Duitsland krijgt misschien een vierde regeringsperiode met Angela Merkel, dankzij de machtshonger van de SPD’er Martin Schulz, die in tegenstelling tot de eerder gedane, herhaalde belofte toch gaat dienen onder Merkel. We hebben te doen met onze oosterburen. Nog drie en een half jaar lang te maken krijgen met een griezelkabinet.
We lezen in het Financieele Dagblad het volgende:
De grootste Duitse politieke partijen zijn het na meerdere nachtelijke marathonzittingen eindelijk eens over een regeerakkoord. De sociaaldemocratische SPD zal het akkoord op 3 maart nog ter stemming voorleggen aan ruim 460.000 leden. De CDU/CSU en SPD hebben de ministerposten al verdeeld. De wisselvallige maar vechtlustige partijleider van de SPD Martin Schulz krijgt waarschijnlijk zijn droombaan: minister van Buitenlandse Zaken.
Wat een politieke ontgoocheling! Naar alle waarschijnlijkheid zal Duitsland de komende drieënhalf jaar “geregeerd” worden door de twee grote verliezers van de laatste verkiezingen in dat land: Unie en SPD. Federaal minister van Justitie Heiko Maas (SPD) had afgelopen zondag in het tv-progamma tegen interviewster Anne Will al gezegd: als de burgers andere gezichten in de regering hadden gewild, hadden ze gewoon anders moeten kiezen.
Je moet maar durven! Maas zal waarschijnlijk ook van het komende kabinet deel uitmaken, mogelijk zelfs als minister van Justitie, ondanks (of misschien wel dankzij zijn gechiedenis van misstappen, schandalen en blunders (want tegenwoordig schijnen dat aanbevelingen te zijn voor hoge functies in de politiek). De meest recente miskleun: NetzDG, het afschaffen van de privacy van de Duitse burgers en het ongelimiteerd natrekken van de gangen van het Duitse volk. Ook het autocratisch ontslag van procureur-generaal Harald Range en zijn lof voor links-extreme politiehaters leiden tot de Merkel-doctrine: vergeef en vergeet alles (wat ons niet uitkomt).
“Een fatsoenlijke minister zou daar moeten aftreden”, zei Wolfgang Schäuble (CDU) destijds over Maas, toen zijn (Maas’) ambtsfalen van chronische vormen begon aan te nemen. Maar wat stellen karaktereigenschappen zoals fatsoen nog voor in hedendaagse westerse regeringen?
Als fatsoen een maatstaf zou zijn voor toekomstige ministeriële posten, zou de vertrekkende SPD-leider Martin Schulz stilletjes van het toneel moeten verdwijnen. Maar zo ervaart de burger opnieuw wat beloften waard zijn voor mensen voor wie politiek alles is, maar die niets zijn zonder politiek. Misschien dat Schulz, die zegt zijn alcoholverslaving (sinds zijn vertrek uit Brussel?) te hebben overwonnen, weer aan de drank is?
Hij zou nooit meer deel uitmaken van een regering onder bondskanselier Angela Merkel, had hij de burgers verzekerd na de verkiezingsnederlaag in september vorig jaar. De kampcommandant uit Brussel is weer door de sociaal-democraten naar geschoven in de veronderstelling dat hij garant staat voor een nieuwe koers, die Duitsland vertegenwoordigt op het wereldtoneel.
Minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet Merkel IV. Mooi visitekaartje voor het buitenland……
Maar hij weet in ieder geval waar hij in Brussel de instructies van Jean Claude Juncker (niet van alcoholverslaving af) of Frans Timmermans (niet van eetverslaving af) kan ophalen.
De Bundeswehr kan ook haar borst natmaken. Het ziet er naar uit dat haar oude werkgever, Ursula von der Leyen (CDU), ook haar nieuwe wordt. Een groter minachting is onmogelijk. Met haar onbezonnen beeldenstorm, haar beleid van het opofferen van militaire zondebokken vanwege haar eigen mislukkingen, haar onwetendheid tegenover alle militairen en haar voorliefde voor zaken die vooral weinig met de slagkracht van het leger te maken hebben zoals gendermilitairen, heeft Von der Leyen het als geen andere voorganger voor elkaar gekregen in zo kort mogelijke tijd elke loyaliteit van het leger kwijt te raken.
Maar zoals gezegd lijken incompetentie en technisch falen vandaag de dag geen rol te spelen als het gaat om het politieke voortbestaan van vastgeroeste politici in de Europese Unie, zo ook voor bondskanselier Angela Merkel. Dit is ook duidelijk op het gebied van interne veiligheid. In de toekomst zal CSU-baas Horst Seehofer hiervoor verantwoordelijk zijn. In Beieren geldt zij al langere tijd als een “lame duck” en een blaffende hond die niet bijt, en wordt ze continue belachelijk gemaakt. En laat het nu Seehofer zijn die door Merkel’s genade het binnenlandse beleid implementeren, waartegen hij als Beierse premier bij het Federale Constitutionele Hof ageerde.
Voor de prijs van de macht heeft de Unie al in de voorbije regeringsperioden grote delen van haar politieke ziel verkocht, nu offert zij zelfs de laatste overblijfselen van haar geloofwaardigheid op. Angela Merkel ten goede en ten kwade, wat er ook gebeurt, het is het enige resterende politieke doel van de Unie. In ruil daarvoor krijgt de SPD ministeries en het voor hen belangrijkste financiële toevluchtsoord.
Het belangrijkste punt is dat Merkel en de Unie Merkel’s opengrenzenbeleid voor een nieuwe regeringsperiode dóórzetten, en de afbraak van Duitsland voltooien, in plaats van eindelijk de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor wat zij sinds 2015 het land en de burgers hebben aangedaan. Tijd voor de autochtone bevolking om in te burgeren in een land met vooral veel (wat Merkel noemt) nieuwe Duitsers.
Zo krijgen we een tweede Zweden wel èrg dicht bij onze landgrenzen.
De SPD kan achterover leunen en ontspannen, peilingen interesseert deze partij al lang niet meer. Nog nooit in de geschiedenis van de Bondsrepubliek heeft een verliezer bij verkiezingen zóveel politieke macht toegeschoven gekregen als nu de SPD. Het partijkader kan de eigen achterban opnieuw bij de volgende federale verkiezingen vertellen dat zij niet verantwoordelijk waren voor het beleid in Berlijn. Dat werkte de vorige keer goed.
Lang leve de politieke ontgoocheling!
