Roofkapitalisme

Geen enkele samenleving, en geen enkel mens, is zonder fouten. Als het goed is leren we van onze fouten. Maar neem nou ‘racisme‘ als voorbeeld. Mijn ‘Van Dale‘ zegt: ‘ Racisme: Rassenwaan, de opvatting dat het ene ras superieur is aan het andere en, daaruit voortvloeiend, dat ten aanzien van het ene ras andere maatstaven kunnen (mogen) worden aangelegd dan ten aanzien van het andere; discriminatie op grond van ras‘. In die definitie kan ik mij helemaal vinden. We behandelen iedereen exact eender, of we discrimineren, en zijn dan racist. Niet anders met ‘seksisme‘.

Zaterdag publiceerde ik een bijdrage over ‘tweedeling‘ tussen ‘Doeners‘ en ‘Praters‘. Een ‘Doener‘ kan beslist ook een racist zijn, en er zijn tal van stuitende voorbeelden van te geven, maar evolutionair doet hij, of zij, zichzelf tekort. Uiteindelijk gaat het om de kwaliteit van het afgeleverde product, en over niks anders. Vorig jaar schreef ik uitvoerig over het boek ‘Atlas Shrugged‘ nadat ik het had herlezen. Toen ik het voor het eerst las was het een ‘stoffige roman‘ met een romantisch ‘plot‘, en een toen reeds achterhaalde futuristische idylle, afgezet tegen een inerte brij van onproductieve uitvreters waarvan er in elke samenleving genoeg zijn. In bepaalde kringen kreeg het boek veel later vleugels, als een vurig pleidooi voor ‘Kapitalisme‘, en Trump prees het aan als een boek dat hem inspireerde, dus werd het tijd om het nog eens te herlezen.

Bij tweede lezing zag ik helemaal geen pleidooi voor ‘Kapitalisme‘, en zeer zeker niet de moderne versie van het ‘Roofkapitalisme‘, maar voor een ‘Méritocratie‘. Een warm pleidooi voor de ‘Doeners‘ en de ‘Denkers‘, met een waarschuwing om niet toe te geven aan de ‘Praters‘. Waar ‘Kapitalisten‘ binnen de ‘Service Economie‘ zich optrokken aan dat boek, was dat een kardinale misser. Landen als China en Rusland staan eerder model dan onze westerse ‘Kapitaal-intensieve‘ landen, waardoor productie bij ons allang niet meer rendabel is, omdat er teveel mensen van moeten leven. En bovendien gewend zijn aan luxe. Velen van hen kunnen ook niks, behalve ‘Praten‘. En daar verwachten zij bovendien een bovengemiddelde ‘vergoeding‘ voor.

Hier op dit blog heb ik mij al vanaf het prille begin een warm pleitbezorger getoond van het ‘Basisloon‘. Uit de hoek van de ‘Doeners‘ en de ‘Denkers‘ komt dan steevast veel verzet, omdat zij niet gaan werken, om via de belasting mensen te betalen die alleen maar kunnen ‘Praten‘. Mijn argument was dat het onwaarschijnlijk veel goedkoper was om de ‘Praters‘ een ‘Basisloon‘ te geven, dan dat je hen de kans bood om zich te profileren als ‘wetgever‘, ‘beleidsmaker‘, ‘broodschrijver‘, ‘leuterprogramma-presentator’, ‘cultuurdrager‘, ‘think-tank-type‘, of ‘consensus-wetenschapper‘. Overigens niet met de vooropgezette gedachte om de ‘Doeners‘ rijker te maken, maar om de ‘Doeners‘ meer armslag te geven om dingen te ‘Doen‘. Kijk nog eens goed naar ‘Atlas Shrugged‘, en je ziet dat de ‘Doeners‘ in die roman weinig of niets hebben met persoonlijke rijkdom en protserige weelde. Sterker nog, ze geven alles weg als blijkt dat de ‘Praters‘ alles afbreken wat zij hebben opgebouwd.

Waarom racisten en seksisten, mensen die nadrukkelijk wél onderscheid maken op grond van ras en geslacht, en ongelijke behandeling eisen, nu zo populair zijn, is mij een raadsel. Als je je schuldig voelt omdat je er warmpjes bij zit, dan investeer je dat wat je niet nodig hebt voor jezelf en je gezin in iets wat andere ‘Doeners‘ of ‘Denkers‘ willen realiseren, en zo groeit de ‘Wealth‘ van de ‘Nation‘, en van de hele wereld. Maar in de wereld van de ‘Praters‘ werkt dat niet op die manier. Die zien de ‘Doeners‘ en de ‘Denkers‘ als een bedreiging. En daar zit wat in, als hun inkomen hoger is dan het ‘Basisloon‘, terwijl ze zelf menen recht te hebben op véél meer. ‘Talk is Cheap’ gaat in onze westerse samenleving allang niet meer op. Veel ‘Praters‘ verdienen kapitalen, en investeren vooral in zichzelf. Hun glamour leven, waardoor er over hen wordt gepraat, en zij zelf weer worden uitgenodigd om te praten en de kletsmajoors die over hen praten van repliek te dienen.

Het leidt tot maatschappelijk, pedagogisch ‘Deconstructivisme‘. Waardevrij, en waardeloos gezemel, met de Heilige Consensus, geformaliseerd in de ‘wetenschap‘, als arbiter. En de exacte wetenschap, en productieven als sloof. Het fascinerende is, dat alle ophef over racisme en seksisme niet alleen racistisch en seksistisch is in zijn uitwerking, maar dat het ook de brandstof is voor een ‘Praters-economie‘ die opzichtig zelfdestructief is. Het is ook onjuist om te veronderstellen dat het er om gaat onrecht aan te pakken. Het is gewoon een ‘Verdienmodel‘ waardoor je nooit iets hoeft te ‘Doen‘, en niet hoeft te ‘Denken‘. Binnen dat model wisselen daders en slachtoffers net zo makkelijk van rol, als van tenue. Als er maar over ‘Gesproken‘ wordt. Geef ze allemaal een ‘Basisloon‘, en laat ze ‘thuiswerken‘, en het probleem is opgelost. Kunnen we weer wat nuttigs gaan doen met ons leven.