In een typisch staaltje Ruttiaanse logica zei de man die had beloofd in Nieuwsuur over zijn radicale ideeën over tegenmacht te komen praten, dat hij het liever niet te veel over zijn radicale ideeën wilde hebben, want die gingen meer over de toekomst en hij wilde het juist hebben over het verleden. We waren terechtgekomen in een lied van Bløf. In ons hoofd hoorden wij de gitaren en de raspende stem van Paskal Jakobsen: ‘Ik schuw de toekomst, maar niet in het heden. Het moet radicaal anders, maar nu eerst het verleden.’ Mariëlle Tweebeeke bood Mark Rutte meermaals de kans om zijn innerlijke revolutie te concretiseren, maar na vier minuten geratel zagen we ook bij haar het licht uitgaan.
Rutte is als de man die de kraakheldere afwijzing van een vrouw maar niet wil accepteren. Zij heeft al heel duidelijk, en eigenlijk best vriendelijk, tegen hem gezegd dat ze geen interesse heeft en geen toekomst met hem voor zich ziet, maar na een week staat hij toch weer voor haar deur. Hij heeft er heel goed over nagedacht, zegt hij. Waarover, denkt zij? Nou, over waarom het toch wel heel goed zou kunnen werken. Waarom ze zo geweldig bij elkaar passen en waarom ze hem een nieuwe kans moet geven. Hij is bereid te veranderen. Niet erg veel, maar wel een beetje. Zij gooit de deur dicht, maar hij blijft staan. Goedgemutst, met het zelfvertrouwen van iemand die denkt dat de vrouw vanzelf wel ‘tot inkeer zal komen.’ Rutte is tenslotte God’s gift to mankind. Hij blijft appen: ‘Wat doe je vanavond? Hapje eten? Stukje formeren?’
Zijn verbale lenigheid moest klinken als boetedoening, maar werkte inhoudelijk juist als relativering van verantwoordelijkheid. Hij was vooral heel trots op wat hij had bereikt, hij zou niet alles anders gaan doen. Hij was zeer gesteld op Pieter Omtzigt. De suggestie van het ministerschap bij de informateurs was eigenlijk juist positief, alleen het gebrek aan herinnering eraan was fout geweest. Maar ja, hij had ook zoveel dossiers op zijn bord.
Rutte voelde zich ongetwijfeld gesterkt door de publieke opinie. Anderhalve maand na het debat waarin zijn lot bezegeld leek, blijkt zijn strategie namelijk behoorlijk effectief. De overtuiging dat vooral de Tweede Kamer bestaat uit muggenzifters, politici die een hardwerkende premier proberen te kielhalen voor hun eigen succes, wint met de dag terrein. Steeds vaker hoor je mensen, zelfs de heren van Veronica Inside, die toch regelmatig heel raak door de hypocrisie en het narcisme in Hilversum en Den Haag heen prikken, dat Rutte helemaal niet zoveel fout heeft gedaan.
Met zijn omarming van de nieuwe bestuurscultuur heeft Rutte zijn critici behendig doodgeknuffeld. De vergevingsgezindheid van het volk is ook verklaarbaar: wij leven in een land met zeer weinig grove corruptie en daardoor zijn veel mensen bereid deze kwestie te bagatelliseren. Maar adel verplicht: juist in Nederland zou de ethische lat veel hoger moeten liggen. Dus ook al blijft hij vrolijk voor onze deur staan: het wordt tijd om Rutte te ghosten. En anders voor een straatverbod.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.