Door Tommy Robinson en Carl Benjamin te verbannen, gedraagt Twitter zich als een zakelijke dictator.
Maandenlang hebben de Britse babbelende klassen zich verward over de vermeende wurggreep van Silicon Valley over het politieke leven. Hun verbeeldingskracht ver vooruitlopend op het bewijs laat ze beweren dat duistere socialemediagiganten hun gebruikers toestaat om bedrogen en gemanipuleerd te worden door gemene populistische herrieschoppers. En toch hebben we, temidden van al deze overdrijving, een echt en duidelijk voorbeeld van Silicon Valley die zich met de Britse politiek bemoeit en deze mensen zijn plotseling heel stil geworden. Social-media bazen bepalen nu, arrogant en eenzijdig, welke verkiezingskandidaten kunnen internet gebruiken om hun politieke boodschap te verspreiden, en onze zogenaamd liberale vrienden wekken niet zoveel op als een piep van protest.
Zowel Tommy Robinson als Carl Benjamin hebben hun campagne-accounts laten opschorten door Twitter. In de verkiezingen voor het Europees Parlement van volgende maand staat Robinson als een onafhankelijke kandidaat in het noordwesten van Engeland en Benjamin staat als een UKIP-kandidaat in het zuidwesten van Engeland. Beide mannen, bekend om hun anti-islam of niet-pc-opvattingen, waren al persoonlijk verbannen van Twitter omdat ze vielen van Twitter’s algemene voorwaarden op ‘hatelijk gedrag’. Wat je ook denkt van die eerdere verboden – mijn mening is dat sociale media een zinloos en zichzelf verslaan fenomeen is als het niet toestaat dat alle standpunten, inclusief moeilijke en zelfs haatdragende visies, worden weergegeven – je moet zeker erkennen dat het laatste verbod op hun campagnerekeningen zijn van een andere en veel meer van belang zijnde volgorde.
De ruimte van de sociale media is essentieel geworden voor het politieke leven. Iedereen weet dit. Of het nu Barack Obama is die het web in 2008 gebruikt om de populairste politicus in de westerse wereld te worden of het online leger van Jeremy Corbyn met Twitter en Facebook om video’s, memes en berichten te promoten, politici van alle gezindten erkennen dat de sociale media-sfeer in wezen de nieuw openbaar plein, een wereldomvattende ruimte waarin je je ideeën en publieke steun pusht. Elke aspirant-politicus die is uitgesloten van deze ruimte, zal het moeilijk vinden om te concurreren en te communiceren. Het komt erop neer dat een kandidaat-kiezer verbannen is om openbare toespraken te geven of krantenartikelen te schrijven in het pre-internet tijdperk. Wanneer Twitter’s gezichtsloze opperheren van aanvaardbaar politiek denken daadwerkelijke kieskandidaten verbieden om met een publiek te communiceren, ze dicteren de vorm en reikwijdte van onze democratische verkiezingen; ze dicteren wie een geschikte kandidaat is en wie niet.
Dit is bedrijfsinmenging in de democratische aangelegenheden van Groot-Brittannië. Eenvoudigweg. Het doet er niet toe of je Robinson of Benjamin leuk vindt; het gaat erom dat we de macht van verre bedrijven beperken om te bepalen wie online campagne mag voeren bij democratische verkiezingen. Ironisch genoeg maken zowel radicaal links als libertarisch recht een soortgelijk argument ter verdediging van het recht van Twitter om iedereen te verbannen die het ook leuk vindt. Dit is een privébedrijf, zeggen ze, en het kan mensen hosten of weigeren mensen te hosten zoals het hoort. Dit is zo’n slappe, lafhartige redenering in een tijd waarin door bedrijven gestichte sociale netwerken zo centraal staan in het politieke en openbare leven. Het stelt effectief onbegrijpelijke kapitalistische elites in staat om het openbare discours vorm te geven op een manier naar hun keuze.
Wat als Twitter beslist dat het staatssocialisme een wazig wereldbeeld is en besluit te voorkomen dat Corbynistas op zijn platform verkiezingscampagnes voert? Wat als het besluit dat pro-Tweede Amendement libertariërs een gevaar vormen voor het individuele leven en dus niet mogen worden toegestaan om hun ideeën uit te putten tijdens de verkiezingen? De linksen en libertariërs die momenteel juichen, of zich afschudden, hadden in hun recente verbod geen been om op te staan in zo’n situatie. Sterker nog, Ze zullen de situatie zelf helpen creëren.
