzover je die twee nog apart zou mogen benoemen, onvoorstelbare hoeveelheden vers geperste ‘enen‘ en ‘nullen‘ die bedoeld zijn om de economie te ‘stimuleren‘. Critici staan er meesmuilend naar te kijken, omdat het betekent dat er geen ‘marktwerking‘ meer is. Onder die critici heeft men het inmiddels over de ‘melt-up‘ die onherroepelijk volgt op tegenvallend nieuws. De koersen zouden moeten dalen, maar stijgen door de interventie van ‘financiële autoriteiten‘ die maar één opdracht hebben: Het ‘sentiment‘ bewaken. Hierdoor zijn ‘Beursanalisten‘ verkopers geworden van tweedehands auto’s. Al dondert dat wrak bijna uit elkaar, het is een ‘koopje‘.
In het verlengde daarvan doen ook de ‘Mainstream Media‘ en subsidievreters zoals het ‘CBS‘ en het ‘SCP‘ hun best om de bal hoog te houden, en het ‘sentiment‘ op te krikken. Iedereen is ‘tevreden‘, ook al staat het ‘Malieveld‘ 24/7 vol, zijn wegblokkades, en stakingen in het ‘Openbaar Vervoer‘ en elders schering en inslag, zien bejaarden hun pensioen verdampen, en kan niemand nog een huis kopen of huren, als het al gebouwd wordt. Onze enige zorg is echter ‘Het Klimaat‘. Echt waar!
Bij herhaling heb ik hier geschreven dat ik wel degelijk mogelijkheden zie om de lucht gecontroleerd uit die ‘Alles Bubbel‘ te laten lopen, waardoor die ‘tijdcapsule‘ een goede kans maakt weer veilig terug te keren op aarde, voordat het uitmondt in een ‘Icarus-ervaring‘. Maar ik heb geen glazen bol die mij vertelt waar exact het breekpunt ligt. Volgens een groeiend aantal ‘zwartkijkers‘ ziet 2020 er somber uit. Maar dat zeiden ze de afgelopen jaren ook, en de band speelt nog steeds, dus dansen we door. Als die ‘Alles-Bubbel‘ klapt, kan de directe oorzaak van alles zijn. Een incident tussen ‘Grootmachten‘, een natuurramp van ongekende omvang, de vlam die in de pan slaat in een land als de Verenigde Staten, waar iedereen tot de tanden gewapend is, of het ‘einde van de lijn‘ voor de Centrale banken. Daarom wordt het ook de ‘Alles Bubbel‘ genoemd. Het hele systeem is instabiel. Eén ‘zandkorrel‘ kan een lawine veroorzaken. En het perverse eraan is, dat er mensen met toegang tot échte macht rondlopen die liever die lawine ontketenen, dan dat ze nog eens vier jaar Trump moeten verduren. Of moeten erkennen dat Rusland en China soevereine landen zijn die hun eigen glazen in mogen gooien. Eén verknipte ‘Fire-Starter‘ die de trekker overhaalt met een ‘Dan Liever de Lucht in!’ op de getroebleerde lippen, en we weten niet waar dat balletje stopt.
NRC besloot het jaar met een redactioneel commentaar waarin de ‘Impeachement-show‘ van Pelosi werd bewierookt als een positieve bijdrage aan het redden van een systeem. Anderen zien het als een desperate poging om de onfrisse ‘deals‘ van Pelosi en Biden in Oekraïne af te dekken, en/of de aandacht af te leiden van het ‘Epstein-netwerk‘, en/of kunstmatig de economie aan te jagen door de vraag naar steeds sensationelere leugens die investeringen van adverteerders aantrekken en de interesse voor de ‘borderline‘-media weer tot leven moet wekken, en/of ongemakkelijke gevoelens over al dat oorlogsgeweld, wat de kurk is waar de Amerikaanse economie op drijft, uit de pers moet zien te houden. Het interpreteren van knotsgekke initiatieven als een poging om de wereld te redden van de ondergang is een mondiale sport geworden, en genereert autonoom meer vraag naar knotsgekke initiatieven. Ik denk dat het dodelijk is, en hoop dat we komend jaar het ventiel vinden om de overdruk te verminderen. Het is nog niet te laat. De ‘Fat Lady‘ heeft nog niet gezongen.
De allerbeste wensen voor een gezond, en gelukkig 2020!
