‘Ik voelde me gekwetst. En ik voelde me alleen, als vrouw en als Europeaan. Omdat het niet om de opstelling van de stoelen of protocol gaat. Dit raakt de kern van wie we zijn. Dit verwijst naar de waarden waar onze Unie voor staat. En dit laat zien hoe ver we nog moeten gaan voordat vrouwen als gelijken worden behandeld . “
Dit werd in het Europees Parlement uitgedrukt door de voorzitter van de Commissie, Ursula von der Leyen , over de ” Sofagate “, het incident dat plaatsvond tijdens het bezoek van de leiders van de Europese Unie aan Turkije. Het kan niet duidelijker worden uitgedrukt hoe identiteit, emoties en waarden met elkaar verweven zijn en een inherent onderdeel vormen van de internationale politiek.
Na deze ongelukkige gebeurtenis wisselden zowel Brussel als Ankara verwijten uit, terwijl Europese nationale politici, leden van het Europees Parlement en journalisten zich bij het debat voegden. Wat de “Sofagate” echt ironisch maakt, is dat een van de onderwerpen die op de agenda stonden tijdens het bezoek aan Ankara, juist het verzoek aan Turkije was om zich aan te sluiten bij het Verdrag van Istanbul ( Verdrag van de Raad van Europa inzake het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld ) , die onlangs met pensioen is gegaan.
Verslechtering van de mensenrechten in Turkije
De mensenrechten verslechteren met de dag in Turkije en het geweld tegen vrouwen neemt toe. De regering onderneemt geen effectieve maatregelen om de situatie recht te zetten. De “Sofagate” veroorzaakte, niet verrassend, een brede afwijzing door Europese politieke figuren, met beschuldigingen variërend van grofheid tot machismo.
Aan de andere kant beantwoordt het incident aan de gebruikelijke communicatiepatronen tussen Turkije en de Europese Unie: een wederkerig en circulair spel waarbij de ander de schuld wordt gegeven zonder dat elk de minste zweem van constructieve zelfkritiek geeft.
In het licht van deze vertrouwde discursieve achtergrond vormen de woorden van Ursula von der Leyen beslist een alternatief discours en een contra-manifest in feministische zin. Het is behoorlijk rijk aan betekenissen; het verwijst bijvoorbeeld naar twee identiteiten tegelijkertijd; vrouw (genderidentiteit) en Europees (culturele identiteit).
Ze voelde zich als vrouw gekwetst door de ongelijke behandeling en discriminatie van de twee mannen die de beschikbare stoelen bezetten. En ze voelde zich eenzaam omdat ze de enige vrouw in deze kamer was en niemand, zelfs de voorzitter van de Raad niet, hielp bij het oplossen van de situatie.
Ze voelde zich ook gekwetst als Europeaan, zoals ze in haar toespraak tijdens de voorbereidende vergadering van het Europees Parlement uitvoerig uitlegde: “Dit raakt de kern van wie we zijn. Dit heeft invloed op de waarden die onze Unie verdedigt ”. Hier recontextualiseert hij het incident op een hoger niveau van gemeenschappelijke identiteit.
“Ik voelde me gekwetst als Europeaan”
“Ik voelde me gekwetst als Europeaan” houdt in dat iedereen die de gemeenschappelijke Europese identiteit en waarden deelt, zich gekwetst zou voelen (en zou moeten voelen) in een vergelijkbare situatie, aangezien een van de fundamentele principes werd geschonden: gendergelijkheid. Alleen waarden en principes trekken een scheidslijn tussen Europeanen en niet-Europeanen.
Het andere gevoel, je alleen voelen, is echter nog belangrijker dan je gekwetst voelen. Je eenzaam voelen kan net zo beschuldigend zijn als je gekwetst voelen, omdat het kan betekenen ‘alleen worden gelaten’ of ‘genegeerd’, afhankelijk van de context.
Voor Von der Leyen had het een duidelijke betekenis: er was niemand in deze kamer behalve zij, zelfs haar Europese collega niet, die Europese waarden serieus nam. Dit is een veel sterkere beschuldiging – hoewel hij het niet expliciet maakte – niet alleen gericht tegen president Erdogan, maar ook tegen president Michel.
Het presenteert vanaf het begin een genderperspectief en verheft het tot een identiteitskwestie: het spreekt vooral vrouwelijke parlementariërs aan die deel uitmaken van de Kamer. Het belicht niet alleen gemeenschappelijke waarden of principes, maar ook gevoelens die vrouwen vaak delen.
Alleen al dit perspectief, gecombineerd met een beroep op soortgelijke ervaringen van EP-leden, betekent een substantiële breuk met de gebruikelijke tweedeling van Turkije dat in Europa wordt gezien als ‘de ander’ en het politieke schuldspel dat al decennia de norm is in de betrekkingen tussen dat land. en de EU.
Von der Leyens oproep aan vrouwelijke Europese parlementariërs, die wellicht soortgelijke pijnlijke ervaringen hebben gehad in Europese contexten, geeft een nieuwe vorm aan het probleem van genderongelijkheid ongeacht nationale of culturele verdeeldheid. Je kunt je als vrouw gekwetst voelen, zowel in Turkije als in elk ander EU-land. Het is niet verwonderlijk dat deze genderidentiteit miljoenen vrouwen omvat die elke dag in alle uithoeken van de planeet pijnlijke situaties meemaken.
Een baanbrekend standpunt
Zijn baanbrekende standpunt gaat verder dan discursieve tweedelingen in termen van zelfkritiek. Hoewel het zich grote zorgen maakt over de terugtrekking van Turkije uit de Conventie, deelt het ook zijn bezorgdheid over de geloofwaardigheid van de EU door Ankara op te roepen zich bij het verdrag aan te sluiten. Bedenk dat verschillende lidstaten van de Unie het nog niet hebben geratificeerd en dat anderen erover nadenken om het op te geven. Hij wijst erop dat je om geloofwaardig te zijn niet alleen anderen moet bekritiseren, maar ook thuis een voorbeeld moet stellen.
The EU must send a strong signal that violence against women & girls is unacceptable.
That domestic violence is not a private matter.The #IstanbulConvention is the cornerstone of the protection of women & girls, worldwide. An important basis on which we must build further. pic.twitter.com/8puHJPPPB0
— Ursula von der Leyen (@vonderleyen) May 11, 2021
In haar alternatieve benadering vraagt Von der Leyen waarom democratieën sterker zijn als vrouwen als gelijken betrokken zijn: niet omdat vrouwen beter zijn, maar omdat wij anders zijn. We hebben een andere kijk op de wereld en we zien andere risico’s en kansen.
Ten slotte wijkt hij in zijn tegenmanifest rechtstreeks af over zijn persoonlijke gevoelens over de Sofagate en wijkt hij af van het traditionele politieke discours dat zorgvuldig geselecteerde collectieve emoties in retoriek verwerkt en een oud motto bijwerkt: het persoonlijke is politiek.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.