Er zijn vijf verschillende scenario’s over hoe de situatie in Oekraïne zich zou kunnen ontwikkelen.

Oekraïne – Na een reeks gruwelijke gebeurtenissen, draag ik vier lagen kleding terwijl ik dit stuk schrijf. Anders dan op het moment dat ik het artikel aan het schrijven was: ‘ Draait Moskou de gaskraan dicht? ” — toen bij mij op kantoor de verwarming het toevallig niet deed — besloot ik expres mijn radiator uit te zetten.

Hoe belachelijk het ook mag klinken, het is mijn kleine poging om op te treden tegen de Russische invasie van Oekraïne , om op de een of andere manier dit gevoel van hulpeloosheid te bestrijden, gedwongen om de gebeurtenissen te zien ontvouwen, zonder veel te kunnen doen.

Opbouwen tot oorlog in Oekraïne

Het begon allemaal een paar dagen voor 24 februari, toen Rusland Oekraïne binnenviel . Ik bereidde me voor op een reis naar Kiev om bij mijn vrienden in de Oekraïense hoofdstad te kijken. Naar aanleiding van de laatste ontwikkelingen probeerde ik informatie te vinden die zou bevestigen wat de Russische ambassadeur bij de EU op 16 februari had verklaard . Vladimir Chizhov zei dat er “geen escalatie zou plaatsvinden in de komende week, of in de week daarna, of in de komende maand.” 

Het ene zeggen en het andere doen maakt al lang deel uit van het Russische politieke draaiboek. Maar het cynisme om te zeggen dat oorlogen in Europa “zelden op een woensdag beginnen” – in verwijzing naar Amerikaanse inlichtingenrapporten– om acht dagen later daadwerkelijk binnen te vallen, is onaanvaardbaar.

Op zondag 20 februari rond 22.00 uur heb ik uiteindelijk besloten de wekker niet te zetten voor later die nacht om op tijd op de luchthaven te zijn. Ik ging naar bed met een bezwaard hart en een gevoel van lafheid: ik besloot niet naar Kiev te reizen. Ik had het gevoel dat ik het Oekraïense volk had verraden , vooral mijn vriend, die me verzekerde dat alles in orde was en dat iedereen kalm was. De volgende dagen probeerde ik de stem in mijn achterhoofd te overstemmen die zei: “Je had moeten gaan” door deze mantra voor mezelf te herhalen: als je een paraplu meeneemt, zal het niet regenen.

En toen hoorden we allemaal het nieuws. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe het moet hebben gevoeld om daadwerkelijk gewekt te worden door luchtalarmsirenes – het is ondoorgrondelijk. Ik zag een kaart van Oekraïne waarop te zien was waar de Russische bommen insloegen. Ik nam contact op met vrienden en collega’s op deze plaatsen. Tot nu toe gaat het gelukkig allemaal goed. Ik bewonder hun kracht en moed om in Oekraïne te blijven .

Terug op kantoor in Wenen zat ik bij mijn collega’s. Terwijl we op zijn minst probeerden te begrijpen wat dit voor ons allemaal betekende, begonnen we ons te realiseren dat dit niet zomaar een crisis was; dit was een beslissende ontwikkeling in de geschiedenis. Dit is oorlog in Europa. Het is niet het eerste conflict in Europa sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het is niet eens de eerste in Oekraïne ; het land is sinds 2014 in oorlog. Toen, tijdens de Revolution of Dignity, de Euromaidan, gaven de Oekraïners hun leven voor democratie, onze democratie.

Juist daarom is het niet meer dan logisch dat Oekraïne het lidmaatschap van de Europese Unie aanvraagt . Hoewel er geen kortere weg is naar toetreding tot de EU, kan het onder bepaalde omstandigheden wel mogelijk worden. Het lidmaatschap van de vakbond moet niet alleen symbolisch blijven. Hier heb ik meer over geschreven . Sterker nog, ik heb sinds 2009 met collega’s gediscussieerd over het toekennen van dergelijke rechten aan alle doellanden van het Oostelijk Partnerschap .

 Dit zou vandaag natuurlijk niets hebben voorkomen. Andere acties zouden kunnen hebben, zoals het verminderen van de invoerafhankelijkheid van natuurlijke hulpbronnen na de gascrisis tussen Rusland en Oekraïne van hetzelfde jaar .

Maar het heeft geen zin om in het verleden te blijven stilstaan. In plaats daarvan wil ik nadenken over de toekomst. Daarom heb ik vijf verschillende scenario’s opgesteld over hoe de situatie in Oekraïne zich zou kunnen ontwikkelen. Geen van hen mag werkelijkheid worden, en sommigen zullen dat hopelijk ook niet worden.

1: Totale (nucleaire) oorlog

Nucleaire oorlog is zeker het slechtste scenario voor alle partijen. Een steeds meer gefrustreerde en geïsoleerde Vladimir Poetin , de president van Rusland , besluit tactische kernwapens te gebruiken om het Oekraïense verzet onder te dompelen. Zelfs als het “slechts” gaat om niet-nucleaire aanvallen die doorgaan met het vernietigen van hele steden en het plegen van oorlogsmisdaden, vraagt ​​de democratische internationale gemeenschap zich serieus af of ze dit kunnen toestaan.

Zelfs als ze dat doen, is de kans dat Poetin zal stoppen bij de grens met Polen, Hongarije, Slowakije, de Baltische staten of Finland waanvoorstellingen . Bijgevolg moet de NAVO er vroeg of laat bij betrokken raken, wat resulteert in de Derde Wereldoorlog.

Ik geloof dat we eigenlijk al in oorlog zijn sinds 24 februari, maar we hebben het nog niet door. Het kan ook doorgaan als een uitputtingsoorlog en voor onbepaalde tijd doorgaan.

2: Novorossiya

Dit tweede scenario verwijst naar wat Poetin zelf vermeldde in een van zijn beruchte tv-Q&A’s in 2014. Het is in verschillende contexten gebruikt, met verwijzing naar Alexander Dugin, maar ook als een idee van de zogenaamde Volksrepublieken in Donetsk en Loehansk. van de regio Donbas in Oost- Oekraïne . De geplande confederatie werd uiteindelijk niet uitgevoerd.

De verwijzing dateert uit een min of meer geografisch hetzelfde gebied dat tijdens het Sovjettijdperk tot de eeuwwisseling ‘Nieuw Rusland ‘ werd genoemd. Hoe dan ook, Poetin noemde de steden Kharkiv, Luhansk, Donetsk, Kherson, Mykolaiv en Odessa – in wezen de hele Zwarte Zeekust van Oekraïne , die de Russische Federatie verbindt met Transnistrië. Sinds de oorlog in Transnistrië in 1992 zijn Russische troepen gestationeerd in het afgescheiden gebied, dat officieel deel uitmaakt van Moldavië.

Dit scenario omvat de oprichting van veel meer ‘volksrepublieken’, die onder de invloed — politiek en economisch — van het Kremlin en daarvan afhankelijk zijn. Erkenning van dergelijke republieken door Moskou of zelfs integratie in de Russische Federatie behoort ook tot de mogelijkheden.

Verdere separatistische regio’s buiten Oekraïne worden ook uitgeroepen, waardoor de Russische invloed nog meer wordt vergroot. Dit gebeurt vooral in de Kaukasus, maar ook in de richting van de voormalige invloedssferen van de Sovjet-Unie.

3: Fragmentatie

In een meer hoopvol scenario leidt de agressie van Poetin tot destabilisatie binnen de Russische Federatie. Hoewel het grootste deel van de militaire capaciteiten van het land, maar ook aandacht en politiek kapitaal, aan Oekraïne moet worden besteed , duiken oude separatistische pogingen weer op.

De controle over Tsjetsjenië is aanzienlijk verzwakt door de feitelijke nederlaag van de strijdkrachten van Ramzan Kadyrov. Maar er treedt ook verdere desintegratie op. Niet noodzakelijkerwijs gewelddadig, maar meer economisch gebaseerd op de afhankelijkheid van Siberië van China of Vladivostok van Japan . De resulterende versnippering en volatiliteit hebben grote gevolgen voor de hele buurt maar ook geopolitiek.

4: Staatsgreep

Er zijn (te optimistische) geruchten geweest over een mogelijke staatsgreep die wordt gepland door de Federale Veiligheidsdienst (FSB) van Rusland . Lekkages van de ” Wind of Change ” leiden tot een verdrijving van Poetin en zijn naaste kring.

BREAKING: Large-scale mutiny is underway inside the FSB. I can't publish the details until certain preparations & arrangements are made.
Led by the #WindofChange, it's happening because the #FSBletters are not being acted on by the West to respond to Putin with force to stop him

— Igor Sushko (@igorsushko) March 22, 2022

Hoewel het niet kan worden uitgesloten, mag er geen valse hoop zijn. Als de veiligheidstroepen en/of het leger een staatsgreep plegen, zullen we geen democratisch regime zien veranderen.

Hoogstwaarschijnlijk worden de mensen die tot de dichtstbijzijnde machtskring behoren vervangen, maar het maffiasysteem gaat verder met een nieuwe peetvader die de oorlog beëindigt maar de buit verdeelt. Het is ook mogelijk dat we een militaire hardliner de leiding zien nemen, wat dan zou kunnen eindigen in scenario één.

5: Democratische Revolutie

Het meest optimistische, maar helaas meest onwaarschijnlijke scenario zou zijn dat de sancties tegen Rusland en het isolement van de federatie zouden leiden tot een verandering van het regime en mogelijk democratisering.

Bij een Maidan-achtige bezetting van het Rode Plein kan Poetin de oppositie niet langer onderdrukken. Het kost veel tijd om acties uit het verleden, verzoening en anticorruptiemaatregelen te verantwoorden, maar de gemiste kans van de jaren negentig wordt eindelijk aangegrepen. In combinatie met de uitgebreide economische en veiligheidssamenwerking van de EU is er nu een tegenhanger van de geopolitieke volatiliteit die wordt veroorzaakt door de ambities van China en de politieke instabiliteit van de Verenigde Staten.

De vooruitzichten

Ongeacht welke richting de situatie uitgaat (hoewel ik zeker een voorkeur heb), het is noodzakelijk om voorbereid te zijn op alle eventualiteiten. Het is een goed teken dat Oekraïne zich voldoende bewust is van de noodzaak om na te denken over de economische vereisten voor de wederopbouw na de oorlog.

Toch is het mogelijk om vrede te bereiken, vooral met betrekking tot de invoer van olie en gas uit Rusland . Veel te vaak zijn we gefocust op de directe kosten en kijken we niet naar de mogelijkheden. Een transitie naar hernieuwbare energie is meer dan ooit nodig, maar de aarzeling heeft ons afhankelijk gehouden van Moskou. Stelt u zich eens voor hoe de situatie eruit zou hebben gezien als er in 2009 een versnelde overgang was geweest.

Hopelijk hebben we eindelijk de les geleerd. De prijs die we betalen is immers gewoon geld. Oekraïne betaalt met zijn leven, zijn infrastructuur en uiteindelijk zijn toekomst.