Wanneer spreken we van een ‘dictatuur’?
DEN HAAG- D66-fractieleider Alexander Pechtold juicht.
De vraag is mede opportuun, omdat oorlogshitsers als Alexander Pechtold, en andere ‘Atlantici‘ in de politiek en de media, de Russische president steevast wegzetten als een ‘dictator‘. Terwijl hij president is in een land met tal van partijen, een liberale grondwet, regelmatige verkiezingen, en een kleine, maar extreem fanatieke pro-westerse oppositie die vanuit het westen wordt gefinancierd. Daarbij valt niet te ontkennen dat die Russische president in eigen land extreem populair is.
Het is vooral dat laatste wat westerse politici, en de ‘Atlantische‘ media steekt, en motiveert om de man weg te zetten als ‘dictator‘. Populariteit bij de kiezer ‘vertaalt‘ zich in hun belevingswereld in ‘populisme‘. En ‘populistische‘ politici zijn per definitie uit op het vestigen van een dictatuur. In hun belevingswereld is het cruciaal dat een ‘verantwoordelijke‘ politicus ook impopulaire beslissingen durft te nemen, die nou eenmaal goed zijn voor het gepeupel, ook al beseffen die ‘deplorables‘ dat zelf niet. Dat is Pechtold ten voeten uit.
Let wel: Zo is D66 niet begonnen! Integendeel. Oude partijprogramma’s ademen volop de afkeer van ‘regenteske‘ politiek. Maar inmiddels handelt de partij nog slechts in ‘beeldvorming‘, waar men steggelt over de bereidheid van deze of gene om aan een zorgvuldig geregisseerd ‘debat‘ deel te nemen in de aanloop naar verkiezingen. Terwijl een béétje geïnteresseerde kiezer zich door dergelijke schijnvertoningen, en scheepsladingen loze beloftes, juist níet moet laten overtuigen. Je hebt vier jaar de tijd gehad om te bekijken hoe die politici ‘in het wild‘ leven, en welke keuzes ze verdedigen. Je kent, waar het de ‘Legacy Partijen‘ betreft, hun reputatie en waar ze voor staan als het er op aan komt. Alleen de ‘nieuwkomers‘ zijn nog een vraagteken. Maar die krijgen juist nauwelijks de kans om hun standpunten toe te lichten, en deel te nemen aan landelijke debatten. (Overigens doorgaans exact het punt van kritiek dat men op de situatie in Rusland heeft, waar hun favoriete ‘splinter‘ niet minstens evenveel aandacht krijgt als de grootste partijen in het land).
De reflex van menige kiezer is dan, om uit afkeer van die geregisseerde schijnvertoning, te opteren voor een ‘nieuwkomer‘, in de hoop dat die ‘fris‘ zal zijn, en zal zorgen voor ‘leven in de brouwerij‘. Het ‘Trump-effect‘, met andere woorden. Een consequentie van de benauwende ‘ons-kent-ons‘ achterkamertjespolitiek, waarin de ‘gevestigde namen‘ van de ‘Legacy Lijsttrekkers‘ elkaar op gezette tijden complimenteren, en bij een afscheid met lof overladen. In de beleving van het establishment is dát kenmerkend voor een ‘democratisch bestel’. Volop ‘poppenkast‘ om aan de lopende band impopulaire beslissingen te kunnen rechtvaardigen die door ‘experts‘ zijn voorgekookt.
In die ‘poppenkast‘ mag je andere politici naar hartelust beschimpen, en je fobieën de vrije teugel laten door andere landen weg te zetten als een ‘bedreiging‘, en het bestuur te typeren als een ‘dictatuur‘, omdat ze daar andere keuzes maken voor de ‘deplorables‘ dan jij voor wenselijk houdt. In mijn beleving is Pechtold dan ook de belangrijkste drijvende kracht achter de reactie die daar het gevolg van is, zoals de hypocriete Hillary, en de met haar verbonden ‘Legacy Media‘ in de Verenigde Staten, zich ook volledig vergisten in Trump. Zoals bekend wilde het ‘team‘ van Hillary de exhibitionistische vastgoedmagnaat als tegenkandidaat, omdat men dacht hem met een ‘landslide‘ te kunnen verslaan. Zo ziet Pechtold zich nog steeds als het archetype van de ‘wrekende gerechtigheid‘ in de strijd met Wilders binnen de Nederlandse parlementaire democratie, en verdedigt hij met verve het recht van Nederland om, samen met de NAVO-bondgenoten, wereldwijd de orde te herstellen, en de ‘deplorables‘ tegen zichzelf in bescherming te nemen middels impopulaire, maar noodzakelijke wetten en maatregelen.
In mijn beleving is dat laatste nou juist kenmerkend voor een dictatuur. En het wordt nog erger als zelfs de ‘poppenkast‘ van de verkiezingen wordt geschrapt, en de regering simpelweg wordt benoemd uit een streng bewaakte lijst met ‘geschikte kandidaten‘, die op geen enkele wijze door de burger ter verantwoording kunnen worden geroepen, zoals bij de EU. Vandaar mijn vraag. Wanneer spreken we van een ‘dictatuur‘?
Op mijn blog heb ik al verschillende bijdragen gewijd aan het fenomeen van de ‘Grondwet als Dictator‘. Als ‘Verlichte Despoot‘. Een briljante innovatie die tot doel had de burger te bevrijden van angst voor een almachtige staat, door de ‘politieke klasse‘ beperkingen op te leggen, zodat de grillige ‘Volkswil‘ je niet ineens in je kuif kon pikken. Overheden die tegen de beperkingen van die opzet aanlopen, zoals in Nederland, waar men ‘Veiligheidsdiensten‘ toestemming wil geven dataverkeer op te slaan, en zonder specifieke verdenking te doorzoeken, zijn een bedreiging voor de veiligheid, omdat het de privacy van de burger tot ‘nul‘ reduceert. Daar staat D66 dan weer wel aan de goede kant. En een ‘populistische‘ partij als de PVV, samen met VVD, PvdA en de Christelijke partijen, niet.
De lichtvaardige ‘ontheiliging‘ van de ‘gekozen vertegenwoordiger‘ leidt tot schizoïde situaties, waar partijen zich op de borst slaan als de ultieme ‘democraten‘, terwijl men gekozen vertegenwoordigers die hen niet bevallen wegzet als ‘dictators‘. En het wordt nog ongemakkelijker als men een coup tegen een democratisch gekozen president, die vervolgens vervangen wordt door een ‘Team‘ dat is uitgezocht door een Amerikaanse staatssecretaris, zoals in Oekraïne is gebeurd, tracht te verkopen als het summum van wat er op het gebied van democratie te koop is. Dito waar men na de verkiezing van Trump tot president van de Verenigde Staten wanhopig tracht hem te scheiden van ‘Washington‘, en langs die weg invloed uit te oefenen op de binnenlandse aangelegenheden in dat militair machtigste land. Dat zijn gevaarlijke ontwikkelingen, die een diepgaande minachting voor de democratische besluitvorming weerspiegelen.