Acht personen op motorfietsen hebben het huis van de journalist omsingeld. Als Pincen Mora weigert naar buiten te komen, schieten ze door de ramen en vertrekken weer. De redacteur van ‘Extrema Noticias’ en zijn vrouw en kind overleven de aanslag.
Hij vermoedt dat de aanval een waarschuwing is om zijn berichtgeving over grootschalige fraude op de woningmarkt te saboteren. In Colombia moet een journalist zijn plaats kennen. Het staat in de dagelijkse rubriek van mijn Duitse ochtendkrant: “Free them all”.
Afgelopen donderdag heb ik een demonstratie voor de persvrijheid in Berlijn bijgewoond. De naam van ‘Peter de Vries’ valt een paar keer. De aanslag in Amsterdam is ook groot nieuws in Duitsland. Maar de aanleiding is een aanslag in Berlijn op de Turkse journalist Erk Acarer, twee dagen later. Hij is in het hof bij zijn huis door twee mannen ‘met mes en vuist’ aangevallen en gewond geraakt.
Mogelijk omdat hij over een vermoorde medewerker van de Turkse geheime dienst heeft geschreven. “Jij stopt met schrijven”, hebben de indringers hem bevolen. Acarer staat bekend als een criticus van de Turkse president Erdogan en is vier jaar geleden naar Duitsland gevlucht.
Je laten intimideren is de doodsteek voor een journalist.
Journalisten in het nieuws is een veeg teken. We zijn vaak huiverig om voor onszelf of onze beroepsgenoten op te komen. We willen niet voor activist uitgemaakt worden. Maar de tijden veranderen. Elke land kent voorbeelden van berichtgeving die toenemend tot agressie, moord of doodslag leidt. Wat doe je ertegen?
Je laten intimideren is de doodsteek voor een journalist. Hij moet het juist hebben van zijn vrijheid en onafhankelijkheid. Maar elke journalist moet ook heelhuids huiswaarts keren.
Het is de boodschap van beramers van aanslagen dat zij de wet voorschrijven. Ik heb niet de indruk dat de rechtsstaat en de journalistiek in Nederland zoiets willen laten gebeuren. Er wordt na de aanslag op Peter niet gezwegen of ingebonden, eerder het tegendeel. We hebben ook geen keus.
Juist wij journalisten moeten structureel alerter worden op de bedreigingen van de persvrijheid.
De aanslag op Peter R. de Vries wordt pas een structureel gevaar voor de rechtsstaat als we overgaan tot de orde van de dag, zodra de bloemen op de plek van de aanslag zijn verwelkt. Juist wij journalisten moeten structureel alerter worden op de bedreigingen van de persvrijheid.
In Duitsland zie ik daar voorbeelden van. De Turks-Duitse journalist Deniz Yücel heeft 367 dagen in een Turkse cel doorgebracht omdat zijn stukken bij het regime van Erdogan in slechte aarde vielen.
De correspondent is mede dankzij druk van collega’s en tussenkomst van de Duitse rechtsstaat uit de Turkse gevangenschap vrijgelaten en terug naar Berlijn gebracht. Hij blijft zich engageren voor de persvrijheid in Turkije, Duitsland, Belarus en elders.
De waakvlam, daar draait het om, die moet zichtbaar branden.
Zijn krant steunt hem daarbij. Die Welt vraagt sinds zijn vrijlating, ruim drie jaar geleden, dagelijks in een column op de voorpagina aandacht voor journalisten die gevangen zitten of bedreigd worden. Niet omdat Yücel vastzit of onlangs is vrijgelaten. Nee, los van incidenten en dreigementen. Het publiek wordt systematisch en prominent (maar niet opdringerig) geïnformeerd over potentieel gevaar voor de persvrijheid, zonder een directe nieuwsaanleiding.
De waakvlam, daar draait het om, die moet zichtbaar branden. Yücel neemt regelmatig het vrije woord om het publiek te attenderen op terreur en geweld tegen collega’s. We staan toenemend onder druk.
Overal moeten journalisten steeds vaker uitkijken omdat idioten, terroristen, geloofsfanaten, criminelen, hooligans en extremisten rondlopen die het vrije woord liefst afschaffen.
Dit geldt niet alleen voor de misdaadjournalist in Amsterdam, de gevluchte journalist in Berlijn of de redacteur in Colombia. Maar ook voor de journalist die om de hoek verslag doet van een ordinaire dorpsrel of de cameraman ver weg in Georgië.
Gisteren is cameraman Aleksandr Lasjkarava bezweken aan de verwondingen die hij opliep tijdens de Gaypride-mars in de hoofdstad Tblisi. Tegenstanders hadden het gemunt op de journalisten die verslag deden van Gaypride. Ze sloegen er op los.
Overal moeten journalisten steeds vaker uitkijken omdat idioten, terroristen, geloofsfanaten, criminelen, hooligans en extremisten rondlopen die het vrije woord liefst afschaffen. Het zijn de handlangers van het kwaaie woord.
Daar moet telkens het vrije woord tegenover staan. Want we laten ons niet het zwijgen opleggen, verdomme.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.