Verkiezingen in Spanje – “Corruptie als een vorm van overheid”

Het probleem met corruptie is dat het een regeringsvorm is die soms legaal en soms illegaal is. Het is legaal voor voormalige ministers en voormalige presidenten om in raden van energiebedrijven terecht te komen, maar dat is corruptie. Deze bedrijven kopen politici.

Wat we hebben gezien met de ‘riolen van de staat’ [vergelijkbaar met de ‘diepe staat’ in het Duits] zijn krachtige economische belangen die media gebruiken die met geld worden gekocht en valse bewijzen verzinnen om een ​​overheid te verhinderen waarbij Podemos betrokken is.

Kortom, de corruptie als een vorm van de overheid. Dit is de essentie van dit bericht door Pablo Iglesias, voorzitter van de linkse partij Alliance Unidas-Podemos, om de miljoenen van zijn Spaanse landgenoten voorkant van de schermen, die op maandag en dinsdag hebben gevolgd in prime time de twee televisiedebatten van de vier belangrijkste kandidaten voor vervroegde parlementsverkiezingen. Deze zondag wordt gestemd in Spanje. En corruptie speelt letterlijk de cruciale rol. Niet alleen de hier genoemd als de tweede directe corruptie en onderling lastercampagne met het zo schandalig als crimineel gebruik van de “diepe staat” en de gekochte media tegen onaangename politieke tegenstanders van het Spaanse links (evenals de Catalaanse nationalisten).

Corruptie als een vorm van overheid, dat is niets nieuws, maar essentieel voor alle westerse democratieën. Aristoteles wist immers al meer dan 2000 jaar geleden dat men het grootste deel van het eigendommenloze nauwelijks de gemeenschap en daarmee het welzijn van de minderheid van de eigenaren kon laten bepalen. Er zit dus maar een beperkte democratie in, waar democratie heerst. In het oude Griekenland als in het moderne westen. Het systeem is daarom gecorrumpeerd vanaf het begin en vanaf de grond af door degenen die het bezitten en die over de middelen en de middelen beschikken om dit te doen.

“Spanje is anders” – helemaal niet. Alleen op zijn eigenaardige, specifiek Spaanse manier.

Ruwe corruptie, verworven media , politieke politie en politieke rechtvaardigheid – structuren en verbindingen die meer doen denken aan maffia-staten en dictaturen dan aan een ‘model-democratie’ die officieel en semi-officieel Spanje graag presenteert, en veertig jaar na het einde van het Spaanse fascisme tijdens de Franco dictatuur zelf wil vieren.

Grofweg overlapt corruptie in Spanje, evenals elders, op twee niveaus. Het neoliberale model van mondiaal politiek en economisch “gebrek aan alternatieven” ontmoet het huiselijk weefsel van lang gevestigde privileges en machtskloven, die pas tijdig werden bijgewerkt met de overgang van de Franco-dictatuur naar de “Spaanse democratie sinds 1978” of een ander lid van de infanterie is uitgebreid. Elk van deze oude en nieuwe elite maakte zijn deel, het neoliberaal-moderne en kosmopolitische Corrupt met Spanje (privatiseringen, touwteams en draaideuren enz.), De nationale en regionale klassieker inSpanje (steekpenningen, nepotisme, zwarte dozen, enz.), Overlappingen niet uitgesloten. Altijd in de naam van “Patria”, ten behoeve van haar natie, de Spanjaarden, de Catalanen. Behalve dat al deze super-patriotten schaamteloos hun eigen volk plunderen, voor wie ze zo patriottisch vechten en tegen alle vijanden en vernietigers van hun nationale status – à la española, à la catalana.

Tot het uitbreken van de neoliberale crisis in 2008, deze “Spaanse” en liep “Catalaanse model” verdomd goed en – letterlijk – als een uurwerk. Nog meer in de jaren van de zeepbel economie (bouw boom, financialization, enz.) Van het “economische wonder”, die de voormalige rechtse regering van José María Aznar en eigenlijk ontketend en wereldwijd “model” was. Eenmaal in beweging, kon zo’n snelsturende speculatiepartij nauwelijks stoppen, omdat – zelfs buiten de elite – alles en dus te veel hun deel maakten. Zelfs de eenvoudige, typische Spaanse huiseigenaar werd ‘s nachts rijk en rijker in de speculatieve boom. Een land en een volk op de snelste rijstrook. Met het uiteenspatten van de bubbel (eerst in de VS, toen in Spanje), moest het hele ding tegen de muur slaan. die die op de stoel van de bestuurder zaten, probeerden haastig zichzelf en hun voordeel in veiligheid te brengen. De massa van de passagier lieten ze met de totale afbraak en op straat alleen protesteren – onder zorgzame supervisie van de veiligheidstroepen om verdere verzamelen van de geen alternatief rekening voor de beschadigde voertuig voor speculatie in de vorm van neoliberale marges beleid van “steun aan de banken” en de sociale verwoesting van haar.

“Dit is geen crisis, maar fraude!” ( “¡No es una crisis, sino una estafa!”), Protesteerde tegen de gekneusde bevolking zo massief als massa en dus was een van de heersende elite en hun politieke vertegenwoordigers en media waterdragers schelle alarm klokken. Toen luider dan, vanaf 2014, de populaire woede gekanaliseerd met de oprichting en het verkiezingssucces van de nieuwe linkse partij Podemos en geïnstitutionaliseerd. De net als in veel andere westerse democratieën lange gemeenschappelijke maar verre van noodlijdende system-compatibele quasi-twee-partijen stelsel van conservatieven (PP) en de sociaal-democraten (PSOE), een om het scheiden van de door de overheid vastgestelde tandem rechts en links “politieke partijen”, dus dat was in Spanje aan het eind. De politieke linkerzijde was verdeeld. dus

Het wordt hoog tijd om opnieuw toevlucht te nemen tot een populair wapen voor alle doeleinden – nationalisme.

Hier komt echter de speciale Spaanse toets van het geheel in beeld. Aan de ene kant is dit wonderwapen, vooral in Spanje, het meest effectief en duurzaam gebleken tegen het linkse onheil – met de militaire coup, de ‘burgeroorlog’ en de fascistische dictatuur van het Franco-tijdperk (helemaal in de periode van 1936 tot 1978). Aan de andere kant is er geen behoefte aan externe vijanden om het nationalisme in Spanje nieuw leven in te blazen. Die heeft handig in hun eigen huis, vooral de gewone Catalanen en – vice versa – de gewone Spanjaard.

Bovendien, daar, en daar, en niet het minst als een levende nalatenschap van het Franco-tijdperk en de veel oudere elites aan wie zij dienden, de gekke endemische corruptie.

Op het hoogtepunt van de economische en sociale crisis zou het schouwspel van de elites kunnen beginnen met een nieuwe daad van nationalistische verneveling. De eerste stap was de Catalanen. De corrupte rechtse en vooral neoliberale Catalaanse regionale regering kaapte de protesterende massa’s door de onafhankelijkheid van Spanje te verkondigen als een topprioriteit en een wondermiddel voor de diepe sociale en economische crisis in Catalonië en de Catalaanse separatisten te leiden. Dit was een grote afleiding van de corruptie die zich manifesteerde sinds het uitbreken van de crisis en van het bijzonder neoliberale ‘hervormingsbeleid’ in Catalonië.

De corrupte en vooral neoliberale Spaanse rechtse regering vroeg niet lang en kondigde van haar kant de nationale noodtoestand aan met het oog op de naderende vernietiging van Spanje door de Catalaanse separatisten en al diegenen die een gemeenschappelijke zaak met hen konden maken. Dit was een goede manier om af te leiden van de corruptie en met name het neoliberale ‘hervormingsbeleid’ dat sinds het uitbreken van de crisis in Spanje is gebleken. Bijna. De dimensies van hun corruptie en de crisis in Spanje, die in de jaren van de hausse beslissend door hun beleid werd uitgelokt en vervolgens werden geïntensiveerd, namen immers ook de inhoud van het Spaanse recht op zich.

Het electoraat in beroering. De oude linkerzijde (PSOE) stortte neer als gestraft voor hun verraad aan hun eigen klanten door hun beurt aan het “no-cost bezuinigingsbeleid”. Een alternatief links (Podemos) landelijk op de weg en op weg naar de overheid. Een rechtse regering (PP), impopulair in haar verbroken verkiezingsbeloften en aanscherping van de ‘neoliberale hervormingsagenda’ en dodelijk getekend door haar eigen bedrieglijke corruptie. De oude rechten ook bij de crash.

We hebben een soort van “Podemos de rechten” , zegt de elites, en toverde snel met de partij Ciudadanos eigen “protest party” uit, en dat in twee betekenissen – zowel als een “protest partij van het recht,” als gelijkwaardig en als een concurrent van Podemos als protest partij van de linker, en aan de andere kant, als een “protest partij voor de rechten” als alternatief voor corrupt en versleten PP. Wat het oude recht verliest wint het nieuwe recht. Die uiteindelijk blijft alles mooi met de oude en in de familie. En letterlijk. Omdat beide ploegen en verder van Ciudadanos komen voornamelijk uit de PP.

Dit verdeelde ook politieke rechten. Maar deze nieuwe, oude rechten in de vorm van Ciudadanos moeten bewijzen op het zeer bijzondere Spaanse conflictsituatie van endemische corruptie en interne nationalisme als een bijzonder gevaarlijk verdeeldheid. Voor hun oorsprong heeft Ciudadanos in Catalonië, opgericht als een stem van de Spaanse nationalisme tegen de verhoging van het Catalaans nationalisme. Ze kon de politieke harmonisatie van de rechten en het politieke klimaat in zijn geheel, dus radicaliseren de luider en geloofwaardiger zowel de Catalaanse separatisme en tegen de vermeende naleving van de Spaanse oude rechten van de PP in het kader van Mariano Rajoy positie en vast te stellen en dus in Spanje in Catalonië.

Merk op dat en hoe dit is – is de vorm van de overheid in overeenstemming uiteindelijk en onvermijdelijk tot conflicten binnen de rechten – – net als elders in zulke democratieën hier tussen de Spaanse en Catalaanse en binnen de Spaanse rechter en hun macht elites – die beslissend het lot en de Het lot van hun landen en samenlevingen bepalen. In een maatschappelijk en politiek zo aufheizenden klimaat, met echte en justitiabele karaktermoord campagnes tegen politieke tegenstanders van de linker en de Catalanen de divisie en radicalisering Uiteindelijk mocht het Spaanse recht de geest van het nationalisme volledig uit de fles.

De geest van het Franco-tijdperk en het Spaanse fascisme verhieven nu luid hun eigen stem met de nieuwe extreemrechtse partij Vox. Zelfs dit nieuwe recht is het oude en vlees van het vlees van de PP. Net als bij de ploeg van Ciudadanos komen de volgers van Vox voor het grootste deel uit de PP.

Zo zijn er nu drie rechts broers naast elkaar en vechtpartijen media aangewakkerd een race, die de meest rechtse (in beide betekenissen) van hen, en bepalen met hun handelen en hun families (offset) kampen grotendeels het politieke klimaat en het politieke debat in heel land. Des te meer oorverdovend, omdat het blok van drie rechten door de onverwachte en onverwacht duidelijke verkiezingsoverwinning van Vox in Andalusië was de eerste keer verplaatst links van de PSOE in hun traditionele bolwerk van de macht.

Wat in Andalusië lukte, zou nu in heel Spanje moeten slagen. Politiek, de drie broers en zussen zijn recht op dezelfde lijn: neo-liberalisme en neo-conservatisme in het algemeen, en de identificatie met het regime van Transición het Franco-tijdperk (en dus met deze en de “sociologische franquisme” zelf) in het bijzonder.

De cruciale vraag is wie van de drie het voortouw zal nemen en of alle drie samen de noodzakelijke meerderheid zullen krijgen om een ​​regering te vormen. Omdat – ironie van de geschiedenis – het verkiezingsregime van het democratische Spanje nog steeds een onmiddellijke erfenis is van de ondemocratische Franco-periode en als zodanig voor een verenigde rechten en tegen een splitsing en – zie de Rufmordkampagnen – om links ontworpen te worden doorbroken. De dreigende splitsing in het rechtse electoraat kan dus leiden tot een meerderheid van stemmen en daarmee tot parlementaire mandaten voor links, met name in de rechtse bolwerken van de PSOE.

De linker blok van de oude links de PSOE en de Nieuw Links van Unidas-Podemos kon in haar succesvolle samenwerking om de juiste vorige regering van Mariano Rajoy omver te werpen – een succesvolle motie van wantrouwen eind mei 2018 (als gevolg van een beslissing van de rechtbank om de corruptie van zijn partij) – en consolideren van de vorming en ondersteuning van de minderheidsregering van Pedro Sánchez, in het bijzonder, met zijn contrast met het drukke rechten rustgevende en onmisbare dialoog met elkaar en in de “Catalaanse vraag” en de merkbare maatschappelijke oriëntatie van hun overheidsbeleid dat dateert grotendeels aan de invloed van Unidas-Podemos ,

Dit raakt een cruciale vraag rechtstreeks bij de verkiezingsuitslag en de resulterende verdeling van energie tussen de rechter en linker blok binnen de respectieve blokken verbonden.

Als de voorspellingen kloppen dat het rechtervleugel zijn potentiële stem kan uitbuiten, maar hij bereikt niet de vereiste algehele meerderheid voor de vorming van een regering, niet in de laatste plaats vanwege het splitsen van stemmen en dus negatieve effecten op de daadwerkelijk veilige parlementszetels, dan is het mogelijk overheid sterrenbeelden kan aanzienlijk op de kracht van het nieuwe recht van Ciudadanos op.

Want zelfs als alle polls Pedro Sánchez en zijn PSOE gezien als een duidelijke verkiezing winnaar, het is nog onzeker of en met wie hij kan blijven regeren. Als Ciudadanos sterk genoeg dat het genoeg is om een ​​regering te vormen met de PSOE zijn, dan is deze derde blok van de zogenaamde “big center” is weer terug in de kijker – voor “redenen van de staat” en dus als een onvermijdelijke optie “patriottische plicht”.

Het was en is immers nog steeds de geprefereerde constellatie van economische, politieke en media machtselite – niet alleen in Spanje. Zoals elders, een ‘grote coalitie’ van het centrum en de rede, de status-quo en de aanval, tegen de ‘uitersten’ die eerder werden geprovoceerd, zelfs door zijn ‘niet-alternatieve’ neoliberale politiek (het alternatief links als Podemos) en op het plan genoemd (de extreem-rechts zoals Vox).

In dat geval zou de vestiging van de nieuwe rechten van Ciudadanos inderdaad een succesvol politiek en media manoeuvre zijn van de machtselites. Laten we niet vergeten dat met alle nationale dreun die af en toe corruptie van het recht om zich erachter te verschuiven aftrapt, het leeft en bloeit op zijn verborgenheid – op discretie en op informeel niveau. Een grote coalitie van het midden is over het algemeen luidruchtiger en nuttiger dan een rij rechts schreeuwende kelen.

Als onderdeel van deze manoeuvre in de richting van het “Grote Centrum”, kan men met vertrouwen het verkiezingsdebacle van Ciudadanos beoordelen met de herhaalde demonstratieve afwijzing van een toekomstige regeringsformatie met de PSOE door Pedro Sánchez. Dit is slechts een uitdrukking van de eenvoudige verkiezingsstrategie om te vissen op stemmen waar ze kunnen worden verkregen. De fase van schijnambivalentie, waarin Ciudadanos zichzelf positioneerde als noch rechts noch links en als een scharnier tussen de vervallende populaire partijen PP en PSOE, is voorbij gezien de huidige partij en electorale tactische constellaties. Ciudadanos was en is een onderdeel van het oude recht van de PP, in een nieuwe gedaante. Het is veel winstgevender voor Ciudadanos, in het licht van een eroderende PP, om te zoeken naar stemmen in vrij inheems land dan op buitenlands grondgebied van de PSOE.

De oud-klare partij elite van de PSOE was al met succes gesaboteerd een alternatieve linkse regering aan de gang Beteiliung van Podemos en Pedro Sánchez gedumpt verraderlijk als partijvoorzitter 2016 Hij kwam terug, tegen het feestapparaat en tegen de media – met de hulp van de partijbasis. En hij heeft de kandidatenlijst van zijn partij gevuld met zijn volgelingen voor de huidige verkiezingen. Zijn machtsbasis in de partij en de toekomstige parlementaire groep is nu versterkt, maar de politieke en media druk in de richting van de “center” en Ciudadanos – zelfs in zijn eigen partij – zal blijven enorm zijn als de verkiezingsuitslag berekend zowel voor een regering met Ciudadanos vormen, zoals moet ook toestaan ​​met Unidas-Podemos.

Dus Pablo Iglesias heeft alle reden om campagne te voeren voor zijn partij Unidas-Podemos als een onmisbare garantie voor een linkse politiek.

En hij heeft alle recht en reden om te spreken van een werkelijke en beslissende keuze – ondanks en vooral vanwege alle democratische tekortkomingen en de beschrijving die hij heeft aangehaald van corruptie als een vorm van overheid.

Want als dergelijke verkiezingen geen invloed zouden hebben, zou de machtselite niet zo zwaar investeren in het beïnvloeden van het politieke en media landschap als het doet – met legale en illegale middelen.

keuze en wordt dienovereenkomstig gemobiliseerd aan de rechterkant en aan de linkerkant. Niet in het minst na de resultaten van de regionale verkiezingen in Andalusië, die een wake-up call was voor rechts en links – een succes voor degene die in heel Spanje moet worden herhaald, en een debacle voor de anderen, die deze keer absoluut moet worden vermeden.

In het bijzonder, met het afsnijden van de extreem rechtse personen van Vox, zal worden aangetoond hoe sterk de reactionaire en fascistische geest van de dictatuur van Franco en de feitelijk progressieve ontwikkelingen in het huidige Spanje zijn. Zelfs binnen de rechtervleugel heeft Vox, met zijn letterlijk achterlijk programma van regionale autonomieën (en dus regionale machtsstructuren en belangen) en de behandeling van geweld tegen vrouwen die hoogtij vieren in Spanje, zijn grenzen. Er staat hier veel op het spel.

Er staat ook veel op het spel in verband met de “Catalaanse kwestie” en de economische en sociale crisis. Zowel de Bloc van de rechten van de PP, Ciudadanos en Vox en het blok van de “grote middle” van de PSOE en Ciudadanos staan ​​op twee velden voor een aanscherping van de status quo van het nationalisme en het neoliberalisme. Alleen de momenteel heersende medewerking van de PSOE en Unidas-Podemos belooft hier en daar een zekere ontspanning en verbetering van de situatie in een constructieve nationale dialoog en een omkering van de neoliberale “hervormingsagenda”. Dat de laatste – met het neoliberale gebrek aan alternatieven – met een zeker succes mogelijk is, toont het uitzicht over de grens met Portugal.

En iedereen die denkt dat het allemaal Spaans lijkt, omdat het hoe dan ook Petitessen in de Europese periferie is, zou de kaart en de geschiedenis (en dus de dimensie van het Spaanse rijk en de culturele ruimte) naar het hart moeten kijken. Het Iberisch schiereiland, en met name Spanje, is van groot geostrategisch belang, zowel als toegangspoort en brug naar Europa, Afrika en het Midden-Oosten, als ook naar Latijns-Amerika. De VS – als een opvolger van de Britten – niet zonder reden sinds het begin van Franco-tijd heeft niets nagelaten om hun vingers in het spel te verbranden en cruciaal.

paanse rechten, evenals relevante delen van de PSOE en de Spaanse economie, zijn duidelijk transatlantisch, wat vooral duidelijk is in de huidige herleving van de Amerikaanse Monroe-doctrine en de overeenkomstige positionering van Spanje. Ook in Europa, met de toenemende aanwezigheid van de Chinese projecten van de “New Silk Road” en de 5G-technologie, komen er tussen West en Oost beslissende vragen en punten naar boven. Zo hebben landen in de onmiddellijke nabijheid van Spanje zich met Griekenland, Portugal en Italië bereid verklaard deel te nemen aan de “Nieuwe Zijderoute”. Spanje heeft hier nog geen officieel commentaar op gegeven. Zelfs in de huidige verkiezingscampagne was er alleen – en helemaal niets – en het buitenlands beleid als geheel.

En niet in de laatste fundamentele vragen en punten van de ontwikkeling van het gezicht van deze verkiezingen en Spanje ook “corruptie als een vorm van bestuur” – met het oog op het gebruik en het succes van social media en media-campagnes op het internet à la Bolsonaro en Trump, die de verspreiding en de handhaving van Politiek van gisteren met de modernste middelen van vandaag. Steve Bannon, de voormalige campagneleider van Trump, werkt nu aan het oude continent aan zijn project van een Europawijd Nieuw Rechts. Hij is ook met Vox in Spanje actief.

Dit alles kan en kan terecht, en om een ​​goede reden, meer lijken dan het Spaans.