Qatargate Zijn dit nu de normen en waarden van EU-politici?

Qatargate -Vier invloedrijke persomen in Brussel zijn aangeklaagd op beschuldiging van corruptie wegens het naar verluidt ontvangen van steekpenningen om het publieke imago van Qatar te verbeteren. Het Europees Parlement heeft de hoofdverdachte in het corruptieschandaal uit haar ambt ontheven. Het onderzoek staat nog in de kinderschoenen. De angst dat Viktor Orban of Marine Le Pen “Qatargate” voor hun doeleinden zouden kunnen uitbuiten, is groot.

Het is het schandaal dat iedereen zag aankomen. Beschuldigingen van corruptie en het witwassen van geld hebben een vice-president van het Europees Parlement in de gevangenis doen belanden en de enige rechtstreeks gekozen instelling van de Europese Unie in verlegenheid gebracht met verzegelde kantoren en met geld gevulde koffers. De details waren misschien niet voorspelbaar, maar de uiteindelijke afrekening was: campagnevoerders voor transparantie waarschuwen al jaren voor lakse regels en zelfs laksere handhaving bij het parlement.

En niet alleen daar, overigens, want bij velen liggen de praktijken van de EC-führerin Ursula von der Leyen nog vers in het geheugen. De gewiste sms-berichten over “haar” deal met Pfizer en de geheimzinnige details daarover laten duidelijk zien dat politici binnen de EU niet houden van transparantie en verantwoording afleggen aan de kiezers.

De arrestatie van een van de vicevoorzitters van het Europees Parlement, de Griekse socialiste Eva Kaili (foto), als onderdeel van een breder onderzoek naar vermeende steekpenningen die zijn betaald aan leden van de Brusselse assemblee om het publieke imago van Qatar te verbeteren, heeft geleid tot schokgolven in de zetel van Europese beleidsvorming. Het onderzoek heeft tot nu toe geleid tot vier aanklachten wegens corruptie en de inbeslagname van honderdduizenden euro’s, maar het onderzoek is nog lang niet afgerond.

Minder dan een week nadat de eerste beschuldigingen aan het licht kwamen, is het Europees Parlement een wespennest van achterdocht en wantrouwen, terwijl de hoofden van de belangrijkste Europese instellingen de “integriteit” van het continentale project proberen te verdedigen in tijden van groeiend publiek wantrouwen door een zero-tolerance-beleid tegen corruptie en meer transparantie te beloven.

Dit zijn de belangrijkste sleutels tot het schandaal, dat de bijnaam “Qatargate” heeft gekregen en waarvan de gevolgen nog verre van duidelijk zijn.

We were all delighted at @EUinQatar to welcome @Europarl_EN VP @EvaKaili to her official visit to #Doha.
As a representative of the #European people, her visit reinforces the political determination of the #EU to further deepen and expand our partnership with #Qatar. pic.twitter.com/ra2oF1XRDN

— Cristian Tudor (@CristianTudorEU) November 2, 2022

De aanleiding tot Qatargate

Op 9 december meldden de Belgische media Le Soir en Knack dat een Belgische gerechtelijke operatie tegen EP-leden die verdacht werden van het aannemen van steekpenningen uit Qatar, had geleid tot meer dan een dozijn huiszoekingen en een half dozijn arrestaties.

Kort daarop bevestigde een officiële mededeling van het Federaal Parket de omvang van het onderzoek: “Rechercheurs van de federale gerechtelijke politie vermoeden al enkele maanden dat een Golfstaat de economische en politieke beslissingen van het Europees Parlement beïnvloedt, en is dit doen door middel van aanzienlijke sommen geld of door het aanbieden van belangrijke geschenken aan personen met een belangrijke politieke en/of strategische positie binnen het Europees Parlement”, aldus de verklaring.

Wie zijn (op dit moment) betrokken bij het schandaal?

Het onderzoek concentreert zich op beschuldigingen dat Qatar steekpenningen zou hebben betaald om invloed te krijgen in het Europees Parlement – beschuldigingen die de Golfstaat ontkent – en de hoofdverdachten dat ze steekpenningen hebben ontvangen zijn hooggeplaatste figuren: Kaili, één van de 14 vice-presidenten in de Brusselse assemblee, en voormalig socialistisch EP-lid Pier Antonio Panzeri, de huidige directeur van de non-profitorganisatie Fight Impunity.

Paradoxaal genoeg lijkt de organisatie van Panzeri, die zich inzet voor de strijd tegen corruptie en politieke straffeloosheid, de kern van het schandaal te zijn.  Telefonische gesprekken met Panzeri’s vrouw en dochter tonen het bestaan ​​aan van “geschenken” die hij ontving van een Marokkaanse diplomaat, Abderrahim Atmoun, momenteel ambassadeur in Polen.

De twee mannen kennen elkaar al jaren. De precieze aard van deze giften is onduidelijk. Volgens De Morgen heeft de Belgische rechter-commissaris Michel Claise vrijdag verzoeken verzonden naar Italië voor de uitlevering aan België van de vrouw en dochter van Pier Antonio Panzeri, die in de buurt van Bergamo wonen.

Onder de vier mensen die zondag officieel zijn aangeklaagd, is er nòg een persoon die banden heeft met Fight Impunity, de voormalige assistent van Panzeri en de huidige partner van Kaili, Francesco Giorgi.

Deze zegt geld te hebben aangenomen uit Qatar en Marokko (!). Inedrdaad: in het geval van vermeende corruptie van leden van het Europees Parlement door een derde staat, is Qatar niet de enige staat die de onderzoekers interesseert. In beeld is ook Marokko, lazen we gisteren op de voorpagina’s van de Belgische kranten De Morgen en De Standaard. De betrokkenheid van Marokko blijkt uit verschillende documenten: een rapport van de inlichtingendiensten van enkele maanden geleden (volgens De Standaard), evenals de recente verzoeken om uitlevering van verdachten aan Italië gericht door de Belgische justitie, aldus De Morgen.

Ondertussen pleit Kaili niet schuldig. “Le Soir” en “La Repubblica” doen verslag van de bekentenis. Dienovereenkomstig gaf Francesco Giorgi toe tot een organisatie te behoren die wordt gedeeld door Qatar en Marokko.

Kaili, Grieks socialistisch parlementslid, verantwoordelijk voor de betrekkingen met het Midden-Oosten onder haar mandaat als vice-president, had onlangs aan haar collega’s uitgelegd dat Qatar “in de voorhoede stond op het gebied van arbeidsrecht”, dat de organisatie van de FIFA Wereldbeker in dit land was een teken is van grote democratische vooruitgang, en dat gekozen functionarissen die kritiek hadden op Qatar,zich schuldig maakten aan “intimidatie”.

De vierde verdachte is volgens Italiaanse media mensenrechtenlobbyist Niccolo’ Figa-Talamanca. Hij was het hoofd van de ngo No Peace Without Justice, tot maandag, toen de organisatie die in 1993 was opgericht door voormalig EP-lid en de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Emma Bonino aankondigde dat hem was gevraagd af te treden. Kaili’s vader werd afgelopen vrijdag ook gearresteerd, naar verluidt in een hotel in Brussel met een koffer gevuld met “honderdduizenden euro’s”. Secretaris-generaal van het Internationaal Verbond van Vakverenigingen, Luca Visentini, werd ook vastgehouden. Beide mannen zijn zondag op borgtocht vrijgelaten.

Het Belgische Openbaar Ministerie heeft ook gemeld dat het € 600.000 in beslag heeft genomen bij het huis van Panzeri en nog eens € 150.000 “in een appartement van een Europarlementariër” die door parlementaire bronnen is geïdentificeerd als Kaili. Dat laatste gebeurde , nadat ze haar vader hadden onderschept met een grote koffer vol geld, die hij op het punt stond terug te brengen naar Griekenland.

Kaili – in meerdere opzichten een aantrekkelijk parlementslid – leek bijna klaar voor dit soort schandalen: jong, knap, zonder veel thematische specialiteit, en te ambitieus om haar wetgevende werk te voorzien van een moreel kompas of een ideologische ruggengraat. Ze klom door de gelederen van het Griekse parlement als nationaal parlementslid voor de linkse PASOK-partij voordat ze in 2014 lid werd van het Europees Parlement. Zodra ze EP-lid werd, werd Kaili het ideale doelwit van buitenlandse lobbyisten en invloedrijke personen, met name uit het Midden-Oosten, een regio waarvan ze de betrekkingen met het Europees Parlement vanaf 2019 behartigde als een van de 14 (!) vice-voorzitters van het EP.

Zijn er nog meer arrestaties te verwachten?

De Belgische autoriteiten hebben duidelijk gemaakt dat het onderzoek, dat vier maanden geleden is gestart, open blijft. Maandag werd zelfs een huiszoeking uitgevoerd in het hoofdkantoor van het Europees Parlement in Brussel: agenten namen computergegevens in beslag van 10 parlementaire medewerkers wier kantoren vrijdag waren verzegeld om te voorkomen dat bewijsmateriaal zou worden verwijderd of verborgen.

In het oog van de storm staat de Progressieve Alliantie van Socialisten en Democraten (S&D), waartoe Kaili en voorheen Panzeri behoorden. In het weekend hebben de autoriteiten ook huiszoekingen gedaan in het huis van een ander lid van de Europese Sociaal-Democratische Fractie, het Belgische EP-lid Marc Tarabella, hoewel hij op dit moment nog niet is aangeklaagd. Deze vicevoorzitter van de delegatie van het Europees Parlement voor de betrekkingen met het Arabisch Schiereiland was onlangs van mening dat Qatar een “voorbeeld is om te volgen” voor andere landen in de regio.

In een poging de schade te beperken, hebben verschillende aan Qatar gerelateerde S&D-leden maandag aangekondigd hun functie neer te leggen totdat het onderzoek is afgerond. Naast Tarabella, die verzocht heeft van de groep geschorst te worden, heeft de Belgische landgenote Marie Arena, van wie een assistente is ondervraagd, ontslag genomen als voorzitter van de Subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement, terwijl de Italiaan Pietro Bartolo zijn functie heeft neergelegd. als S&D-voorzitter van de Commissie burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken van het Europees Parlement in onderhandelingen over visumliberalisering voor Koeweit en Qatar. Een vierde EP-lid, Andrea Cozzolino, heeft ontslag genomen als S&D-noodcoördinator.

Hoe heeft het Europees Parlement gereageerd?

De voorzitter van het Europees Parlement, Roberta Metsola, heeft beloofd dat er “geen straffeloosheid” zal zijn bij corruptie en dat de instelling niet zal toestaan dat Qatargate “onder het tapijt wordt geveegd”. Kaili is officieel ontheven uit haar functie als vicevoorzitter van het Europees Parlement en geroyeerd uit de S&D-groepering en uit PASOK, haar partij in het Griekse parlement. Metsola is ook van plan een intern onderzoek te openen om “alle feiten met betrekking tot het parlement te analyseren”.

De wetgevende kamer is ook van plan haar interne reglementen te herzien om haar waakzaamheid ten aanzien van corruptie aan te scherpen. Zich ervan bewust dat deze zaak zou kunnen overslaan naar andere Europese instellingen – verschillende functionarissen hebben al opgeroepen tot een onderzoek naar de Griekse commissaris Margaritis Schinas vanwege diens banden met Qatar – en dat de reputatie van Europa op het spel staat tegen een achtergrond van groeiend publiek wantrouwen jegens de politiek, heeft de president van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, een onafhankelijke ethische waakhond voor alle EU-instellingen voorgesteld, met “duidelijke en sterke” regels van integriteit en transparantie.

“Het Europees Parlement wil graag transparantie en ethisch handelen in het kader van lobbyactiviteiten bevorderen,” staat er op de officiële website van het Europees Parlement. Verder staat er ook: “Voor het toezicht op activiteiten van belangenvertegenwoordigers maakt het gebruik van een gezamenlijk transparantieregister van het Parlement, de Raad en de Europese Commissie.”  Elke instelling heeft de mogelijkheid om aanvullende maatregelen te nemen en EP-leden krijgen de opdracht informatie te publiceren over hun communicatie met lobbyisten.

Het EU-transparantieregister registreert de acties van meer dan 12.000 lobbygroepen die tot doel hebben publieke besluiten op Europees niveau te beïnvloeden. Zij kunnen optreden namens adviesbureaus, bedrijven, vakbonden, religieuze organisaties of academische instellingen. Ook kunnen vertegenwoordigers van gemeenten en openbare lichamen erbij worden betrokken. In deze databank worden ook de verdedigde belangen, de beoogde wetgeving en het overheidsbeleid alsmede de toegekende budgetten geregistreerd.

Alle lobbyisten moeten geregistreerd zijn voordat ze accreditatie bij het Europees Parlement kunnen krijgen, gehoord kunnen worden door een parlementaire commissie, of Europese commissarissen, leden van hun kabinet of directeuren van de administratie van de Commissie kunnen ontmoeten.

Aangezien parlementariërs in hun online dagboeken alle formele ontmoetingen met lobbyisten moeten noteren, is het Europees register in theorie op de hoogte van alle ontmoetingen die plaatsvinden tussen een gekozen vertegenwoordiger en vertegenwoordigers van speciale belangen. Deze regel is van toepassing op commissievoorzitters, tekstrapporteurs en fractiemedewerkers (alleen hun medewerkers zijn vrijgesteld).

Deze transparantieregels zijn begin jaren 2000 ingevoerd. Het Europese register daarentegen ontstond in 2011 in de nasleep van het “neplobbyisten”-schandaal, toen drie EP-leden door journalisten van de Britse krant The Sunday Times werden misleid om amendementen in te dienen in ruil voor steekpenningen tot €100.000.

Dit schandaal illustreert ook de noodzaak van verandering en hervorming in het Europees Parlement.

Veel gevallen die door de pers zijn onthuld, tonen aan dat de druk van lobbygroepen op haar leden toeneemt in verhouding tot de evolutie van haar vaardigheden en haar invloed. De aanwezigheid en activiteiten van pressiegroepen zijn vrij goed gereguleerd op het niveau van de Europese instellingen (in vergelijking met veel lidstaten) maar de wetgeving en praktijken moeten voortdurend evolueren om zich aan te passen aan de vernieuwing van hun (de lobbygroepen) strategieën.

Het is ook noodzakelijk om een ​​omgeving te creëren die het lobbyen niet aanmoedigt om uit de hand te lopen en die niet de minst ethische politici (waarvan het in Brussel vergeven is) aantrekt. Zo is het niet normaal dat EP-leden buiten hun mandaat nog activiteiten kunnen uitoefenen als adviseur of advocaat , en dat afgezanten uit derde landen niet verplicht zijn zich te registreren in het transparantieregister.

Het is ook de hoogste tijd dat EP-leden alle mensen die ze tijdens hun taken ontmoeten, opgeven en dat er regels komen om draaideurpraktijken na hun bezoek aan het Europees Parlement uit te bannen. Ten slotte is het van essentieel belang dat de partijen meer aandacht besteden aan de eerlijkheid van kandidaten voor het Europees Parlement en dat de Unie een onafhankelijke ethische commissie opricht met ruime onderzoeks- en sanctiebevoegdheden (wat meteen de vraag oproept waarom dat nog nooit gedaan is – de vraag stellen is hem beantwoorden).

Omdat parlementariërs in het Europese register moeten staan, mogen zij geen zaken aangaan met staten die niet in het register vóórkomen. Wanneer echter een vertegenwoordiger van de staat en een parlementariër elkaar “ontmoeten in het kader van diplomatieke bezoeken” is er geen verklaring nodig, omdat zij als zodanig geen lobbyisten zijn [volgens de Europese definitie].
Als bijvoorbeeld de vicevoorzitter van de Subcommissie Mensenrechten van het Europees Parlement een publiek figuur ontmoet tijdens een officieel bezoek aan een bepaald land, is geen van beiden verplicht het transparantieregister te tekenen. Vertegenwoordigers van een derde land moeten zich alleen registreren als ze naar Brussel zijn gekomen om te praten met een lid van het Europees Parlement dat verantwoordelijk is voor een bepaald dossier en om de belangen van hun land met betrekking tot dat dossier te behartigen.

In dit geval worden ze uitgenodigd om het register te ondertekenen, maar aangezien het register niet verplicht is, kunnen ze er ook van afzien. Het is echter aan het parlementslid – voor wie tekenen verplicht is – om te beslissen om niet met hen te vergaderen.

Het Europees Parlement debatteert al dertig jaar over deze kwesties en veel denktanks, ngo’s en “deskundigen” hebben veel suggesties over dit onderwerp gedaan, maar er is weinig vooruitgang geboekt, het tempo is veel te traag om de meest gewetenloze lobbyisten en hebzuchtige parlementsleden achter de tralies te kunnen gooien.

Uiteindelijk – en de politiek in de EU kennende – zullen strengere ethische regels er niet in slagen om te voorkómen dat schandalen zoals deze in de toekomst uitbreken. Brussel is gewoon de zetel van te veel onverklaarbare macht voor buitenlandse regeringen – vooral die met een schamele staat van dienst op het gebied van mensenrechten – om geen andere manieren te zoeken om de besluiten van de EU te beïnvloeden dan via standaard diplomatieke kanalen.

Als corruptie wordt geïnterpreteerd als het samenkomen van vraag en aanbod, dan is het beste wat de EU kan hopen te doen, het aanbod van corruptiekansen tot nul in te perken – maar de vraag zal er altijd zijn.

Roberta Metsola (bouwjaar 1979) is sinds 18 januari 2022 voorzitter van het Europees Parlement en zij heeft haast, verdacht veel haast.  Amper vier dagen nadat de Belgische justitie haar onderzoek begon naar de grootste en waarschijnlijk meest explosieve corruptiezaak in de geschiedenis van de EU, heeft de voorzitter van het Europees Parlement dus “schoon schip gemaakt”.  De hoofdverdachte, Eva Kaili, is met onmiddellijke ingang uit haar ambt ontheven.

Het enkele vermoeden dat Kaili 150.000 euro zou hebben aangenomen van Qatar was voldoende. De degradatie in deze spoedprocedure heeft echter een bijsmaak. Er is immers nog geen aanklacht ingediend en de onderzoeken van de Belgische justitie staan ​​nog in de kinderschoenen.

Ook de immuniteit van de EU-parlementariërs wordt in deze ophefmakende procedure over het hoofd gezien. Metsola woonde zelfs persoonlijk een huiszoeking van een parlementslid bij. De Belgische justitie wil het zo, ze drijft de spot met de soevereiniteit van het Europees Parlement. Maar de rechtsstaat en procedures lijken geen grote rol te spelen als het gaat om het redden van de toch al slechte reputatie van het Europees Parlement.

De angst dat Viktor Orban of Marine Le Pen “Qatargate” voor hun doeleinden zouden kunnen uitbuiten, noopt tot actie in Brussel. Metsola wil kennelijk zichzelf en de 704 collega-EP-leden schoonpoetsen voordat de opwarming voor de Europese verkiezingen van 2024 begint. “Het parlement wordt aangevallen”, verklaarde ze, alsof het kwaad van buitenaf kwam en alsof er ook in haar huis geen grote problemen waren.

Eigenlijk vinden wij al die verontwaardiging en morele zelfverheerlijking vanuit Brussel buitengewoon grappig, zeker tegen de achtergrond dat met name Nederlann de toetreding van extreem corrupte landen tot de EU promoot, waar omkoping als goede manieren worden beschouwd.

Van alle (aanstaande) nieuwkomers staat er nauwelijks een land onder plek 100 op de transparantieranglijst. Tot de oorlog stond Oekraïne ook op de 122e plaats. Nu natuurlijk niet meer, als het aan de Europese Commissie ligt. Oorlogszuchtig Azerbeidzjan staat ook op de 128e plaats en is nu één van de goeden nadat we daar gas vandaan krijgen.

De ontwikkelingen gaan snel. Het corruptieschandaal nam vandaag een dramatische wending, toen het Europees Openbaar Ministerie een verzoek aankondigde om de immuniteit van twee EP-leden op te heffen. Het eerste EP-lid, Eva Kaili, werd zoals gezegd vorige week al door de Bel

gische politie aangehouden op verdenking van corruptie. De tweede is Maria Spyraki, een Grieks EP-lid van de centrumrechtse Europese Volkspartij.

Het O.M. zei dat het verzoek was gebaseerd op een onderzoeksrapport van het Europees Bureau voor fraudebestrijding (OLAF), met betrekking tot “verdenking van fraude die schadelijk is voor de EU-begroting”, met betrekking tot het beheer van de parlementaire vergoeding. Het verzoek gaat met name om geld dat is betaald aan parlementaire medewerkers. Het is echter op dit moment niet duidelijk of de ontwikkeling verband houdt met recente beschuldigingen van een ongeoorloofde beïnvloedingscampagne waarbij Qatar en Marokko betrokken waren.

Burgers in de hele EU ergeren zich al jaren aan de Brusselse Pel des Verderfs. Europarlementariërs verdienen een godsvermogen: een brutosalaris van ongeveer € 9.400 per maand, maar ze mogen ook een tweede (en derde en vierde en…) baan erbij hebben. En ongeveer een kwart van de EP-leden doet precies dat, volgens een EU-analyse van Transparency International uit 2021. Een wetgever, de Italiaanse Sandro Gozi, heeft 20 (!) bijbanen, waarmee hij volgens zijn vrijwillige financiële verklaringen minstens 360.000 euro per jaar binnenharkt (en misschien wel het dubbele).

Bovenop hun salaris ontvangen europarlementariërs maandelijks € 4.700 reiskostenvergoeding en € 4.800 “algemene onkostenvergoeding”. Dat geld is bedoeld voor zaken als kantoorhuur, internetverbindingen en het organiseren van vergaderingen, maar of dat zo is, weet niemand. In oktober stemde de leiding van het parlement om niet langer te eisen dat EP-leden kwitanties overleggen voor het geld dat ze uitgeven. Het zal Sophie in ‘t Geld als muziek in de oren hebben geklonken, vermoeden we.

Dit, zo merkte Transparency International op, zet de deur open voor allerlei belangenconflicten. De waakhond haalde bijvoorbeeld MiapetraKumpula-Natri aan, een Finse socialiste “die betaalde functies bekleedt in de raden van bestuur van twee energiebedrijven in haar thuisland terwijl ze lid is van de commissie voor industrie, onderzoek en energie.”  In ieder geval  registreerde zij tenminste haar werk bij de energiebedrijven.

Zoals Transparency International opmerkt, zijn de meeste vrijwillige onthullingen “zinloos” – waarbij EP-leden alleen zaken als “economische activiteit”, “freelancer” of “eigenaar van een adviesbureau” als hun functietitels opsommen. Een EP-lid, de Poolse Radosław Sikorski, zei dat hij € 40.000 per maand verdiende voor niet-gespecificeerde “adviesbureaus”.

Zelfs als EP-leden op heterdaad worden betrapt, volgen er meestal geen konsekwenties. Het Parlement heeft een gedragscode waarin staat wat EP-leden wel en niet kunnen doen, maar de commissie van EP-leden die belast is met het handhaven van de regels doet dat vaak niet.

In 2018 bijvoorbeeld schreef het Duitse EP-lid Markus Ferber aan ceo’s waarin hij zijn diensten als consultant aankondigde. Het aanbod: hulp bij het implementeren van nieuwe financiële regels die hij heeft helpen schrijven, een flagrante belangenverstrengeling. Toenmalig parlementsvoorzitter Antonio Tajani “concludeerde dat er momenteel geen sprake is van schending van de gedragscode”, zei een assistent destijds.

En nu we toch bezig zijn harde noten te kraken: klokkenluiden wordt door Brussel ook ontmoedigd. In 2019 stemde het Parlement voor EU-brede normen om mensen te beschermen die schendingen van de wetten van het blok melden, maar het heeft geweigerd om zelf die bescherming in te voeren. Als een parlementair medewerker wangedrag meldt, is er geen garantie dat hij of zij zijn/haar baan behoudt. Als de onthullingen ertoe leiden dat hun baas wordt afgezet, of als de baas wordt vrijgesproken en de assistent niet meer in de buurt wil, staat de assistent er alleen voor en zal die waarschijnlijk geen andere werkgever vinden in het parlement.

Volgens schriftelijke reacties van het secretariaat van het Parlement op een kwijtingsprocedure voor de begroting waren er in 2016 drie klokkenluiderszaken en verloren alle drie hun baan. Sindsdien is er nog maar één andere klokkenluiderszaak geweest, in 2021. Daarom had de Belgische premier Alexander De Croo gelijk toen hij verslaggevers vertelde dat, als het gaat om het Qatar-schandaal, “Belgische justitie doet wat het Europees Parlement op het eerste gezicht niet heeft gedaan.”

De EU ontkracht steeds meer de democratisch bestuurde lidstaten. Volgens de verdragen is de Europese Raad (van de lidstaten) het hoogste orgaan van de EU. In feite doet de Europese Commissie zich steeds meer voor als een regering van Europa, wat ze niet is, maar de mainstream media dragen wel graag dat beeld naar buiten (zie foto). En het parlement, dat helemaal geen echt parlement is (verkiezing en controle van de regering, begrotingswet) knikt overal naar. Democratie? Rechtsstaat?

Toegegeven, EU-burgers hebben gelijk als ze verontwaardigd zijn over de omvang van de corruptie bij de EU. Maar uiteindelijk zullen ze, tenzij ze bereid zijn om het ontwerp van de EU grondig te herzien, misschien moeten wennen aan schandalen als deze.